Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

L., dnia 15 lipca 2013r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Witold Cieślik

Protokolant: K. K.

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2013r.

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w S. na rzecz powoda R. K. kwotę 7.046,53 zł (siedem tysięcy czterdzieści sześć złotych pięćdziesiąt trzy grosze) z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 5.613,82 zł od dnia 04.10.2012r. do dnia zapłaty,

- 300,12 zł od dnia 31.10.2012r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 903,14 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 70,57 zł tytułem brakujących kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1725/12

UZASADNIENIE

Powód R. K. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w S. na swoją rzecz kwoty 5 913,94 zł, przy czym na dochodzoną kwotę składały się: kwota 5 613,82 zł z tytułu brakującej części należnego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 października 2012 r. do dnia zapłaty oraz kwota 300,12 zł tytułem kosztów sporządzenia opinii prywatnej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 października 2012 r. do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 01.09.2012 r. pojazd poszkodowanego R. Ś. uczestniczył w zdarzeniu drogowym (kolizji), którego sprawca posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej. Wskazał również, iż strona pozwana po zgłoszeniu szkody przez poszkodowanego wydała w dniu 26.09.2012 r. decyzję o uznaniu odpowiedzialności za przedmiotową szkodę oraz o ustaleniu kwoty odszkodowania w łącznej wysokości 3 823,42 zł. Powód argumentował nadto, że poszkodowany R. Ś. w celu weryfikacji prawidłowości ustalenia należnego odszkodowania zlecił niezależnemu rzeczoznawcy samochodowemu Z. D. zrzeszonemu w Stowarzyszeniu (...) i Ruchu Drogowego sporządzenie ekspertyzy co do rzeczywistych kosztów naprawy samochodu, zaś z treści opinii technicznej nr RS-141/12 z dnia 25.10.2012 r. wydanej przez rzeczoznawcę wynikało, że koszty naprawy jego pojazdu wynoszą 9 437,24 zł. Uzasadniał poza tym, że poszkodowany R. Ś. scedował na powoda przysługującą mu wierzytelność z tytułu odszkodowania. Powód podniósł nadto, że strona pozwana obowiązana jest do całkowitego naprawienia szkody w pojeździe, która obejmuje koszty naprawy samochodu określone w opinii prywatnej sporządzonej przez rzeczoznawcę majątkowego na kwotę 9 437,24 zł, przy czym roszczenie odszkodowawcze w niniejszej sprawie obejmuje kwotę 5 613,82 zł tytułem brakującej części odszkodowania oraz kwotę 300,12 zł tytułem kosztów opinii prywatnej.

Strona pozwana (...) S.A. w S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu zakwestionowała opinię prywatną przedłożoną przez powoda oraz wysokość szkody wskazanej przez powoda , gdyż nie została poparta żadnymi dowodami. Według strony pozwanej przyznane dotychczas powodowi odszkodowanie jest adekwatne do wysokości szkody oraz kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku. Podniosła nadto, że użycie wyłącznie nowych i oryginalnych części zamiennych przez powoda doprowadziłoby jednie do ulepszenia i unowocześnienia uszkodzonego pojazdu, co byłoby nieuzasadnione. Wskazała także, iż celowa i ekonomicznie uzasadniona wartość odszkodowania została ustalona przy zastosowaniu kosztorysu sporządzonego w systemie A., z uwzględnieniem średnich cen rynkowych i robocizny. Strona pozwana z ostrożności procesowej zakwestionowała konieczność zapłaty podatku VAT wskazanego w fakturze, gdyż powód nabył wierzytelność dochodzoną niniejszym pozwem w drodze przelewu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a skoro tak, to ma prawo do doliczenia podatku VAT zawartego w kosztach naprawy, co oznacza, że należne odszkodowanie powinno być pomniejszone o kwotę należnego podatku VAT.

W piśmie procesowym z dnia 29.03.2013 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 1 132,59 zł, domagając się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 7 046,53 zł.

