Sygn. akt I C 1396/13
Dnia 14 lutego 2014 r.
Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: |
SSR Krzysztof Stępniewski |
Sędziowie: |
- |
Protokolant: |
Małgorzata Więcek |
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 lutego 2014 r. w L.
sprawy z powództwa
(...) (...)w W.
przeciwko
K. S.
o zapłatę
powództwo oddala
Sygn. akt: I C 1396/13
Wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 14.02.2014 r.
Pozwem z dnia 17.02.2012 r. powód (...) z siedzibą w W.wystąpił przeciwko K. S.o zapłatę 10.504,69 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 17.02.2012 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie.
W dniu 04.04.2012 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.
Postanowieniem z dnia 29.06.2012 r. Sąd uchylił nakaz zapłaty z dnia 04.04.2012 roku w całości i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Legionowie.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 26.04.2011 r. doszło do zawarcia pomiędzy powodem a (...) Bank Spółką Akcyjna, zwanym dalej Bankiem, umowy sprzedaży wierzytelności na podstawie której Bank przeniósł na rzecz powoda wierzytelności wymienione w nr 1 do umowy za cenę i na warunkach określonych w niniejszej umowie, a Kupujący oświadcza, że Wierzytelności te nabywa za Cenę i na warunkach określonych w Umowie.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez powoda.
Sąd, zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 § 1 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).
Zatem powód powinien udowodnić okoliczności określone w art. 509 k.c. i art. 510 § 1 k.c. dotyczące elementów przedmiotowo istotnych umowy przelewu, jej ważności oraz skuteczności tej umowy.
Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę (...).
Powód wskazał, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności nabył od Banku prawa do wierzytelności wobec zdefiniowanych w umowie dłużników. Z załączonych przez powoda umów nie wynika jednak jakie wierzytelności, w jakiej wysokości i w stosunku do kogo zostały na ich podstawie zbyte. Na podstawie załączonych przez powoda dokumentów nie można stwierdzić, iż Bank zawarł z pozwanym jakąkolwiek umowę.
Ponadto, podkreślenia wymaga, iż brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, aby pośród zbytych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność przysługująca Bankowi w stosunku do pozwanego.
Równocześnie należy zauważyć, iż powód nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego z jakiego konkretnie tytułu dochodzona jest przez niego kwota objęta pozwem. Jednym dokumentem przedstawionym przez powoda jest wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego.
Stosownie do przepisu art. 194 Ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.
Powyższe oznacza jednak jedynie to, że Powód wystawił dokument (wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda – k. 45), z którego treści wynika istnienie wierzytelności, natomiast brak jest potwierdzenia, iż jest to wierzytelność wobec pozwanego, która jest przedmiotem niniejszego postępowania.
W ocenie Sądu powód nie udowodnił istnienia roszczenia Banku wobec pozwanego.
Wobec zaś nie udowodnienia, iż Bank miał wobec pozwanego wierzytelność wynikającą z umowy, nie mogło nastąpić skuteczne zbycie tej wierzytelności. Zgodnie bowiem z art. 510 § 1 k.c. przesłanką skutecznego przeniesienia wierzytelności na nabywcę jest istnienie tej wierzytelności i przysługiwanie tej wierzytelności zbywcy ( nemo plus iuris in alium transfere potest quam ipse habet). Z powodu bezskuteczności umowy przelewu zawartej między Bankiem a pozwanym, nie nastąpił skutek w postaci przeniesienia wierzytelności – art. 510 § 1 k.c.
Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł, jak w sentencji.