Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Toruniu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Westphal ,

Ławnicy: -------

Protokolant: sekr. sąd . Marlena Ossowska ,

po rozpoznaniu w dniu: 14 kwietnia 2014 r. w Toruniu,

sprawy z powództwa: K. M. ,

przeciwko: Skarbowi Państwa – Komisariatowi Policji T.- (...) ,

o zapłatę ,

I.  oddala powództwo ,

II.  zasądza od powoda K. M. na rzecz Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w W. kwotę 600,00 zł. [ sześćset ] z tytułu zwrotu kosztów procesu ,

III.  nie obciąża stron kosztami sądowymi.

Sygn. akt. I C 2382/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 listopada 2013 r. K. M. domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa – Komisariatu Policji T. (...), kwoty 5.000zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania, za szkody jakich doznał w wyniku niesłusznego zatrzymania i postawienia w stan oskarżenia przez funkcjonariuszy Policji.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 23 września 2012 r. został zatrzymany pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 kk i osadzony w Policyjnej (...)Komisariatu Policji T. (...). Następnie, po skierowaniu przeciwko niemu aktu oskarżenia i przeprowadzeniu postępowania karnego przez Sąd Rejonowy w T. wyrokiem z dnia 10 stycznia 2013r., został uniewinniony od zarzucanego czynu ((...)). W związku z tym, znalazł się bardzo stresującej sytuacji nadto, nie miał możliwości utrzymywania w tym czasie swojej rodziny.

W ramach dochodzonego odszkodowania, powód domagał się zasądzenia kwoty 1.796 zł, która odpowiadała łącznej wartości należących do niego i niezwróconych mu rzeczy, w postaci(...) kg kabli miedzianych oraz(...) kg rurek miedzianych, które na czas postępowania, zostały zabezpieczone przez organy Policji.

W odpowiedzi, pozwany - zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wskazał, że nie ma podstawy do odpowiedzialności pozwanego, gdyż działania polegające na wykonywaniu władzy publicznej nie posiadały cechy bezprawności, a tylko w takim wypadku Skarb Państwa mógłby ponosić odpowiedzialność za powstałą w wyniku tego działa szkodę.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 23 września 2012 r. K. M., wraz z inną ustaloną osobą, został zatrzymany przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji T. (...) jako osoba podejrzana o dokonanie kradzieży(...)kg kabli miedzianych oraz(...)kg rurek miedzianych, z terenu rozbiórkowego w T. przy ul. (...), o łącznej wartości 1.796 zł, na szkodę firmy (...), tj. pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

Informacje o podejrzeniu popełnienia przestępstwa organy ściągania uzyskały telefonicznie od anonimowego informatora, który podał czas i miejsce przebywania mężczyzn, wskazał też, że przedmioty, które próbują sprzedać pochodzą z kradzieży dokonanej uprzednio na terenie byłych zakładów (...). Zawiadamiający wskazał, że o sprawie wie, gdyż mieszka blisko jednego ze sprawców, a ten opowiadał sąsiadom skąd uzyskuje pieniądze.

/ dowody:

–

notatka urzędowa z dnia 23.09.2012 r. (k.60)

–

notatka urzędowa z dnia 23.09.2012 r. (k.61)

–

protokół zatrzymania K. M. z dnia 23.09.2012 r. (k.62-63)/

W momencie zatrzymania, w samochodzie którym poruszał się powód ujawniono (...) kabli miedzianych oraz (...) rurek miedzianych, które powód na chwilę przed zatrzymaniem zamierzał sprzedać w punkcie skupu złomu przy ul. (...) w T.. Przedmioty zabezpieczono i poddano oględzinom, a następnie oddano na przechowanie właścicielowi wymienionego skupu.

