Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLIEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSR Adam Mitkiewicz

Protokolant: apl. adw. Gabriela Mierzwiak

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

z powództwa P. G.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą
w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjnaw W.na rzecz powoda P. G.kwotę 12193,13 (dwanaście tysięcy sto dziewięćdziesiąt trzy 13/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 22 października 2012 roku do dnia zapłaty;

2.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjnaw W.na rzecz powoda P. G.kwotę 3327,00 (trzy tysiące trzysta dwadzieścia siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz Skarbu Państwa Kasa dla Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia kwotę 323,52 (trzysta dwadzieścia trzy 52/100) złotych tytułem części wydatków związanych z opinią biegłego.

Sygn. akt I C 1119/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 lutego 2013 roku powód P. G. wniósł przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 12.193,13 zł. tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wyjaśnił, iż w dniu 31 marca 2012 roku w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ samochód powoda m-ki T. (...) nr rej. (...). Pozwany jako zakład ubezpieczeń przyjął na siebie odpowiedzialność. Powód jako sposób naprawienia szkody wybrał pierwotnie formę tzw. rozliczeń bezgotówkowych, zlecając naprawę w firmie (...) sp. z o.o., żądając naprawienia szkody przy zastosowaniu części oryginalnych. Firma (...) sporządziła kalkulację kosztów naprawy, wyceniając koszt naprawienia pojazdu na kwotę brutto 13.308,38 zł. Jako podstawę kalkulacji przyjęto koszt części oryginalnych oraz obowiązującą stawkę roboczogodziny w kwocie 120 zł. netto. Pozwany nie zakwestionował zakresu naprawy jeżeli chodzi o ustalenie części podlegających wymianie, jednakże zamiast części oryginalnych, wprowadził korekty wskazując na części alternatywne, tj. zamienniki produkowane przez innych producentów, które nie są montowane oryginalnie w samochodach tej samej marki i modelu i nie posiadają autoryzacji producenta pojazdów, jednakowoż są tańsze. Pozwany zakwestionował także stawkę roboczogodziny przyjętą przez (...) sp. z o.o., korygując ją z kwoty 120 zł. netto na kwotę 110 zł. netto. Pozwany uznał także, że liczba jednostek czasowych przyjętych przez (...) sp. z o.o. jest zawyżona o pięć i powinna wynieść 83. W dniu 20 września 2012 roku powód wypowiedział umowę zlecenia naprawy podpisaną z firmą (...) sp. z o.o. Został równocześnie obciążony kosztami parkowania samochodu w kwocie 4.704,75 zł. za 153 dni ( po 25 zł. za dobę), kiedy do pojazd nie mogąc zostać naprawiony, zalegał na parkingu w/w firmy. Wskazał, że na szkodę złożyła się zatem suma kosztów naprawy samochodu przy zastosowaniu wybranego przez powoda sposobu, tj. kwota 13.308,38 zł. brutto oraz koszt parkowania pojazdu w kwocie 4.704,75 zł. brutto. Wartość szkody wyraża się kwotą 18.013,13 zł. brutto ( pozwany wypłacił na poczet szkody kwotę 5.470,80 zł.). Dochodzi zaś kwoty 12.193,13 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 marca 2013 roku, wydanym w sprawie I Nc 1352/13, Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie uwzględnił dochodzone roszczenie w całości / k. 31/.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty, pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanego zakwestionował zarówno zasadę jak i i wysokość odszkodowania dochodzonego ponad kwotę 5.470,80 zł. Nadto podniósł, iż powód nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność, iż jego samochód przez cały okres eksploatacji przed dniem kolizji był serwisowany i posiadał wyłącznie oryginalne części. Ponadto pozwany zakwestionował roszczenie z tytułu parkowania samochodu. Podniósł, że umowa zlecenia naprawy z dnia 2 kwietnia 2012 roku dołączona do pozwu, nie obejmowała usługi parkowania samochodu. Poza tym należy zwrócić uwagę, że faktura została wystawiona okres od 2 kwietnia 2012 roku do 3 września 2012 roku. Tymczasem wypowiedzenie zlecenia naprawy nastąpiło w dniu 20 września 2012 roku / k. 33-34/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 marca 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód m-ki T. (...), nr rej. (...), należący do P. G.. Sprawca kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w (...) S.A. w W. / druk zgłoszenia szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC – k. 100-102v./.

W dniu 2 kwietnia 2012 roku P. G. zlecił firmie (...) sp. z o.o. s.k. naprawę swojego pojazdu m-ki T. (...), nr rej. (...). Ponadto upoważnił tę firmę do prowadzenia w jego imieniu wszelkich spraw formalno-prawnych a także do dokonywania rozliczeń finansowych, kwitowania i odbioru należności związanych z likwidacją w/w szkody / k. 10 – upoważnienie-zlecenie naprawy/.

