Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSO w SR Iwona Kizerwetter-Kramarz

Protokolant: Sylwia Krasowska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki E. K. kwotę 6.325,11 zł (sześć tysięcy trzysta dwadzieścia pięć złotych i jedenaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 4 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki E. K. kwotę 1.534 zł jeden tysiąc pięćset trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt: I C 531/13

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 29 października 2012 roku ( data nadania) powódka E. K. – reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego J. W. ( pełnomocnictwo – k. 5) - wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.325,11 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona powodowa podała, iż wymieniona kwota stanowi różnicę pomiędzy szkodą w kwocie 12.650,22 zł jaką poniosła powódka w wyniku zdarzenia z dnia 17 maja 2011 roku, a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem w wysokości 6.325,11 złotych (1/2 x 12.650,22 zł). ( pozew z załącznikami – k. 1 – 19 ).

W dniu 29 listopada 2012 r. Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał, aby pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. zapłacił powodowi E. K. kwotę 6.325,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 sierpnia 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.296,25 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. ( nakaz zapłaty – k. 12 )

W sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty złożonym w dniu 24 grudnia 2012 roku ( data stempla pocztowego) pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. – reprezentowany przez pełnomocnika adw. P. M. ( pełnomocnictwo – k. 31) - wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała na przyczynienie się pokrzywdzonego w 50% do zdarzenia wywołującego szkodę ( sprzeciw z załącznikami – k. 24 – 36 )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 maja 2011 roku należący do E. K. samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku kolizji z samochodem marki F. (...) nr rej. (...) należącym do B. K. uległ uszkodzeniu. (bezsporne).

Wobec faktu, że w wyniku kolizji żadna osoba nie doznała obrażeń, a kierujący pojazdem B. K., który posiadał ubezpieczenie OC w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...) W.), złożył oświadczenie na piśmie co do swojego sprawstwa i zakresu szkody, nie wezwano na miejsce zdarzenia patrolu Policji. (bezsporne, oświadczenie -k.8)

E. K. w tym samym dniu tj. 17 maja 2011 roku (k.9) zawiadomiła (...) zdarzeniu i szkodzie majątkowej polegającej na uszkodzeniu jej samochodu marki T. (...) o nr rej. (...).

Koszt naprawy samochodu T. o nr rej. (...) wyniósł 12.650,22 złotych (bezsporne, kosztorys – k. 10-12, pismo ubezpieczyciela - 13, pismo Chodzeń T. - k.14).

(...) W. wypłaciło E. K. tytułem odszkodowania kwotę 6.325,11 złotych stanowiącą połowę kosztów naprawy (bezsporne, pismo k.13).

Zarząd Dróg Miejskich w W. w czasie kolizji ww. samochodów nie posiadał na skrzyżowaniu Al. (...) z ul. (...) kamery monitoringu. (pismo – k. 67).

Powyższy stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie zebranych dokumentów oraz w oparciu o zeznania świadka B. S. (1), zeznania powódki E. K. oraz na okolicznościach przyznanych przez strony, które zgodnie z art. 229 K.p.c. nie wymagają przeprowadzenia dowodów. Wskazać należy, że zarówno zaistnienie zdarzenia, zakres uszkodzeń i koszt napraw pojazdu powódki oraz wypłata określonej kwoty z tytułu odszkodowania przez pozwanego nie był między stronami sporny.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka B. S. (1) i zeznaniom powódki E. K., albowiem zeznania te są jasne, spójne i logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, które nie były kwestionowane przez strony i nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd nie obdarzył wiarą zeznania świadka B. K. albowiem są one niejasne, wybiórcze, sprzeczne z jego wcześniejszym oświadczeniem co do sprawstwa szkody. Świadek dopiero po zgłoszeniu się do niego ubezpieczyciela w celu potwierdzenia okoliczności zdarzenia zmienił swoją relacje zawartą w oświadczeniu co do przebiegu zdarzenia. Świadek składając zeznania przed Sądem Rejonowym raz wskazywał na wyłączną winę powódki w zakresie szkody, a następnie podnosił współwinę obydwojga uczestników zdarzenia.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych na okoliczność ustalenia przebiegu zdarzenia komunikacyjnego z dnia 17 maja 2011 roku, stopnia przyczynienia się uczestników do tego zdarzenia na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie albowiem pozwany (reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika) wezwany do wpłacenia zaliczki na poczet opinii biegłego pod rygorem pominięcia dowodu nie wywiązał się z tego obowiązku (k.62).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował zakresu zakres uszkodzeń pojazdu, kosztów naprawienia szkody i konieczności dokonania napraw we wskazanym zakresie. Nie kwestionował również co do zasady swojej odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą przedmiotowej szkody.

