Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Wydziale I Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Radzyńska- Głowacka

Protokolant: Kinga Romanowska

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2014 r. na rozprawie

sprawy z powództwa S. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz S. K. kwotę 6.000,00 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz S. K. kwotę 110,70 zł (sto dziesięć złotych 70/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 2485/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 maja 2013 r. S. K. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. Powód podnosił, że pozwany nie wykupił od niego sześciu obligacji o wartości 1.000,00 zł każda, pomimo upływu terminu ich wykupu oraz pomimo wezwań powoda skierowanych do pozwanego dotyczących wykupu obligacji (pozew - k. 2-3).

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 26 czerwca 2013 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda żądaną kwotę oraz koszty procesu w wysokości 110,70 zł (nakaz zapłaty - k. 6).

W dniu 8 lipca 2013 r. pozwany wniósł sprzeciw od wyżej wymienionego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości (k. 7). Pozwany podniósł zarzut nie udowodnienia przez powoda dochodzonego roszczenia co do zasadności jak i co do wysokości.

W wyniku wezwania do uzupełnienia braków formalnych, powód wniósł w dniu 28 października 2013 roku do Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie, pozew, w którym powtórzył zarzuty oraz żądania zawarte w pozwie z dnia 23 maja 2013 roku (pozew – k. 27-31).

W dniu 3 lutego 2014 roku pozwany wniósł odpowiedź na pozew, w której zarzut nieudowodnienia roszczenia powoda co do zasadności jak i co do wysokości, uzasadnił tym, że z załączonych do pozwu kserokopii dokumentów nie wynika, aby powodowi przysługiwało względem pozwanej spółki roszczenie z tytułu obligacji. Pozwany podniósł, że wobec nieprzedstawienia przez powoda warunków emisji czy dokumentu Propozycji Nabycia Obligacji, nie sposób ustalić czy pozwany jest rzeczywiście zobowiązany z tytułu obligacji oraz ewentualnych praw i obowiązków stron w tym zakresie. Ponadto pozwany twierdził, iż powód nie wykazał, że świadectwo depozytowe zostało podpisane przez osobę, która była upoważniona do wystawienia takiego świadectwa. Pozwany zarzucił powodowi również brak poświadczenia za zgodność z oryginałem dokumentów załączonych do pozwu, kwestionując ich wiarygodność (odpowiedź na pozew – k. 43-45)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód S. K. nabył wyemitowane prze (...) S.A. (dawniej (...) S.A.) sześć sztuk obligacji na okaziciela (...) o wartości nominalnej 1.000 zł każda. Obligacje te zostały oznaczone przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. kodem (...). Powód przedstawił świadectwo depozytowe nr (...) wydane przez (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 30 listopada 2012 roku, zaświadczające, że jest on osobą uprawnioną z w/w obligacji (świadectwo depozytowe – k.32).

Wobec braku dowodu przeciwnego, Sąd przychylił się do twierdzeń powoda dotyczących upływu terminu wykupu w/w obligacji. Zgodnie z prospektem emisyjnym, obligacje miały zostać wykupione przez emitenta w dniu 9 czerwca 2011 roku. Termin ten został jednak przesunięty do dnia 31 sierpnia 2011 roku, w zamian za co emitent zobowiązał się do zapłaty obligatariuszom odsetek ustawowych w wysokości 13% w skali roku za okres od dnia 9 czerwca 2011 roku.

Obligacje nie zostały wykupione przez emitenta także w drugim wyznaczonym terminie. Wobec powyższego, powód w dniu 25 kwietnia 2013 roku skierował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6.000,00 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia 10 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty (ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty – k.33)

W ocenie Sądu dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie nie budzą wątpliwości co do ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o obligacjach z dnia 29 czerwca 1995 roku ( Dz.U. z 1995 r. Nr 83, poz. 420) obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia. Zgodnie zaś z art. 24 ust. 2 ustawy o obligacjach, jeżeli emitent nie wypełni w terminie, w całości lub w części, zobowiązań wynikających z obligacji, obligacje podlegają, na żądanie obligatariusza, natychmiastowemu wykupowi w części, w jakiej przewidują świadczenie pieniężne. Przez pojęcie „wykupu obligacji”, użyte w art. 24, należy rozumieć spełnienie ostatniego ze świadczeń, do których zobowiązał się emitent w warunkach emisji obligacji lub w samej treści obligacji przez określenie warunków wykupu, najczęściej przez jednorazowe przekazanie obligatariuszowi kwoty równej wartości nominalnej obligacji (tak R. C., Ustawa o obligacjach. K., s. 162). Uregulowanie zawarte w art. 24 ust. 2 ustawy o obligacjach stanowi istotne zaostrzenie odpowiedzialności emitenta w stosunku do zasad ogólnych odpowiedzialności kontraktowej, ponieważ, po pierwsze - opóźnienie w zapłacie choćby najmniejszej części zobowiązania pieniężnego emitenta powoduje natychmiastową wymagalność całości zobowiązania, a po drugie - odpowiedzialność emitenta ma charakter obiektywny, tzn. niezależny od jego winy (tak Kropiwnicki Jarosław, Ustawa o obligacjach. Komentarz, komentarz do art. 24).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż powód jest właścicielem sześciu sztuk obligacji o łącznej wartości 6.000,00 zł. W dokumencie tym, pozwany jako emitent zobowiązał się do wykupu obligacji w określonym terminie. Pozwany pomimo upływu terminu do wykupienia obligacji, nie uczynił tego, a zatem nie wywiązał się ze zobowiązania wynikającego z obligacji. Fakt ten przesądził o wynikającym z art. 24 ust. 2 ustawy o obligacjach uprawnieniu powoda do żądania natychmiastowego wykupu posiadanych obligacji. Wobec braku dobrowolnego spełnienia świadczenia przez pozwanego, powództwo o zapłatę należy uznać za zasadne, zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Ponadto Sąd uznał, że nie ma podstaw, aby kwestionować wiarygodność przedstawionych przez powoda kopii dokumentów na tej tylko podstawie, że ten nie załączył dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia bowiem wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. W niniejszej sprawie Sąd nie znalazł powodu, aby przedstawionym przez powoda dowodom odmówić waloru wiarygodności. Należy także zauważyć, że oryginał świadectwa depozytowego został przesłany pozwanej spółce wraz z ostatecznym przedsądowym wezwaniem do zapłaty i obecnie znajduje się w jej posiadaniu (nie było to kwestionowane).

Nieuzasadniony jest także zarzut pozwanego, że powód nie wykazał, że świadectwo depozytowe z dnia 30 listopada 2012 roku wydane przez (...) Banku (...) S.A. zostało podpisane przez osobę, która była upoważniona do wystawienia świadectwa depozytowego. Dokument ten został bowiem podpisany przez zastępcę kierownika w wydziale rozliczeń transakcji, a więc osobę, co do której powód uważać, iż jest upoważniona do dokonania czynności tego rodzaju.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o przepisy art. 98 §§ 1 i 3 k.p.c., przyjmując, iż pozwany ponosi koszty procesu jako strona przegrywająca. Sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda kwotę 110,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

Z: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu z pouczeniem.