Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Suwałkach I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2014 r. w Suwałkach

sprawy z powództwa H. A.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W., tytułem częściowego odszkodowania, na rzecz powoda H. A. kwotę 2.389,87 zł (słownie: dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt dziewięć złotych 87/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od następujących kwot:

a)  od kwoty 1.921,37 zł (słownie: jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia jeden złotych 37/100) od dnia 28 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty

b)  od kwoty 468,50 zł (słownie: czterysta sześćdziesiąt osiem złotych 50/100) od dnia 27 marca 2013 r. do dnia zapłaty

II.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda H. A. kwotę 3.537,00 zł (słownie: trzy tysiące pięćset trzydzieści siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Suwałkach) kwotę 586,17 zł (słownie: pięćset osiemdziesiąt sześć złotych 17/100) tytułem brakujących kosztów sądowych.

SSR Aneta Ineza Sztukowska

Sygn. akt I. C. 545/13

UZASADNIENIE

W dniu 26.02.2013 r. powódka H. A. wystąpiła przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. z pozwem o zapłatę kwoty 25.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28.01.2013 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swe żądanie powódka wskazała, iż dnia 25.12.2012 r. uszkodzeniu uległ dach budynku obory stanowiącej składową część jej gospodarstwa rolnego. Powódka zgłosiła szkodę zaistniałą w jej mieniu w (...) S.A. V. (...) w W., które to Towarzystwo udzielało jej ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia rolników. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, Towarzystwo to wypłaciło powódce odszkodowanie w kwocie 13.287,70 zł. Odszkodowanie to, zdaniem powódki, zostało jednak zaniżone jako że z ekspertyzy sporządzonej na jej zlecenie wynikało, iż wysokość szkody w budynku obory ukształtowała się na poziomie 78.881,89 zł. Stąd też powódka wezwała pozwanego do zapłacenia brakującej części odszkodowania. Jako że wezwanie to okazało się bezskuteczne, powódka wystąpiła na drogę sądową żądając zapłaty sumy określonej w petitum pozwu, jako częściowego odszkodowania za szkodę w mieniu powstałą w dniu 25.12.2012 r.

Już po wniesieniu pozwu, a mianowicie w piśmie z dnia 27.03.2013 r., powódka cofnęła powództwo w zakresie kwoty 23.078,63 zł, zrzekając się jednocześnie roszczenia w tej części i podtrzymując żądanie zapłaty kwoty 2.389,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od następujących kwot:

a)  1.921,37 zł od dnia 28.01.2013 r. do dnia zapłaty

b)  468,50 zł od dnia 27.03.2013 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powódka podtrzymała żądanie zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty z dnia 11 kwietnia 2013 r. wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie sygn. akt I. Nc. 440/13 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Suwałkach żądanie pozwu (skorygowane przez powódkę w piśmie z dnia 27.03.2013 r.) uwzględnił w całości.

Od orzeczenia powyższego, w przepisanym terminie, pozwany (...) S.A. V. (...) w W. wniósł sprzeciw, zaskarżając je w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Argumentując swe stanowisko w sprawie pozwany przyznał, iż co do zasady ponosi odpowiedzialność za szkodę zaistniałą w dniu 25.12.2012 r. w budynku obory wchodzącym w skład gospodarstwa rolnego powódki. Wskazał jednak, iż całe roszczenia z omawianego tytułu zaspokoił, wypłacając na jej rzecz kwotę 36.834,86 zł. Dodatkowo pozwany podkreślał, iż uszkodzony w dniu 25.12.2012 r. budynek wchodzący w skład gospodarstwa rolnego powódki w dacie zawarcia umowy ubezpieczenia miał 35 lat, a stopień jego zużycia technicznego wynosił 50%. Z uwagi na powyższe, zdaniem pozwanego, odszkodowanie należne powódce winno zostać pomniejszone właśnie o ów stopień zużycia technicznego.

