Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 czerwca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Czyniewska

Protokolant: Ewelina Potuszyńska

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2014 roku w Ząbkowicach Śląskich

na rozprawie sprawy z wniosku J. B.

przy uczestnictwie Gminie Z.

o zasiedzenie

postanawia:

I.  oddalić wniosek;

II.  zasądzić od wnioskodawczyni J. B. na rzecz uczestnika Gminy Z. kwotę 1.217zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  przyznać r. pr. P. S. ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich kwotę 1.476zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni z urzędu.

Sygn. akt I Ns 124/14

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni J. B. wniosła o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie własności przybudówki użytkowanej jako komórka i łazienka na I piętrze znajdujących się w oficynie budynku mieszkalno- gospodarczego przy ul. (...) wraz z udziałem w prawie współwłasności nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka numer (...) położonej w z. przy ul. (...). ewentualnie dokonanie w dziale II księgo wieczystej KW (...) wpisu udziału w prawie współwłasności nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka numer (...) na rzecz wnioskodawczyni J. B..

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawczyni podniosła, że w dniu 26.03.1976r., wraz z mężem T. B. nabyli prawo wieczystego użytkowania działki gruntu numer (...) ( obecnie (...)) wraz z własnością budynku mieszkalnego składającego się z 6 izb i przybudówki położonych w Z. przy ul. (...).

Zgodnie z zawartym aktem notarialnym nabyty przez wnioskodawczynię budynek mieszkalny składa się z z trzech pokoi, kuchni, łazienki, przedpokoju, klatki schodowej i przybudówki w tym komórki i łazienki na I piętrze.

Po nabyciu przez wnioskodawczynię prawa użytkowania wieczystego dokonano podziału działki numer (...) w wyniku czego nastąpiła zmiana numeracji działki na której położony jest budynek mieszkalny wnioskodawczyni ( obecnie (...)) ; zmianie też ulegała nazwa ulicy z ulicy (...) na ul. (...).

Adres przybudówki natomiast pozostał bez zmiana tj. ulica (...).

Wnioskodawczyni podniosła, że od dnia nabycia przedmiotowego budynku wraz z przybudówką wnioskodawczyni nieprzerwanie jako posiadacz samoistny w dobrej wierze posiada przybudówkę.. Podniosła tez, ze nie może ponosić odpowiedzialności za ewentualne błędy w oznaczeniu nieruchomości zgodnie bowiem z aktem notarialnym z 1976r., nabyła własność lokalu mieszkalnego i przybudówki położonej na sąsiedniej działce.

Uczestnik Gmina Z. wniosła o oddalenie wniosku.

Podniosła, że pomieszczenia, które wnioskodawczyni chce zasiedzieć tj. Łazienka i komórka nie spełniają warunków do uznania ich za samodzielny lokal mieszkalny, stanowią one niewielką część przybudówki i nie mogą być przedmiotem zasiedzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 marca 1976r., wnioskodawczyni J. B. i jej maż T. B. nabyli własność nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...) stanowiącej budynek mieszkalny i przybudówkę oraz nabyli prawo użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę numer (...).

W skład przybudówki wchodziła komórka i łazienka.

Przybudówka posadowiona była przy ul. (...).

W opisie technicznym budynku zaznaczono, że przybudówka użytkowana jako komórka i łazienka jest funkcjonalnie związana z budynek mieszkalnym nabytym przez wnioskodawczynię i jej męża.

( dowód: - akt notarialny z dnia 26 marca 1976r k. 10-13;

- opis techniczny budynku k. 14-15;

- pismo Burmistrza Z. z dnia 5.07.2011r.k 27;

- pismo Burmistrza Z. z dnia 26.10.2011r., k. 29).

Przybudówka posadowiona była działce przy ul. (...).

Po nabyciu nieruchomości przez wnioskodawczynię i jej męża nastąpiła zmiana numeru działki z (...) na (...).

( bezsporne).

