Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka I. C. wniosła do tut. Sądu pozew przeciwko (...) S.A. w W., o zasądzenie kwoty 15.000 zł wraz z odsetkami od dnia 12.07.2010. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nadto powódka wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za następstwa wypadku drogowego z dnia 1.04.2010r. oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu.

W uzasadnieniu swoich żądań podała, iż wynikają one z następstw wypadku komunikacyjnego jakiego doświadczyła w dniu 1.04.2010r. w wyniku którego doznała licznych obrażeń ciała w postaci potłuczenia, otarcia głowy, krwiaków, otarć naskórka głowy, stłuczenia kręgosłupa, krwiaków w okolicy uda i biodra prawego. Powódka po wypadku zmuszona była leczyć się u lekarza neurologa oraz ortopedy, odbyła także zaleconą przez lekarzy rehabilitację. Do chwili obecnej powódka ma trudności z poruszaniem się, dokuczają jej dolegliwości bólowe, jej dolegliwości znacznie pogorszyły jakość życia powódki. Pozwany wypłacił powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 3.500 zł.

W odniesieniu do daty wymagalności żądanych odsetek powódka powołała się na treść art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, to jest pozwany winien wypłacić powodowi kwotę w terminie 30 dni od daty zgłoszenia szkody. Zdaniem powódki pozwany prowadził sprawę opieszale przerzucając ciężar gromadzenia dokumentów na powodzie.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. w W., wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, że powódka otrzymała kwotę 15000zł tytułem zadośćuczynienia stanowi odniesiony do w wypadku rozmiar obrażeń ciała, stopień ich ciężkości oraz stopień doznany przez powoda stopień uszczerbku na zdrowiu.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 1 kwietnia 2010r. ok. godz. 6.00 na drodze nr (...) w B. kierujący samochodem A. M. W. potrącił przechodzących przez jezdnię pieszych małżonków J. C. i I. C.. Na skutek uderzenia powódka została przeciągnięta przez pojazd przez kilka metrów, uderzona w udo i kręgosłup po stronie prawej. Na miejscu zdarzenia interweniowało pogotowie ratunkowe, które zabrało powódkę do szpitala. Na miejscu stwierdzono ogólne potłuczenia jednak wykluczono złamania jednak pozostała w szpitalu przez 4 dni celem leczenia zachowawczego. Po wyjściu do domu powódka nie mogła sama podnieść Się z łóżka, wymagała całodobowej opieki osób trzecich, korzystała z domowych wizyt lekarza rodzinnego. . Dopiero po upływie miesiąca od wypadku powódka mogła samodzielnie chodzić po mieszkaniu, leczona przez lekarza ortopedę i neurologa z powodu bólów i zawrotów głowy oraz zaburzeń neurastenicznych pourazowych. Ponadto powódka korzysta z terapii lekarza psychiatry z powodu zaburzeń depresyjno- lękowych. Obecnie powódka cierpi na bóle i zawroty głowy, odczuwa szumy w głowie, miewa lęki, ma trudności koncentracją, dokuczają jej bóle kręgosłupa i prawej nogi. Jest osobą płaczliwą, cierpi na zmiany nerwicowe, nazywa leki nasenne, p/ lękowe i p/ bólowe. .

Przed wypadkiem powódka była w pełni sprawną osobą, zdrową, często wyjeżdżała wraz z mężem na wypoczynek, obecnie jest to niemożliwe, tego typu wyjazdy może realizować tylko w obecności dorosłych dzieci, które przejęły na siebie obowiązek opiekowania się starszymi rodzicami

Dowód:

-z akt sprawy (...)

--zgłoszenia szkody ,k. 7-9

-zaświadczenie lekarskie z 16.07.2010r. 11.04.2011r, 16.07.2010, 30.11.2012r,k. 12-15

-wstępne orzeczenie lekarskie z 31.05.2011r.

-karta leczenia szpitalnego 13

-rachunek za zabiegi fizjoterapii z 8.10.2010r. , k. 15-16

-karta informacyjna z pobytu w sanatorium 29.06.2012r,, k.18

-orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 12.02.2013r., k. 19

-pismo pozwanego do powódki z 19.05.2010r, 26.10.2010r,15.12.2010, 22.02.2011r,, k. 20-22, 24-25

-pismo powódki do pozwanego z 14.02.2013r,, 26-28

-wezwanie przesądowe 11.03.2013r, k. 31

-Opinia biegłego neurologa, k. 64-66

-Zeznania powódki

-z akt szkody

Sąd zważył co następuje:

Poczynione w postępowaniu ustalenia faktyczne pozwoliły na uwzględnienie roszczeń powódki w całości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonym materiale dowodowym w postaci zeznań strony powodowej , , akt (...), popartym opinią biegłego.

Bezspornym w sprawie jest, że pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki przedmiotowego wypadku jak i dokonanie wypłaty na rzecz powódki kwoty 3500,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Bezspornym pozostaje również zakres urazów jakich powódkadoznał w wyniku wypadku komunikacyjnego w dniu 1.04.2010r.

Za podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę poniesioną przez powódkę stanowi przepis art. 822§ 1 kc , który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do §4 art. 822 kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Istnienie tego uprawnienia po stronie poszkodowanego potwierdza także przepis art. 19 ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.). Zgodnie z art. 13.2 tej ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Sporną kwestią pozostaje zatem kwota dochodzona pozwem.