Sąd ustalił, co następuje:

H. A. jest właścicielką gospodarstwa rolnego położonego we wsi Z. gmina J. (bezsporne, dodatkowo dowód: umowa darowizny – w aktach szkodowych k. 144 koperta). Budynki wchodzące w skład tego gospodarstwa, w okresie od 01.01.2012 r. do 31.12.2012 r., objęte były ochroną ubezpieczeniową w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia rolników w (...) S.A. V. (...) w W., na podstawie umowy zawartej z tymże Towarzystwem przez H. A.). W umowie tej, jako maksymalną sumę ubezpieczenia obory przyjęto kwotę 173.000,00 zł, określając jednocześnie jej wiek na 35 lat, a stopień zużycia technicznego na 50% (bezsporne, dodatkowo dowód: polisa ubezpieczeniowa k. 6).

W nocy 24/25.12.2012 r. w gospodarstwie rolnym (...) szczegółowo opisanym powyżej, wskutek silnego wiatru i śnieżycy, uszkodzeniu uległy następujące elementy obory stanowiącej składowy element przedmiotowego gospodarstwa rolnego: pokrycie dachu z eternitu falistego, konstrukcja dachu typu płatwiowo-kleszczonego, murłata pod krokwiami, ściany szczytowe z bloczków wapienno-piaskowych, ściana, na której oparte były murłaty oraz wrota drewniane. Uszkodzenia te częściowo zostały już naprawione; pozostała część oczekuje na podjęcie prac naprawczych z uwagi na brak środków finansowych po stronie H. A. (bezsporne w świetle wyjaśnień informacyjnych powódki niekwestionowanych przez stronę pozwaną k. 77, informacja z (...) k. 89-90, opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa zasadnicza pisemna T. T. k. 110-126 i uzupełniająca pisemna k. 171-174, projekt zagospodarowania działki k. 152, kosztorys uproszczony k. 153, załącznik do umowy przekazania gospodarstwa rolnego k. 154-155).

Szkodę powstałą w gospodarstwie rolnym (...) ww. zgłosiła w (...) S.A. V. (...) w W. w dniu 03.01.2013 r. (dowód: zgłoszenie szkody – w aktach szkodowych). Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, w tym dokonaniu oględzin zniszczonych budynków, (...) S.A. V. (...) w W. odmówiło jednak H. A. wypłaty odszkodowania powołując się na „braki formalne” (dowód: dokumentacja zdjęciowa – w aktach szkodowych k. 144 koperta decyzja o odmowie przyznania odszkodowania – w aktach szkodowych k. 144 koperta).

Nie zgadzając się z powyższą decyzją, celem oszacowania wysokości szkód powstałych w dniu 24/25.12.2012 r. w budynku obory, H. A. zleciła rzeczoznawcy budowlanemu sporządzenie ekspertyzy technicznej dotyczącej stanu uszkodzonych budynków i kosztów ich odbudowy. Ekspertyzę taką rzeczoznawca sporządził w lutym 2013 r. Wysokość kosztów naprawy obory uszkodzonej w dniu 24/25.12.2012 r. oszacowano w niej na kwotę 78.881,89 zł (dowód: kosztorys ofertowy k. 8-13). W oparciu o powyższą ekspertyzę H. A. wezwała (...) S.A. V. (...) w W. do zapłaty brakującej części odszkodowania w kwocie 78.881,89 zł (dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 11.02.2013 r. k. 7-7v). Na skutek tego wezwania (...) S.A. V. (...) w W. wypłaciło H. A. odszkodowanie w kwocie 13.287,70 zł (bezsporne, dodatkowo dowód: decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 06.02.2013 r. k. 15).

Już po wniesieniu pozwu w sprawie niniejszej, a mianowicie w dniu 26.03.2013 r., (...) S.A. V. (...) w W. wypłaciło H. A. dodatkowo tytułem odszkodowania za zniszczenie obory w dniu 25.12.2012 r. kwotę 23.547,16 zł (bezsporne).

