Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 października 2013 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powód(...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. domagał się zasądzenia od G. B. kwoty 12184,30 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6436,45 zł dnia 21 października 2013 r. oraz od kwoty 1090,25 zł od dnia 21 października 2013 r. do dnia zapłaty. Dodatkowo, powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazywał, iż dochodzona kwota stanowi środki pieniężne udzielone do dyspozycji pozwanego przez Bank (...) S.A. na podstawie umowy z dnia 02 grudnia 2008 r. o numerze (...). Wierzytelność tą powód nabył dnia 15 kwietnia 2013 r. na podstawie umowy cesji.

Sąd Rejonowy L.VI Wydział Cywilny w L. nakazem zapłaty z dnia 09 grudnia 2013 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e (...) w postępowaniu upominawczym nakazał pozwanemu W. B., aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacił powodowi kwotę 12184,30 zł. z odsetkami ustawowymi od kwoty 6436,45 zł dnia 21 października 2013 r. oraz od kwoty 1090,25 zł od dnia 21 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1283,11 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wniósł sprzeciw (k. 5ver).

W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty - który do Sądu Rejonowego L.wL.wpłynął w dniu 02 stycznia 2014 r. – pozwany W. B. wnosił o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powoda kosztów procesu z powodu przedawnienia. (k. 7).

Postanowieniem z dnia 09 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy L.wL.VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwanego i utratę mocy nakazu zapłaty w całości po czym przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w S. (k. 8).

Zarządzeniem z dnia 13 lutego 2014 roku pełnomocnik powoda został wezwany do uzupełnienia pozwu na podstawie art. 505 ³⁷ k.p.c. (k. 1).

W pozwie wniesionym w dniu 07 marca 2014 r. w odpowiedzi na powyższe wezwanie reprezentujący powoda pełnomocnik na dowód istnienia oraz rozmiaru obciążającej pozwaną względem inicjatora postępowania należności powołał złożony wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (k. 18), umowę przelewu wierzytelności z załącznikiem (k. 26-30, 19), bankowy tytuł egzekucyjny (k. 36), postanowienie (k. 37), dokument potwierdzający wysokość kosztów bezskutecznej egzekucji (k. 38) i przedprocesowe wezwanie do zapłaty wystosowane do pozwanego (k. 40), umowa o kartę kredytową (k. 39).

W piśmie procesowym z dnia 09 kwietnia 2014 r. (k. 48) pozwany podniósł, iż w okresie 2009-2012 musiał zająć się starszą osobą niepełnosprawną – swoją matką, co spowodowało zawieszenie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Potwierdził jednocześnie, iż od 2009 r. będąc posiadaczem karty kredytowej zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczonych mu wyciągach bankowych. Podtrzymując zarzut przedawnienia powołał się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 r. (ICSK 243/08).

Odpowiadając na to pismo pełnomocnik powoda zauważył, że pozwany nie podniósł żadnych zarzutów co do zasadności i wysokości dochłodzonego roszczenia. W jego opinii termin przedawnienia wynosi 3 lata, a w związku z wniesieniem pozwu w dniu 21 października 2013 r. i nadaniem klauzuli wykonalności bankowego tytułowi egzekucyjnemu dnia 21 kwietnia 2011 r. – roszczenie nie przedawniło się (k. 52).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 02 grudnia 2008 r. Bank (...) S.A. zawarł z W. B. umowę o numerze (...) o kartę kredytową C. uprawniającą do dokowania transakcji w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie. Z uwagi na nie wywiązywanie się z przyjętego na siebie przez pozwanego zobowiązania, umowa ta została rozwiązana i bank wystawił w dniu 14 kwietnia 2011 r. bankowy tytuł egzekucyjny.

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2011 r. Sąd Rejonowy w S. nadał klauzulę wykonalności w sprawie ICo (...)bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez Bank (...) S.A. przeciwko W. B..

Postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. zostało najpierw umorzone wobec bezskutecznej egzekucji.

W dniu 15 kwietnia 2013 r. Bank (...) S.A. w W. zawarł z (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. umowę przelewu wierzytelności, mocą której zbył przysługujące mu niesporne i wymagalne wierzytelności pieniężne wynikające z umowy wobec kartę kredytową wobec pozwanego.

Podany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody załączone do pism procesowych, zwłaszcza umowy o kartę kredytową o nr (...) z dnia 02.12.2008 r. (k. 39), bankowego tytułu egzekucyjnego i postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności (k. 36-37), informacji o kosztach postępowania egzekucyjnego (egzekucyjnego. 38), pism i umowy przelewu wierzytelności załączonych do pozwu.

W świetle przepisu 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Ponadto, jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony (art. 511 k.c.).

Wobec faktu niekwestionowania przez stronę pozwaną skuteczności zawarcia umowy o kartę kredytową, umowy cesji wierzytelności oraz wysokości dochodzonego roszczenia, potwierdzić należy skuteczność dokonanego przelewu wierzytelności. Niezbędne natomiast stało się ustalenie, czy w analizowanym stanie faktycznym nastąpiło przedawnienie roszczenia.

