Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2013 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant Alina Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2013 r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa P. N. S. F. I. Z. z siedzibą we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

oddala powództwo

Z)

1. (...),

2. (...)

20.09.2013 r.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2013 r. działający przez profesjonalnego pełnomocnika powód P. N. S. F. I. Z. z siedzibą we W.wniósł pozew przeciwko pozwanemu M. S.o zapłatę kwoty 46.054,34 zł. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 25 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 576,00 zł. kosztów sądowych, 2.400,00 zł. kosztów zastępstwa oraz 10,37 zł. innych kosztów. Żądanie zasądzenia na jego rzecz powyższych kwot od pozwanego powód uzasadniał tym, że w dniu 27 czerwca 2000 r. (...) S.A.zawarł z pozwanym umowę bankową o numerze 10-(...)-00, z której to umowy powód się nie wywiązał. Wobec powyższego w dniu 02 czerwca 2009 r. (...) S.A.zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, w ramach której na rzecz powoda zostały scedowane prawa i obowiązki wynikające z powołanej umowy. Tym samym na wynikającą z umowy wierzytelność powoda w kwocie 46.045,34 zł. składa się kwota 12.063,58 zł. należności głównej oraz kwota 33.981,76 zł. skapitalizowanych odsetek naliczonych częściowo przez pierwotnego wierzyciela i częściowo przez powoda. Powód wezwał pozwanego do zapłaty powyższej kwoty lecz pomimo wezwania, do chwili obecnej pozwany nie uregulował spornego świadczenia.

Ustosunkowując się do żądań powoda, pozwany na pierwszej rozprawie podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia w całości, stwierdzając jednocześnie, że na początku 2000 r. zawarł umowę zobowiązującą go do zapłaty świadczenia w wysokości około 11.000,00 zł. na okres 3 lub 4 lat. Pozwany wskazał nadto, że ze względu na jego trudną sytuację materialną, spłata ta nie nastąpiła.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 27 czerwca 2000 r. pozwany zawarł z (...) Bank (...) S.A.z siedzibą w W.umowę kredytu nr (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia.

Niesporne

(...) Bank (...) S.A.z siedzibą w W.zawarła z P. N. S. F. I. Z.z siedzibą we W.w dniu 2 czerwca 2009 r. umowę przelewu powyższej wierzytelność. Wysokość wierzytelności na dzień 25 kwietnia 2013 r. wynosiła 46.054,34 zł., na co składała się kwota 12.063,58 zł. należności głównej oraz kwota 33.981,76 zł. odsetek.

Dowody:

umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 26.05.2009 r. – k. 21-28

wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji

analitycznej nr (...) z dnia 2013-04-25 – k. 17

Pismem z dnia 9 czerwca 2009 r. pozwany został poinformowany przez pierwotnego wierzyciela o dokonaniu przez niego przelewu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu nr (...).

Dowód:

zawiadomienie z dnia 9 czerwca 2009 r. – k. 30

Pismem z dnia 2 kwietnia 2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty całości zadłużenia w terminie do dnia 10 kwietnia 2013 r.

Dowód:

pismo z dnia 2 kwietnia 2013 r. numer sprawy: (...) – k. 29

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na podniesiony w toku postępowania przez pozwanego zarzut przedawnienia.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia

Strona powodowa wywodzi swoje roszczenie wobec pozwanego z zawartej przez pozwanego w dniu 27 czerwca 2000 r. z Bankiem (...) S.A.z siedzibą w W.umowy kredytu nr (...)oraz faktu nabycia tej wierzytelności w dniu 2 czerwca 2009 r. od (...) S.A.z siedzibą w W..

Kwota wierzytelności została określona w oparciu o wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 2013-04-25.

Zgodnie z art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych wyciągi z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym mają moc prawną dokumentów urzędowych.

Zgodnie z art. 244 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Przepis ten określa warunki formalne dokumentu urzędowego (sporządzenie w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania) oraz wprowadza domniemanie autentyczności i prawdziwości treści dokumentu urzędowego.