Wysokość szkody w mieniu H. A. powstałej na skutek zdarzenia z 24/25.12.2012 r. wynosi 71.566,21 zł brutto (dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa zasadnicza pisemna T. T. k. 110-126 i uzupełniająca pisemna k. 171-174).

Sąd zważył, co następuje:

Za niewątpliwe w sprawie niniejszej uznać należało, iż w nocy 24/25.12.2012 r., w wyniku silnego wiatru i śnieżycy na dachu budynku, uszkodzeniu uległa obora, wchodząca w skład gospodarstwa rolnego powódki. Z informacji udzielonej sądowi przez (...) wynika bowiem jednoznacznie, iż w datach powyższych, w obszarze położenia gospodarstwa rolnego powódki, odnotowano opady okresowo silne śniegu oraz wiatr okresowo silny z porywami. Informację powyższą uznać należało za wiarygodną jako że pochodziła od Instytutu zajmującego się obserwacją pogody w sposób profesjonalny. Dodać też godzi się, że informacji tej strony postępowania nie kwestionowały. Powyższa informacja w powiązaniu z treścią opinii uzupełniającej biegłej sądowej z zakresu budownictwa T. T. pozwala, zdaniem przyjąć, że źródłem szkody w budynku obory powódki było zdarzenie wskazywane przez nią w pozwie. Biegła bowiem wyraźnie wskazała na silny wiatr i opady śniegu jako możliwą przyczynę powstania szkody w budynku obory powódki. Odnośnie przydatności opinii autorstwa biegłej sądowej T. T. dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej szerzej mowa będzie w dalszej części uzasadnienia; w tym miejscu wskazać tylko godzi się, że – odnośnie omawianej kwestii - uznał ją za w pełni wiarygodną. Końcowo zaś podkreślić należy, że postawa pozwanego polegająca na wypłaceniu powódce należnego – zdaniem pozwanego – odszkodowania częściowo jeszcze przed procesem, a częściowo już po zainicjowaniu niniejszego postępowania również wskazuje, że źródła szkody w budynku obory wskazywanego przez powódkę nie kwestionuje on. Wątpliwości wyartykułowane przez pozwanego w powyższym zakresie w końcowej fazie postępowania (już po sporządzeniu przez biegłą sądową T. T. opinii zasadniczej) uznać należało za gołosłowne i zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania. Podkreślić bowiem należy, że nie zostały one poparte żadnym dowodem ani też choćby wskazaniem kontr- tudzież współprzyczyny powstania szkody w budynku obory powódki.

Poza sporem w sprawie niniejszej pozostawało, że w dacie 24 i 25.12.2012 r. pozwany udzielał ochrony ubezpieczeniowej powódce w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia rolników. Okoliczności powyższej pozwany nie negował bowiem, a wręcz przeciwnie – przyznał ją wprost w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Mając wszystko powyższe na uwadze jedynie porządkująco zauważyć należy, że odpowiedzialność pozwanego względem powoda znajduje swe źródło w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zwanej dalej ustawą (...) - Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.

Zakres odpowiedzialności pozwanego względem powódki regulują z kolei art. 68 i art. 69 ustawy (…). W myśl art. 68 ust. 1 ustawy (…) wysokość szkody w budynkach rolniczych ustala się bądź na podstawie cenników stosowanych przez zakład ubezpieczeń (ustalenie wysokości szkody na podstawie tych cenników następuje w każdym przypadku niepodejmowania odbudowy, naprawy lub remontu budynku) bądź na podstawie kosztorysu wystawionego przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlającego koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych – przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia (przy czym jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody). W przypadku określania wysokości szkody w oparciu o kosztorys, zakład ubezpieczeń ma prawo dokonać weryfikacji zasadność wielkości i wartości robót w nim ujętych; sam kosztorys zaś winien zostać przedłożony przez ubezpieczającego najpóźniej w terminie 12 miesięcy od powstania szkody. Ponadto, w myśl art. 69 ustawy (…) wysokość szkody w budynkach rolniczych: 1) zmniejsza się o wartość pozostałości, które mogą być przeznaczone do dalszego użytku, przeróbki lub odbudowy oraz 2) zwiększa się w granicach sumy ubezpieczenia o udokumentowane koszty uprzątnięcia miejsca szkody w wysokości do 5% wartości szkody.

