Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 r. w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w N.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bochni

z dnia 29 sierpnia 2013 r., sygn. akt I C 57/13

1.  oddala apelację;

2.  odstępuje od obciążania powoda kosztami postępowania odwoławczego należnymi stronie pozwanej;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie na rzecz adwokata B. G. kwotę 1.476 zł tytułem wynagrodzenia za udzielenie powodowi pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt I Ca 500/13

UZASADNIENIE

Powód M. B. wystąpił z pozwem przeciwko Skarbowi Państwa –Zakładowi Karnemu w N. i domagał się w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu zasądzenia na jego rzecz od pozwanego kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Na uzasadnienie pozwu powód podał, że w dniu 28 sierpnia 2009 roku
w Zakładzie Karnym w N. , podczas wykonywania pracy doznał urazu kolana lewego. O tym zdarzeniu poinformował pełniącego służbę funkcjonariusza zakładu karnego . Następnego dnia został odwieziony do Szpitala (...) w B. i po przeprowadzeniu badań powrócił do zakładu karnego
i pozostawał pod kontrolą tamtejszego ambulatorium .

W ocenie powoda leczenie doznanego urazu kolana w ambulatorium zakładu karnego nie przebiegało prawidłowo , bowiem pomimo zgłaszanych dolegliwości nie zostały mu zlecone właściwe badania , a nawet nie skierowano go na konsultację do lekarza ortopedy . Powód podał , iż zgłaszane przez niego dolegliwości były bagatelizowane przez pracowników zakładu karnego , a przede wszystkim nie zastosowano się do zalecenia odnotowanego w dokumentacji sporządzonej
w trakcie konsultacji ortopedycznej w dniu 23 lutego 2010 roku , w którym sugerowano potrzebę wykonania badania artroskopii .

W związku z tym zabieg artroskopii został przeprowadzony dopiero w 2012 roku .

Powód podniósł, iż do czasu wykonania tego zabiegu miał poważne problemy z podstawowymi czynnościami życia codziennego . I tak nie mógł wykonywać pracy, przestał wychodzić na spacery, a także pozbawiony został zajęć sportowych .

W takcie słuchania w charakterze strony powód podał , iż dochodzi zadośćuczynienia za to , że „musiał chodzić i prosić o prawidłowe leczenie , za to , że trwało to tak długo , za dolegliwości , które miał i cały czas musiał uważać na to kolano , aby go nie obciążać” .

Pozwany Skarb Państwa – Zakład Karny w N. w pisemnej odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznała , że powód odbywając karę pozbawienia wolności przebywał w Zakładzie Karnym w N. w okresie od dnia 26 maja 2008 roku do dnia 11 maja 2010 roku i podczas tego pobytu w dniu 28 sierpnia 2009 roku zgłosił przełożonemu, iż doznał urazu lewego kolana .

W uznaniu strony pozwanej funkcjonariusze służby więziennej , w tym lekarz przyjmujący powoda w ambulatorium zakładu karnego nie dopuścili się żadnych zaniedbań w procesie leczenia powoda . Powód w okresie pobytu w Zakładzie Karnym w N. był leczony w sposób adekwatny do swojego stanu zdrowia , z uwzględnieniem zaleceń lekarzy specjalistów . Strona pozwana zaprzeczyła , by z dokumentacji lekarskiej miał wynikać obowiązek wykonania
u powoda konkretnych badań , w tym badania i zabiegu artroskopii , których nie przeprowadzono z winy pracowników zakładu karnego .

Następnie strona pozwana wskazując na przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa z art. 417 § 1 k.c. oraz na przesłanki wymagane do zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c. podała , iż na powodzie – stosownie do treści art. 6 k.c. – spoczywał ciężar udowodnienia tych przesłanek . Tymczasem temu obowiązkowi powód w toku postępowania nie podołał.

