Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód P. B. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w S. kwoty 3.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 29.11.2012r., do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powództwa powód podniósł, że dnia 5.08.2012r., około godziny 7.30 na drodze B.- K. kierujący pojazdem marki M. (...) nr rejestracyjnym (...) nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy o doprowadził do zderzenia z pojazdem marki V. (...) nr rejestracyjnym (...) kierowanym przez powoda.

W wyniku tego zdarzenia powód doznał obrażeń ciała. Powód doznał stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy oraz naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Powód przez wiele tygodni po wypadku czuł się obolały i zmęczony. Dokuczały mu bóle pleców, miednicy i szyi. Oprócz cierpienia fizycznego doznał on także urazu psychicznego w postaci lęku i strachu przed jazdą samochodem.

Strona powodowa wypłacił powodowi kwotę 2.500 zł.

Strona pozwana (...) S.A. w S. wniosła o oddalenie powództwa.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła, ze łącznie z odsetkami uiścił na rzecz powoda kwotę 3.000 zł., tytułem zadośćuczynienia. Dalsze zaś roszczenie powoda jest nieudowodnione i nieuzasadnione w zakresie jego wysokości i skutków jakich powód doznał w kolizji drogowej.

W piśmie procesowym z dnia 4.01.2014r. ( k. 116) powód rozszerzył żądanie powództwa i wniósł o zasądzenie na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia kwoty 14.000 zł., z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 3.000 zł od dnia 9.04.2013r., do dnia zapłaty oraz od kwoty 11.000 zł od dnia wniesienia rozszerzonego powództwa do dna zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 5.08.2012r., około godziny 7.30 na drodze B.- K. kierujący pojazdem marki M. (...) nr rejestracyjnym (...) nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy o doprowadził do zderzenia z pojazdem marki V. (...) nr rejestracyjnym (...) kierowanym przez powoda P. B..

Sprawca zdarzenia posiadał u strony pozwanej ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

( dowód: - bezsporne).

W samochód kierowany przez powoda P. B. wjechał pojazd marki M. (...) nr rejestracyjnym (...).

Rano następnego dnia powód bolały go plecy, miał zawroty głowy.

Na drugi dzień powód udał się do Szpitala (...). A. w Z. Śl. Tam wykonano mu prześwietlenie i przepisano leki przeciwbólowe. Leki przeciwbólowe powód brał przez około 2 miesiące.

( dowód: - zeznania powoda P. B. k. 82).

W dniu 20 sierpnia 2012r. u powoda P. B. w Szpitalu (...). A. w Z. wykonano zdjęcie RTG i stwierdzono zniesienie fizjologicznej lordozy lędźwiowej; na przednich sąsiadujących krawędziach trzonów kr. (...) drobne osteofity ; poza tym elementy kostne kr.C w granicach normy.

( dowód: - opis badania k. 35 verte).

W dniu 12.09.2012r., powód P. B. zgłosił się do Poradni Urazowo- Ortopedycznej Szpitala (...). A. w Z. Śl. Powód zgłaszał dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i L-S.

Stwierdzono odprostowanie krzywizn fizjologicznych ze zmianami przeciążeniowymi na trzonach kręgów, ograniczenia ruchomości szyi we wszystkich płaszczyznach z promieniowaniem bólu do kkg.

Zalecono powodowi rehabilitację i dalsze leczenie w poradni specjalistycznej.

( dowód: - informacja dla lekarza kierującego k. 35;

- skierowanie k. 36 verte).

Powód P. B. w okresie od 17.09.2012r., do 28.09.2012r., oraz od dnia 15.10.2012r., do 26.10.2012r., uczęszczał na rehabilitację .

( dowód: - zaświadczenie z dnia 29.10.2012r., k. 34;

-zaświadczenie z dnia 28.09.2012r., k. 34).

W wyniku wypadku powód P. B. doznał skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem rotacji w lewo co spowodowało trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%.

U powoda wystąpił też przewlekły zespół bólowy odcinka krzyżowo-lędźwiowego kręgosłupa co spowodowało trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%.

Powód wymaga dalszego okresowego leczenia usprawniającego z powodu przewlekłego zespołu bólowego odcinka L-S kręgosłupa w palcówkach rehabilitacyjnych.