W związku ze zgłoszonym zarzutem przedawnienia, Sąd miał na uwadze treść przepisu art. 117 k.c., zgodnie z którym z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Skutkiem upływu terminu przedawnienia jest niemożność dochodzenia roszczenia. Wierzyciel, którego roszczenie uległo przedawnieniu, nie może skutecznie dochodzić od dłużnika spełnienia świadczenia, które ten powinien spełnić.

Kodeks cywilny przyjmuje generalną zasadę, wedle której, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, roszczenia majątkowe przedawniają się z upływem lat dziesięciu. Z kolei roszczenia o świadczenia okresowe, a także związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się po upływie lat trzech (art. 118 k.c.).

Porządek prawny przewiduje również przepisy szczególne do wyżej powołanej regulacji. Do takich należy zaliczyć art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. tj. z 2012, poz. 1232), zgodnie z którym roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat. Elektronicznym instrumentem płatniczym jest każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego (art. 2 pkt 4 ustawy).

Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się w dniu, w którym świadczenie stało się wymagalne, a jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 k.c.).

Natomiast zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Zasadą jest, że po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo (art. 124 § 1 k.c.).

Przechodząc do oceny zasadności zgłoszonych w niniejszym postępowaniu roszczeń należy stwierdzić, iż w świetle wyżej przytoczonych regulacji zgłoszony zarzut przedawnienia zasługuje na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie bieg terminu przedawnienia został przerywany w wyniku postanowienia z dnia 21 kwietnia 2011 r. o nadaniu klauzuli wykonalności w sprawie ICo (...)i zaczynał biec na nowo. Następnie, zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg terminu przedawnienia został przerwany w związku ze złożeniem przez wierzyciela wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Jednakże strona powodowa nie wykazała, w jakiej dacie to nastąpiło, jak również kiedy uprawomocniło się postanowienie Komornika Sądowego w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Brak dokumentów, a nawet twierdzeń powoda uniemożliwiło Sądowi ustalenie, w jakiej dacie termin przedawnienia rozpoczął się na nowo. Należy więc przyjąć, że datą tą pozostaje dzień 21 kwietnia 2011 r., w którym nastąpiło wydanie postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności w sprawie ICo(...).

Ostatnią okolicznością powodującą - w świetle art. 123 § 1 pkt 1 k.c. - przerwanie biegu terminu przedawnienia byłoby wniesienie przez powoda w dniu 21.10.2013 r. pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu RejonowegoL.wL..

Organami, o jakich mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., powołanymi do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju są bez wątpienia sądy powszechne oraz komornicy sądowi. Jako przykład czynności procesowych, przerywających bieg przedawnienia, w orzecznictwie sądowym wskazuje się m.in. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności sądowemu lub pozasądowemu tytułowi egzekucyjnemu (wyr. SN z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04, Lex nr 284135), także nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (wyr. SN z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC 2005, nr 4, poz. 58), wystąpienie z wnioskiem o wszczęcie egzekucji (wyr. SN z dnia 10 listopada 2003 r., II CK 113/02, OSP 2004, z. 11, poz. 141, z glosą aprobującą M. Mulińskiego; wyr. SA w Katowicach z dnia 01 lutego 2013 r., V ACa 663/12, LEX nr 1280272). Wszystkie te czynności były podejmowane przez powoda, a więc ich dokonywanie prowadziło do przerwania biegu terminu przedawnienia.

W ocenie Sądu, nie zasługuje na aprobatę stanowisko strony powodowej, iż w okolicznościach niniejszej sprawy termin przedawnienia wynosi 3 lata . Nie ulega wątpliwości, iż strony zawarły umowę o kartę kredytową zgodnie z przepisami ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych. Podobne stanowisko w odniesieniu do posiadacza karty kredytowej zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r., w sprawie ICSK 243/08 (OSNC 2010/1/16). Nie może być zatem żadnych wątpliwości, iż dwuletni okres przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda już upłynął w dniu 21 kwietnia 2013 r. Ta zaś okoliczność pozwalała na oddalenie powództwa. Podejmując rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, Sąd dokonał również oceny zgłoszonego zarzutu przedawnienia pod kątem ewentualnego naruszenia art. 5 k.c., a mianowicie ustalił, że nie doszło do nadużycia prawa przez pozwanego. Przedawnienie pełni zasadniczą funkcję w postaci stabilizacji stosunków społecznych. Powód będąc profesjonalistą – przedsiębiorcą specjalizującym się w działalności gospodarczej m.in. stanowiącej przedmiot umowy między stronami, opóźnił się z wystąpieniem z pozwem w niniejszej sprawie około sześciu miesięcy, błędnie przyjmując długość terminu przedawnienia na poziomie 3 lat. Ponadto pozwany zaprzestał regulowania należności ze względu na trudną sytuację osobistą w postaci choroby matki.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 117 § 1 k.c., art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych orzekł jak w sentencji.­