Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Robert Kirejew (spr.)
Sędziowie	SSA Marek Charuza SSA Iwona Hyła
Protokolant	Oktawian Mikołajczyk

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Andrzeja Kuklisa

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2014 r. sprawy

1.  P. W. , s. W.i A., ur. (...)w G.,

oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i w zbiegu z art. 65 § 1 kk i inne;

2. K. G. (1) , s. Z. i A., ur. (...) w S., oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i w zbiegu z art. 65 § 1 kk i inne;

3. T. W. (1) , s. W. i A., ur. (...) w G., oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
i inne,

na skutek apelacji prokuratora co do wszystkich oskarżonych

i obrońców oskarżonego K. G. (1) i T. W. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 23 września 2013 r., sygn. akt XVI K 3/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

w jego punktach 1 i 2 w podstawie prawnej wymiaru kar orzeczonych wobec P. W.przepis art. 60 § 6 pkt 1 k.k. zastępuje przepisem art. 60 § 6 pkt 2 k.k.;

-

przyjmuje, iż czyn przypisany P. W.w punkcie 3 zaskarżonego wyroku wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed 9 grudnia 2011 r. w związku z art. 4 § 1 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed 9 grudnia 2011 r. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 4 k.k. w związku z art. 57 § 2 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. skazuje go na grzywnę w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

-

uchyla rozstrzygnięcia zawarte w punktach 6 i 7 zaskarżonego wyroku i na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierza P. W.nową karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz nową karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych, a nadto na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec P. W.okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 19 stycznia 2007 r. do 5 lutego 2008 r.;

-

w punktach 9 i 16 zaskarżonego wyroku w podstawach prawnych skazania oraz wymiaru kar orzeczonych wobec K. G. (1) i T. W. (1) przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zastępuje przepisem art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed 9 grudnia 2011 r.;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adw. D. Ć., adw. M. S. (1)oraz adw. K. G. (2)– Kancelarie Adwokackie w K., kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % podatku VAT, tytułem nie opłaconych kosztów obrony z urzędu oskarżonych K. G. (1), T. W. (1)oraz P. W.w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od K. G. (1)oraz T. W. (1)na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym wydatki, a także opłatę w kwocie 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych od K. G. (1)oraz w kwocie 1.400 (jeden tysiąc czterysta) złotych od T. W. (1), kosztami sądowymi postępowania odwoławczego w stosunku do P. W.obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 54/14

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 23 września 2013 r., sygn. akt XVI K 3/12, uznał P. W. za winnego tego, że w okresie od końca 2002 r. do marca 2004 r. włącznie, działając wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach czasu i różnej konfiguracji osobowej z T. W. (1), K. G. (1), K. K., A. K.i ustaloną osobą, przestępstwem ciągłym, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywiózł z terenu Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, korzystając z różnych przejść granicznych w kilkunastu kolejnych partiach znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 560 kilogramów haszyszu oraz 50 gramów kokainy, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 124, ze zm.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, przyjmując, że ten oskarżony ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia, na mocy art. 55 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

P. W.uznany został także za winnego tego, że w okresie od listopada 2004 r. do lutego 2005 r. włącznie, działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1)i ustaloną osobą, przestępstwem ciągłym, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywiózł z terenu Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, korzystając z różnych przejść granicznych w co najmniej trzech kolejnych partiach znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 150 kilogramów haszyszu, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, przyjmując, że ten oskarżony ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia, na mocy art. 55 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 60 § 3 i § 6 pkt 1 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

Ponadto P. W.został uznany za winnego również tego, że w okresie od początku 2002 r. do marca 2004 r. w G.i innych miastach województwa (...), działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w ten sposób, iż z nabytych:

2.  w okresie od początku 2002 r. do lata 2003 r. wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), K. G. (1) i innymi osobami, od nieustalonych osób, nie mniej niż 750 kilogramów haszyszu,

3.  w okresie od lata 2003 do marca 2004 wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), K. G. (1) i innymi osobami, przywiezionych z Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej nie mniej niż 420 kilogramów haszyszu i 50 gramów kokainy,

4.  w okresie jesieni 2002 r., od T. T., substancji psychotropowych, nie mniej niż 1 kilograma amfetaminy,

5.  w okresie jesieni 2002 r., od T. G., substancji psychotropowych, nie mniej niż 1,5 kilograma amfetaminy

odsprzedał następnie:

6.  w okresie od początku 2002 r. do marca 2004 r. M. B. nie mniej niż 51 kilogramów haszyszu i 15 gramów kokainy,

7.  w okresie od początku 2002 r. do marca 2004 r. J. L. nie mniej niż 140 kilogramów haszyszu,

8.  w okresie od końca 2002 r. do marca 2004 r. M. L. nie mniej niż 140 kilogramów haszyszu,

9.  w okresie od przełomu roku 2003 i 2004 do marca 2004 r. M. K. nie mniej niż 30 kilogramów haszyszu,

10.  w okresie od jesieni 2003 do marca 2004 r. T. T.nie mniej niż 67 kilogramów haszyszu,

11.  w okresie od lata 2003 do marca 2004 r. A. P. nie mniej niż 70 kilogramów haszyszu,

12.  w okresie od przełomu 2002/2003 r. do lutego 2005 r. mężczyźnie o imieniu R. nie mniej niż 135 kilogramów haszyszu,

13.  jesienią 2002 r. T. W. (2) nie mniej niż 1 kilogram amfetaminy,

ł. jesienią 2002 r. nieustalonemu mężczyźnie o imieniu D. nie mniej niż 500 gramów amfetaminy,

14.  jesienią 2002 r. A. T. nie mniej niż 100 gramów amfetaminy,

czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, przyjmując, że ten oskarżony ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia, na mocy art. 56 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za trzeci z przypisanych P. W.czynów orzeczono wobec niego nawiązkę w kwocie 10.000 zł na rzecz Fundacji (...)w G., na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeczono wobec niego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 12.600 złotych, na mocy art. 85 i 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono mu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych, a na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono mu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 stycznia 2007 r. do dnia 5 lutego 2008 r.

Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach uznał K. G. (1) za winnego tego, że w okresie od początku 2001 r. do marca 2004 r., działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywiózł z terenu Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, korzystając z różnych przejść granicznych:

-

w okresie od początku 2001 r. do marca 2003 r. włącznie wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), K. K.i innymi osobami, w kilkudziesięciu kolejnych partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 231,2 kg haszyszu,

-

w okresie od marca 2003 r. do grudnia 2003 r. włącznie, wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), A. K. i innymi osobami, w co najmniej dziesięciu kolejnych partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 224,4 kg haszyszu,

-

w okresie od lata 2003 r. do marca 2004 r. włącznie, wspólnie i w porozumieniu z T. i P. braćmi W. i innymi osobami w co najmniej jedenastu partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 285,6 kg haszyszu,

czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 55 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

Ponadto K. G. (1)uznany został za winnego tego, że w okresie od początku 2001 r. do marca 2004 r. włącznie, w G.i innych miastach województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu w różnej konfiguracji osobowej i w różnych okresach czasu z T. W. (1), K. K.i P. W., przestępstwem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w ten sposób, iż z nabytych:

5.  w okresie od początku 2001 r. do marca 2003 r. włącznie, na terenie Królestwa Niderlandów wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), K. K.i innymi osobami, od nieustalonej osoby, nie mniej niż 231,2 kg haszyszu,

6.  w okresie od lata 2001 do połowy 2002 w K.działając wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1)i K. K.od M. S. (2)nie mniej niż 0,5 kg amfetaminy,

7.  w okresie od marca 2003 r. do grudnia 2003 r. włącznie, na terenie Królestwa Niderlandów wspólnie i w porozumieniu z T. W. (1), A. K. i innymi osobami od nieustalonej osoby nie mniej niż 224,4 kg haszyszu,

8.  w okresie od lata 2003 r. do marca 2004 r. włącznie na terenie Królestwa Niderlandów wspólnie i w porozumieniu z T. i P. braćmi W. i innymi osobami od nieustalonej osoby nie mniej niż 285,6 kg haszyszu,

odsprzedał następnie:

9.  w okresie od początku 2001 r. do marca 2004 r. M. B. nie mniej niż 51 kg haszyszu,

10.  w okresie od wiosny 2001 r. do marca 2004 r. J. L. nie mniej niż 158 kilogramów haszyszu,

11.  w okresie od końca 2002 r. do marca 2004 r. M. L. nie mniej niż 140 kilogramów haszyszu,

12.  w okresie od przełomu roku 2003 i 2004 do marca 2004 r. M. K. nie mniej niż 30 kilogramów haszyszu,

13.  w okresie od jesieni 2003 do marca 2004 r. T. T.nie mniej niż 67 kilogramów haszyszu,

14.  w okresie od lata 2003 do marca 2004 r. A. P. nie mniej niż 70 kilogramów haszyszu,

15.  w okresie od przełomu 2002/2003 r. do marca 2004 r. mężczyźnie o imieniu R. nie mniej niż 75 kilogramów haszyszu

to jest przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono mu karę 5 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za drugi z przypisanych K. G. (1) czynów orzeczono wobec niego nawiązkę w kwocie 10.000 zł na rzecz Fundacji (...) w G., na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeczono wobec niego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 25.200 złotych, na mocy art. 85 i 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono mu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych, a na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono mu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 lipca 2007 r. do dnia 20 czerwca 2008 r. i od dnia 3 września 2008 r. do dnia 29 września 2008 r.

Opisywanym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach uznał także T. W. (1) za winnego tego, że w okresie od maja 1999 r. do dnia 2 maja 2004 r. włącznie, działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy, czyniąc z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu oraz działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywiózł, a także kierował przywozem z terenu Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, korzystając z różnych przejść granicznych:

a.  w okresie od maja 1999 r. do marca 2003 r. włącznie, wspólnie i w porozumieniu z K. K., a od początku 2001 r. również z K. G. (1)i innymi osobami, w kilkudziesięciu kolejnych partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 377,1 kg haszyszu łącznie,

b.  w okresie od marca 2003 r. do grudnia 2003 r. włącznie, ddziałając wspólnie i w porozumieniu z K. G. (1), A. K., a od lata 2003 r. również z P. W.w co najmniej dziesięciu kolejnych partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 330 kilogramów haszyszu łącznie,

c.  w okresie od lata 2003 r. do marca 2004 r. włącznie, wspólnie i w porozumieniu z P. W., K. G. (1)i ustaloną osobą, w kilkunastu kolejnych partiach znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 420 kilogramów haszyszu oraz 50 gramów kokainy,

d.  w okresie od marca 2004 r. do dnia 2 maja 2004 r. włącznie, wspólnie i w porozumieniu z K. K.i innymi osobami, w co najmniej dwóch kolejnych partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 45 kilogramów haszyszu łącznie,

czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 55 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

T. W. (1)uznany został również za winnego tego, że w okresie od listopada 2004 r. do dnia 19 lutego 2005 r. włącznie, działając wspólnie i w porozumieniu z P. W.i ustaloną osobą, przestępstwem ciągłym, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywiózł, a także kierował przywozem z terenu Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, korzystając z różnych przejść granicznych w co najmniej czterech kolejnych partiach znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 222 kilogramów haszyszu, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, tj. przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, na mocy art. 55 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono mu karę 5 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

Ponadto Sąd Okręgowy w Katowicach uznał T. W. (1) za winnego tego, że w okresie od maja 1999 r. do dnia 19 lutego 2005 r. w G. i innych miastach województwa (...), działając czynem ciągłym, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie, a także kierował udziałem w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w ten sposób, iż z nabytych:

a.  w okresie od maja 1999 r. do marca 2003 r. włącznie, wspólnie i w porozumieniu z K. K., a od początku 2001 r. również z K. G. (1)i innymi osobami, w kilkudziesięciu kolejnych partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 377,1 kg haszyszu łącznie,

b.  w okresie od sierpnia 2002 r. do grudnia 2002 r. w K.działając wspólnie i w porozumieniu z K. K.i K. G. (1)od M. S. (2)nie mniej niż 5kilogramów amfetaminy,

c.  w okresie od przełomu 2002/2003 r. do marca 2003 r. w T.i innych miastach P.działając wspólnie i w porozumieniu z K. K.od J. H.nie mniej niż 4 kg amfetaminy,

d.  w okresie od marca 2003 r. do grudnia 2003 r. włącznie, działając wspólnie i w porozumieniu z K. G. (1), A. K., a od lata 2003 r. również z P. W.w co najmniej dziesięciu kolejnych partiach znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 330 kilogramów haszyszu łącznie,