W dniu 29 sierpnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Bochni wydał wyrok ,
w którym:

- oddalił powództwo ( pkt I wyroku ) ,

- przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bochni pełnomocnikowi powoda z urzędu - adwokat B. G. kwotę 2.952 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu ,

- odstąpił od obciążania powoda kosztami postępowania.

Tej treści orzeczenie zostało wydane w następującym stanie sprawy :

W dniu 28 sierpnia 2009 roku powód M. B. podczas pracy
w Zakładzie Karnym w N. doznał urazu lewego kolana.

Powód M. B. odbywając karę pozbawienia wolności przebywał
w Zakładzie Karnym w N. w okresie od dnia 26 maja 2008 roku do dnia 11 maja 2010 roku .

Następnego dnia po doznaniu urazu, tj. w dniu 29 sierpnia 2009 roku , powód został dowieziony na konsultację w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym SP ZOZ
w B. Szpitala (...), gdzie rozpoznano u powoda stłuczenie lewego kolana. Wykonano mu RTG stawu kolanowego, udzielono porady lekarskiej, konsultacji, asysty i założono opatrunek na ranę. Zalecono kontrolę w Poradni Chirurgicznej.

W kolejnych dniach powód pozostawał w stałej kontroli ambulatoryjnej w ZK.

W dniu 31 sierpnia 2009 roku podczas wizyty w ambulatorium ZK lekarz stwierdził, iż kolano fiz. bez zmian oraz nieznaczną bolesność i dał powodowi zwolnienie z pracy do dnia 4 września 2009 roku .

Podczas kolejnej wizyty kontrolnej w dniu 4 września 2009 roku lekarz stwierdził w kolanie lewym śladowy wysięk, ruchomość pełną i bolesność i dał powodowi zwolnienie z pracy do dnia 11 września 2009 roku .

Podczas wizyty w dniu 11 września 2009 roku lekarz po badaniu kontrolnym lewego kolana stwierdził wysięk w stawie kolanowym lewym do nakłucia
i odbarczenia, na co powód wyraził zgodę na piśmie. Lekarz skierował powoda na zabieg punkcji stawu kolanowego lewego do Oddziału Chirurgii Szpitala (...)
w K..

W dniu 14 września 2009 roku w Szpitalu (...) w K. chirurg stwierdził
u powoda niewielki wysięk w stawie kolanowym lewym oraz konieczność kontroli ortopedycznej. Bez wykonania zabiegu punkcji powód został przewieziony
z powrotem do ZK w N..

Podczas kolejnej wizyty powoda w ambulatorium ZK w N.
w dniu 15 września 2009 roku lekarz stwierdził, że po konsultacji chirurgicznej konieczna jest kontrola ortopedyczna.

W dniu 17 września 2009 roku lekarz z ZK stwierdził, że u powoda utrzymuje się wysięk w stawie kolanowym lewym bez ograniczenia funkcji kończyny, ruchomość pełna fizjologiczna. Odnotowano podczas tej wizyty w książce zdrowia osadzonego „ORTOPEDA”, a nadto RTG do odebrania.

W dniu 23 października 2009 roku powód udał się na wizytę do ambulatorium ZK w sprawie konsultacji ortopedycznej. W związku z tym, iż podczas kolejnych kontroli w ambulatorium, zaobserwowano u powoda powolne znikanie wysięku
w stawie kolanowym lewym, aż do całkowitego jego ustąpienia, a co za tym idzie wygasły wskazania do wykonania punkcji kolana, jak również nie stwierdzono innych nieprawidłowości w badaniu fizykalnym powoda oraz ustąpiły dolegliwości subiektywne – odroczono zaplanowaną konsultację ortopedyczną.

W dniu 6 listopada 2009 roku podczas wizyty powoda w ambulatorium
z powodu przeziębienia i kataru lekarz stwierdził, iż kolano lewe jest bez zmian, wysięk = ø, ruchomość prawidłowa.