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 roku (...) S.A. przyznało P. G. kwotę 5.470,80 zł. z tytułu odszkodowania za szkodę w pojeździe / k. 66, 76/.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2012 roku, doręczonym w dniu 27 sierpnia 2012 roku, P. G. wezwał (...) S.A. do wypłaty odszkodowania / k. 19-20/.

Pismem z dnia 20 września 2012 roku P. G. wypowiedział umowę zlecenia w zakresie określonym w dokumencie „Upoważnienie – zlecenie naprawy” z dnia 2 kwietnia 2012 roku. Powodem wypowiedzenia był brak możliwości dokonania naprawienia szkody w pojeździe uszkodzonym na skutek zdarzenia drogowego z dnia 31 marca 2012 roku za kwotę świadczenia przyznanego przez (...). Zobowiązany do pokrycia szkody Zakład (...) S.A. nie wyraził zgody na jej naprawienie na satysfakcjonujących go warunkach, tj. poprzez pokrycie kosztów naprawy przy zastosowaniu oryginalnych części / k. 23/.

W dniu 20 września 2012 roku firma (...) sp. z o.o. wystawiła na rzecz P. G. fakturę VAT nr (...) z tytułu opłaty za parkowanie powypadkowego pojazdu w okresie od 2 kwietnia 2012 roku do 3 września 2012 roku ( 153 dni) na kwotę 4.704,75 zł. brutto / k. 24/. Firma ta oferuje bowiem nie tylko usługi w zakresie naprawy, wynajmu, sprzedaży samochodu, ale także w zakresie parkingu, holowania(zeznania K. Ż.).

Pismem z dnia 1 października 2012 roku pełnomocnik P. G. wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 18.013,13 zł. / k. 25-27/.

P. G. nie dokonał naprawy samochodu zgodnie z wybranym przez niego sposobem naprawienia szkody, tj. przy zastosowaniu części oryginalnych w autoryzowanym warsztacie, albowiem nie było go na to stać. Dokonał on natomiast jedynie tymczasowej naprawy pojazdu w własnym zakresie ( głównie w zakresie naprawy blacharskiej) tak, aby pojazd mógł być użytkowany przynajmniej w ruchu miejskim. Użył do tego części używanych, które zakupił w internecie. Przy naprawie pomagał mu kolega.

Biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej M. L.w swojej pisemnej opinii stwierdził, iż koszt naprawy uszkodzeń samochodu T. (...) nr rej. (...)powstałych w wyniku kolizji z dnia 31 marca 2012 roku z użyciem części oryginalnych oraz przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzinowych stosowanych przez autoryzowane serwisy T.wyniósł 13.735,62 zł. brutto ( w tym VAT 2.568,45 zł.) ( tj. dla stawek rbg stosowanych przez serwisy T. do rozliczeń z klientami indywidualnymi) / k. 148-165 opinia/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszechstronnej analizy akt sprawy, na które złożyły się dokumenty wskazane i opisane w treści, których autentyczność nie budziła żadnych wątpliwości Sądu oraz nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Nadto ustaleń w zakresie stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania świadka K. Ż. / k. 130-131/ oraz zeznań powoda P. G. / k. 131/. Zeznania te obdarzono walorem wiarygodności z uwagi na ich spójność, jednolitość i wzajemne uzupełnianie się w świetle zebranego materiału dowodowego. Poza tym Sąd ustalił wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej M. L. / k. 148-165/, która została sporządzona w sposób rzetelny, dokładny, szczegółowy i wyczerpujący przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje, a nadto bezstronną.

Zebrane dowody stanowiły wystarczającą podstawę do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 415 kc, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Stosowanie zaś do art. 805 § 1 kc, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Z kolei w myśl art. 822 § 1 i § 4 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Wskazać przy tym należy, iż pojęcie szkody obejmuje ujemne dolegliwości powstałe w wyniku czyjegoś bezprawnego działania i przy szkodzie o charakterze materialnym dotyczy przede wszystkim uszczerbku powstałego w majątku poszkodowanego. Stosowanie do dyspozycji art. 361 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przy czym, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jak natomiast stanowi art. 363 § 1 kc, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z powyższego jednoznacznie wynika, że szkoda sprowadza się do ogółu dolegliwości powstałych w wyniku uszczuplenia majątku poszkodowanego.

W myśl § 2 cytowanego przepisu jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W niniejszej sprawie powód dochodził zapłaty przez pozwanego odszkodowania w zakresie, w jakim nie zostało ono zwrócone przez pozwanego z OC sprawcy szkody, w tym poniesionych kosztów za parkowanie samochodu .