W piśmie procesowym z dnia 15.007.2013 r. powód domagał się zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu w łącznej kwocie 1 060,28 zł według załączonego zestawienia, na które składała się: kwota 296,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 500 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego, kwota 57,00 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa, kwota 50,14 zł tytułem kosztów dwukrotnego przejazdu do Sądu na trasie P. – L., tam i z powrotem oraz kwota 157,14 zł tytułem zwrotu równowartości utraconego zarobku wskutek stawiennictwa w Sądzie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.09.2012 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód marki R. (...) o nr rej. (...), należący do R. Ś.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w S..

dowód: akta szkody nr 69591/2012

Poszkodowany R. Ś. dokonał w dniu 03.09.2013 r. zgłoszenia szkody stronie pozwanej. W trakcie prowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana ustaliła, że koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 3 823,42 zł brutto i pismem z dnia 26.09.2012 r. poinformowała poszkodowanego o przyznaniu mu odszkodowania powyższej kwocie, która została mu wypłacona.

dowód: akta szkody nr 69591/2012

Poszkodowany, nie zgadzając się z wysokością przyznanego mu przez stronę pozwaną odszkodowania, zlecił rzeczoznawcy samochodowemu wykonanie prywatnej ekspertyzy celem weryfikacji ustaleń pozwanego ubezpieczyciela co do wysokości szkody w jego pojeździe. Rzeczoznawca samochodowy Z. D. w dniu 25.10.2012 r. wydał opinię nr (...), z której wynikało, że koszt naprawy pojazdu poszkodowanego wynosi 9 437,24 zł brutto. Za sporządzenie powyższej opinii R. Ś. zapłacił wynagrodzenie rzeczoznawcy w kwocie 300,12 zł.

dowód: kserokopia faktury VAT nr (...) z dnia 25.10.2012 r. k 21

kserokopia opinii nr (...) z dnia 25.10.2012 r. k 22 – 24

kserokopia kalkulacji naprawy do opinii nr (...) k 24 – 26

Poszkodowany R. Ś. zawarł z powodem R. K. w dniu 27 października 2012 r. umowę powierniczego przelewu wierzytelności, na podstawie której przeniósł na rzecz powoda wierzytelności z tytułu szkody nr (...) z dnia 01.09.2012 r. i opłaty za opinię techniczną nr RS-141/12 z dnia 25.10.2012 r. Pismem z dnia 27.10.2012 r. powód powiadomił stronę pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności.

dowód: kserokopia pisma powoda z dnia 29.10.2012 r. k 16

kserokopia zawiadomienia dłużnika z dnia 27.10.2012 r. k 17

kserokopia Umowy powierniczego przelewu wierzytelności z dnia

27.10.2012 r. k 18 – 19

kserokopia oświadczenia R. Ś. z dnia 27.10.2012 r. k 19

zgoda R. Ś. z dnia 27.10.2012 r. k 20

W oparciu o dane zawarte w ekspertyzie rzeczoznawcy, powód w piśmie z dnia 29.10.2012 r., wezwał pozwane towarzystwo ubezpieczeń do niezwłocznej wypłaty brakującej części odszkodowania w kwocie 5 613,82 zł oraz kwoty 300,12 zł tytułem dodatkowych kosztów poniesionych w związku z wykonaniem opinii przez rzeczoznawcę. Strona pozwana pismem z dnia 07.11.2012 r. poinformowała powoda o tym, że brak jest podstaw do przyznania wyższego odszkodowania niż dotychczas wypłacone.

dowód: kserokopia pisma strony pozwanej z dnia 07.11.2012 r. k 9

kserokopia odwołania z dnia 29.10.2012 r. k 13 – 15

Koszt naprawy samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) uszkodzonego wskutek zdarzenia drogowego z dnia 01.09.2012 r. wynosi 8 593,36 zł netto, 10 569,83 zł brutto.

dowód: opinia biegłego sądowego z załącznikami k 51 – 61

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie poza sporem stron pozostawała kwestia odpowiedzialności cywilnej pozwanego towarzystwa ubezpieczeń za skutki zdarzenia drogowego z dnia 01.09.2012 r., w którym został uszkodzony samochód marki R. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego R. Ś.. Odpowiedzialność taka została przez stronę pozwaną przyznana i wynikała z umowy ubezpieczenia OC zawartej ze sprawcą powyższego zdarzenia drogowego. Niemniej jednak między stronami powstał spór co do sposobu i kryteriów ustalania szkody powstałej w pojeździe.