W przypadku nasilenia dolegliwości bólowych odcinka krzyżowo- lędźwiowego powód będzie wymagał rozszerzenia diagnostyki specjalistycznej o badanie MR tego odcinka kręgosłupa.

( dowód: - opinia biegłego z zakresu ortopedii W. K. z dnia 31.10.2013r., k. 94-95;

- opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii W. K. z dnia 20.02.2014r., k. 128).

Strona pozwana (...) S.A. w S. wypłaciła powodowi P. B. tytułem zadośćuczynienia kwotę 2.500 zł.

( dowód: - akta szkodowe pozwanego).

Sąd zważył:

Powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 14.000 zł. tytułem zadośćuczynienia.

Swoje roszczenie powód wywodził ze zdarzenia jakie miało miejsce w dniu 5 sierpnia 2012r.

W sprawie bezspornym było, że w 5.08.2012r., około godziny 7.30 na drodze B.- K. kierujący pojazdem marki M. (...) nr rejestracyjnym (...) nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy o doprowadził do zderzenia z pojazdem marki V. (...) nr rejestracyjnym (...) kierowanym przez powoda P. B..

Sprawca zdarzenia posiadał u strony pozwanej ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W wyniku tego zdarzenia powód doznał obrażeń ciała.

Bezspornym też było, że chwili zdarzenia sprawca zdarzenia objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) S.A w S..

Zgodnie z art. 822 §1 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem których odpowiedzialność za szkody ponosi ubezpieczający albo osoba , na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia.

Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny gdyż jej powstanie i rozmiar zależą od okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności.

Zasady odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń określa art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r., ubezpieczenia obowiązkowe , Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny i Polskie Biuro ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. 2003.124.1152), stanowiąc, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć , uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, bądź też utrata , zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Regułę tę uzupełnia art. 35 powoływanej wyżej ustawy, , stanowiąc, że ubezpieczenia obowiązkowe , Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny i Polskie Biuro ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. 2003.124.1152), ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Z powyższych unormowań wynika zatem podstawowy wniosek co do zasady odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń.

Odpowiedzialność ta jest pochodna odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody.

W sprawie bezspornym była odpowiedzialność strony pozwanej za zaistniałe zdarzenie.

Sporna pozostawała kwestia wysokości dochodzonych przez powoda roszczeń.

Do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego ( a zatem i zakładu ubezpieczeń społecznych za szkody na osobie stosuje ogólne zasady przyjęte w kodeksie cywilnym.

Poszkodowanemu który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia przysługuje na podstawie art. 445 §1 k.c. zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, obejmujące rekompensatę za cierpienia fizyczne i psychiczne a na podstawie art. 444 §1 k.c. odszkodowanie za pokrycie wszelkich wynikłych z tego powodów kosztów.

Uszkodzeniem ciała w rozumieniu art. 444§1 k.c. i art. 445 §1 k.c. jest takie oddziaływanie na ciało ludzkie , które zostawia na nim wyraźny ślad będący wynikiem naruszenia tkanek organizmu , bez względu na to czy chodzi o uszkodzenie jedynie powierzchowne czy też uszkodzenia poważne np., powiązane ze złamaniem kości czy uszkodzeniem mięśni. Rozstrojem zdrowia natomiast w rozumieniu tych przepisów jest takie oddziałanie na organizm ludzki , które pociąga za sobą zakłócenie jego funkcji , przy czym czas trwania skutków nie ma znaczenia ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 12.03.1975 II CR 18/1975).

Z okoliczności sprawy w szczególności z opinii biegłego ortopedii wynika, że wynika, że u powoda P. B. w wyniku zaistniałego wypadku stwierdzono

skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem rotacji w lewo

oraz urazu przewlekłego zespołu bólowego odcinka krzyżowo-lędźwiowego kręgosłupa.

Jak podał biegły u powoda wystąpił objaw tzw.” smagnięcia biczem”.

Jak podał biegły uderzenie od tyłu zawsze powoduje nagłe przemieszczenie się głowy ( która jest ciężka) do tyłu a następnie do przodu. Powoduje to skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa.

Sąd nie uwzględnił zarzutów strony pozwanej, że aktualne uwarunkowania motoryzacji w postaci bezpieczeństwa samochodów praktycznie uniemożliwiają istotne obrażenia szczególnie kręgosłupa lędźwiowego, w szczególności zaś, ze nie może dojść do urazu skrętnego jeżeli kierowca ma zapięte pasy bezpieczeństwa.