/ dowody:

–

notatka urzędowa z dnia 23.09.2012 r. (k.60)

–

notatka urzędowa z dnia 23.09.2012 r. (k.61)

–

protokół przeszukania pojazdu z dnia 23.09.2012 r. (k.64-67)

–

protokół przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów z dnia 23.09.2012 r. (k.68-71)

–

protokół zatrzymania rzeczy z dnia 23.09.2012 r. (k.75-79)

–

protokół oddania rzeczy na przechowanie z dnia 23.09.2012 r. (k.80-82)

–

protokół oględzin z dnia 23.09.2012 r. (k.83-85)/

W toku dalszych czynności podjętych w niezbędnym zakresie, od kierownika robót rozbiórkowych prowadzonych przez PPHU (...) na terenie byłego zakładu (...), przyjęto zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę tej firmy. Od świadka odebrano zeznania, z których wynikało, że z terenu rozbiórki, z początkiem września 2012r., skradzione zostały miedziane rurki. Po okazaniu zabezpieczonego mienia pracownik stwierdził, że rozpoznaje te przedmioty jako pochodzące z całą pewnością z terenu byłego zakładu (...), którego rozbiórką zajmuje się zatrudniająca go firma.

W dniu 4.10.2012r. pracownikowi pokrzywdzonej firmie (...) zwrócono (...) opalonych kabli miedzianych i (...) kg miedzianych rurek.(...) kg miedzianych kabli nie zwrócono, z uwagi na utratę tychże kabli w wyniku włamania do garażu w punkcie skupu złomu, gdzie były przechowywane.

/ dowody:

–

protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa (k.86-89)

–

notatka urzędowa (k.106)

–

protokół przesłuchania świadka Ł. G. (k.115)

–

protokół przesłuchania świadka R. T. (k.159)/

Na podstawie zebranego materiału dowodowego postanowieniem z dnia 24.09.2012r. organy dochodzeniowe wszczęły postępowanie przygotowawcze pod numerem ldz. (...), (...), nadzorowane przez Prokuraturę Rejonową (...)za sygn. (...).

/ dowody:

–

postanowienie o wszczęciu dochodzenia (k.90)/

W tym samym dniu K. M. przedstawiono zarzut popełnienia wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą przestępstwa z art. 278 § 1 kk. K. M. nie przyznał się do jego popełnienia wyjaśniając, że przewody znalazł w T. przy ul. (...) natomiast rurki przy śmietniku na ul. (...).

/ dowody:

–

postanowienie o przedstawieniu zarzutów (k.91-92)

–

protokół przesłuchania podejrzanego (k. 93-95)

–

postanowienie o przedstawieniu zarzutów K. M. (k.96-97)

–

protokół przesłuchania K. M. (k.98-100)/

W oparciu o zebrany materiał dowodowy Prokurator Prokuratury Rejonowej wT. w dniu 15 listopada 2012r. wniósł do Sądu Rejonowego w T., akt oskarżenia przeciwko K. M. oskarżonemu o to, że w okresie od sierpnia 2012 r. do 23 września 2012 r., działając wspólnie i w porozumieniu z ujawnioną osobą, dokonał z terenu niezabezpieczonych obiektów po byłych zakładach (...), zaboru w celu przywłaszczenia (...) kabli miedzianych o wartości 1.474zł oraz (...) kg rurek miedzianych o wartości 322zł, czym wyrządził stratę o łącznej wartości 1.796 zł, na szkodę firmy (...), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

/ dowody:

–

akt oskarżenia (k.111-113)/

Postępowanie jurysdykcyjne nie dostarczyło wystarczających dowodów winy, wobec czego wyrokiem z dnia 10.01.2013r. K. M. został uniewinniony od zarzucanego mu czynu.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały zeznania świadka M. K. – pracownika pokrzywdzonej firmy, który po okazaniu mu zdjęć zatrzymanych przewodów, nie rozpoznał ich (przeciwnie niż na etapie dochodzenia), wskazując, że kable te niczym nie różnią się od przewodów pochodzących z innych rozbiórek. Również zeznania innych świadków nie pozwoliły na poczynienie ustaleń faktycznych wskazujących na sprawstwo powoda.