e.  w okresie od lata 2003 r. do marca 2004 r. włącznie, działając wspólnie i w porozumieniu z P. W., K. G. (1)i ustaloną osobą w kilkunastu kolejnych partiach znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 420 kilogramów haszyszu oraz 50 gramów kokainy,

f.  w okresie od marca 2004 r. do dnia 2 maja 2004 r. włącznie wspólnie i w porozumieniu z K. K.i innymi osobami, w co najmniej dwóch partiach, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 45 kilogramów haszyszu łącznie,

g.  w okresie od listopada 2004 r. do dnia 19 lutego 2005 r. włącznie, działając wspólnie i w porozumieniu z P. W.i ustaloną osobą, znaczne ilości środków odurzających w postaci nie mniej niż 222 kilogramów haszyszu,

h.  w okresie od początku 2000 r. do lutego 2005 r. w nieustalonym miejscu, od nieustalonej osoby nie mniej niż 41 kilogramów 500 gramów amfetaminy i nie mniej niż 9 tysięcy sztuk tabletek extazy

odsprzedał, a także kierował odsprzedażą tychże środków odurzających i substancji psychotropowych w ten sposób, iż przekazał następnie:

i.  w okresie od początku 2000 r. do wiosny 2004 r. włącznie w G. i innych miastach województwa (...) M. B., a od połowy 2002 r. współdziałającej z nim P. B. (1) nie mniej niż 220 kilogramów haszyszu, nie mniej niż 15 gramów kokainy, nie mniej niż 25 kilogramów amfetaminy oraz nie mniej niż 8000 sztuk tabletek extazy,

j.  w okresie od wiosny 2001 r. do miesiąca stycznia 2005 r. włącznie w G. J. L. nie mniej niż 331 kilogramów haszyszu, nie mniej niż 25 kg amfetaminy oraz nie mniej niż 1000 sztuk tabletek extazy,

k.  w okresie od końca 2002 r. do marca 2004 r. w G. M. L. nie mniej niż 140 kilogramów haszyszu,

l.  w okresie od przełomu roku 2003/2004 do marca 2004 r. w G. M. K. nie mniej niż 30 kilogramów haszyszu,

ł. w okresie od lata 2003 do marca 2004 r. w G. A. P. nie mniej niż 70 kilogramów haszyszu,

m.  w okresie od jesieni 2003 r. do dnia 2 maja 2004 w G. T. T.nie mniej niż 134 kilogramy haszyszu,

n.  w okresie od jesieni 2004 r. do dnia 19 lutego 2005 r. w G. A. T. środki odurzające w postaci nie mniej niż 30 kg haszyszu,

o.  w okresie od przełomu 2002/2003 r. do lutego 2005 r. w Z. i innych miastach województwa (...) nieustalonemu mężczyźnie o imieniu R. nie mniej niż 135 kilogramów haszyszu,

p.  pod koniec 2004 r. w M. M. L. nie mniej niż 13 kilogramów haszyszu

czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na mocy art. 56 ust. 3 powołanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za trzeci z przypisanych T. W. (1) czynów orzeczono wobec niego nawiązkę w kwocie 10.000 zł na rzecz Fundacji (...) w G., na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeczono wobec niego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 25.200,00 złotych, na podstawie art. 85 i 86 § 1 i 2 k.k. wymierzono mu karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 złotych, a na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono mu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 sierpnia 2006 r. do dnia 29 września 2008 roku.

Sąd Okręgowy w Katowicach orzekł także w przedmiocie kosztów procesu zasądzając od Skarbu Państwa wynagrodzenie na rzecz obrońców z urzędu oraz na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzając od wszystkich oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki związane z ich udziałem w procesie przed sądem I instancji oraz opłaty – w całości.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego K. G. (1) zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając:

1)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

a)  art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez niepełną i jednostronną ocenę materiału dowodowego, co spowodowało jedynie niekorzystną dla oskarżonego interpretację okoliczności sprawy;

b)  art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez oparcie orzeczenia tylko na dowodach obciążających oskarżonego i rozstrzygnięcia istotnych wątpliwości dotyczących stanu faktycznego jedynie na niekorzyść oskarżonego bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska;

c)  art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i naruszenie zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co spowodowało błędną ocenę przeprowadzonych dowodów, a w szczególności zeznań świadków;

d)  art. 424 kpk poprzez pominięcie wskazania motywów, którymi kierował się Sąd przy ocenie wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych i zeznań świadków, co uniemożliwiło poznanie toku rozumowania Sądu;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony K. G. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w przywożeniu z Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej narkotyków w łącznej ilości 741,2 kg, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, iż oskarżony brał udział lub miał świadomość sprowadzania jedynie nie więcej niż 120 kg środków odurzających;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony K. G. (1) brał udział w przywożeniu środków odurzających z Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w okresie od lutego 2002 r. do listopada 2002 r., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego nie pozwala na uznanie sprawstwa oskarżonego w tym zakresie;

4)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż oskarżony K. G. (1) brał udział w przywożeniu środków odurzających z Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w okresie od marca 2003 r. do marca 2004 r., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego nie pozwala na uznanie sprawstwa oskarżonego w tym zakresie.

W oparciu o te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżony K. G. (1) przywiózł z Królestwa Niderlandów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie więcej niż 120 kg haszyszu i jednocześnie o stosowne obniżenie oskarżonemu wymiaru kary, ewentualnie – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelację wniósł również obrońca oskarżonego T. W. (1) zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, w szczególności:

•

art. 5 kpk poprzez wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o przypuszczenia nie poparte dowodami wskazującymi w sposób jednoznaczny na winę oskarżonego, podczas gdy rozstrzygnięcie to winno opierać się jedynie na popartych dowodami prawdziwych ustaleniach faktycznych, a nie dające się usunąć wątpliwości Sąd powinien rozstrzygać na korzyść oskarżonego;

•

art. 7 kpk wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, w szczególności poprzez ocenę materiału dowodowego w opozycji do zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego;

•

art. 366 i 410 kpk poprzez niewyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy i oparcie skazania w tym zakresie wyłącznie na niepopartych innymi dowodami pomówieniach, natomiast w zakresie punktu 16 „i” wyroku oparcie skazania na zeznaniach osób nie przesłuchanych bezpośrednio przed sądem;

•

art. 424 kpk poprzez nie omówienie motywów, którymi kierował się Sąd przy ocenie wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych i zeznań świadków obciążających oskarżonego T. W. (1), a także całkowite pominięcie sprzeczności pomiędzy dowodami przeprowadzonymi w sprawie, jak i nie omówienie niektórych dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy w ogóle;

•

art. 442 § 3 kpk poprzez niewypełnienie przez Sąd pierwszej instancji wskazań sądu odwoławczego, w szczególności sporządzenie uzasadnienia w opozycji do art. 424 kpk

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na ustaleniu, iż oskarżony T. W. (1) dopuścił się przypisanych mu czynów w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego przeprowadzona w oparciu o przepisy kodeksu postępowania karnego nie pozwala na uznanie sprawstwa oskarżonego.