Zdaniem Sądu, w sprawie niniejszej, wysokość szkody w budynkach rolniczych powoda winna być oszacowana na podstawie kosztorysu odbudowy. Powódka przystąpiła bowiem do odbudowy uszkodzonego budynku obory, a nadto kosztorys odbudowy przedłożyła pozwanemu w lutym 2013 r., a zatem niewątpliwie w terminie 12 miesięcy od daty powstania szkody.

Wysokość szkody w oborze powódki stanowiła w sprawie niniejszej okoliczność sporną. Celem jej rozstrzygnięcia dopuścił Sąd dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu budownictwa T. T. (2). Biegła ta, w opinii zasadniczej pisemnej, wysokość szkody w budynku obory (w ujęciu kosztorysowym, według metody odtworzeniowej) określiła na kwotę 71.566,21 zł brutto, zaś wysokość szkody w budynku tejże obory (w ujęciu kosztorysowym, przy uwzględnieniu stopnia zużycia technicznego w wysokości 34%) – na kwotę 47.234,00 zł.

Zarzuty do powyższej opinii zgłosiła zarówno strona pozwana jak i powodowa. I tak, powołując się na treść art. 68 ust. 2 ustawy (…), powódka zanegowała przyjętą przez biegłą wysokość stopnia zużycia technicznego obory, podnosząc, iż w realiach sprawy niniejszej winna ona zostać określona stosownie do zużycia budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności pozwanego towarzystwa ubezpieczeń do dnia szkody, a zatem z uwzględnieniem jedynie kilkumiesięcznego okresu. Z kolei pozwany opinię biegłej sądowej zanegował w całości, podnosząc, iż sporządzając ją biegła pominęła materiał znajdujący się w aktach szkodowych złożonych przez pozwanego do akt w formie elektronicznej. W tym stanie rzeczy pozwany domagał się uzupełnienia tejże opinii (przedkładając jednocześnie nowy, nieuszkodzony egzemplarz płyty CD zawierającej materiały z akt szkodowych).

Mając na uwadze fakt, iż z treści opinii zasadniczej biegłej sądowej T. T. wynikało, że sporządzając opinię istotnie nie zapoznała się z materiałami zawartymi w aktach szkody z uwagi na uszkodzenie nośnika elektronicznego, na którym materiały te zostały utrwalone, Sąd zlecił ww. biegłej stosowne uzupełnienie opinii.

W opinii uzupełniającej biegła sądowa T. T. wskazała, że stopień zużycia technicznego budynku obory, która uległa uszkodzeniu w nocy z 24/25.12.2012 r. w okresie 1-go roku wynosi 0%. W pełni podtrzymała przy tym swe wnioski z opinii zasadniczej jak chodzi o wysokość szkody w tymże budynku. Jednocześnie, ustosunkowując się szczegółowo do zarzutów pozwanego zgłoszonych do opinii zasadniczej, biegła podkreśliła, iż w budynku obory powódki nie stwierdziła żadnych błędów wykonawczych ani konstrukcyjnych. Wskazała też, że faktyczny stopień zużycia tego budynku wynosił 34%. Jednocześnie zaakcentowała, że określając wartość szkody w budynku powódki uwzględniła okoliczność, iż naprawa pokrycia dachowego nastąpiła poprzez przywrócenie materiału poprzedniego (płyt azbestowo-cementowych), rozwiewając w ten sposób wątpliwości pozwanego co do tego, iż szacunek przez nią dokonany uwzględnia wartość materiałów innych (np. eurofali), co ewentualnie mogłoby prowadzić do wzrostu wartości nieruchomości powódki i jej wzbogacenia. Końcowo zaś biegła wyjaśniła, że szacując szkodę w budynku obory powódki zastosowała podejście kosztowe, metodę odtworzeniową techniką szczegółową wykorzystując do kosztorysowania program R. oparty na obowiązujących aktualnie Katalogach Nakładów Rzeczowych. Biegła podkreśliła przy tym, że zastosowana przez nią metoda wyceny pozwala w sposób jednoznaczny określić zakres prac niezbędnych do wykonania i ich wycenę, w konkretnych warunkach i zakresie (w przeciwieństwie do szacowania w oparciu o dane zawarte w katalogach S., które są niedokładne).

