Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Karol Smaga

Protokolant: Sylwia Niżnik

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa miasta stołecznego W.

przeciwko K. O.

o zapłatę

I.  zasądza od K. O. na rzecz miasta stołecznego W. kwotę 2.660,89 złotych (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty,

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od K. O. na rzecz miasta stołecznego W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 10/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 sierpnia 2013 roku powód miasto stołeczne W. – reprezentowane przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego K. W. (pełnomocnictwo – k. 3) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od K. O. kwoty 2.747,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 października 2013 roku Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanemu aby zapłacił powodowi kwotę 2.747,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 634,50 złotych tytułem kosztów procesu.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany K. O. wniósł o oddalenie powództwa.

W piśmie z dnia 29 stycznia 2014 roku powód cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 86,11 złotych, podtrzymując jednocześnie żądanie w zakresie kwoty 2.660,89 złotych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Miasto stołeczne W. było właścicielem lokalu - garażu numer (...) położonego przy ulicy (...) w W. (bezsporne).

Najemcą wskazanego garażu był K. O. (umowa najmu – k. 14-16).

W dniu 28 listopada 2011 roku, z uwagi na zaległości czynszowe, miasto stołeczne W. dokonało wypowiedzenia, w trybie natychmiastowym, umowy najmu lokalu – garażu numer (...) znajdującego się przy ulicy (...) w W. wobec K. O. (wypowiedzenie – k. 12). Przedmiotowe wypowiedzenie zostało przez najemcę odebrane w dniu 14 grudnia 2011 roku (potwierdzenie odbioru – k. 13).

Wyrokiem z dnia 09 lipca 2012 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I C 633/12 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie nakazał K. O. opuszczenie i wydanie przedmiotowego garażu na rzecz miasta stołecznego W. (wyrok – k. 11).

K. O. wydał lokal – garaż numer (...) znajdujący się w W. przy ulicy (...) wynajmującemu – miastu stołecznemu W. w dniu 04 lutego 2013 roku (protokół zdawczo – odbiorczy – k. 10).

Od momentu wypowiedzenia umowy najmu do dnia wydania na rzecz miasta stołecznego W. spornego lokalu – garażu K. O. zajmował garaż bez tytułu prawnego i dlatego był obowiązany do uiszczania na rzecz miasta stołecznego W. wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotu najmu. Przy czym do dnia 01 września 2012 roku wysokość przedmiotowego wynagrodzenia została ustalona przez miasto stołeczne W. na kwotę równą wysokości miesięcznego czynszu obowiązującego przed rozwiązaniem umowy najmu (pismo – k. 71), zaś od dnia 01 września 2012 roku obowiązywało wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu w wysokości 200 % dotychczasowego miesięcznego czynszu (pismo – k. 69, umowa najmu – k. 14-16).

W okresie od dnia 01 października 2012 roku do dnia 04 lutego 2013 roku K. O. był obowiązany uiścić na rzecz miasta stołecznego W. kwotę 3.564,89 złotych, na którą składały się:

-

odszkodowanie miesięczne w kwotach po 791,43 złotych (14,76 zł x 26,81 zł/m ² x 2) za okres od 01 października 2012 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku oraz w kwocie 113.06 złotych za miesiąc luty 2013 roku – łącznie 3.278,78 złotych;

-

opłaty za media w miesięcznych kwotach po 3,96 złotych za okres od dnia 01 października 2012 roku do dnia 31 stycznia 2013 roku oraz w kwocie 0,57 złotych za miesiąc luty 2013 roku – łącznie 16,41 złotych;

-

odsetki ustawowe od powyższych kwot – łącznie 269,70 złotych (zawiadomienia o opłatach, faktury VAT i noty księgowe – k. 17-48).

Miasto stołeczne W. dokonało potrącenia na poczet zaległych należności kwoty 904,00 złotych, stanowiącej część kaucji gwarancyjnej wpłaconej przez K. O. przy zawieraniu umowy najmu z dnia 03 czerwca 2011 roku. Wskutek potrącenia do zapłaty przez K. O. na rzecz Miasta S. W. pozostała kwota 2.660,89 złotych (dokumenty – k. 64-82).