Właścicielem działki numer (...) na której posadowiona jest przybudówka jest Gmina Z..

( dowód: - odpis księgi wieczystej (...) k. 40-41).

Z dniem 25.08.1988r. dokonano zmiany numeru porządkowego nieruchomości z ulicy (...) na ul. (...).

( dowód: wniosek z dnia 26.03.1998r., k. 20).

Decyzją z dnia 29.04.2003r., wnioskodawczyni J. B. nabyła prawo własności nieruchomości działki numer (...) o pow. 94 m2. położonej przy ul. (...).

( dowód; - decyzja z dnia 29.04.2003r., k. 21).

Na wniosek Starosty (...) z dnia 21.06.2010r., dokonano zmiany powierzchni działki numer (...) wpisując zamiast 0,0094 ha., powierzchnie o wielkości: 0,0098ha.

( dowód: - wniosek z dnia 21,.06.2010r.,k. 25;

- wykaz z mian w rejestrze gruntów k. 26).

Pismem z dnia 5.07.2011r., Burmistrz Z. zawiadomił wnioskodawczynię iż pomieszczenia przybudówki- komórka i łazienka stanowiące jej własność położone są na działce gruntowej numer (...) i zaproponował wnioskodawczyni nabycie udziału w gruncie działki numer (...).

( dowód: - pismo Burmistrza Z. z dnia 5.07.2011r. k. 27).

Wnioskodawczyni J. B. nie wyraziła na to zgody.

( dowód: - pismo z dnia 29.08.2011r., k. 31).

Od chwili nabycia nieruchomości wnioskodawczyni użytkowała zarówno budynek mieszkalny jak i komórkę i łazienkę znajdującą się w przybudówce.

( dowód: - zeznania świadka E. C. k. 73

- zeznania świadka A. B. k. 73-74

- zeznania wnioskodawczyni J. B. k,. 74).

Sąd zważył:

Wniosek nie podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 28.07.1990 r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny Dz. U. nr 55 poz. 321), która weszła w życia z dniem 1.10.1990r., do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy; dotyczy to w szczególności możliwości nabycia przez zasiedzenie.

Zgodnie zaś z art. 172 §1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu, jako posiadacz samoistny, chyba , że uzyskał posiadanie w złej wierze.

Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność choćby uzyskał posiadanie w złej wierze ( art. 172 §2 k.c.).

Nabycie własności w drodze zasiedzenia uzależnione jest więc od spełnienia dwóch podstawowych przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny przez osobę domagającą się stwierdzenia zasiedzenia oraz upływu ustawowego terminu zasiedzenia tj. 20 lat w przypadku posiadania nieruchomości w dobrej wierze i 30 lat w przypadku posiadania nieruchomości w złej wierze.

Brak którejkolwiek z tych przesłanek wyklucza stwierdzenie nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia.

Zaznaczyć jednak należy, że przedmiotem zasiedzenia może być tylko rzecz jako przedmiot materialny, mogąca być przedmiotem własności i i obrotu cywilnoprawnego oraz indywidualnego posiadania.

Nie jest natomiast dopuszczalne zasiedzenie poszczególnych pomieszczeń wchodzących w skład lokalu mieszkalnego stanowiącego przedmiot odrębnej własności ( orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 15.03.1989r., OSNC 1990/2/27).

W orzecznictwie jak i w doktrynie przyjęto dopuszczalność nabycia drodze zasiedzenia własności lokalu mieszkalnego stanowiącego przedmiot odrębnej własności, jak również udziału we własności takiego lokalu. Uzasadnienie takiego założenia opiera się na założeniu, że art. 172 k.c., ustalając przesłanki zasiedzenia nie rozróżnia poszczególnych rodzajów nieruchomości, co oznacza, że odnosi się on zarówno do budynku, jaki i lokalu mieszkalnego, stanowiących przedmiot odrębnej własności.