Do dnia 31 grudnia 2009 roku powód podczas kilku wizyt w ambulatorium nie zgłaszał żadnych dolegliwości związanych z kolanem.

W dniu 31 grudnia 2009 roku powód zgłosił się do lekarza z niewielkim wysiękiem w kolanie lewym. Stwierdzono wówczas ruchomość stawu 100 % oraz czasem sporadycznie pobolewanie. Lekarz zalecił ibuprofen i dał powodowi zwolnienie z pracy do dnia 8 stycznia 2010 roku .

Ponownie z powodu bólu kolana lewego, przy czym wyłącznie podczas pełnego wyprostu, powód zgłosił się do ambulatorium ZK w dniu 2 lutego 2010 roku
i wówczas nie stwierdzono zmian w badaniu fizykalnym. W dniu badania pełny wyprost nie powodował u powoda bólu. Chód powoda był w pełni sprawny.

Konsultację ortopedyczną przeprowadzono u powoda w trybie planowym,
w dniu 23 lutego 2010 roku . W wyniku tej konsultacji stwierdzono brak dolegliwości bólowych stłuczonego kolana, brak objawów łąkotkowych oraz „kolano suche”. Zalecono opaskę elastyczną i oszczędny tryb życia. Nadto ortopeda stwierdził
- w przypadku nasilenia się dolegliwości - możliwość wykonania artroskopii kolana.

Po tej ostatniej konsultacji powód podczas licznych wizyt w ambulatorium, związanych z pojawieniem się u niego dolegliwości dermatologicznych, nie zgłaszał już żadnych problemów dotyczących kolana.

W dniu 1 kwietnia 2010 roku powód został wycofany z pracy przy posiłkach
z powodu zmian skórnych.

W dniu 16 kwietnia 2010 roku powód wyraził zgodę na hospitalizację
w Oddziale Dermatologii w P..

W dniu 11 maja 2010 roku powód został wytransportowany z ZK w N. celem leczenia dermatologicznego w Zakładzie Opieki Zdrowotnej Aresztu Śledczego w P.. W dniu 14 maja 2010 roku został przyjęty na Oddział Dermatologiczny ZOZ AŚ w P..

Powód M. B. kierował skargi do Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w K. oraz do Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej w W., w których zwracał się z prośbą o pomoc w wyleczeniu kolana i formułował zarzuty dotyczące niewłaściwego leczenia go w zakresie dolegliwości związanych z urazem lewego kolana. Czynności wyjaśniające nie potwierdziły zarzutów formułowanych przez powoda.

W świadectwie lekarskim o stanie zdrowia powoda M. B.
z dnia 5 listopada 2010 roku sporządzonym w ZK w R. rozpoznano wyprysk uogólniony oraz podejrzenie urazu łąkotki przyśrodkowej kolana lewego. Nadto stwierdzono na podstawie wywiadu z powodem, że od czasu konsultacji ortopedycznej w lutym 2010 roku nie zgłaszał on dolegliwości bólowych stawu kolanowego.

Po wycofaniu powoda z zatrudnienia w ZK w N. ponownie powód M. B. został zatrudniony w dniu 23 stycznia 2012 roku
w Zakładzie Karnym w K..

W 2012 roku powodowi wykonano zabieg artroskopii. Przed artroskopią powód pracował w ZK w K. przy szyciu materacy i obuwia.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Rejonowy uznał , że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań Sąd Rejonowy wskazał , że przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa uregulowanej
w przepisie art. 417 k.c. są:

⚫

wyrządzenie szkody przez funkcjonariusza państwowego ,

⚫

zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy (niezgodne
z prawem działanie lub zaniechanie funkcjonariusza przy wykonywaniu powierzonej mu czynności) ,

⚫

związek przyczynowy pomiędzy owym zdarzeniem a szkodą.

Następnie Sąd I instancji powołując przepis art. 444 § 1 k.c. podniósł , iż
w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty , zaś naprawienie szkody niemajątkowej (krzywdy) może polegać – zgodnie z brzmieniem przepisu art. 445 k.c. - na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej , tj. zadośćuczynienia .