Na poczet zaległości K. O. dokonał wpłaty na rzecz miasta stołecznego W. kwoty 3.200 złotych, którą właściciel garażu zaliczył na należności dotyczące okresu sprzed 1 października 2012 roku (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie załączonych do akt niniejszej sprawy, a wskazanych wyżej dokumentów, których autentyczność i wiarygodność nie nasuwała wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Przedmiotem niniejszego postępowania jest żądanie zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu w postaci garażu numer (...) położonego przy ulicy (...) w W. za okres od dnia 01 października 2012 roku do dnia 04 lutego 2013 roku.

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego, dotyczące roszczeń właściciela przeciwko posiadaczowi samoistnemu oraz posiadaczowi zależnemu, tj. przepisy art. 224-230 kc. Podkreślić bowiem należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 353 ¹ kc strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zatem uprawnienia wynajmującego mogą mieć podstawę w aktach o charakterze ogólnym (ustawa) oraz aktach szczególnych (umowa). Przy czym, w razie istnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego, będącego podstawą posiadania cudzej rzeczy, rozliczenie nastąpić powinno według reżimu prawnego normującego ten stosunek prawny, co oznacza, że przepisy art. 224-230 kc nie będą miały zastosowania do stosunku umownego między właścicielem a inną osobą, na podstawie którego korzystała ona z rzeczy za zgodą właściciela. W takim wypadku, w pierwszej kolejności, stosować należy postanowienia umowy, a w razie jej braku lub odpadnięcia tytułu, przepisy Kodeksu cywilnego o zobowiązaniach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2011 roku, III CSK 263/10, LEX nr 1129122). Uregulowania ustawowe, w takiej sytuacji, pełnią jedynie rolę uzupełniającą w stosunku do zapisów umownych i znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do kwestii w umowie nieuregulowanych.

W przedmiotowej sprawie, zarówno wysokość, jak i sposób uiszczania wynagrodzenia za korzystanie z garażu po rozwiązaniu umowy najmu, została określona w treści tej umowy (§ 15 umowy). Bez wątpienia zatem, mając na względzie powyższe rozważania, uznać należało, że podstawę roszczenia powoda będą stanowiły przede wszystkim zapisy umowy najmu zawartej pomiędzy stronami w dniu 03 czerwca 2011 roku.

Zgodnie z treścią § 14 ust. 1 i 2 umowy najmu z dnia 03 czerwca 2011 roku zawartej pomiędzy powodem a pozwanym, po rozwiązaniu umowy najmu najemca zobowiązany był do zwrotu na rzecz wynajmującego przedmiotu najmu w stanie niepogorszonym. W przypadku wypowiedzenia umowy najmu bez zachowania terminu wypowiedzenia, przekazanie przedmiotu najmu powinno nastąpić i zostać stwierdzone protokółem zdawczo – odbiorczym, w ciągu 14 dni od daty ustania stosunku najmu. W przypadku natomiast, gdy najemca nie przekaże wynajmującemu przedmiotu najmu we wskazanym terminie, wynajmującemu przysługuje wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z przedmiotu najmu w wysokości 200 % dotychczasowego miesięcznego czynszu brutto, a także opłaty za świadczenia dodatkowe, tj. za energię elektryczną oraz wywóz nieczystości (§ 15 umowy najmu).

Powód, pismem z dnia 28 listopada 2011 roku dokonał wypowiedzenia umowy najmu pozwanemu w trybie natychmiastowym. Pismo to zostało przez pozwanego odebrane w dniu 14 grudnia 2011 roku. Zgodnie z postanowieniami umowy najmu z dnia 03 czerwca 2011 roku K. O. zobowiązany był do wydania przedmiotu najmu, tj. garażu numer (...) znajdującego się przy ulicy (...) w W., w terminie 14 dni liczonym od dnia 14 grudnia 2011 roku. Jak wynika z protokółu zdawczo – odbiorczego, znajdującego się w aktach przedmiotowej sprawy, przedmiot najmu został wydany przez pozwanego na rzecz miasta stołecznego W. dopiero w dniu 04 lutego 2013 roku. Zatem w okresie od dnia rozwiązania umowy najmu do dnia wydania lokalu – garażu powodowi pozwany korzystał z przedmiotu najmu bez tytułu prawnego i w związku z tym zobowiązany był do uiszczania na rzecz miasta stołecznego W. wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowego garażu w wysokości określonej w umowie z dnia 03 czerwca 2011 roku. Jak wynika z dokumentów dołączonych do akt sprawy przez pełnomocnika strony powodowej, w początkowym okresie bezumownego korzystania przez pozwanego z garażu numer (...) przy ulicy (...) w W., K. O. uzyskał zgodę powoda na uiszczanie wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu w wysokości miesięcznego czynszu najmu uiszczanego przed rozwiązaniem umowy. Jednakże, z uwagi na brak porozumienia pomiędzy stronami odnośnie do podpisania kolejnej umowy najmu spornego garażu, powód zawiadomił pozwanego o przywróceniu stawki wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przedmiotu najmu w wysokości 200 % miesięcznego czynszu, wynikającej z umowy od dnia 01 września 2012 roku. Od października 2012 roku pozwany zaprzestał wnoszenia opłat na rzecz powoda, poza wpłatą w kwocie 3.200 złotych.