/ dowody:

–

protokoły rozprawy głównej (k.147- 148, 157-159, 173-174, akt sprawy karnej o sygn. (...))

–

wyrok z dnia 10.01.2013r. (k. 175-176 akt sprawy karnej o sygn. (...)

Przed wszczęciem postępowania karnego, powód nie był nigdzie zatrudniony. Utrzymywał się z prac dorywczych i zbierania złomu

/okoliczność bezsporna/

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, zwłaszcza notatki urzędowe, protokoły i inne dokumenty zgromadzone w sprawie karnej o sygn. (...). Dokumenty te nie budziły wątpliwości, nie były podważane w żadnej mierze przez strony, a zatem i Sąd dał im wiarę, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania.

Powództwo jako całkowicie nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

Co do zasady, okoliczności sprawy nie były sporne, jednakże strony prezentowały na ich podstawie odmienne zapatrywania prawne.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził od Skarbu Państwa – Komisariatu Policji (...) zarówno odszkodowania, jak i zadośćuczynienia, za skutki działania organów ścigania. Podstawa faktyczna żądania pozwu oparta była na fakcie zatrzymania powoda pod zarzutem popełnienia przestępstwa, a następnie prowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego, które ostatecznie zakończyło się prawomocnym uniewinnieniem powoda od popełnienia zarzucanego mu czynu. Powód upatrywał źródła swojej krzywdy i szkody w oskarżeniu go o popełnienie czynu , którego się nie dopuścił .

Co do odszkodowania, powód wskazywał, iż na skutek działania władzy publicznej znalazł się w sytuacji dla niego stresującej, a nadto uniemożliwiającej utrzymanie swojej rodziny. Podniósł, że został pozbawiony własności należących do niego kabli o łącznej wartości 1.796 zł, które zostały zabezpieczone w toku czynności, a następnie zwrócone innemu podmiotowi.

Powód wywodził również, iż na skutek nieuzasadnionego postawienia go w stan oskarżenia miało miejsce naruszenie jego dóbr osobistych, a zaistniała sytuacja spowodowała u niego krzywdę moralną, naruszała jego wolność, powodowała destabilizację życia i stres.

Podstawą prawną roszczenia powoda był art. 417 § 1 kc, zgodnie z którym za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Na samym wstępie należy zaznaczyć, iż odpowiedzialność deliktowa Skarbu Państwa, oparta na art. 417 kc, powstaje wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki: wystąpienie szkody majątkowej, niezgodne z prawem działanie Skarbu Państwa oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wykonywaniem władzy publicznej, a poniesioną szkodą. Kolejność badania przez sąd powyższych przesłanek nie może być dowolna. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie działania, z którego, jak twierdzi poszkodowany, wynikła szkoda oraz ustalenie , czy było ono bezprawne , następnie - ustalenie czy wystąpiła szkoda i jakiego rodzaju, i dopiero po stwierdzeniu, że obie te przesłanki zachodzą, możliwe jest zbadanie istnienia między nimi normalnego związku przyczynowego (wyrok SN 2012-07-19, II CSK 648/11 LEX nr 1215614).

Ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał na powodzie (art. 6 kc). Powinien on więc wykazać na czym polegała doznana szkoda tj. jakich działań lub zaniechań dotyczyła oraz, co najistotniejsze, że działania będące jej źródłem były niezgodne z prawem. Powód nie sprostał temu zdaniu. Nie wykazał on zaistnienia szkody, ani naruszenia jego dóbr osobistych, ani też bezprawnych działań pozwanego, które do tego naruszenia by doprowadziły.

W ocenie powoda, bezprawność pozwanego sprowadzała się do zatrzymania go pod zarzutem popełnienia przestępstwa , a następnie postawienia w stan oskarżenia.