W tym miejscu należy wskazać, iż R. K. był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w charakterze powoda w związku z nabyciem przez niego od R. Ś. wierzytelności z tytułu szkody w przedmiotowym pojeździe oraz opłaty za sporządzenie opinii prywatnej na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27.10.2012 r. Tym samym, powód wstąpił w prawa dotychczasowego wierzyciela R. Ś. przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509§1 i 2 k.c. Powód może zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej. W tym miejscu należy wskazać również, iż powód, nabywając od poszkodowanego wierzytelność odszkodowawczą w drodze przelewu, wstąpił w całość uprawnień przysługujących zbywcy wierzytelności, zarówno co do pełnej wysokości brakującego odszkodowania jak i należności ubocznych, w tym odsetek. W związku z tym, że poszkodowanemu, nie prowadzącemu działalności gospodarczej, przysługiwało odszkodowanie wyrażone w wartościach brutto, czyli z uwzględnieniem podatku VAT, czego nie kwestionowała strona pozwana, to powód w drodze przelewu wierzytelności nabył prawo do brakującego świadczenia odszkodowawczego również w wartościach brutto.

Na podstawie art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdy przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie z obowiązującą w polski systemie prawa cywilnego zasadą pełnego odszkodowania, osoba ponosząca odpowiedzialność odszkodowawczą powinna w całości naprawić szkodę poniesioną przez poszkodowanego. W przypadku szkody w pojeździe należne świadczenie odszkodowawcze powinno co do zasady odpowiadać kosztom naprawy tego pojazdu. Nadto jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11, Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.” Zatem należne poszkodowanemu odszkodowanie obejmuje wszelkie niezbędne, celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, przed szkodą, do których należą koszty nowych części i materiałów służących do naprawy pojazdu. Tym samym, pozwane towarzystwo ubezpieczeń obowiązane jest do wypłaty świadczenia odszkodowawczego odpowiadającego kosztom naprawy pojazdu obejmującym także równowartość nowych oryginalnych części zamiennych, których zastosowanie w pełny sposób gwarantuje przywrócenie samochodu do dawnej sprawności przed jego uszkodzeniem. Pozwane towarzystwo ubezpieczeń w sposób całkowicie dowolny, nieuprawniony określiło wysokość koniecznych wydatków na części zamienne pozwalających na przywrócenie poprzedniego stanu uszkodzonego pojazdu, zaniżając wartość części zamiennych, co nie może zasługiwać na uwzględnienie. Poszkodowanemu bowiem przysługuje prawo do zastosowania nowych, oryginalnych części w celu naprawy uszkodzonego samochodu, a wydatki poniesione na takie elementy służące przywróceniu poprzedniej używalności pojazdu są celowe, słuszne i uzasadnione. Co więcej, poszkodowany jest uprawniony do dokonania naprawy samochodu w autoryzowanym serwisie, co gwarantuje mu odpowiednią jakość naprawy pojazdu. Odmiennych okoliczności ,uzasadniających przeciwne twierdzenia pozwany ubezpieczyciel nie wykazał .

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd określił wysokość szkody w przedmiotowym pojeździe w oparciu o ustalenia opinii biegłego sądowego. Zgodnie z treścią powyższej opinii rzeczywiste i uzasadnione koszty naprawy tego samochodu wynoszą 10 569,83 zł. Sąd uwzględnił w całości opinię biegłego sądowego, bowiem została sporządzona w sposób rzetelny i profesjonalny oraz w pełni odpowiadała na stawiane zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. W związku z tym, że strona pozwana dotychczas wypłaciła łączną kwotę 3 823,42 zł tytułem odszkodowania, to jej obowiązek odszkodowawczy obejmuje jeszcze brakującą, dochodzoną pozwem kwotę 5 613,82 zł, która została zasądzona tytułem należnej dopłaty do odszkodowania.