Mając na uwadze przytoczone w pozwie okoliczności , z którymi łączona była szkoda niemajątkowa ( krzywda ) Sąd I instancji stwierdził , iż powód nie przedstawił żadnych dowodów dla wykazania doznanej krzywdy . Przede wszystkim materiał dowodowy zaoferowany przez powoda nie był wystarczający do przyjęcia , że zastosowane leczenie w pozwanym zakładzie karnym przebiegało nieprawidłowo,
a nadto, że skutkowało pogorszeniem jego stanu zdrowia. Powód nie dowiódł, że sposób leczenia go - w jego ocenie nieprawidłowy - doprowadził do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Samo subiektywne przekonanie powoda, że doznał szkody psychicznej, poparte tylko i wyłącznie jego zeznaniami, nie było w tym względzie wystarczające.

Mając na uwadze to, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej ciąży na powodzie, a powód nie udowodnił już pierwszej z przesłanek, tj. wyrządzenia mu szkody, Sąd nie badał, czy zostały spełnione pozostałe przesłanki odpowiedzialności.

Na marginesie Sąd Rejonowy zauważył , że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że funkcjonariusze Służby Więziennej pozwanego podejmując decyzję w sprawie leczenia doznanego przez powoda urazu lewego kolana nie podejmowali w stosunku do powoda jakichkolwiek działań, które byłyby obiektywnie niezgodne z prawem, ani też nie zaniechali żadnych działań, do których z mocy prawa byli zobowiązani. Powód po doznaniu urazu został dowieziony na konsultację do SP ZOZ w B. Szpitala (...), gdzie wykonano mu RTG stawu kolanowego, a później jego stan zdrowia kontrolowano w ambulatorium ZK w N.. Sąd I instancji zgodził się ze stroną pozwaną , iż w okresie pobytu powoda w ZK w N. lekarz ortopeda nie zalecił pilnego wykonania zabiegu artroskopii , lecz jedynie stwierdził , iż w przypadku nasilenia się dolegliwości może zachodzić potrzeba wykonania zabiegu artroskopii . Powód zaś do końca pobytu
w pozwanym zakładzie takiego nasilenia dolegliwości nie zgłaszał.

Co się zaś tyczy zarzutu zwlekania przez zakład karny z konsultacją u lekarza ortopedy , to Sąd I instancji podał , że w świetle poprawy stanu zdrowia powoda uzasadnione było odroczenie terminu takiej konsultacji .

Wreszcie Sąd Rejonowy podniósł , że z przedstawionej dokumentacji medycznej nie wynika, by kiedykolwiek w trakcie pobytu powoda w pozwanym ZK lekarze specjaliści zalecili powodowi wykonanie badania USG, a ZK tego zaniedbał.

Na podstawie art.102 k.p.c. Sąd Rejonowy odstąpił od obciążania powoda należnymi stronie pozwanej kosztami procesu . Sąd uznał, że mamy do czynienia
z przewidzianym w przepisie art. 102 k.p.c. wypadkiem szczególnie uzasadnionym
z uwagi na - z jednej strony - trudną sytuację materialną powoda, a - z drugiej strony - na szczególne okoliczności niniejszej sprawy, tj. formułowanie roszczeń
w związku z subiektywnym odczuciem powoda o nieprawidłowym przebiegu jego leczenia.

Nadto Sąd Rejonowy przyznał pełnomocnikowi powoda kwotę 2.952 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu wyliczoną według stawki minimalnej zgodnie z przepisem § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, powiększonej o stawkę 23 % podatku od towarów i usług .