Wskazując na te zarzuty apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelację od przedstawionego wyroku złożył również prokurator zaskarżając go w części dotyczącej orzeczeń o karach i środkach karnych na niekorzyść oskarżonych K. G. (1)i T. W. (1)oraz na korzyść oskarżonego P. W.. W pisemnej apelacji prokurator podniósł zarzuty:

1.  obrazy przepisów prawa materialnego, to jest art. 60 § 6 k.k., poprzez wymierzenie oskarżonemu P. W.za przestępstwo przypisane mu w pkt. 3 wyroku kary powyżej dolnego ustawowego zagrożenia, pomimo równoczesnego przyjęcia, iż zachodzą warunki opisane w art. 60 § 3 k.k.;

2.  obrazy przepisów prawa procesowego, to jest art. 443 k.p.k. w związku z art. 447 § 1 k.p.k., poprzez błędne przyjęcie, iż uprzednie skuteczne zaskarżenie przez prokuratora poprzednio zapadłego wyroku przeciwko tym samym oskarżonym o te same czyny co do ich winy, skutkiem czego uprzednio zapadły wyrok został w zaskarżonym zakresie uchylony, a obecnie przypisano oskarżonym czyny o nieporównywalnie większym ciężarze gatunkowym, uniemożliwia orzeczenie w stosunku do oskarżonych K. G. (1)i T. W. (1)kar surowszych od poprzednio orzeczonych, gdy takiego samego ograniczenia nie zastosowano wobec P. W., co miało wpływ na treść orzeczenia;

3.  rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec:

a.  K. G. (1) i T. W. (1), gdyż kary wymierzone tym oskarżonym są zbyt łagodne i niespójne w stosunku do wagi przypisanych im czynów;

b.  P. W., gdyż kary wymierzone temu oskarżonemu są zbyt surowe w stosunku do roli procesowej tego oskarżonego, a w szczególności wobec przyjęcia, iż w stosunku do tegoż oskarżonego ma zastosowanie przepis art. 60 § 3 k.k.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator w pisemnej apelacji wniósł o wymierzenie surowszych kar jednostkowych za przestępstwa przypisane oskarżonym T. W. (1)i K. G. (1)oraz o wymierzenie T. W. (1)kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, kary łącznej grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 300 złotych i orzeczenie przepadku korzyści osiągniętej przez niego z popełnionych przestępstw w kwocie 4.412.000 złotych, natomiast K. G. (1)– o wymierzenie kary łącznej 12 lat pozbawienia wolności, kary łącznej grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 300 złotych i orzeczenie przepadku korzyści osiągniętej przez niego z popełnionych przestępstw w kwocie 2.364.000 złotych. W stosunku do oskarżonego P. W.prokurator w pisemnej apelacji wniósł o wymierzenie określonych kar jednostkowych, w tym za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii – kary 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych, a nadto o wymierzenie mu kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, kary łącznej grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 20 złotych i orzeczenie przepadku korzyści osiągniętej przez niego z popełnionych przestępstw w kwocie 2.532.000 złotych.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator podtrzymał jedynie zarzuty z punktu 1 i 2 pisemnej apelacji oraz zmodyfikował wnioski odwoławcze domagając się zmiany zaskarżonego wyroku:

-

w części dotyczącej oskarżonego P. W.poprzez:

1.  przyjęcie, że podstawą zastosowania w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku nadzwyczajnego złagodzenia kary jest obok przepisów art. 57 § 2 i art. 60 § 3 k.k. także norma art. 60 § 6 pkt 2 k.k.;

2.  przyjęcie, iż czyn przypisany w pkt. 3 zaskarżonego wyroku wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k., art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i wymierzenie za ten czyn na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 4 k.k. oraz na mocy art. 33 § 1 i 3 k.k. kary 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki na 20 złotych;

3.  uchylenie pkt. 6 i 7 zaskarżonego wyroku;

4.  wymierzenie na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej na 20 złotych;

5.  zaliczenie na mocy art. 63 § 1 k.k. oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 stycznia 2007 roku do dnia 5 lutego 2008 roku.

-

w części dotyczącej oskarżonego K. G. (1) prokurator wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  przyjęcie, iż czyn przypisany w pkt 9 zaskarżonego wyroku wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 25 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz wymierzenie za ten czyn na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. kary 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na 20 złotych;

2.  uchylenie pkt. 12 i 13 wyroku;

3.  na mocy art. 85 i 86 k.k. wymierzenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny 200 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

4.  zaliczenie na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 11 lipca 2007 roku do dnia 20 czerwca 2008 roku i od dnia 3 do dnia 29 września 2008 roku.

-

w części dotyczącej oskarżonego T. W. (1) prokurator wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  przyjęcie, iż czyn przypisany w pkt. 16 zaskarżonego wyroku wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. oraz wymierzenie za ten czyn na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu sprzed dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. kary 4 lat pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

2.  uchylenie pkt. 19 i 20 wyroku;

3.  na mocy art. 85 i 86 k.k. wymierzenie kary łącznej 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej kary grzywny 200 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

4.  zaliczenie na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 20 sierpnia 2007 roku do dnia 29 września 2008 roku.

W pozostałym zakresie prokurator wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacje obrońców oskarżonych nie okazały się zasadne. Za częściowo trafną należało natomiast uznać apelację wniesioną przez prokuratora, co wywołało konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej P. W.oraz w zakresie kwalifikacji prawnej w odniesieniu do wszystkich oskarżonych.

Kontrola odwoławcza przeprowadzona w drugiej instancji nie potwierdziła, aby przy rozpoznaniu tej sprawy przez Sąd Okręgowy doszło do uchybień podnoszonych w apelacji obrońcy oskarżonego K. G. (1).

