Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Wiesława Buczek – Markowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 31 stycznia 2014 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa K. L.

przeciwko M. W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gryfinie z dnia 12 lipca 2013 r., sygn. akt I C 182/13

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Gryfinie zasądził od pozwanego M. W. na rzecz powoda K. L. kwotę 1.660 zł z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II).

Powód zaskarżył powyższy wyrok w części oddalającej powództwo o zapłatę kwoty 10.000 zł. Wyrokowi powyższemu zarzucił:

- obrazę art. 233 §1 k.p.c. przez dokonanie wadliwej i dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, sprzecznej z zasadami logiki, a to poprzez stwierdzenie, że zgromadzony w sprawie materiał wskazuje, iż pozwany dokonał zapłaty kwoty tytułem czynszu za lokal użytkowy za okres września i października, podczas gdy obiektywna analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków odmiennych;

- obrazę art. 233 §1 k.p.c. w związku z art. 328 §2 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, nieuwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, nieskonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, niewskazania jednoznacznego kryterium pozwalającego na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości, jak również zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Jak wynikało z uzasadnienia ustnego wyroku w całości uznane za uzasadnione zostało stwierdzenie pozwanego w zakresie regularnej płatności czynszu z tytułu zawartej umowy najmu lokalu użytkowego, pomijając dowód w postaci zeznania strony K. L. oraz jego ojca M. L..

Apelujący podniósł, iż umowa użyczenia lokalu zawarta pomiędzy powodem a jego ojcem spowodowana była chęcią pomocy finansowej powodowi, który wcześniej pomógł również finansowo ojcu przy budowie tegoż lokalu.

Dowodem powyższego była przedłożona Sądowi umowa użyczenia oraz rachunki wskazujące płatność do Urzędu Skarbowego tytułem podatku ryczałtowego w wysokości 8,5%.

Strona powodowa, czego nie uwzględnił Sąd I instancji, sporządzała rachunki stanowiące dowód zapłaty przez pozwanego opłat czynszowych każdorazowo w dacie otrzymania pełnej zapłaty za dany okres, co było potwierdzane jego podpisem.

Nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym twierdzenie pozwanego w zakresie braku odbioru opłat tytułem czynszu przez powoda, ponieważ M. L. miał umocowanie do pobierania tychże opłat, przy czym fakt usytuowania lokalu użytkowego na trenie jego posesji upraszczał sprawę fizycznego poboru środków finansowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Okręgowy pragnie przypomnieć, iż ustawodawca w postępowaniu odwoławczym uproszczonym wprowadził zamknięty katalog zarzutów apelacji. Z art. 505 ⁹ § 11 k.p.c. wynika bowiem, iż apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Z powyższego wynika, iż katalog zarzutów apelacji w postępowaniu uproszczonym nie obejmuje błędnego ustalenia stanu faktycznego. Strona może natomiast wykazywać ów błąd pośrednio, np. za pomocą zarzutu rażącego naruszenia przepisów postępowania przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do sformułowania przez sąd wadliwych wniosków końcowych. Możliwe jest także wykazanie, że na skutek niezupełnego materiału dowodowego zaprezentowanego przez strony został uzyskany fałszywy obraz okoliczności sprawy. Poza bowiem przesłankami wymienionymi w art. 505 ⁹ k.p.c. podstawą apelacji mogą być również późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych lub środki dowodowe, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji (art. 505 ¹¹ § 2 k.p.c.).

Odnosząc się do wyartykułowanego w apelacji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., który stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, Sąd Okręgowy uznał, że do wskazanego naruszenia w realiach niniejszej sprawy nie doszło.

Odwołując się w tym miejscu do wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r. (I ACa 180/08, LEX nr 468598), należy zauważyć, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia w/w przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może, więc polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest przy tym wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy (tak również Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 lipca 2008 r., VI ACa 306/08).

W okolicznościach sprawy, nie sposób uznać, aby doszło do naruszenia przez Sąd I instancji normy prawnej zawartej w w/w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenił bowiem zaproponowane przez strony dowody i na ich podstawie wyciągnął trafne wnioski.

Powód podnosił, iż pozwany zalegał z zapłatą czynszu za okres trzech miesięcy, tj. za wrzesień, październik i listopad 2012 r. Jednocześnie powód, poza zeznaniami świadka M. L. i swoimi twierdzeniami nie zaproponował innych dowodów na poparcie okoliczności wskazanych w pozwie. W szczególności dowody uiszczenia podatku na rachunek Urzędu Skarbowego w G. za miesiąc czerwiec 2012 r. (zapłacony w dniu 16 lipca 2012 r.), lipiec 2012 r. (zapłacony w dniu 13 sierpnia 2012 r.) i sierpień 2012 r. (zapłacony w dniu 13 września 2012 r.) nie dowodzą okoliczności, że M. W. nie zapłacił należnego czynszu za okres od września do listopada 2012 r. Z kolei z zeznań pozwanego, świadka A. C. i załączonych przez stronę pozwaną bilingów i dowodów wypłat z bankomatu wynika schemat uiszczania czynszu najmu, który pokrywa się z tym, co twierdził M. W.. Mianowicie, pozwany w okolicach 10. dnia każdego miesiąca wypłacał określone kwoty pieniężne z bankomatu, następnie dzwonił do pełnomocnika powoda, co uwiarygodnia wersję strony pozwanej, iż czynsz płacony był w terminie, ewentualnie do 13. dnia miesiąca, zaś rachunki – co wynika z załączonych do odpowiedzi na sprzeciw kopii rachunków – wystawiane były na koniec każdego miesiąca. Tak było w miesiącu czerwcu, lipcu i sierpniu 2012 r., to zaś pozwala Sądowi przyjąć – wobec braku dowodów przeciwnych – że również w miesiącu wrześniu i październiku powód uiścił należny czynsz (wypłaty z bankomatu i telefony do M. L. zostały wykonane odpowiednio w dniu 12 września 2012 r. i 10 października 2012 r.). Okoliczności te należało tym bardziej uznać za wykazane, że powód na rozprawie w dniu 12 lipca 2013 r. potwierdził, iż pod koniec każdego miesiąca przyjeżdżał do rodziców i podpisywał rachunek.

Zdaniem Sądu Okręgowego wnioski wysunięte przez Sąd I instancji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego są logiczne i spójne, a zaproponowane przez powoda dowody nie są wystarczające dla formułowania wniosków odmiennych.

Za prawidłowe przyjąć należało zatem ustalenie Sądu I instancji, iż pozwany zapłacił powodowi czynsz za kres do końca października 2012 roku, natomiast zalegał jedynie z należnością za 10 dni listopada 2012 roku. Wyrok Sądu I instancji stanowi wyraz dokonanej przez ten Sąd słusznej oceny, iż powodowi z dochodzonego roszczenia należała się jedynie kwota 1660 zł, stanowiąca równowartość nie uiszczonego przez pozwanego czynszu za wskazany powyżej okres i takąż też kwotę Sąd ten zasądził, natomiast w pozostałej części powództwo należało oddalić.

Reasumując, w realiach rozpoznawanej sprawy Sąd II instancji nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku, co prowadziło do oddalenia apelacji w całości, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.