W okolicznościach faktycznych sprawy nie można przyjąć, jak tego oczekuje powód, bezprawności działania pozwanego polegającego na postawieniu go w stan oskarżenia. Powód poza gołosłownym zarzutem dotyczących działań pozwanego nie wskazuje na czym polegała bezprawność tego działania. Przesłanka bezprawności ujęta w art. 417 § 1 kc oznacza niezgodność działania lub zaniechanie z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa. Zgodne z prawem czynności organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości związane z wypełnianiem ich ustawowych obowiązków nie nabierają charakteru działań nielegalnych tylko przez to, że postępowanie karne zostaje zakończone uniewinnieniem. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011 r. IV CSK 290/10 (LEX nr 1111015).Takiego działania Sąd Okręgowy się nie dopatruje w czynnościach procesowych podejmowanych przez pozwanego, a w konsekwencji doprowadzających do uniewinnienia powoda.

Analiza akt postępowania karnego o sygn. (...)daje podstawę do stwierdzenia, że fakty będące podstawą do zatrzymania i wniesienia aktu oskarżenia miały miejsce , a ich ocena dokonana na etapie dochodzenia była prawidłowa pod kątem spełnienia przesłanek wyczerpujących znamiona stawianych powodowi zarzutów. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa dostarczyło organom ścigania informacji odnośnie transportu kabli, które się potwierdziły. Natomiast przesłuchany w sprawie pracownik pokrzywdzonego rozpoznał „z całą pewnością”, że ujawnione i zabezpieczone w dniu zatrzymania, przewody miedziane pochodzą z terenu, na którym prowadzona jest rozbiórka. Również zeznania podejrzanych wskazywały na potrzebę prowadzenia postępowania, gdyż były niespójne i nie prezentowały jednolitej, wiarygodnej wersji wydarzeń. Istniało zatem uzasadnione przekonanie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, co oznaczało nie tylko konieczność wszczęcia i prowadzenia postępowania, ale również zatrzymania podejrzanych na podstawie przepisu art. 244 kpk.

Takie działanie w żaden sposób nie może zostać uznane za działanie bezprawne, nawet jeżeli akt oskarżenia nie doprowadził do skazania oskarżonego i nawet jeżeli niektóre okoliczności wskazane w uzasadnieniu aktu oskarżenia nie zostaną udowodnione. Jeśli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, organy Policji wszczynają i prowadzą postępowanie a Prokurator składa akt oskarżenia. Zadaniem postępowania sądowego jest zweryfikowanie tego czy rzeczywiście zachodzą okoliczności wskazane w uzasadnieniu aktu oskarżenia a następnie przesądzenie czy rzeczywiście doszło do popełnienia przestępstwa.

W świetle przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz.U.2011.270.1599 j.t.) jak i w świetle odpowiednich przepisów regulujących przebieg postępowania karnego (art. 9 kpk, art. 10 kpk, art. 331 kpk) organy ścigania są nie tylko uprawnione ale i zobowiązane do wszczęcia i prowadzenia postępowania karnego, a prokurator do składania aktu oskarżenia. Natomiast art. 3 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy o prokuraturze stanowi, że prokuratorzy wykonują swoje zadania przez prowadzenie lub nadzorowanie postępowań przygotowawczych w sprawach karnych oraz sprawowanie funkcji oskarżyciela publicznego przed sądami. Przyjęcie stanowiska, że każde uniewinnienie oskarżonego jest tożsame z bezprawnością działania prokuratora czy pozostałych organów ścigania, prowadziłoby do pozbawienia ich możliwości swobodnego działania z obawy przed kolejnymi procesami cywilnymi. Taka interpretacja obowiązujących norm prawa niewątpliwie doprowadziłby do sparaliżowania organów postępowania karnego, co uniemożliwiłoby realizację podstawowego celu jakim jest wykrycie sprawcy przestępstwa i pociągnięcie go do odpowiedzialności.