W wyroku z dnia 5 listopada 1980 roku, sygn. akt III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186, Sąd najwyższy stwierdził, iż przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Zwiększenie wartości rzeczy (samochodu) po naprawie można by uwzględnić tylko wówczas, gdyby chodziło o wykonanie napraw takich uszkodzeń, które istniały przed wypadkiem, albo ulepszeń w stosunku do stanu przed wypadkiem.

Dopuszczony w toku postępowania sądowego dowód z opinii biegłego sądowego w sposób jednoznaczny wykazał, iż kwota wypłaconego powodowi odszkodowania ( 5.470,80 zł.) nie pokryła w całości wydatków związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu.

W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 roku, wydanej w sprawie sygn. akt III CZP 68/01, opubl. OSNC 2002/6/74, zostało wyjaśnione, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Dlatego dla określenia wysokości należnego poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń odszkodowania za szkodę wynikającą z uszkodzenia pojazdu w wypadku komunikacyjnym nie ma znaczenia fakt, że poszkodowany nie wykonał jeszcze naprawy pojazdu, na co zwrócił już uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88 ("Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego" 1989, nr 10-12, s. 310-311).

Powód nie naprawił pojazdu w sposób prowadzący do przywrócenia pojazdu do stanu przed kolizji, dokonał tylko doraźnej chałupniczej naprawy we własnym garażu z użyciem używanych części przy pomocy kolegi w sposób nie wątpliwie nie prowadzący do przywrócenia go do stanu sprzed wypadku (zeznania powoda k. 131), aby przywrócić go do stanu sprzed wypadku będzie musiał ponieść koszty naprawy w wykwalifikowanym warsztacie z użyciem części spełniających wymogi producenta pojazdu. Powodowi należy się też zwrot kosztów naprawy parkowana pojazdu, został on obciążony tymi kosztami wobec rezygnacji z dokonania naprawy w wybranym przez siebie warsztacie naprawczym z powodu braku na to środków, koszty te powstały ponieważ pozwany nie pokrył kosztów naprawy mimo takiego obowiązku wynikającego z powziętego na siebie zobowiązania z tytułu ubezpieczenia OC, a jednocześnie istniała potrzeba parkowania pojazdu do czasu jego naprawy.

Wobec powyższego na mocy art. 822 §1 k.c. należało zasadzić od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną przez niego kwotę 12.193,13 zł., która była kwotą niższą niż suma kosztów naprawy wynikających z opinii biegłego sądowego(13735,62) i kosztów parkowania pojazdu ( 4.704,75 zł.) pomniejszonych o kwotę wypłaconego dotychczas odszkodowania ( 5.470,80 zł.).

W ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zakład ubezpieczeń udziela ochrony ubezpieczeniowej w stopniu w jakim posiadacz lub kierowca jest zobowiązany w myśl przepisów prawa cywilnego do naprawienia szkody. Z powyższego wynika jednoznacznie, iż ubezpieczyciel przyjmuje odpowiedzialność za zdarzenie w sytuacji udowodnienia, iż ubezpieczony jest zobowiązany do naprawienia szkody. Stosowanie bowiem do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Z art. 14 ust. 1 powyższej ustawy wynika, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w ustawowym terminie. Niemniej jednak zgodnie z przepisem art. 817 § 2 k.c. gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 ( tj. 30 dni).

Orzeczenie o odsetkach ustawowych Sąd oparł na przepisach art. 359 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przyjmując, iż należy zasądzić odsetki ustawowe – zgodnie z żądaniem pozwu – od dnia 22 października 2012 roku do dnia zapłaty, mając na względzie okoliczność, iż powód zawiadomił ubezpieczyciela o szkodzie w dniu 2 kwietnia 2012 roku / k. 7/.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu oparto na przepisie art. 98 kpc statuującym zasadę odpowiedzialności za wynik procesu z uwagi na to, że powód wygrał spór w całości. Powód obowiązany był na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, uiścić opłatę stosunkową do pozwu w kwocie 610 zł. Kosztami niezbędnymi poniesionymi przez powoda w toku procesu były także koszty zastępstwa procesowego reprezentującego go pełnomocnika ustalone w oparciu o § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - w kwocie 2.400 zł. Ponadto na koszty procesowe składa się także opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W świetle powyższego, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.327 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W pkt 3 wyroku Sąd orzekł na podstawie przepisów 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 98 kpc. Wypłacone tymczasowo ze Skarbu Państwa wynagrodzenie biegłego wyniosło kwotę 326,52 zł. /k. 168/ wobec czego należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego powyższą kwotę.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

z./ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron.