Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Krzysztof Karpiński (spr.)

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska

SO (del.) – Monika Niezabitowska-Nowakowska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2014 r.

sprawy G. K. (1)

oskarżonej z art. 280 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę z urzędu

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt XVIII K 186/13

1)  Prostuje oczywistą omyłkę w ten sposób iż czyn został popełniony
w dn. 22 stycznia 2013 r.

2)  Utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

3)  Zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

4)  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

G. K. (1) została oskarżona o to, że: w dniu 23 stycznia 2013 roku w W. na skrzyżowaniu ulicy (...) dokonała rozboju z użyciem noża na osobie A. Ł. w ten sposób, iż skierowała nóż w kierunku A. Ł. i zażądała wydania torby, a następnie dokonała zaboru tejże torby, w której znajdował się komputer marki S. (...) numer (...), pieniądze w kwocie co najmniej 400 złotych, dokumenty w postaci: dowodu osobistego numer (...), prawa jazdy numer (...), kart bankomatowych V. Banku (...), Banku (...) oraz legitymacji studenckich, Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego numer (...) oraz inne rzeczy,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie XVIII K 186/13:

I.  oskarżoną G. K. (1) uznano za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 2 k.k. z tym, że ustalono, iż wartość skradzionego komputera wynosiła około 2000 zł i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. skazano ją na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonej G. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 stycznia 2013 roku do dnia 18 grudnia 2013 roku, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci noża typu motylek ujętego i opisanego w Wykazie dowodów rzeczowych z karty 197 akt pod poz. 1, zarejestrowanego w Prokuraturze Rejonowej Warszawa Mokotów w Warszawie pod numerem Drz (...) i na podstawie art. 195 k.k.w. zarządzono zniszczenie;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżoną od ponoszenia opłaty i kosztów postępowania w sprawie, które przejęto na rachunek Skarbu Państwa;

V.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5 oraz § 16 i § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223; zm. m.in. Dz. U. z 2003 r. Nr 229, poz. 2272; z 2011 r. Nr 240, poz. 1431) - zasądzono od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 1.020 zł (jednego tysiąca dwudziestu złotych) plus podatek VAT dla adwokat M. S. z tytułu nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej G. K. (1) w niniejszej sprawie.

Apelację od tego wyroku wniosła obrońca z urzędu oskarżonej
w całości na jej korzyść.

Wyrokowi na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegający na uznaniu przez Sąd Okręgowy, iż brak jest podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie
w stosunku do oskarżonej instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 pkt. 2 k.k.

Podnosząc powyższy zarzut wnosiła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonej kary nadzwyczajnie złagodzonej w wymiarze jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k., ewentualnie o: uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym, dlatego też nie mogła zostać uwzględniona.

Ustalając przebieg zdarzenia będącego przedmiotem tej sprawy Sąd Okręgowy nie popełnił błędu i w sposób prawidłowy ocenił zebrany materiał dowodowy mając na uwadze treść art. 7 k.p.k. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności zostały ujawnione w toku postępowania sądowego a następnie omówione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu orzekającego zarówno
w zakresie winy oskarżonej jak i oceny prawnej jej działania.

Co się zaś tyczy orzeczonej kary pozbawienia wolności to należy uznać, że jest ona współmierna do stopnia zawinienia a także i do okoliczności związanych z popełnieniem przestępstwa i nie można jej postawić zarzutu nadmiernej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Zgodnie z treścią art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd wymierzając karę sprawcy przestępstwa bierze pod uwagę stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu oraz cele wychowawcze ale także i zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć wobec osoby skazanej.

Nie ulega wątpliwości, że czyn G. K. miał charakter drastyczny i był wyjątkowo groźny społecznie.

Należy zauważyć, że zasadność zarzutu rażącej niewspółmierności kary może być wyłącznie efektem nieuwzględnienia przez Sąd orzekający wszystkich istotnych okoliczności, które mają znaczenie dla jej wymiaru, bądź też nieuwzględnienia ich w stopniu dostatecznym.

W tej sprawie taka sytuacja nie powstała o czym świadczy treść uzasadnienia wyroku Sądu I instancji.

Sąd ten miał na uwadze zarówno wymienione w apelacji okoliczności łagodzące m.in. przyznanie się do winy, próbę przeproszenia pokrzywdzonej czy też poziom intelektualny oskarżonej ale także i okoliczności obciążające jak wysoki stopień społecznego niebezpieczeństwa przedmiotowego czynu oraz uprzednią karalność oskarżonej.

Nadzwyczajne złagodzenie kary związane jest z zasadą jej indywidualizacji i ma charakter fakultatywny.

Celem tej instytucji prawa karnego jest racjonalna polityka karania daleka od represji zbyt surowej z punktu widzenia osiągniecia celów kary. Muszą zaistnieć takie okoliczności które powodują, że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa.

W tej sprawie takie okoliczności nie zachodzą, brak zatem podstaw do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Nie można przecież pomijać, że oskarżona była uprzednio karana
(k. 85, 191, 292) nie ma dobrej opinii (k. 100) oraz, że pokrzywdzona nie odzyskała zrabowanych jej pieniędzy. Nie istnieją więc żadne argumenty przemawiające za słusznością tez zawartych w apelacji obrońcy.

Reasumując należy podnieść, że apelacja nie podważyła ocen Sądu Okręgowego, które były podstawą wymiaru orzeczonej kary oskarżonej G. K..

Nie ulega wątpliwości, że zbrodnia rozboju zawiera wyjątkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości co także miał na uwadze Sąd meriti w chwili wyrokowania.

Z tych powodów Sąd odwoławczy uznał, że orzeczona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności w sensie jej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Podkreślić trzeba, że jej wymiar uwzględnia w wystarczającym stopniu okoliczności popełnionego przestępstwa ale także i okoliczności podmiotowe. Brak zatem podstaw do ingerencji w treść orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k. prostując oczywistą omyłkę Sądu Okręgowego co do daty popełnionego przestępstwa.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. zaś o kosztach zastępstwa adwokackiego z urzędu na mocy § 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.