Pomiędzy stronami sporna pozostawała kwestia ograniczenia odpowiedzialności pozwanego poprzez częściowe przyczynienie się pozwanego do zdarzenia wyrządzającego szkodę. Pozwany twierdził, iż nastąpiła współwina obojga kierujących pojazdami w równym stopniu dlatego odszkodowanie wypłacone zostało w wysokości 50% rzeczywistych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Jednocześnie pozwany kwestionując wyłączną winę jako sprawcy zdarzenia B. K. nie przedstawił dowodów świadczących o odmiennym niż wynikający z dokumentów oraz zeznań powódki i świadka B. S. zeznań. Na pozwanym spoczywał bowiem ciężar dowodu wystąpienia przesłanek ograniczających jego odpowiedzialność odszkodowawczą.

W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 kc, a zakład ubezpieczeń z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 kc). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.)

W orzecznictwie dominuje stanowisko, iż roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2007 r., I ACa 1179/06, LEX nr 298601). Podnieść należy, iż obowiązek naprawienie szkody przez wypłatę odszkodowania wynika wprost z art. 363 kc. Szkoda powstaje w chwili wypadku, a konsekwencji obowiązek jej naprawienie powstaje w tym samym momencie. Poszkodowany ma prawo wybrać czy naprawienie szkody będzie polegało na przywróceniu stanu poprzedniego czy nastąpi przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniędzy. Nie jest więc relewantne dla ustalenia wysokości odszkodowania czy pojazd powoda został faktycznie naprawiony.

Zgodnie z art. 361 kc zobowiązany do odszkodowania winien wypłacić odszkodowanie w pełnej wysokości, tj. odpowiadającej rozmiarom wyrządzonej szkody. Poszkodowany będzie zatem mógł domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (zakładu ubezpieczeń) odszkodowania obejmującego poniesione koszty prac naprawczych, w wyniku których uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem oraz kosztu części zamiennych niezbędnych do dokonania naprawy. Zakład ubezpieczeń nie może odmówić takiej formy naprawienia szkody, poza jednym wyjątkiem. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, iż jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSNC 2003/1/15, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003 roku, V CKN 308/01, LEX nr 157324, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNC 1971/5/93).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy podnieść należy, że w żaden sposób nie wynika, iż pozwany miał prawo odmówić wypłaty odszkodowania w pełnej wysokości kosztów naprawy, które sam uznawał za uzasadnione.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż odszkodowanie należne powodowi w zakresie nie wypłaconym przez pozwanego wynosi 6.350,11 złotych (12.650,22 zł – 6.350,11 zł).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 k.c. Stosownie do przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w w/w terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie.

Zawiadomienie o szkodzie miało miejsce w dniu 17 maja 2011 roku. Wobec faktu, iż powód wniósł zasądzenie odsetek od dnia 29 sierpnia 2011 roku, odsetki należne są od 29 sierpnia 2011 roku, tj. za okres po upływie 90 dni od dnia następnego od zgłoszenia szkody.

O kosztach Sądowych orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

W niniejszej sprawie Sąd w całości uwzględnił powództwo wytoczone przez E. K.. Dlatego też to pozwany jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązana jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem wniosek taki został zgłoszony w pozwie. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzą: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1.200 złotych (§ 2 w zw. z § 5 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.), opłata sądowa od pozwu w wysokości 317,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych. Dlatego też Sąd orzekł, że pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 1534,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z przytoczonych wyżej względów Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.