Tym bardziej, nie jest działaniem bezprawnym dokonana przez funkcjonariuszy Policji i Prokuratora, interpretacja stanu faktycznego jako noszącego znamiona przestępstwa. Organy postępowania karnego kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 kpk). Ta naczelna zasada postępowania karnego dotyczy wszystkich organów postępowania, nie tylko sądu rozpoznającego sprawę. Ten ostatni przeprowadzając własne postępowanie dowodowe, dokonuje natomiast ostatecznej weryfikacji, która może, acz nie musi potwierdzić przebiegu zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia.

Wskazać też należy ,że uniewinnienie powoda nastąpiło na skutek zmiany zeznań przez świadka na etapie postępowania sądowego. Pozwany nie ponosi za to żadnej odpowiedzialności . Uniewinnienie w żadnych stopniu nie było spowodowane uchybieniami w pracy Policji , czy Prokuratury .

Reasumując , należy z całą stanowczością stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie została spełnione przesłanka „bezprawności działania”, co zwalniało Sąd Okręgowy od dalszych rozważań co do zasady odpowiedzialności pozwanego.

Abstrahując od powyższego należy podkreślić, że powód nie wykazał szkody majątkowej jaką miałby ponieść w związku z prowadzonym postępowaniem.

Po pierwsze, nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających, iż fakt zatrzymania oraz wniesienia przeciwko niemu aktu oskarżenia wpłynęła na niemożność utrzymania jego rodziny. Powód przed wszczęciem postępowania nie pracował zarobkowo. Jak twierdzi utrzymywał się jedynie z „prac dorywczych”, przede wszystkim zbierając złom. Nie można zatem nawet domniemywać, że postawienie powoda w stan oskarżenia spowodowało utratę pracy czy uniemożliwiło znalezienie zatrudnienia. Ponieważ w sprawie nie stosowano żadnych środków zapobiegawczych (np. w postaci tymczasowego aresztowania), a powód następnego dnia po zatrzymaniu i odebraniu od niego wyjaśnień został zwolniony, nie jest dla Sądu zrozumiałe w jaki sposób fakt zatrzymania przez 24 godziny mógłby wpłynąć na niemożność dorywczego zarobkowania przez powoda.

Na uwzględnienie nie zasługiwała również argumentacja powoda odnośnie zabezpieczonych przez funkcjonariuszy Policji kabli i rurek miedzianych. W toku dochodzenia ustalono, że przewody pochodzą z terenu rozbiórkowego, a zatem zwrócono je osobie uprawnionej - firmie (...). W ocenie Sądu Okręgowego, taka decyzja była na tym etapie dochodzenia całkowicie uprawniona, gdyż pokrzywdzony rozpoznał podczas przesłuchania okazane mu przewody. W konsekwencji na podstawie art 230 kpk nastąpił zwrot zatrzymanych rzeczy osobie uprawnionej po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Nie można przy tym uznać, że organy Policji wyrządziły powodowi szkodę. Powód sam wyjaśniał, że kable nie należały do niego, stanowiły jedynie rzecz znalezioną. W świetle tych informacji, słusznie funkcjonariusze Policji uznali, że powód nie jest osobą uprawnioną. Uszło uwadze powoda, że jeżeli rzecz utracona ciągle pozostaje w posiadaniu znalazcy, złodzieja, czy innej osoby nieuprawnionej - bez dalszego rozporządzenia – właściciel rzeczy utraconej jest osobą uprawnioną, jego roszczenie windykacyjne jest w stosunku do znalazcy ograniczone dziesięcioletnim terminem przedawnienia (art. 118 k.c.).

Podobnie należało się odnieść do żądania zasądzenia zadośćuczynienia. Przede wszystkim ze stanowiska powoda wynika, że podstawowym problemem stało się dla powoda samo zatrzymanie i przedstawienie mu zarzutów, a następnie wniesienie do sądu aktu oskarżenia przeciwko niemu.