Bezspornym w niniejszej sprawie pozostawało korzystanie przez pozwanego z garażu numer (...) znajdującego się w przy ulicy (...) w W. bez tytułu prawnego oraz to, że pozwany był zobowiązany do uiszczania z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowego garażu opłat na rzecz powoda. Kwota zaległych należności pozwanego wobec powoda, za okres od dnia 01 października 2012 roku do dnia 04 lutego 2013 roku wyniosła łącznie 3.564,89 złotych. Składały się na nią: odszkodowanie miesięczne z tytułu bezumownego korzystania z garażu oraz opłaty za media za okres od dnia 01 października 2012 roku do dnia 04 lutego 2013 roku oraz odsetki ustawowe od tych kwot. Powód dokonał pomniejszenia należnej mu od pozwanego kwoty zaległości o kwotę 904,00 złotych stanowiącą wpłaconą przez pozwanego przy zawieraniu umowy najmu, kaucję gwarancyjną. Dlatego też ostateczna wysokość zaległych należności pozwanego została przez powoda określona na kwotę 2.606,89 złotych. Wysokość żądanej przez stronę powodową kwoty wynika z przedstawionych przez powoda dokumentów, w tym w szczególności z dołączonych do akt: kartotek konta dotyczących spornego lokalu, not księgowych oraz korespondencji prowadzonej między powodem i pozwanym w związku z zamiarem zawarcia pomiędzy stronami kolejnej umowy najmu (k. 64-71).

Zatem żądanie powoda zasądzenia kwoty 2.606,89 złotych, tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu – garażu numer (...) znajdującego się przy ulicy (...) w W. za okres od dnia 01 października 2012 roku do dnia 04 lutego 2013 roku uznać należało za w pełni zasadne. Bez znaczenia dla niniejszego postępowania jest wpłata w kwocie 3.200 złotych dokonana przez pozwanego, gdyż wobec nie wskazania przez pozwanego, na jaką należność ma być zaksięgowana, powód – w oparciu o art. 451 kc – zaliczył na należności dotyczące okresu sprzed 1 października 2012 roku, które objęte był pozwem z dnia 12 listopada 2012 roku dotyczącego okresu od 1 lutego 2012 roku do 30 września 2012 roku. Pozew ten został cofnięty wobec uiszczenia kwoty 3.200 złotych, a postępowanie umorzone.

W toku niniejszego postępowania powód, w piśmie z dnia 29 stycznia 2014 roku, cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 86,11 złotych. Stosownie zaś do treści art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Cofnięcie pozwu jest wyrazem rezygnacji przez powoda z kontynuacji postępowania w tym zakresie. W niniejszej sprawie, oświadczenie powoda nie zmierzało do obejścia prawa, ani też nie było sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego. Stosownie do treści art. 355 § 1 kpc Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. W tym stanie rzeczy, wobec skutecznego cofnięcia powództwa co do kwoty 86,11 złotych, orzeczono jak w punkcie I i II wyroku. O odsetkach od kwoty 2.660,89 złotych Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 kc.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na treści przepisu art. 98 kpc, zgodnie z zasadą, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi, na jego żądanie, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W niniejszej sprawie Sąd w całości uwzględnił powództwo wytoczone przez powoda, dlatego też to pozwany jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, a w związku z tym obowiązany był zwrócić stronie pozwanej poniesione przez nią koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem pełnomocnik powoda w pozwie wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodziła kwota 600,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz kwota 138,00 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu.

Z przytoczonych wyżej względów Sąd orzekł jak w sentencji.