Zarzuty obrazy przepisów postępowania, ujęte w tym środku odwoławczym w pierwszej kolejności, sformułowane zostały w sposób nader abstrakcyjny i dotyczyły bądź przepisów statuujących podstawowe zasady procesu karnego, tj. zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) oraz swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), bądź też przepisów o charakterze ogólnym (art. 410 i 424 k.p.k.). W apelacji pochodzącej od obrońcy oskarżonego K. G. (1)brak jest jednak wskazania, jakie konkretnie czynności, ustalenia, czy rozstrzygnięcia sądu I instancji miały stanowić obrazę wyszczególnionych przepisów, określających fundamentalne reguły polskiego postępowania karnego. Z tego względu zarzut naruszenia przepisów postępowania wymienionych w rzeczonym środku odwoławczym okazał się zbyt ogólnikowy i przez to nie mógł być skuteczny.

Odczytanie treści zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego K. G. (1)w świetle argumentów przedstawionych w uzasadnieniu tego środka odwoławczego wskazuje, że apelujący upatrywał naruszeń przepisów proceduralnych, tudzież błędów w ustaleniach faktycznych, w tym, że sąd I instancji poczynił ustalenia niekorzystne dla K. G. (1), bądź niezgodne z wersją wydarzeń prezentowaną przez niego w wyjaśnieniach składanych w trakcie postępowania jurysdykcyjnego. Stanowisko takie nie mogło spotkać się z akceptacją w instancji odwoławczej z tego powodu, że uwzględnienie całokształtu materiału dowodowego, właśnie zgodnie z dyspozycją przepisu art. 410 k.p.k., musiało prowadzić do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego K. G. (1), a potwierdzających jego udział w przemycie haszyszu do Polski oraz w obrocie narkotykami na terenie kraju w znacznie szerszym zakresie ilościowym i temporalnym, aniżeli wynikało to z jego własnych wypowiedzi procesowych.

Na niekorzyść oskarżonego K. G. (1)i jednocześnie za zgodnością z rzeczywistością przypisanych mu czynów, przemawiał bowiem cały konglomerat wzajemnie się potwierdzających dowodów przeprowadzonych w toku postępowania w tej sprawie. Praktycznie każda z osób przesłuchiwanych w postępowaniu przygotowawczym potwierdzała, iż wiadomym jej było, że K. G. (1), pseudonim (...), w latach 2001 – 2004 był wspólnikiem T. W. (1)w zakrojonej na szeroką skalę działalności polegającej na nielegalnym przywozie narkotyków (głównie haszyszu) do Polski oraz na hurtowym handlu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi na terenie kraju. Zgodnie też wskazywano, że rola K. G. (1)sprowadzała się w głównej mierze do wykładania środków finansowych na zakup narkotyków, w mniejszym zakresie – do wyjazdów po narkotyki i sporadycznie – do udziału w ich rozprowadzaniu w Polsce, ale z całego procederu miał on przez cały okres zarzucanej mu działalności czerpać stałe dochody, proporcjonalne do swego wkładu finansowego w ten „interes”. To także ten oskarżony nakłaniał do przechowywania narkotyków, a nawet udziału w ich przemycie inne osoby, tj. swojego szwagra A. K., czy znajomego z sąsiedztwa – P. B. (2).

Do takich dowodów, przemawiających na niekorzyść oskarżonego K. G. (1), oprócz zeznań świadka K.Kluby i wyjaśnień P. W., na których koncentrowały się rozważania sądu I instancji, należały także zeznania świadków A. K., P. B. (2), J. L., M. L., M. B., P. F., S. O., czy T. T.. Co prawda w trakcie postępowania sądowego niektórzy z tych świadków i współoskarżonych próbowali wycofać się ze swych twierdzeń dotyczących K. G. (1)lub złagodzić ich wymowę, jednakże zasadniczo podtrzymywali oni treść swych wypowiedzi z postępowania przygotowawczego, a ilość tych wzajemnie zazębiających się dowodów obciążających oskarżonego G.potwierdzających postawione mu zarzuty nie pozwalała sądowi I instancji na poczynienie ustaleń faktycznych bardziej korzystnych dla tego oskarżonego, aniżeli przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia.

Wypada także zwrócić uwagę, że sąd meriti nie dokonywał ustaleń wyłącznie niekorzystnych dla oskarżonego K. G. (1), czego dowodzi chociażby fakt wyeliminowania z treści przypisanego mu czynu, zarzucanego w akcie oskarżenia zdarzenia mającego polegać na udziale w zakupie amfetaminy od J. H..

W oparciu o dowody słusznie uznane przez sąd I instancji za wiarygodne, nie potwierdził się zarzut błędu w ustaleniu ilości haszyszu przemyconego z udziałem K. G. (1). O ilościach znacznie większych, aniżeli 120 kilogramów, do których K. G. (1)ograniczał swe przyznanie się do winy, zeznawali i wyjaśniali w postępowaniu przygotowawczym nie tylko K. K., czy P. W., ale też P. B. (2)(k. 13835-9) i A. K.(k. 13866-70), a fakt, że przemycane były jednorazowo większe ilości, niż podawane w wyjaśnieniach przez K. G. (1)10 lub co najwyżej 15 kilogramów, potwierdzony został również przez okoliczność stwierdzoną bardziej obiektywnie – tj. zatrzymanie w Niemczech w trakcie przemytu P. W.i K. M.i znalezienie przy nich bez mała 40 kilogramów tego środka odurzającego (wyrok Sądu w Nordhorn z załącznikami – k. 19648-59). Dlatego nie został uznany za trafny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do ilości środka odurzającego przemyconego z udziałem lub za wiedzą K. G. (1).

Co więcej, sąd I instancji ograniczając odpowiedzialność K. G. (1)za nielegalny przywóz haszyszu z Holandii poprzez procentowe wyliczenie stosunku narkotyków, o których przemycie wiedział K. G. (1), do ilości rzeczywiście przemyconych, pomylił się na korzyść oskarżonego. Trafnie uznając, że K. G. (1)był oszukiwany przez braci W.co do wielkości przemycanych partii, przyjął bowiem za podstawę wyliczonej proporcji błędną ilość haszyszu zatrzymanego przy P. W.i K. M.jako 47 kg, co wynikać miało z wyjaśnień współoskarżonych, zamiast prawie 40 kg, co wynika z dokumentów z niemieckich akt sądowych. Tym samym K. G. (1)powinien odpowiadać za około 75 % rzeczywistej ilości dostaw, a nie za przyjęte około 68 %. Korekta tego błędu w instancji odwoławczej była jednak niemożliwa wobec nie podniesienia w tym zakresie zarzutu na niekorzyść oskarżonego.