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją powód M. B. zarzucając w niej :

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu , że leczenie powoda po doznanym urazie kolana było prawidłowe i pozwany dochował należytej staranności , które to ustalenia zostały poczynione wyłącznie w oparciu o dokumentację sporządzoną przez pozwanego , przy równoczesnym pominięciu innych dowodów świadczących o tym , że powód odczuwał bóle , był w złym stanie i domagał się konsultacji i badań lekarskich , tj. badań USG , konsultacji ortopedycznej oraz wykonania zabiegu artroskopii ,

- niewyjaśnienie wszystkich istotnych dla wyniku sprawy okoliczności faktycznych , tj. czy wykonany u powoda zabieg artroskopii w 2012 roku miał związek z doznanym przez powoda w dniu 29 sierpnia 2009 roku urazem kolana , czy uraz kolana , jakiego doznał powód kwalifikował się do niezwłocznego wykonania zabiegu artroskopii i czy w związku z dolegliwościami na jakie skarżył się powód , zabieg ten winien był zostać wykonany przed upływem trzech lat od chwili urazu .

Formułując tej treści zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ponadto pełnomocnik powoda złożył wniosek o przyznanie mu wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym , gdyż koszty związane z tą pomocą nie zostały pokryte nawet w części , a na wypadek oddalenia apelacji wnosił o nieobciążanie powoda kosztami postępowania należnymi stronie pozwanej .

W odpowiedzi na apelację strona pozwana Skarb Państwa – Zakład Karny
w N. domagała się oddalenia apelacji i zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego .

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana wskazała , iż zarzuty apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji .

W uznaniu strony pozwanej prawidłowo przyjął Sąd I instancji , że powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej . Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia mogłyby zostać wyjaśnione dowodem z opinii biegłego sądowego , ale powód wniosku dowodowego w tym zakresie nie złożył .

Sąd Okręgowy rozważył , co następuje :

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie .

Powód swój środek odwoławczy oparł na zarzutach wymierzonych
w podstawę faktyczną orzeczenia , a mianowicie zarzucał Sądowi I instancji niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz błąd w ustaleniach faktycznych .

Co się tyczy pierwszego zarzutu , to należy wskazać , iż z niewyjaśnieniem istotnych okoliczności sprawy mamy do czynienia , przy występowaniu niepełnych ustaleń faktycznych . Dzieje się tak w przypadku naruszenia przez Sąd przepisów procesowych wskutek nieprzeprowadzenia wyczerpującego postępowania dowodowego , tj. oddalenia wniosków dowodowych stron , ewentualnie niewyjaśnienia pewnych okoliczności z urzędu .

Z kolei błąd w ustaleniach faktycznych może być konsekwencją nieprzeprowadzenia wyczerpującego postępowania dowodowego na sporne pomiędzy stronami okoliczności ( bowiem z uwzględnieniem pominiętego dowodu Sąd mógłby z całości materiału wyprowadzić wnioski odmienne od zaprezentowanych w uzasadnieniu orzeczenia , por. wyrok Sądu Naj. z dnia 4 lutego 1999r., II UKN 439/98 , OSNP z 2000r. , Z. 6 , poz. 248 ) , ale przede wszystkim wynikać z wadliwej oceny dowodów , a więc z naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

Obydwa przytoczone powyżej zarzuty nie są trafne .

I tak Sądowi I instancji nie można zarzucić niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy w rozumieniu uprzednio podanym .

Zasadą w postępowaniu cywilnym jest obciążenie stron obowiązkiem wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów , z których wywodzą skutki prawne .

Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w piśmie procesowym z dnia 27 marca 2013 roku ( k – 86 ) zawarł wszystkie wnioski dowodowe na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia ( na okoliczności istotne
z punktu widzenia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa oraz rozmiarów doznanej krzywdy ) . Wnioski te po ich modyfikacji dokonanej na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2013 roku ( k – 91 ) zostały w całości przez Sąd I instancji uwzględnione ( na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 roku strony złożyły oświadczenie , iż nie wnoszą o uzupełnienie postępowania , zob. k – 140 ) .

