Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Jerzy Geisler

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2014 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko A. C.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanej

na postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt IX GC 1006/13

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSA Jerzy Geisler

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy oddalił wniosek pozwanej o zwolnienie od kosztów sądowych. W uzasadnieniu orzeczenia wskazał, że oświadczenie majątkowe wnioskodawczyni jest niewiarygodne. Deklaruje ona bowiem dochody jedynie z tytułu alimentów na syna w wysokości 1.000 zł i wydatki na kwotę 1.250 zł. W ocenie Sądu I instancji nieprawdopodobne jest by na wyżywienie siebie i dziecka wydawała jedynie 300 zł miesięcznie. Ponadto wskazał, że o braku możliwości uiszczenia przez pozwaną kosztów sądowych nie świadczy fakt braku dochodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Strata jest bowiem jedynie zapisem finansowym i nie świadczy, że pozwana nie uzyskuje żadnych środków finansowych. Pozwana nie przedłożyła żadnych dokumentów, które mogłyby wskazywać na jej dochody w 2013 r. Z bilansu za 2012 r. i 2011 r. wynika jednak, że w tych latach uzyskiwała przychody odpowiednio w kwocie 837.921,94 zł i 3.154.543,35 zł, z czego wynika, że prowadzi działalność znacznych rozmiarów i mogła poczynić oszczędności na pokrycie kosztów sądowych.

W zażaleniu na to postanowienie pozwana wniosła o jego zmianę i zwolnienie jej od opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego w kwocie 10.278 zł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Skarżąca nie podniosła jakichkolwiek argumentów, które prowadzić by mogły do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy oddalając wniosek pozwanej nie tylko bowiem miał na uwadze fakt, że deklarowany przez nią dochód jest niższy od wskazywanych wydatków, ale także zwrócił uwagę na znaczny rozmiar prowadzonej przez stronę działalności gospodarczej. Do tej ostatniej okoliczności, w istocie najważniejszej, skarżąca w zażaleniu w ogóle się nie odniosła. Nie dołączyła do niego jakichkolwiek dokumentów wskazujących na kondycję jej firmy w 2013 r., chociaż braki w tym zakresie były akcentowane w zaskarżonym postanowieniu. O niemożliwości uiszczenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie, jak trafnie wskazał Sąd I instancji, nie świadczy zaś jeszcze jednoznacznie poniesienie straty z tytułu prowadzonej działalności. Znamienne jest bowiem, że z jej prowadzenia pozwana nie zrezygnowała, chociaż według jej twierdzeń uzyskiwane w tym zakresie dochody nie pozwalają na zapewnienie minimum egzystencji jej i syna. Płynie stąd wniosek, że albo twierdzenia strony nie mogą być uznane za wiarygodne, albo podejmowane przez nią działania są nieracjonalne. Ponadto o braku możliwości poniesienia kosztów sądowych nie świadczy wreszcie wydruk z rachunku bankowego, z którego wynika, że strona już w ramach tylko tego jednego konta dokonuje obrotu środkami znacznie przekraczającymi ciążące na niej obecnie koszty sądowe. Nie bez znaczenia jest także fakt, że choć wydruk dokonywany był w marcu 2014 r. (k.221), to nie obejmował w ogóle operacji za ten rok, które mogłyby przecież dać najpełniejszy obraz obecnej kondycji finansowej pozwanej, a ponadto dotyczył zaledwie 4 miesięcy (od września 2013 r. do grudnia 2013 r. włącznie), chociaż strona została zobowiązana do przedstawienia historii rachunku z okresu ostatnich 6 miesięcy (k.211). W tych okolicznościach, gdy pozwana przedstawiła informacje na temat sytuacji materialnej w sposób wybiórczy i nie dający możliwości dokonania przez Sąd ich rzetelnej oceny, jej wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych nie mógł zostać uwzględniony nawet chociażby w części.

Z tego też względu Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenia oddalił.

SSA Jerzy Geisler