Mając na względzie rzeczowość opinii uzupełniającej biegłej sądowej T. T. Sąd uznał ją za wiarygodną, w konsekwencji walor taki przydając również opinii zasadniczej. Zdaniem Sądu fakt, iż sporządzając opinię zasadniczą biegła nie sięgnęła do materiałów zawartych w aktach szkodowych na nośniku CD wartości tejże opinii nie umniejsza. Zwrócić bowiem należy uwagę, że biegła sądowa przed sporządzeniem opinii zasadniczej dokonała oględzin uszkodzonego budynku obory powódki, a zatem osobiście zapoznała się z zakresem szkód w budynku tym powstałym, materiałem i technologią, z którego budynek ten został wykonany oraz sposobem jego odbudowy (częściowej) dokonanym przez powódkę. W przekonaniu Sądu oględziny dokonane przez biegłą osobiście daleko bardziej dały jej pogląd na rzeczywisty stan rzeczy aniżeli uczyniłaby to biegła li tylko w oparciu o fotografie znajdujące się w aktach szkodowych (chociażby z tego powodu, że fotografie uszkodzeń – ze swej istoty –nie oddają ani ich głębi, ani szerokości czy długości, a nierzadko również i pełnego ich zakresu). Dodać też należy, że sporządzając opinię uzupełniającą biegła dysponowała już aktami szkodowymi na nośniku CD (vide: k. 144 koperta). Opinii zasadniczej – przy uwzględnieniu materiałów zebranych w tychże aktach szkodowych – nie zmieniła jednak. Zastrzeżenia pozwanego, iż biegła w opinii uzupełniającej nie zawarła stwierdzenia, że zapoznała się z aktami szkodowymi uznał Sąd za bezpodstawne. Oczywistym jest bowiem, że sporządzając opinię biegła bazuje na całym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Stąd też wniosek o kolejne uzupełnienie tej opinii Sąd oddalił.

W konsekwencji, tak opinię zasadniczą jak i opinię uzupełniającą biegłej sądowej T. T. uznał Sąd za dowody miarodajne dla określenia wysokości odszkodowania należnego powódce w sprawie niniejszej.

I tak, w opinii zasadniczej pisemnej, wysokość szkody w budynku obory (w ujęciu kosztorysowym, według metody odtworzeniowej) biegła sądowa T. T. określiła na kwotę 71.566,21 zł brutto, zaś wysokość szkody w budynku tejże obory (w ujęciu kosztorysowym, przy uwzględnieniu stopnia zużycia technicznego w wysokości 34%) na kwotę 47.234,00 zł. Z punktu widzenia odpowiedzialności pozwanego w sprawie niniejszej bez znaczenia było, którą z powyższych kwot uzna się za odzwierciedlającą wysokość szkody w budynku obory powódki. Tytułem odszkodowania za szkodę w ww. budynku na skutek zdarzenia z 24/25.12.2012 r. pozwany wypłacił bowiem powódce jedynie kwotę 36.834,86 zł (13.287,70 zł przed procesem i 23.547,16 zł po zainicjowaniu postępowania sądowego przez powódkę. Skoro żądanie pozwu w sprawie niniejszej obejmowało jedynie kwotę 2.389,87 zł, to (niezależnie od wariantu wysokości szkody wskazanego w opinii) uznać należało je za usprawiedliwione. Zasądzenie dochodzonej pozwy w żadnym przypadku nie przekroczy bowiem szacunku przez biegłą dokonanego (36.834,86 zł + 2.389,87 zł = 39.224,73 zł).