Nadto strona pozwana obowiązana jest do zwrotu poniesionych przez poszkodowanego kosztów opinii prywatnej nr RS-141/12 z dnia 25.10.2012 r. w kwocie 300,12 zł wykazanej w fakturze VAT nr (...) z dnia 25.10.2012 r.. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie o sygn. III CZP 24/2004, „Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego.” W niniejszej sprawie poszkodowany poniósł koszty takiej ekspertyzy w związku z tym, że nie posiada specjalistycznej wiedzy pozwalającej na weryfikację ustaleń pozwanego zakładu ubezpieczeń w zakresie wysokości szkody powstałej w jego pojeździe. Jak wynika z całokształtu okoliczności sprawy, ustalenia rzeczoznawcy zawarte w opinii technicznej sporządzonej na zlecenie poszkodowanego są zbliżone do ustaleń biegłego sądowego, które wskazują na to, iż strona pozwana w stopniu znacznym zaniżyła wysokość kosztów naprawy samochodu i należnego odszkodowania, zatem koszty związane z wydaniem tej ekspertyzy są w pełni uzasadnione. Zgodnie z powyższym, w ocenie Sądu, obowiązek odszkodowawczy strony pozwanej obejmuje również zwrot powodowi, jako nabywcy wierzytelności, celowo poniesionych kosztów opinii prywatnej w kwocie 300,12 zł.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone, na podstawie art. 481§1 i §2 k.c.

W przypadku kwoty 5 613,82 zł z tytułu brakującej części odszkodowania za uszkodzony samochód, odsetki ustawowe zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 04 października 2012 r. do dnia zapłaty. Na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Strona pozwana powinna zatem w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody dokonać jej likwidacji poprzez wypłatę odszkodowania. Biorąc pod uwagę, że poszkodowany zgłosił szkodę w dniu 03.09.2012 r., to powyższy 30 – dniowy termin upłynął stronie pozwanej w dniu 03.10.2012 r., skutkując wymagalnością roszczenia odsetkowego, od dnia następnego.

W przypadku kwoty 300,12 zł z tytułu zwrotu opłaty za sporządzenie opinii prywatnej odsetki ustawowe przysługują od dnia 31 października 2012 r. do dnia zapłaty. Wymagalność roszczenia odsetkowego od powyższej kwoty nastąpiła dopiero z chwilą doręczenia stronie pozwanej odwołania powoda z dnia 29 października 2012 r., w którym sformułował on żądanie zwrotu tej kwoty. Zgodnie bowiem z art. 455 k.c. świadczenie nieterminowe powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania, co nastąpiło w treści powyższego pisma. Niespełnienie takiego świadczenia przez dłużnika niezwłocznie, skutkuje jego opóźnieniem i obowiązkiem zapłaty odsetek ustawowych.

Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów procesu zapadło na podstawie art. 98§1 k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W związku z tym, iż powód w całości wygrał proces, to strona pozwana obowiązana jest do zwrotu powodowi kosztów procesu w łącznej kwocie 903,14 zł, na które składają się: kwota 296,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 500 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego, kwota 57,00 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa, kwota 50,14 zł tytułem kosztów dwukrotnego przejazdu do Sądu na trasie P. – L., tam i z powrotem. Sąd nie uwzględnił w zakresie uzasadnionych kosztów procesu powoda równowartości utraconego zarobku wskutek stawiennictwa w Sądzie na rozprawie w dniu 09.01.2013 r., bowiem jak wynika z zaświadczenia jego pracodawcy z dnia 07.12.2012 r. w dniu, kiedy odbywała się powyższa rozprawa powód korzystał z urlopu , za co przysługiwało mu wynagrodzenie od pracodawcy. Powód nie przedstawił dowodów wskazujących na to ,że był to urlop bezpłatny , a stawiennictwo na krótką rozprawę w Sądzie znajdującym się w okolicach miejsca pracy i zamieszkania również nie uzasadniałoby przyznania wynagrodzenia za utratę zarobku za cały dzień.

Sąd nakazał stronie pozwanej, na podstawie art. 98§1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosownie do rezultatu rozstrzygnięcia w sprawie, uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie brakujące koszy procesu w kwocie 70,57 zł, wydatkowane tymczasowo przez Skarb Państwa na pokrycie wynagrodzenia biegłego sądowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.