W aktualnym stanie prawnym Sąd jest wprawdzie wyposażony w prawo dopuszczenia dowodu niewskazanego przez stronę ( art. 232 zd. 2 k.p.c. ) , ale
w orzecznictwie podkreśla się , że skorzystanie przez Sąd z tego uprawnienia może mieć miejsce zupełnie wyjątkowo , zwłaszcza gdy występuje nieporadność strony działającej bez profesjonalnego pełnomocnika ( zob. między innymi wyrok Sądu Naj. z dnia 27 kwietnia 2004 roku , II CK 238/03 , Lex nr 585752 ) .

Sąd Okręgowy dostrzega również , iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtował się pogląd , zgodnie z którym potrzeba przeprowadzenia dowodu
z urzędu może wystąpić w przypadku dowodu z opinii biegłego sądowego , jeżeli dowód ten jest konieczny do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia i nie można zastąpić go żadnym innym dowodem ( zob. między innymi wyrok Sądu Naj. z dnia
9 stycznia 2012 roku , I UK 232/11 , Lex nr 1162651 ) .

Trzeba jednakże zauważyć , że powód w złożonym środku odwoławczym niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy nie łączy z naruszeniem przepisu art. 232 zd. 2 k.p.c. , a więc nie zarzuca Sądowi I instancji braku działań
z urzędu , w szczególności w zakresie wykazania istotnych okoliczności dowodem
z opinii biegłego sądowego lekarza . W apelacji w ogóle nie ma mowy o potrzebie wykazywania przytoczonych tam okoliczności dowodem z opinii biegłego sądowego oraz o zaniechaniu Sądu I instancji w tym zakresie . Powód na etapie postępowania apelacyjnego ( podobnie jak w postępowaniu przed Sądem I instancji ) nie złożył również wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego .

Tymczasem wykazanie okoliczności przytoczonych w apelacji ( czy wykonany u powoda zabieg artroskopii miał związek z doznanym przez powoda urazem kolana w dniu 29 sierpnia 2009 roku oraz czy doznany przez powoda uraz kolana kwalifikował się do niezwłocznego wykonania zabiegu artroskopii ) wymagało wiadomości specjalnych .

Sąd I instancji nie dopuścił się również błędu w ustaleniach faktycznych na skutek naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c.

W przypadku zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga się od strony , aby wskazała jaki konkretnie dowód został przez Sąd I instancji wadliwie oceniony , jakie zasady zostały przy tej ocenie naruszone oraz że owe naruszenia mogły mieć wpływ na wynik sprawy .

Tym wymogom zarzut apelacyjny powoda i jego uzasadnienie nie odpowiadały . Skarżący ogólnie jedynie stwierdził , że Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne oparł się wyłącznie na dokumentacji pozwanego , a pominął inne dowody , które wskazywały na doznaną przez niego szkodę niemajątkową
( krzywdę). Trzeba zresztą podnieść , iż nawet tak ogólnie sformułowany zarzut nie jest zasadny , bowiem Sąd poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o całość zebranego w sprawie materiału dowodowego , w tym na podstawie zeznań powoda M. B. , którym dał wiarę . Jest rzeczą oczywistą , że najistotniejszą rolę w konstruowaniu podstawy faktycznej odgrywała dokumentacja lekarska , która opisywała rodzaj stwierdzonych u powoda następstw urazu kolana , przebieg leczenia , a także zgłaszane przez powoda dolegliwości .

Wobec nieskuteczności zarzutów odnoszących się do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku , Sąd I instancji podzielając ustalenia faktyczne Sądu
I instancji przyjął je za własne .

W stanie sprawy powyżej przedstawionym Sąd Okręgowy nie ma również zastrzeżeń do dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej żądania pozwu .