Zaznaczyć przy tym należy, że dopuszczalność zasiedzenia dotyczy tylko ustanowionej odrębnej własności lokalu.

Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabycia i utraty własności rzeczy. Skutek prawny zatem z mocy samego zasiedzenia dotyczy sfery podmiotowej w znaczeniu całkowitej lub częściowej zmiany osoby właściciela. Skutek zaś przedmiotowy tj., odnoszący się do rzeczy jako przedmiotu własności nie dotyczy samego jej bytu i może polegać jedynie na powstaniu nowej rzeczy przez jej wyodrębnienie w warunkach zasiadywania części rzeczy dotychczasowej.

Z tych też względów poszczególne pomieszczenia należące do lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność nie mogą stanowić przedmiotu zasiedzenia. Pomieszczenia takie bowiem w obiegu prawnym nie są rzeczą nieruchomą , która z upływem okresu wymaganego posiadania mogłaby w ogóle stać się przedmiotem odrębnej własności innej osoby. Nie mogą one występować w obiegu jako rzecz lub jej część , która przez wyodrębnienie uzyskałaby cechę samoistności. Stanowią one składnik mieszkania będącego przedmiotem odrębnej własności, są integralnie związane z lokalem i dzielą jego los.

W ocenie sądu zasada ta ma zastosowanie w niniejszej sprawie.

Jak bowiem wynika z okoliczności sprawy wnioskodawczyni wnosi o zasiedzenie dwóch pomieszczeń – komórki i łazienki znajdujących się na i piętrze przybudówki.

Z okoliczności sprawy wynika, że przybudówka ta posadowiona jest na odrębnej działce numer (...). Na dole jest komórka i łazienka z której korzysta wnioskodawczyni a na górze pokój w którym zamieszkuje sąsiad.

Uznać wiec należy, że dwa pomieszczenia komórki i łazienki nie stanowią odrębnej nieruchomości mogącej być przedmiotem zasiedzenia.

Z tych też powodów za niedopuszczalne uznać należy zasiedzenie dwóch pomieszczeń ( komórki i łazienki) wchodzących w skład odrębnej nieruchomości jaką w niniejszej sprawie stanowi przybudówka.

Sąd oddalił również wniosek zawarty w pkt 2 wniosku w przedmiocie dokonania w dziale II księgi wieczystej (...) wpisu udziału w prawie współwłasności działki numer (...) na rzecz wnioskodawczyni J. B. w wysokości odpowiadającej wielkości udziału lokalu stanowiącego łazienkę i przybudówkę.

Wnioskodawczyni działająca przy pomocy profesjonalnego pełnomocnika nie przytoczyła żadnych okoliczności uzasadniających ten wniosek.

Nie wskazała, czy podstawą faktyczną tego zadania jest żądanie uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym czy też nabycie udziału w działce numer (...) przez zasiedzenie.

W tym miejscu zaznaczyć należy, ze wnioskodawczyni reprezentowana była przez całe postępowanie przez profesjonalnego pełnomocnika, który winien był przytoczyć dowody na poparcie swych twierdzeń.

Stwierdzić należy, że w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia znajduje odpowiednie zastosowanie ( art. 13§2 k.p.c.) norma całego art. 232 k.p.c. Ze zdania pierwszego tego przepisu wynika, że na tych uczestnikach spoczywa obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których uczestnicy Ci wywodzą skutki prawne; sąd zaś może dopuścić dowód niewskazany przez uczestników tylko w wyjątkowych wypadkach i w zasadzie w granicach ich wniosków dowodowych.

Fakt, ze postępowanie toczy się w trybie nieprocesowym nie zwalnia uczestników od obowiązku wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne.

Skoro więc pełnomocnik wnioskodawczyni nie wskazał żadnych okoliczności uzasadniających żądanie zawarte w pkt 2 Sad oddalił wniosek również w tym zakresie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 520 §2 k.p.c.

W punkcie III wyroku Sąd orzekł na podstawie §15 w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2013r. poz. 490).