Jak wynika z twierdzeń biegłego - które Sąd podziela – uszkodzenie kręgosłupa lędźwiowego pozostaje w związku z wypadkiem powoda w dniu 5.08.2012r.

Jak bowiem wynika z opinii biegłego odcinek piersiowy kręgosłupa kończy się na kręgu piersiowym 12 i jest to ostatni krąg który zawiera żebro. Pierwszy krąg, który jest kręgiem bez żebra jest pierwszym kręgiem lędźwiowym w związku z tym przy zapiętych pasach bezpieczeństwa może zaistnieć uraz tego kręgosłupa.

Sąd podziela stanowisko biegłego w tej kwestii również z tych powodów, że z materiału dowodowego zgromadzonego sprawie nie wynika aby wcześniej powód odczuwał dolegliwości związane z tą częścią kręgosłupa. Dolegliwości te pojawiły się dopiero po wypadku.

W ocenie Sądu gdyby u powoda już wcześniej występował proces zwyrodnieniowy kręgosłupa o takim natężeniu dolegliwości jakie powód odczuwał po wypadku z pewnością podjąłby w tym kierunku jakieś leczenie

Biorąc to pod uwagę Sąd podzielił stanowisko biegłego, ze w wyniku wypadku powód doznał skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa z ograniczeniem rotacji w lewo

oraz urazu przewlekłego zespołu bólowego odcinka krzyżowo-lędźwiowego kręgosłupa.

Powyższe urazy a zwłaszcza tzw. „ uraz biczowy” spowodowały u powoda trwały uszczerbek w wysokości 10%.

Z opinii biegłego wynika też, ze powód wymaga dalszego okresowego leczenia usprawniającego z powodu przewlekłego zespołu bólowego odcinka L-S kręgosłupa w palcówkach rehabilitacyjnych; również obecne rokowania co do pełnego powrotu do zdrowia powoda są ostrożne i wymagają dalszej obserwacji powoda.

Z opinii biegłego wynika, że w przypadku nasilenia dolegliwości bólowych odcinka krzyżowo- lędźwiowego powód będzie wymagał rozszerzenia diagnostyki specjalistycznej o badanie rezonansem magnetycznym tego odcinka kręgosłupa, bowiem jak podał biegły przy tego typu urazach skrętnych dyskopatia pourazowa.

Biorąc to pod uwagą Sąd uznał roszczenie powoda o zadośćuczynienie do kwoty 7.500 zł.

Uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia łączy się najczęściej z doznaniem przez poszkodowanego krzywdy , na którą składa się między innymi cierpienie fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych odczuciach przezywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi , bądź w związku z następstwami uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia.

Przepis art. 445 §1 k.c. nie uzależnia możności dochodzenia zadośćuczynienia od doznania poważnych obrażeń czy też poważnego uszczerbku na zdrowiu.

W razie stwierdzenia, ze poszkodowany doznał cierpień fizycznych i psychicznych które przez krótki nawet okres czasu wytrąciły go z równowagi i zakłóciły tok jego życia , przyznanie mu zadośćuczynienia jest uzasadnione. Tylko w rzadkich wypadkach gdy i sam uraz był zupełnie nieznaczny i nie wywołał ujemnych skutków lub zakłóceń w dziedzinie przeżyć poszkodowanego lub w jego życiu odmowa przyznania mu zadośćuczynienia nie będzie sprzeczna z przepisem art. 445 §1 k.c.

( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 5.05.1967 I PR (...)., orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24.02.1970r., I CR 438/1969, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 15.01.1974r., ICR 792/1973) .

Przyznając powodowi zadośćuczynienie Sąd miał na uwadze rozmiar cierpień fizycznych powoda związanych z faktem zaistnienia wypadku w dniu 5.08.2012r. i dolegliwości bólowe jakich powód doznał w następstwie tego urazu.

W ocenie Sądu biorąc to pod uwagę uznać należy, ze niewątpliwie powodowi

należne jest zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Nie ulega bowiem wątpliwości , że zarówno samo zdarzenie jak i potem odczuwane przez powoda dolegliwości bólowe musiały być związane z dużym stresem dla niego.