Nadanie wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszy sekurytyzacyjnych mocy prawnej dokumentów urzędowych powoduje umocnienie pozycji procesowej funduszu, będącego podmiotem profesjonalnym, zajmującym się działalnością zarobkową, w stosunku do pozwanego konsumenta, który w celu obalenia domniemań związanych z mocą dokumentu urzędowego jest zobligowany do przeprowadzenia dowodu negatywnego, że nie zaciągał zobowiązania albo że zobowiązanie to ma inną wysokość.

Zgodnie z art. 252 k.p.c. strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument ten pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić.

Z dniem 25 lipca 2011 r. art. 194 w zakresie w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, został uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. ( Dz.U.11.152.900).

Uznanie przez Trybunał Konstytucyjny braku konstytucyjności danego przepisu prawnego nie eliminuje wprawdzie tego przepisu z porządku prawnego lecz uprawnia sąd do odmowy jego zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Sytuacja taka ma miejsce zarówno w takich przypadkach, gdy na skutek orzeczenia TK przepis traci moc z chwilą ogłoszenia orzeczenia TK, jak i w tych przypadkach, gdy Trybunał korzystając z możliwości przewidzianej w art. 190 ust. 3 zd. 1 Konstytucji określa inny termin utraty mocy obowiązującej przepisu. (wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 czerwca 2009 r. III sa/(...), wyrok NSA w W.z dnia 7 stycznia 2010 r. I (...))

Przepis uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją ma taki charakter od dnia jego wejścia w życie i fakt ten musi być brany pod uwagę w trakcie procesu stosowania prawa oraz kontroli wydanych orzeczeń.( wyrok NSA w W. z dnia 16 luty 2010 r. I (...))

Dlatego też należało uznać, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego C. I. N. S. F. I. Z. z siedzibą w W.wystawiony dnia 9 maca 2011 r. nie stanowi dokumentu urzędowego w sporze z konsumentem.

Okoliczność ta powoduje, że przedstawiony przez stronę powodową wyciągu z ksiąg rachunkowych nie może korzystać z przymiotu dokumentu urzędowego i wiążących się z tym faktem domniemań autentyczności oraz domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nim zaświadczone wynikającymi z art. 244 k.p.c.

Dokument taki należy zatem zakwalifikować jako dokument prywatny. Dokument prywatny stanowi natomiast dowód tego, że osoba która go podpisała , złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. ( art. 245 k.p.c.)

Zgodnie z art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego, a spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać.

Pozwany podniósł zarzut przedawnienia całości dochodzonego pozwem roszczenia. Po upływie okresu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia , chyba że zrzeka się zarzutu przedawnienia. ( art. 117 § 2 k.c.)

Roszczenia z tytułu umowy kredytu, w braku szczególnej regulacji, przedawnia się z upływem ogólnego terminu określonego w art. 118 in fine k.c., to jest z upływem trzech lat od dnia wymagalności (w zw. z art. 120 § 1 zd. 1 k.c.).

Termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe jakim jest roszczenie z tytułu odsetek wynosi również trzy lata.( art. 118 k.c.), z tym, że roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego. ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r. sygn. akt III CZP 42/04 Biuletyn SN 2005/1/9) Akcesoryjny charakter odsetek powoduje, że wraz z przedawnieniem roszczenia głównego przedawniają się roszczenia o świadczenia uboczne choćby nie upłynął jeszcze termin ich przedawnienia.

Powód nie wskazał daty, od której roszczenie z tytułu umowy kredytu stało się wymagalne. Ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że na skutek nie wywiązania się przez pozwanego z przyjętego zobowiązania niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Pozwany zarzucił natomiast, że roszczenie powoda stało się wymagalne najpóźniej w 2003-2004 r.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. ( art 120 § 1 k.c.) W tej sytuacji należało przyjąć, że w chwili wniesienia pozwu roszczenie główne i odsetkowe było już przedawnione.

Na stronie powodowej zgodnie z art. 6 k.c. ciąży obowiązek wykazania, że roszczenie zgłoszone zostało w odpowiednim terminie. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 marca 2000 r. II AKa 9/00 KZS 2000/4/48) Powód tego w żaden sposób nie uczynił. Nie wykazał przy tym żadnych okoliczności, o których mowa w art. 123 § 1 k.c., to jest okoliczności powodujących przerwanie biegu przedawnienia, dlatego tez należało uznać zarzut pozwanego za w pełni uzasadniony.

Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Ś., 14 października 2013 r.