Sąd Apelacyjny nie przychylił się również do zarzutu wskazującego na potrzebę wyeliminowania z ustalonego czasu przestępczej działalności K. G. (1) okresu od lutego do listopada 2002 r. Faktycznie w lutym 2002 roku doszło do porwania i poważnego pobicia K. G. (1), jednakże jak wynika z ujawnionych akt postępowania przygotowawczego dotyczącego tego zdarzenia (k. 12408-12703), oskarżony w jego rezultacie doznał obrażeń ciała skutkujących rozstrojem zdrowia na okres 10 – 14 dni, opuścił szpital w miesiącu lutym 2002 roku i jeszcze w tym samym miesiącu osobiście jeżdżąc po (...) przedmieściach prowadził poszukiwania miejsca, w którym był bezprawnie przetrzymywany. Wynika z tego, że obrażenia doznane na skutek rzeczonego porwania i pobicia, nie mogły stanowić dłuższej przeszkody w jego udziale w procederze przemycania narkotyków, tym bardziej, że zgodnie z przyjętą konstrukcją współsprawstwa, odpowiadał on także za nielegalne przywozy narkotyków, po które sam nie jeździł, a jedynie wykładał na nie środki finansowe, a następnie, po ich rozprowadzeniu w Polsce, czerpał z tego zyski.

Za bezzasadny uznano także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego polegać na bezzasadnym przyjęciu, że K. G. (1)brał udział w procederze narkotykowym również w okresie od marca 2003 r. do marca 2004 r. Wynika bowiem dosłownie z zeznań i wyjaśnień A. K., P. W.i P. B. (2), że w tym okresie K. G. (1)aktywnie uczestniczył w procederze przemytu haszyszu z Holandii, a nawet nakłonił do bezpośredniego przewożenia narkotyków swojego szwagra A. K., a do ich przechowywania i wydawania wspólnikom – P. B. (2). Z danych uzyskanych od Straży Granicznej (k. 908 i nast.) wynika, że K. G. (1)również w listopadzie 2003 r. i marcu 2004 r. na krótko wyjeżdżał poza granice Polski. Wiele przesłuchanych w tej sprawie osób podawało też jako datę zakończenia współdziałania K. G. (1)z T. W. (1)moment zatrzymania w Niemczech P. W.i K. M., co nastąpiło w marcu 2004 r. i należy stwierdzić, że wbrew gołosłownym wyjaśnieniom K. G. (1), do tego momentu aktywnie uczestniczył on w procederze realizującym znamiona zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Z wszystkich przytoczonych powodów nie uwzględniono apelacji obrońcy oskarżonego K. G. (1).

Za utrzymane na podobnym poziomie ogólnikowości, jak zawarte w apelacji obrońcy K. G. (1), uznano zarzuty naruszenia przepisów art. 5 i 7 k.p.k. sformułowane w pisemnym środku odwoławczym wniesionym przez obrońcę oskarżonego T. W. (1). Także w tym przypadku sąd odwoławczy nie dopatrzył się istotnych, konkretnych naruszeń wskazanych ogólnych norm postępowania, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Przypisanie T. W. (1)odpowiedzialności karnej za czyny szczegółowo opisane w kwestionowanym wyroku opierało się bowiem na licznych, wzajemnie zazębiających się dowodach wskazujących na sprawstwo tego oskarżonego. W zasadzie wszystkie przesłuchiwane w tej sprawie osoby, które posiadały i ujawniały informacje dotyczące rozpatrywanych zarzutów z aktu oskarżenia, wskazywały na osobę T. W. (1)jako na głównego organizatora, uczestnika i beneficjenta procederu przemytu i rozprowadzania na terenie kraju znacznych ilości środków odurzających oraz substancji psychotropowych. Konsekwentnie i przekonująco wyjaśniał też na niekorzyść swojego brata współoskarżony P. W., a wyjaśnienia te, którym trudno zarzucić stronniczość, słusznie zostały przyjęte za podstawę ustaleń faktycznych, a następnie orzeczenia o winie T. W. (1).

Nie został uznany za trafny podniesiony przez obrońcę T. W. (1)zarzut obrazy przepisów art. 366 i 410 k.p.k., gdyż liczba i wzajemna zgodność obciążających tego oskarżonego zeznań oraz wyjaśnień wykluczała możliwość stwierdzenia, że były to wyłącznie pomówienia nie poparte innymi dowodami. To jedynie stanowisko procesowe oskarżonego T. W. (1)negującego swój udział w przemycie oraz obrocie znacznymi ilościami narkotyków było w tym postępowaniu całkowicie odosobnione i jako takie słusznie nie zostało uznane przez sąd I instancji za miarodajne. Nie można było też było skutecznie stawiać Sądowi Okręgowemu zarzutu związanego z nie przesłuchaniem na rozprawie świadków M. B.i P. F.(w odniesieniu do punktu 16 i. wyroku), skoro ostatnio orzekający w tej sprawie Sąd Okręgowy podjął starania w celu ich ponownego przesłuchania na rozprawie sądowej, co okazało się jednak niemożliwe, gdyż świadkowie ci nie przebywali już pod znanymi adresami w Polsce i wyemigrowali za granicę. Zostali oni jednak szczegółowo przesłuchani w postępowaniu przygotowawczym, a także przed sądem w swojej sprawie oraz w toku postępowania jurysdykcyjnego zakończonego wyrokiem uchylonym do ponownego rozpoznania. Zatem odczytanie zeznań tych osób na rozprawie w dniu 16 września 2013 r. pozostawało w zgodzie z przepisem art. 391 § 1 k.p.k.