Treść artykułów 23 kc, 24 kc i 448 kc wskazuje, że przesłanką do ochrony dóbr osobistych jest fakt naruszenia dóbr lub ich zagrożenie, które muszą być bezprawne. Ocena czy doszło do naruszenia dobra osobistego dokonywana jest wg kryteriów obiektywnych, a nie subiektywnych odczuć pokrzywdzonego.

Nie mniej wskazać należy, że bezprawności działaniu pozwanego przypisać nie można. Prowadzenie przez organ władzy publicznej postępowania w ramach określonej przez ustawodawcę procedury nie stanowi bezprawnego działania w rozumieniu art. 24 § 1 kc, które mogłoby naruszyć dobro osobiste osoby fizycznej. Nawet błędne zastosowanie prawa materialnego przez organ władzy publicznej w toku przewidzianego przez prawo postępowania, nie jest równoznaczne z naruszaniem dóbr osobistych strony tego postępowania. Celem przepisów o ochronie dóbr osobistych jest obrona osoby fizycznej lub prawnej przed działaniami bezprawnymi. Prowadzenie jakiegokolwiek postępowania publicznoprawnego (administracyjnego, cywilnego, karnego itd.) nie może zostać zakwalifikowane jako działanie bezprawne tylko z uwagi na to, że organ prowadzący postępowanie niewłaściwie zinterpretował prawo materialne, wydał błędną decyzję lub powstrzymał się od jej wydania uznając, że nie ma ku temu odpowiednich podstaw.

Również działanie organów ścigania w celu wykrycia i ukarania sprawcy przestępstwa nie może być uznane za bezprawne, dopóki organy te działają na podstawie i w granicach prawa. W takim wypadku tylko w sytuacjach wyjątkowych może dojść do bezprawnego naruszenia dóbr osobistych. Tak byłoby np., gdyby w akcie oskarżenia użyto słów powszechnie uznanych za obraźliwe, obelżywe lub gdyby w jego uzasadnieniu wskazywano na okoliczności nie mające jakiegokolwiek znaczenia dla stawianych zarzutów, a ponadto byłyby oczywiście nieprawdziwe, a ich wskazanie miałoby na celu poniżenie i upokorzenie oskarżonego. W akcie oskarżenia, który skierowano przeciwko powodowi nie było żadnych obraźliwych czy obelżywych słów, a całe działanie organów ścigania w tym zatrzymanie i wniesienie aktu oskarżenia pozostawało w związku ze stawianymi zarzutami.

W konsekwencji organom prowadzącym postępowanie przygotowawcze w sprawie powoda, nie można przypisać takich działań, które naruszałyby jego dobra osobiste i spowodować mogły u niego opisane cierpienia psychiczne i krzywdę moralną.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 417 kc a contrario, Sąd Okręgowy oddalił powództwo.

Ponieważ powód przegrał sprawę, to na podstawie art. 98 § 1 , 99 kpc i art 11 ust. 3 ustawy z dnia 8.07.2005r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz. U. nr 169 , poz. 1417 ze zm.)

zasądzono od niego zwrot kosztów na rzecz strony pozwanej – reprezentującej ją Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Składały się na nie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł. Kwota ta wynika z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie …. [ jednolity tekst – Dz. U. z 2013r. , poz. 461 ] . Podkreślić należy , że zwolnienie od kosztów sądowych , które uzyskał powód nie zwalnia go od obowiązku zwrotu kosztów stronie przeciwnej, w przypadku przegrania procesu – art. 108 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych [ Dz. U. nr 167 , poz. 1398 ze zmianami ] .

Mając na uwadze wynik procesu ,żadna ze stron nie ponosi kosztów sądowych , od których uiszczenia powód był zwolniony [ abstrahując w tym miejscu od faktu, że Skarb Państwa jest zwolniony od obowiązku ponoszenia opłat ] - por. art. 94 i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych .