Sygnatura akt IV Ka 75/13
Dnia 27 lutego 2013 roku.
Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący : |
SSO Mariusz Górski |
Protokolant : |
Magdalena Telesz |
przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,
po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 roku
sprawy R. A.
oskarżonego z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu
z dnia 30 października 2012 roku, sygnatura akt II K 1211/12
uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. A. i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sygn. akt IV Ka 75/13
Zaskarżonym wyrokiem R. A.uznany został za winnego, że w dniu 21 sierpnia 2012 roku w W., województwo (...)poprzez bicie i kopanie po całym ciele wziął udział w pobiciu M. R.narażając go na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art.156§1 k.k. lub w art.157§1 k.k.,
to jest popełnienia występku z art.158§1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrok powyższy zaskarżył prokurator zarzucając :
I. obrazę prawa materialnego z art.64§1 k.k. poprze jego niesłuszne niezastosowanie i wyeliminowanie z opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu R. A.działania w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art.64§1 k.k. w sytuacji, gdy uprzednie skazanie tego oskarżonego za czyn z art.224§2 k.k. popełniony w użyciem groźby, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach orzeczonej wyrokiem łącznym kary łącznej w okresie od 12 maja 2003 r. do 1 września 2003 r., od 11 września 2003 r. do 7 listopada 2003 roku, od 30 września 2005 r. do 10 lipca 2006 r. i od 22 lutego 2008 r. do 30 maja 2008 roku winno uzasadniać przyjęcie, że czynu z art.158§1 k.k. na szkodę M. R.w dniu 21 sierpnia 2012 roku dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa;
II. rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu wobec skazanego R. A. za czyn z art.158§1 k.k. kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowe ustalenia działania tego oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, jego sposób życia przed popełnieniem tego czynu, w szczególności nadużywanie alkoholu i popełnianie w związku z tym szeregu przestępstw, stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i względy zapobiegawcze i wychowawcze, które kara winna osiągnąć wobec skazanego, a także mając na względzie potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przemawiają za koniecznością orzeczenia wobec R. A. kary roku pozbawienia wolności.
Tym samym apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie go Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja zdaje się zasługiwać na uwzględnienie.
I tak, Sąd Rejonowy po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów w zakresie sprawstwa i zawinienia oskarżonego, jednak oczywiście błędnie wyeliminował z podstawy skazania R. A. działanie w warunkach art.64§1 k.k. Uchybienie to dostrzegł sam Sąd I instancji, który w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przyznał, że faktycznie oskarżony przypisany mu czyn popełnił w warunkach powrotu do przestępstwa.
Zauważyć jednak trzeba, że Sąd ów stwierdza jednoznacznie, iż wskazany w a/o art.224§2 k.k. nie mógł być podstawą dla przyjęcia odpowiedzialności R. A. w warunkach art.64§1 k.k., a podstawę taką winno stanowić jego uprzednie skazanie za czyn z art.160§1 k.k.
Znamienne przy tym jest, iż skarżący w dalszym ciągu twierdzi, że podstawą dla skazania oskarżonego w warunkach recydywy winna być jego uprzednia karalność z art.224§2 k.k., zaś w ogóle nie wspomina o art.160§1 k.k.
Tym samym Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy winien zastanowić się czy jednak art.224§2 k.k. nie jest podobnym do występków z art.158§1 k.k. (por. wyrok SN z 30.06.2009 r., V K.K. 71/09, lex 512076).
Jeśli dojdzie do przekonania, że apelujący nie ma racji winien zastanowić się, czy możliwe jest powołanie dla odpowiedzialności R. A. w warunkach art.64§1 k.k. – jego skazania z art.160§1 k.k., czy też byłoby to wyjście poza granice apelacji w rozumieniu art.434§1 k.p.k.
Z uwagi na powyższe zdecydowano jak w wyroku.