Jak wynika z okoliczności sprawy u powoda w wyniku zaistniałego wypadku stwierdzono

skręcenie i naderwania odcinka szyjnego kręgosłup oraz przewlekły zespół bólowy odcinka krzyżowo-lędźwiowego kręgosłupa.

Powyższe urazy a zwłaszcza tzw. „ uraz biczowy” spowodowały u powoda trwały uszczerbek na zdrowiu w postaci pourazowego zespołu bólowego kręgosłupa , wzmożenia napięcia mięśniowego okolicy szyjnej oraz pogorszenia wydolności oraz funkcji kręgosłupa w wysokości 10 %.

Powód zeznał, ze bolały go plecy, odczuwał zawroty głowy, przez około 2 miesiące przyjmował leki przeciwbólowe.

Z zeznań powoda wynika, ze nadal odczuwa ból pleców i szyi.

Niewątpliwie wiec okres powrotu do zdrowia, powoda związany z cierpieniami i obawami o zdrowie uzasadnia jego żądanie zadośćuczynienia.

Tym bardziej, że jak stwierdził biegły w związku z urazem u powoda ostrożne są rokowania co do jego całkowitego powrotu do zdrowia oraz , ze następstwem urazu może być dyskopatia pourazowa.

Powszechnie również wiadomo, że u osób po takim urazie jak powód zmiany zwyrodnieniowe będą następowały szybciej niż u człowieka , który nie przeszedł takiego urazu.

Wszystkie te okoliczności dawały sądowi podstawę do uznania, że kwota w łącznej wysokości 10.000 zł. ( łącznie z kwotą wypłaconą przez stronę pozwaną ) będzie odpowiednią tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę.

Zaznaczyć bowiem należy, że krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem jest szkodą niemajątkową, nie ma więc ona charakteru ekwiwalentności jaką cechuje wynagrodzenie szkody majątkowej.

Pojęcie sumy odpowiedniej użyte w art., 445 §1 k.c. ma w istocie charakter niedookreślony , niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy ale musi być odpowiednia w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć bowiem złagodzeniu doznanej krzywdy , a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia.

Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia podstawowe znaczenie ma stopień natężenia krzywdy , a więc cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych . Decyduje więc rodzaj, charakter i długotrwałość cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez poszkodowanego wskutek uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, długotrwałość choroby następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym ( orzeczenie Sądu Najwyższego dnia 18.12.1975r., ICR 862/1975, orzeczenie Sądu Najwyższego dnia 10.06.1999r., IIUKN 689/1988. orzeczenie Sądu Najwyższego dnia 28.09.2001r., III CKN 427/2000, orzeczenie nie Sądu Najwyższego dnia 28.09.2001r., III CKN 427/2000).

Biorąc to pod uwagę Sad uznał, że łączna kwota 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 §1 k.c.

Wysokość przyznanego zadośćuczynienia nie jest nadmierna ani stosunku do doznanej krzywdy powoda i stosunków majątkowych społeczeństwa ani też nie zmierza do wzbogacenia powoda.

Z tych też powodów uwzględniając, ze pozwany wypłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 2.500 zł. Sąd zasądził kwotę 7.500zł.

W pozostałej zaś części powództwo oddalił jako niezasadne.

Sąd pominął też dowód z zeznań przedstawiciela strony pozwanej wobec jego niestawiennictwa.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. biorąc pod uwagę stopień uwzględnienia roszczeń powoda oraz na podstawie §6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości wsparcie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa koszów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 28 września 2002r.

W punkcie V i VI Sąd orzekł na podstawie art. 130 ³ § 2k.p.c., w myśl którego jeżeli obowiązek uiszczenia lub uzupełnienia opłaty powstał na skutek rozszerzenia lub innej zmiany żądania, przewodniczący wzywa zobowiązanego do uiszczenia należnej opłaty w terminie tygodnia, a jeżeli mieszka on lub ma siedzibę za granicą i nie ma w kraju przedstawiciela - w terminie nie krótszym od miesiąca. W razie bezskutecznego upływu terminu, sąd prowadzi sprawę bez wstrzymywania biegu postępowania, a o obowiązku uiszczenia opłaty orzeka w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu.

Sąd zwrócił też powodowi kwotę 197,31 zł., tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Biorąc to pod uwagę Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.