Nie były całkowicie pozbawione podstaw ostatnie dwa zarzuty obrazy przepisów postępowania podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego T. W. (1). W istocie uzasadnienie wyroku sądu I instancji w zakresie swej szczegółowości pozostawiało wiele do życzenia i powinno zawierać bardziej dokładne omówienie oraz wnikliwszą analizę zeznań lub wyjaśnień każdej z osób występujących w tej sprawie. Niemniej jednak sąd odwoławczy musiał mieć także w polu widzenia okoliczności związane z długotrwałością niniejszego postępowania, w tym z faktem, że już raz wyrok sądu I instancji został uchylony w toku kontroli odwoławczej i sprawę przekazano Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. Te uwarunkowania, rozpatrywane przez pryzmat jednego z celów postępowania karnego, o którym mowa w art. 2 § 1 pkt 4) k.p.k. oraz prawa stron do rozpatrzenia ich sprawy w rozsądnym terminie nakazywały szczególną rozwagę przy rozpatrywaniu zarzutów odwołujących się do potrzeby ściśle formalistycznego podejścia do reguł sporządzania uzasadnienia przez sąd I instancji. W tym kontekście Sąd Apelacyjny stwierdził, że uchybienia pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie są na tyle istotne, aby uniemożliwiały prawidłową kontrolę odwoławczą zaskarżonego orzeczenia, a nadto nie miały wpływu na jego treść. Z kolei dowody szczegółowo przytoczone i omówione przez sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu, jak również pozostałe dowody obciążające oskarżonego T. W. (1) uwzględniane przez sąd meriti przy wydaniu orzeczenia skazującego, mimo drobnych i nieistotnych różnic co do przebiegu poszczególnych zdarzeń, przedstawiają spójny i wiarygodny obraz wydarzeń, na podstawie którego można stwierdzić, że sąd I instancji nie dopuścił się istotnych błędów w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów przypisanych T. W. (1). Dlatego apelacja także drugiego z obrońców nie została uwzględniona.

Odnosząc się natomiast do zarzutów i wniosków sformułowanych przez prokuratora w apelacji oraz na rozprawie odwoławczej, należało w pierwszej kolejności stwierdzić, że słusznie podniesiono zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 60 § 6 k.k. Do naruszenia tego przepisu doszło nie tylko we wskazanym w pisemnej apelacji punkcie 3 wyroku sądu I instancji, ale także w punktach 1 i 2 zaskarżonego orzeczenia, co prokurator sygnalizował dopiero na rozprawie odwoławczej. Uchybienie, które wystąpiło w dwóch pierwszych punktach wyroku polegało na tym, że sąd meriti stosując nadzwyczajne złagodzenie kary wymierzanej P. W.za dwa odrębne przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (określanej dalej mianem u. o p. n.) niewłaściwie powołał w podstawie prawnej wymiaru kary przepis art. 60 § 3 pkt 1 k.k. Umknęło uwadze sądu meriti, że od dnia 8 czerwca 2010 r., tj. od wejścia w życie ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. nowelizującej m.in. kodeks karny (Dz. U. Nr 206, poz. 1589, ze zm.) pierwszy punkt przepisu art. 60 § 6 k.k. określa granice kary przy stosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary za zbrodnie zagrożone co najmniej karą 25 lat pozbawienia wolności. Reguły wymierzania kary nadzwyczajnie złagodzonej za inne zbrodnie, w tym z art. 55 ust. 3 u. o p. n., znajdują się odtąd w punkcie 2 przepisu art. 60 § 6 k.k., który powinien być powołany w podstawie wymiaru kar jednostkowych orzeczonych w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku. Z tego względu, chociaż naruszenia prawa materialnego w tych punktach wyroku nie podniesiono dosłownie w pisemnej apelacji, jednakże w oparciu o przepis art. 455 k.p.k. Sąd Apelacyjny dokonał neutralnej dla oskarżonego zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie podstawy prawnej orzeczenia o karze, poprzez zastąpienie w punktach 1 i 2 wyroku błędnie powołanego przepisu art. 60 § 6 pkt 1 k.k. przepisem art. 60 § 6 pkt 2 k.k.

Poważniejszego naruszenia przepisów materialnego prawa karnego dopuścił się sąd I instancji orzekając o karze dla P. W.za przypisane mu przestępstwo z art. 56 ust. 3 u. o p. n. W tym przypadku wbrew dyspozycji art. 4 § 1 k.k. nie zastosowano względniejszej dla sprawcy ustawy karnej obowiązującej w chwili czynu oraz w okresie pomiędzy datą czynu a datą orzekania.

Sąd Okręgowy zdecydował o zastosowaniu względem P. W.nadzwyczajnego złagodzenia kary także za ten czyn, z uwagi na niekwestionowane przez strony zaistnienie przesłanek z art. 60 § 3 k.k., czemu dano wyraz nawet w sentencji wyroku zawierającego stwierdzenie, że P. W.ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia. Ustalenie to należy uznać za prawidłowe, więc zastosowanie przepisu art. 60 § 3 k.k. wobec P. W.było uzasadnione i nie zostało zaskarżone na jego niekorzyść, a zatem musi się ostać. Jednakże reguły wymierzania kary przy nadzwyczajnym jej złagodzeniu trzeba odnosić do zagrożenia karą przewidzianego przez przepis względniejszy dla sprawcy w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. Odnosząc to do normy z art. 56 ust. 3 u. o p. n. podkreślenia wymaga przeoczony przez sąd meriti fakt, że czyn wyczerpujący znamiona opisane w tym przepisie zagrożony jest karą grzywny i pozbawienia wolności od 2 do 12 lat (co uzasadniałoby wymierzenie kary nadzwyczajnie złagodzonej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy, jak to uczyniono w zaskarżonym wyroku) dopiero od 9 grudnia 2011 r., tj. od wejścia w życie nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 1 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 117, poz. 678). Wcześniej, czyli przed dniem 9 grudnia 2011 r., przestępstwo z art. 56 ust. 3 u. o p. n. zagrożone było karą grzywny i pozbawienia wolności do lat 10. Takie samo zagrożenie karą przewidziane było w obowiązującym w dacie czynu, penalizującym tożsame zachowania, przepisie art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2003 r., Nr 24, poz. 198 ze zm.). Oznacza to, że unormowany w art. 4 § 1 k.k. obowiązek stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy prowadził do konieczności wymierzenia P. W.za czyn przypisany mu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku samoistnej kary grzywny, stosownie do przepisu art. 60 § 6 pkt 4 k.k. Dlatego Sąd Apelacyjny, uwzględniając w tym zakresie apelację prokuratorską wniesioną na korzyść P. W., zmienił zaskarżony wyrok w jego punkcie 3 przyjmując, że czyn tam opisany wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 56. ust. 3 u. o p. n. w brzmieniu sprzed 9 grudnia 2011 r. w związku z art. 4 § 1 k.k. i art. 12 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. i wymierzył za to oskarżonemu P. W.na podstawie art. 56. ust. 3 u. o p. n. w brzmieniu sprzed 9 grudnia 2011 r., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 4 k.k. w zw. z art. 57 § 2 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. samoistną karę grzywny w wymiarze niezmienionym w stosunku do poprzednio orzeczonej, tj. 200 stawek dziennych po 20 złotych.

