I C 220/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
-
Protokolanci:Ewelina Urbańska
-
Słowa kluczowe:
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-02-2014
-
Osoba publikująca:Dagmara Nieścierowicz
-
Korektor:Dagmara Nieścierowicz
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I C 220/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 listopada 2013 r.
Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział I Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Krzysztof Skowron
Protokolant: Ewelina Urbańska
po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2013 r.
w Zgorzelcu
sprawy z powództwa R. F.
przeciwko (...) S.A. w W.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda, R. F., kwotę 7.321,20 zł (siedem tysięcy trzysta dwadzieścia jeden złotych dwadzieścia groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od 18 marca 2013 r. do dnia zapłaty,
2. dalej idące powództwo oddala,
3. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 909 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 518 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sygn. akt I C 220/13
UZASADNIENIE
I. Stanowiska stron.
1. Powód, R. F., wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 14.820 zł (tytułem odszkodowania za uszkodzenie samochodu) wraz z ustawowymi odsetkami od 27 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.
2. Pozwany, (...) S.A. w W., wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. Nie kwestionując co do zasady swojej odpowiedzialności za szkodę, zarzucił, że jej wysokość powinna zostać ustalona jako różnica pomiędzy wartością samochodu w stanie nieuszkodzonym a wartością tzw. pozostałości; zaznaczył jednocześnie, że powód otrzymał już należne mu odszkodowanie.
II. Stan faktyczny.
1. 26 maja 2012 r., w wyniku kolizji drogowej, został uszkodzony samochód A., nr rej. (...). Jego właścicielem był wtedy R. F.. Sprawca szkody poruszał się pojazdem, z którym w dacie zdarzenia związane było ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W..
2. W postępowaniu likwidacyjnym wysokość odszkodowania, określonego jako różnica pomiędzy wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym (27.100 zł) a wartością pozostałości (14.821,20 zł), została oszacowana na kwotę 12.278,80 zł; taka też suma została wypłacona R. F..
3. Rzeczywisty koszt naprawy samochodu A., nr rej. (...) (usunięcia skutków kolizji z 26 maja 2012 r.) zamknąłby się kwotą 35.571,77 zł; byłby tym samym wyższy od wynoszącej 32.200 zł wartości tego auta sprzed szkody. Wartość uszkodzonego samochodu wynosi 12.600 zł.
III. Dowody i ich ocena.
1. Ustalenia faktyczne zostały dokonane na podstawie opinii biegłego i dokumentów określonych w postanowieniach dowodowych z 11 lipca 2013 r. (k 65) i 20 listopada 2013 r. (k 121).
2. Strony nie kwestionowały prawdziwości dokumentów zaoferowanych w charakterze dowodów – poza oczywiście wyceną, na podstawie której pozwany określił wysokość odszkodowania (tę podważał powód – wynikało to z zajmowanego przez niego stanowiska).
3. Pozwany przyznał, że ponosi w sprawie odpowiedzialność za szkodę – fakt ten nie wymagał zatem dowodu (art. 229 k.p.c.).
4. Dołączone przez powoda dokumenty, poza informacją ubezpieczyciela z (...) znajdowały się w aktach szkody złożonych przez pozwanego; w postępowaniu dowodowym zostały uwzględnione jako ich cześć.
5. Przygotowana przez biegłego sądowego opinia nie zawierała błędów (w takim zakresie, w jakim podlegało to kontroli Sądu – w jakim Sąd mógł to zweryfikować), nielogiczności lub niespójności pozwalających na jej podważenie. Wynikało z niej, że koszty naprawy samochodu powoda (35.571,77 zł) przekraczały jego wartość sprzed powstania szkody (32.200 zł), czyniąc ją ekonomicznie niecelową. Wartość pozostałości biegły oznaczył na kwotę 12.600 zł. Wnioski te nie były kwestionowane przez żadną ze stron.
IV. Rozważania prawne.
1. Źródłem odpowiedzialności pozwanego za szkodę była umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 1 k.c.).
2. Pozwany, jako ubezpieczyciel sprawcy szkody, zobowiązany był zapłacić powodowi – w ramach odszkodowania - odpowiednią sumę pieniężną (art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c.). Co do zasady odszkodowanie za uszkodzenie samochodu powinno pokryć koszty jego naprawy; ubezpieczyciel może jednak – w sytuacji gdy naprawa jest niemożliwa, albo pociąga za sobą nadmierne trudności lub koszty - narzucić poszkodowanemu inną formułę określenia wysokości odszkodowania, tj. ograniczyć je do wypłaty różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku a ceną pozostałości (por. wyrok SN z dnia 11 czerwca 2003 r., V CKN 308/01 i wyrok SN z dnia 1 września 1970 r., II CR 371/70).
3. W sprawie różnica pomiędzy wartością samochodu powoda w stanie sprzed powstania szkody a wartością pozostałości wynosiła 19.600 zł. W postępowaniu likwidacyjnym powód otrzymał odszkodowanie w kwocie 12.278,80 zł; jego brakująca część wynosiła zatem 7.321,20 zł. Taka też suma została zasądzona na rzecz powoda.
4. Do wypłaty odszkodowania w części przekraczającej uiszczoną w postępowaniu likwidacyjnym kwotę pozwany zobowiązany był niezwłocznie po wezwaniu przez powoda (art. 455 k.c.; por. też wyrok SN z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98). Funkcję takiego wezwania spełniał odpis pozwu doręczony pozwanemu (...). Weryfikacja żądania i wypłata brakującej części odszkodowania nie powinna zająć pozwanemu więcej niż 7 dni; w takich warunkach odsetki ustawowe za opóźnienie należały się powodowi od 18 marca 2013 r. (art. 481 § 1 i 2 k.c.).
V. Koszty.
W sprawie zsumowane koszty procesu zamknęły się kwotą 6.618 zł. Koszty te zostały stosunkowo rozdzielone (art. 100 k.p.c.; por. też - co do techniki rozliczenia - postanowienie SN z dnia 21 stycznia 1963 r., III CR 191/62, postanowienie SN z dnia 31 stycznia 1991 r., II CZ 255/90 i wyrok SN z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 932/00). Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w połowie - powinien był zatem ponieść opłaty i wydatki w łącznej wysokości 3.309 zł (50 % sumy 6.618 zł). Na poczet procesu powód wyłożył kwotę 4.218 zł; w tej sytuacji pozwany zobowiązany był mu zwrócić sumę 909 zł (4.218 zł – 3.309 zł). Koszty zastępstwa procesowego po stronie powodowej stanowiły 57 % poniesionych przez powoda kosztów i w takiej też relacji zostały oddane przy zasądzeniu na jego rzecz kosztów procesu.