Nie ulega wątpliwości, iż doznane urazy wiążą się z ogromną dawką bólu i cierpienia. Okres powypadkowy jak cały długi okres powrotu do zdrowia był bardzo trudny do zniesienia dla pokrzywdzonej, ból powypadkowy jakiego doświadczyła, konieczność hospitalizacji, obawa o swoje zdrowie będąc w świadomości, że doszło do uderzenia w głowę i stwierdzono krwiak- wszystko to spowodowało, że powódka dotychczas w pełni sprawna stała się uzależnioną od osób trzecich, cierpiącą. Wszystkie okoliczności powstałe na skutek wypadku wiązały się z poczuciem krzywdy. Materiał dowodowy dowiódł jednoznacznie, że jakość życia powódki po wypadku diametralnie uległa pogorszeniu. Powódka po dzień dzisiejszy doznaje trudnych do zniesienia bólów , zawrotów głowy, szumów w uszach, nie potrafi uporać się z lękami po wypadku, zmuszona jest korzystać z leczenia psychiatry, który stwierdził zaburzenia depresyjno-lekowe. Podkreślić należy, że przed wypadkiem powódka była osobą samodzielną i w pełni wystarczalną. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki opisujące doznane cierpienia i ból nie tylko doznane tuż po wypadku ale i po powrocie do domu.

Kodeks Cywilny dopuszcza możliwość pieniężnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Może mieć to miejsce w ściśle określonych przepisami przypadkach, do których należy m.in. uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia (art. 445 kc w zw. z 444 kc). Roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne ma pełnić przede wszystkim funkcje kompensacyjne, zmierzające do udzielenia pokrzywdzonemu satysfakcji moralnej płynącej z sądowego uznania jego krzywdy oraz faktu, że naruszenie jego prawa osobistego spotkało się z należytą reakcją i ochroną prawa. Niewątpliwie uprawnienie to przysługuje powodowi. Zasądzenie odpowiedniej sumy ma stanowić odpłatę za doznaną krzywdę. Krzywdą w rozumieniu art.445 kc będzie z reguły trwałe kalectwo powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd brał pod uwagę tzw. czynniki obiektywne jak czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych, i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu, wiek, rodzaj wykonywanej dotychczas pracy, a także czynniki subiektywne, jak poczucie mniejszej przydatności, zmniejszoną zaradność życiową, konieczność korzystania z pomocy innych. nieprzydatności. (por. uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145 oraz wyrok z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Wysokość stopy życiowej społeczeństwa natomiast jedynie w sposób uzupełniający (w aspekcie urzeczywistniania zasady sprawiedliwości społecznej - art. 2 Konstytucji RP) może rzutować na wysokość zadośćuczynienia należnego poszkodowanemu za doznaną krzywdę. Kwestią zasadniczą jest jednak rozmiar szkody niemajątkowej.

Mając na uwadze zasadę umiarkowania Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy w tym m. in. wieku powódki, zakresu cierpień, doznanego uszczerbku na zdrowiu. Obrażenia, jakie powódka odniósł w wyniku wypadku doprowadziły do pogorszenia jej funkcjonowania na co dzień. Niewątpliwie nie jest on w pełni sprawny w takim zakresie, jak miało to miejsce przed wypadkiem. Ograniczenia ruchowe, dolegliwości bólowe z pewnością wpływają na ogólną kondycję nie tylko fizyczną ale i na ogólne samopoczucie, co mając na uwadze wiek powodki, nie pozostaje bez znaczenia. Ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi dla poszkodowanego przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. Nie można przy tym akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, bowiem zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio wysokie. Zadośćuczynienie pieniężne nie tyle powinno być ustalane "w rozsądnych granicach", co ma kompensować cierpienia psychiczne poszkodowanego, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności faktycznych konkretnego przypadku Zdaniem Sądu żądanie kwoty 15.000,00 zł nie jest wygórowane. Powódka już w chwili zgłoszenia szkody wskazywał na rodzaj doznanej krzywdy, strona pozwana oceniła zadośćuczynienie wypłacając powodowi kwotę 3500 zł. Okoliczności ujawnione w toku niniejszego postępowania pozwoliły przyjąć, ze istniały one ju z w dacie zgłoszenia szkody. Zatem powód może domagać się odsetek od zasądzonej kwoty po upływie 30 dni ( art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych…) od dnia zgłoszenia szkody.

Sąd nie przychylił się do żądania powódki w części dotyczącej uznania odpowiedzialności pozwanego na przyszłość na wypadek pogorszenia się jej stanu zdrowia w związku z wypadkiem jakiemu uległa w dniu 1.04.2010r. W tej części sąd odniósł się do opinii biegłego neurologa, której strony nie kwestionowały a który stwierdził brak podstaw do takich przypuszczeń. Powódka nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z innych biegłych lekarzy specjalistów tj. ortopedii, psychiatrii, zatem Sąd nie miał możliwości zbadania czy możliwe jest wystąpienie tego tych skutków przyszłości.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania wynika z treści art. 98§ 1i3 kpc, który nakłada na stronę przegrywającą obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów procesu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd postanowił jak w sentencji.