Zmiana jednej z kar jednostkowych pociągnęła za sobą konieczność orzeczenia na nowo kary łącznej wobec P. W., co Sąd Apelacyjny uczynił stosując, podobnie jak sąd I instancji, zasadę pełnej absorpcji uzasadnionej ścisłą łącznością czasową i przedmiotową poszczególnych czynów, a także podobieństwem rodzajowym popełnionych przez P. W.przestępstw, stanowiących realizację jednego, chociaż rozbudowanego, procederu przestępczego. Orzeczenie kary łącznej w innym wymiarze nie było ponadto możliwe z uwagi na brak zaskarżenia wyroku na niekorzyść tego oskarżonego. Na poczet nowo określonej kary łącznej dokonano zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego P. W.w niniejszej sprawie.

Taki sam błąd sądu I instancji, tj. nie wzięcie pod uwagę obowiązującej poprzednio ustawy względniejszej dla sprawcy, wystąpił przy rozstrzygnięciach zawartych w punktach 9 i 16 zaskarżonego wyroku, w których przypisano oskarżonym K. G. (1) i T. W. (1) popełnienie czynów wyczerpujących znamiona z art. 56 ust. 3 u. o p. n. Z tego powodu sąd odwoławczy w oparciu o przepis art. 455 k.p.k. skorygował orzeczenie sądu I instancji w wymienionych punktach poprzez ujęcie w podstawie prawnej skazania oraz podstawie wymiaru kary prawidłowej kwalifikacji prawnej, czyli przepisu art. 56 ust. 3 u. o p. n. w brzmieniu sprzed 9 grudnia 2011 roku.

Jednocześnie sąd odwoławczy uznał, że nie ma podstaw do zmiany rozstrzygnięć o karach orzeczonych wobec K. G. (1)i T. W. (1)za przestępstwa uczestniczenia w obrocie znacznymi ilościami narkotyków, o co wnosił prokurator na rozprawie odwoławczej. Pomimo konieczności uwzględniania innych granic wymiaru kary pozbawienia wolności za te przestępstwa (od miesiąca do 10 lat), aniżeli brał pod uwagę sąd I instancji (od 2 do 12 lat), w ocenie sądu odwoławczego nie sposób uznać kar orzeczonych ze te występki za nadmiernie surowe i nieadekwatne do stopnia winy sprawców oraz okoliczności wymienionych w art. 53 § 2 k.k. W szczególności przeciwko obniżeniu wymiaru kar jednostkowych pozbawienia wolności za występki opisane w punktach 9 i 16 kwestionowanego wyroku przemawiał znaczny stopień społecznej szkodliwości tych czynów, wynikający zwłaszcza z wielkich ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, których dotyczyły, znacząco przekraczających wartości graniczne decydujące o kwalifikacji prawnej z art. 56 ust. 3 u. o p. n., jak również długotrwałość działań przestępnych, podejmowanych w celu osiągnięcia korzyści majątkowych i stanowiących stałe źródło dochodu oskarżonych. Z tych względów Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy orzeczenia o karach orzeczonych w punktach 9 i 16 opisanego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach, co uzasadnione było także faktem, że te jednostkowe kary pozbawienia wolności w przeważającej mierze zostały pochłonięte przy orzekaniu kar łącznych wobec oskarżonych, w związku z zastosowaniem zasady całkowitej lub prawie całkowitej absorpcji.

Nie można było odmówić słuszności drugiemu z zarzutów podniesionych w pisemnej apelacji prokuratora. W istocie nie był trafny wyrażony w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji pogląd, że wobec nie podniesienia w przeszłości, przy zaskarżeniu wyroku na niekorzyść oskarżonych przez prokuratora, zarzutów rażącej niewspółmierności kar, niemożliwe było orzeczenie kar surowszych, aniżeli wymierzone w poprzednio uchylonym wyroku sądu I instancji. Sąd odwoławczy podziela co do tej kwestii poglądy wyartykułowane w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2 czerwca 2011 r. (sygn. II AKa 154/11, LEX nr 1001361) wskazujące, że mimo braku zarzutu rażącej niewspółmierności kary w apelacji wniesionej poprzednio na niekorzyść oskarżonego, po ponownym rozpoznaniu sprawy możliwe jest orzeczenie kary surowszej, o ile dotyczy ona tej części orzeczenia, którą wcześniej skutecznie zaskarżono co do winy i uchylono do ponownego rozpoznania na skutek uwzględnienia uchybień podniesionych w środku odwoławczym wniesionym na niekorzyść oskarżonego. Właśnie taka sytuacja miała miejsce w rozpatrywanej sprawie, wobec czego Sąd Okręgowy w Katowicach orzekając ponownie w I instancji mógł wymierzyć oskarżonym kary surowsze, aniżeli w wyroku poprzednio uchylonym, za wyjątkiem czynu z art. 56 ust. 3 u. o p. n. przypisanego K. G. (1), gdyż w tym zakresie poprzednio prokurator nie wywiódł apelacji na niekorzyść oskarżonego.

Niemniej jednak sąd odwoławczy nie stwierdził, aby zachodziła konieczność orzeczenia względem oskarżonych K. G. (1) i T. W. (1) kar oraz środków karnych surowszych niż orzeczone w I instancji, tym bardziej, że na rozprawie apelacyjnej prokurator cofnął wnioski odwoławcze w tym zakresie i nie poparł trzeciego z zarzutów podniesionych w pisemnym środku odwoławczym pochodzącym od oskarżyciela publicznego, dotyczącego właśnie rażącej niewspółmierności kar.

Z wszystkich wskazanych względów, po dokonaniu omówionych zmian zaskarżonego wyroku, w pozostałej części został on utrzymany w mocy.

Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionych na korzyść oskarżonych K. G. (1) i T. W. (1), obciążono ich kosztami postępowania odwoławczego stosownie do przepisów art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, ze zm.).