Tym niemniej wskazać należy, że Sąd podziela stanowisko prezentowane przez powódkę, iż w realiach sprawy niniejszej wysokość szkody w budynku obory powódki określić należało na kwotę 71.566,21 zł brutto (z pominięciem przyjętego przez biegłą stopnia zużycia technicznego budynku na poziomie 34%). Jak słusznie zwrócił bowiem uwagę pełnomocnik powódki z zapisów polisy ubezpieczeniowej wynika bowiem, że wartość obory stanowiącej składową gospodarstwa rolnego powódki, strony postępowania ustaliły przy uwzględnieniu jego wieku i zużycia technicznego, a zatem mając na uwadze jego wartość rzeczywistą. W myśl art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy (…) wysokość szkody w budynku stanowiącym składową gospodarstwa rolnego ustala się na podstawie kosztorysu wystawionego przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlającego koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych - przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia; przy czym jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody. Z opinii uzupełniającej biegłej sądowej T. T. wynika zaś, że w okresie jednego roku zużycie techniczne budynku obory powódki wyniosło 0%. Stąd też nie zachodziła podstawa do pomniejszania odszkodowania o stopień zużycia technicznego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 13 września 2012 r. w sprawie I. ACa. 233/12 opubl. w zbiorze orzecznictwa LEX za nr (...)).

Mając wszystko powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku, przy czym o odsetkach Sąd rozstrzygnął przy uwzględnieniu treści art. 14 ust. 1 ustawy (…) w zw. z art. 481§1 i 2 kc.

O kosztach procesu (pkt II wyroku) rozstrzygnął Sąd w oparciu o treść art. 98 kpc w zw. z art. § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1349 z późn.zm.) - stosownie do odpowiedzialności za wynik procesu. Łączna wysokość tych kosztów ukształtowała się na poziomie 3.537,00 zł, przy czym złożyły się na nie pozycje następujące: 120,00 zł – opłata od pozwu uiszczona przez powódkę (już po częściowym cofnięciu pozwu), 1.000,00 zł - zaliczka na wynagrodzenie biegłego uiszczone przez powódkę, 2.400,00 zł -wynagrodzenie radcy prawnego, który powódkę reprezentował, 17,00 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa udzielonego pełnomocnikowi przez powódkę. W. dodać należy, że określając wysokość należnego pełnomocnikowi powódki wynagrodzenia miał Sąd na względzie fakt, iż żądanie pozwu w sprawie niniejszej początkowo opiewało na kwotę 25.000,00 zł i ograniczone zostało na skutek częściowego jego zaspokojenia przez pozwanego już po zainicjowaniu postępowania sądowego. Stąd też pozwanego uznać należało za przegrywającego również w zakresie, w jakim pozew został cofnięty.

O brakujących kosztach sądowych (pkt III wyroku) Sąd orzekł z mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U. z 2010 Nr 90 poz. 594 z późn. zm. w zw. art. 98 kpc.

Końcowo zaś wyjaśnić należy, że w zakresie pozwu cofniętego przez powódkę jeszcze przed wydaniem nakazu zapłaty w sprawie niniejszej Sąd nie umorzył postępowania albowiem za przedmiot sporu uznać należało rozstrzygnięcie zawarte w tymże nakazie zapłaty i zaskarżone sprzeciwem (art. 505§2 kpc a contrario).

SSR:/-/ A. S.