Powód ostatecznie dochodził od strony pozwanej zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę , przy czym w toku słuchania w charakterze strony wyjaśnił , iż poniesionej szkody w postaci krzywdy nie wywodzi z samego zdarzenia , w trakcie którego doznał urazu kolana , ale wiąże doznaną krzywdę z zastosowanym na terenie zakładu sposobem leczenia . Precyzując powód podał , że zadośćuczynienia żąda za to , że „musiał chodzić i prosić o prawidłowe leczenie , za to , że trwało to tak długo , za dolegliwości , które miał i cały czas musiał uważać na to kolano , aby go nie obciążać” .

Ma więc rację Sąd I instancji , że przy tak sprecyzowanym żądaniu z punktu widzenia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej istotna była ocena , czy funkcjonariusze służby więziennej w procesie leczenia powoda dopuścili się niezgodnych z prawem działań lub zaniechań skutkujących powstaniem po stronie powoda szkody niemajątkowej , tj. krzywdy .

Tak jak podaje Sąd I instancji ustalenia faktyczne ( które nie zostały skutecznie zakwestionowane w apelacji ) nie dawały podstaw do przypisania funkcjonariuszom służby więziennej jakichkolwiek niezgodnych z prawem działań lub zaniechań , ani też nie pozwalały na stwierdzenie , że powód doznał krzywdy .

Funkcjonariusze służby więziennej , w tym lekarz przyjmujący powoda
w ambulatorium Zakładu Karnego w N. w procesie leczenia powoda po doznanym urazie kolana postępowali stosownie do rozpoznania i zaleceń zawartych w karcie informacyjnej SP ZOZ w B. Szpital (...) z dnia 29 sierpnia 2009 roku oraz wyników konsultacji ortopedycznej z dnia 23 lutego 2010 roku , przy uwzględnieniu zaobserwowanych i zgłaszanych w trakcie kontroli dolegliwości w obrębie kolana . W toku konsultacji ortopedycznej w dniu 23 lutego 2010 roku nic nie wskazywało na potrzebę pilnego wykonania zabiegu u powoda .

Wówczas stwierdzono brak dolegliwości bólowych stłuczonego kolana , brak objawów łąkotkowych oraz „kolano suche” . Zalecono powodowi stosowanie opaski elastycznej oraz oszczędny tryb życia , wskazując jedynie na możliwość -
w przypadku nasilenia się dolegliwości - wykonania artroskopii kolana . Jak wynika z kolejnego zaświadczenia o stanie zdrowia powoda z dnia 5 listopada 2010 roku ,
w którym to odnotowano już podejrzenie urazu łąkotki przyśrodkowej kolana lewego, powód od czasu konsultacji w lutym 2010 roku nie zgłaszał dolegliwości kolana lewego .

Nie sposób więc przy uwzględnieniu tych okoliczności wypowiedzieć się
w kwestii potrzeby wykonania u powoda wcześniejszego ( przed 2012 roku ) zabiegu artroskopii . Jak już wcześniej sygnalizowano w tym przedmiocie mógłby okazać się przydatny dowód z opinii biegłego sądowego , ale powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniosku dowodowego w tym zakresie nie zgłaszał .

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji w oparciu o przepis art. 385 k.p.c.

Sąd Okręgowy – podobnie jak Sąd I instancji - przy rozstrzyganiu o kosztach postępowania apelacyjnego zastosował przepis art. 102 k.p.c. i na jego podstawie odstąpił od obciążania powoda kosztami postępowania apelacyjnego należnymi stronie pozwanej .

Sąd II instancji ( tak jak i Sąd Rejonowy ) przyjmując istnienie wypadku szczególnie uzasadnionego miał na uwadze zarówno trudną sytuację materialną powoda jak również usprawiedliwione okolicznościami subiektywne przekonanie powoda o krzywdzie doznanej na skutek przedłużającego się procesu leczenia .

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo
o adwokaturze w zw. z § 6 pkt 5 i § 13 ust. 1 pkt 1 oraz w zw. z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu , Sąd Okręgowy przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie na rzecz adwokata B. G. kwotę 1.476 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym .