Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Świerk

Sędziowie: SSO Anna Romańska (spr.)

SSR del. Wioletta Zawora

Protokolant: protokolant Beata Szczotkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie - Renaty Stopińskiej – Witkowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2015 r.

sprawy P. P. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Strzyżowie

z dnia 20 października 2014 r., sygnatura akt XIV K 83/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. uchyla orzeczenia o środkach karnych oparte na podstawie art. 42§2 kk, o karze łącznej pozbawienia wolności, o łącznym środku karnym zakazu prowadzenia pojazdów oraz orzeczenie oparte o art. 63 § 1 kk;

2. uznaje oskarżonego za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkim odstępie czasu:

- w dniu 09.07.2012 roku w miejscowości (...), gmina C. woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki C. o nr rej. (...) (...) nie stosując się w ten sposób do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 12.08.2009 roku, sygn. akt II K 210/09 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, oraz do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 18.02.2010 roku, sygn. akt II K 29/10 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, tj. przestępstwa z art. 244 kk,

- w dniu 26.07.2012 roku w miejscowości (...) gmina C. woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki C. nr rej. (...) (...) nie stosując się w ten sposób do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 12.08.2009 roku sygn. akt II K 210/09 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, oraz do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 18.02.2010 roku, sygn. akt II K 29/10 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, tj. przestępstwa z art. 244 kk,

przy czym ustala, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 91§ 1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 4 (czterech) lat;

4. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania od dnia 09 lipca 2012r. godzina 20:40 do dnia 10 lipca 2012r. godzina 13:25;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i w tym zakresie kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 757/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2014 roku sygn. akt XIV K 83/14 Sąd Rejonowy w Rzeszowie XIV Zamiejscowy Wydział Karny w Strzyżowie po rozpoznaniu sprawy przeciwko P. P. (1):

II.  uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 09.07.2012 roku w miejscowości (...), gmina C. woj. (...) będąc w stanie nietrzeźwości ( 3,12 i 2,96 promila alkoholu we krwi) kierował samochodem osobowym m-ki C. o nr rej. (...) (...) będąc uprzednio skazanym prawomocnymi wyrokami za czyn z art. 178 a § 1 kk i z art. 178 a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz nie dostosował się w ten sposób, do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 12.08.2009 roku, sygn. akt II K 210/09 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 18.02.2010 roku, sygn. akt II K 29/10 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, tj. przestępstwa z art. 178a § 4 kk i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat ;

III.  uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 26.07.2012 roku w miejscowości (...) gmina C. woj. (...) będąc w stanie nietrzeźwości ( 3,24 i 2,99 promila alkoholu w krwi) kierował samochodem osobowym m-ki C. nr rej. (...) (...) będąc uprzednio skazanym prawomocnymi wyrokami za czyn z art. 178 a § 1 kk i art. 178a § 1 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz nie dostosował się w ten sposób do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 12.08.2009 roku sygn. akt II K 210/09 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, oraz prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 18.02.2010 roku, sygn. akt II K 29/10 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, tj. przestępstwa z art. 178a § 4 kk i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, oraz na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat ;

IV.  na podstawie art. 85 kk i art., 86 § 1 kk orzekł w stosunku do oskarżonego karę łączną 10 ( dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 4 lat;

VI.  na podstawie art. 85 kk i art. 86§ 1 kk w zw. z art. 90 § 2 kk orzekł w stosunku do oskarżonego łączny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 09 lipca 2012r. godzina 20:40 do dnia 10 lipca 2012r. godzina 13:25;

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych i w tym zakresie kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

a) art. 7 i 410 k.p.k. poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów i wydanie wyroku nie na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy, czego skutkiem jest dowolne i znajdujące odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, uznanie że oskarżony zrealizował znamiona czynu zabronionego określonego w art. 178a§4 kk,

b) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez wewnętrzną sprzeczność ustaleń i oceny dokonanej przez sąd polegającej na przyznaniu przymiotu wiarygodności zeznań świadków J. M., A. Z. (1) i K. Z. z uwagi na ich obiektywizm, spójność i wzajemne uzupełnianie się przy jednoczesnym stwierdzeniu, że okoliczności przedstawione przez w/w świadków w zestawieniu z relacją A. P. nie mogą przesądzić o wiarygodności linii oskarżonego,

c) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i 442 §3 k.p.k. poprzez brak wyjaśnienia, czy samochód oskarżonego przyjechał na posesję w dniu jego zakupu czy w dniu następnym, która to okoliczność ma istotne znaczenie dla ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzenia wobec rozbieżności w zeznaniach świadków co do osoby kierującej pojazdem w dniu 9 lipca 2012 r.

Obrońca wniósł o :

1) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpatrzenia sądowi I instancji,

3) zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych za postępowanie przed Sądami obu instancji.

W uzasadnieniu apelacji obrońca podniósł, że w razie przyjęcia, iż oskarżony kierował samochodem, to będąc trzeźwym powinien odpowiadać za występek określony w art. 244 kk przewidujący łagodniejszą odpowiedzialność.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego skutkować musiała zmianą zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego, nie w tak dalekim stopniu, jak postulował to obrońca na wstępie apelacji, lecz w kierunku zmiany opisu czynu i kwalifikacji uznając, że w realiach karno-procesowych sprawy możliwe jest przypisanie oskarżonemu wyłącznie występków z art. 244 kk, choć nie z przyczyn wskazanych w apelacji.

Odnosząc się do zarzutów apelacji podnoszących naruszenie art. 7 i 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 442 §3 k.p.k. prowadzące do błędnego ustalenia, że oskarżony prowadził samochód w czasie wskazanym w obu zarzutach, stwierdzić należy, że są one bezzasadne.

Ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd I instancji w żadnym wypadku nie narusza dyspozycji normy art. 7 k.p.k. Sąd I instancji dokonał swobodnej, a nie dowolnej oceny dowodów. Analizując sprzeczność między wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych czynów a zeznaniami świadków, Sąd I instancji wnikliwie przeanalizował te dowody, wskazując, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz szczegółowo odniósł się do przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Twierdzenia skarżącego stanowią wyłącznie wybiórczą polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. Sąd odwoławczy nie ma obowiązku powtarzać rozważań zawartych w tej mierze w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego.

Dodać tylko należy, że wbrew twierdzeniom skarżącego na wiarę w pełni zasługują zeznania A. P., pomimo jej skonfliktowania z oskarżonym. Zwraca bowiem uwagę daleko posunięty obiektywizm jej relacji, w których stwierdzała ona w sposób zgodny z doświadczeniem życiowym, które elementy zajścia widziała osobiście, a których nie mogła dostrzec i z jakich powodów. Nie jest przy tym prawdą, że A. P. zeznając po dwóch latach podawała więcej szczegółów niż pierwotnie, czego dobitnym dowodem jest treść protokołu rozprawy z dnia 22.07.2014r. W spontanicznej wypowiedzi świadek ogólnie podała, co wie w sprawie i dopiero po odczytaniu poprzednich zeznań, na pytania prokuratora podała określone szczegóły, które nie są jednak sprzeczne z jej pierwotnymi zeznaniami.

Odnośnie zeznań R. G., D. C. (1) i S. G., to nieprawdą jest, że z ich zeznań nie wynika aby widzieli oni, że oskarżony kierował samochodem. W zeznaniach z dnia 27.07.2012r. S. G. wyraźnie wskazał, że P. P. (2) jechał samochodem i widział go za kierownicą, D. C. (2) wskazał, że oskarżony kierował pojazdem, R. G. zeznał, że widział jak jedzie samochód, którym kieruje P. P. (2).

Rzeczywiście świadkowie R. G., S. G. i D. C. (1) podczas zdarzenia byli pod wpływem alkoholu, ale po pierwsze treść zeznań wskazuje, że byli oni w stanie zaobserwować przebieg zdarzenia, zapamiętać je i odtworzyć, po drugie zeznania składali oni na drugi dzień po spożyciu alkoholu, a ponadto przebieg zdarzenia nie wynikał tylko i wyłącznie z ich relacji, ale również z zeznań Z. G..

Odnośnie oceny zeznań świadków J. M., A. Z. (1) i K. Z. i ich znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, to w pełni przekonujące są argumenty podane przez Sąd I instancji jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Rzecz w tym, że zeznania te nie potwierdzają w pełni wyjaśnień oskarżonego o tym, że w dniu 9.07.2012r. to A. Z. (2) kierował samochodem. Podnoszona w apelacji kwestia, że oskarżony nie kierował samochodem nawet w czasie jazdy próbnej nie przekreśla ustalenia że kierował nim osobiście jadąc na posesję w (...). Do uzasadnienia Sądu Rejonowego można dodać i taki argument, że nielogicznym i niezgodnym z doświadczeniem życiowym jest to, aby oskarżony kupował samochód w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów, który miał eliminować oskarżonego jako kierowcę jeszcze przez kilka lat, tylko po to, aby woził go tym samochodem ktoś inny. Nielogiczne jest aby za każdym razem postronna osoba woziła oskarżonego na posesję w (...), po czym zostawiała go tam i sama dla wygody oskarżonego szukała dla siebie innego transportu. Sąd Rejonowy należycie rozważył tę kwestię i niesłuszny jest zarzut niezrealizowania wytycznych sądu odwoławczego.

Nietrafny jest podniesiony w apelacji zarzut dopuszczenia się przez Sąd I instancji obrazy przepisu art. 410 k.p.k. Zasada wyrażona w art. 410 k.p.k., iż podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy nakłada na sąd obowiązek uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu tych okoliczności. Tak właśnie postąpił w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy, co nie tylko umożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku, ale też upoważnia do stwierdzenia, iż został on wydany w oparciu o całokształt materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, a przedstawiona w uzasadnieniu orzeczenia ocena dowodów ma wszechstronny charakter, prowadząc do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Tym samym nie jest zasadny zarzut obrazy art. 424 § 1 k.p.k.

Natomiast słuszny jest zarzut podniesiony w uzasadnieniu apelacji, że przyjmując że oskarżony kierował samochodem, można mu przypisać jedynie realizację znamion z art. 244 kk, choć nie z przyczyny powołanej przez obrońcę. Stwierdzić bowiem należy, że Sąd Rejonowy przypisując oskarżonemu dwukrotnie realizację znamion z art. 178a§ 4 kk w opisie przypisanych czynów w ślad za aktem oskarżenia nie wskazał na znamię kierowania samochodem „w ruchu lądowym”.

Dyspozycja art. 178 a § 4 k.k., w którym został określony kwalifikowany typ przestępstwa prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego (w sytuacji uprzedniego skazania za tego rodzaju czyn lub w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów), zawiera odesłanie do art. 178a § 1 k.k. przesądzając, że sprawcą tego czynu może być ten tylko kto prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Opis czynu przypisywanego sprawcy w wyroku musi odpowiadać wszystkim znamionom czynu zabronionego wynikającym z ustawy, aby można było stwierdzić przesłanki odpowiedzialności karnej, skutecznie przypisać danemu sprawcy popełnienie przestępstwa. Niezbędne więc jest jednoznaczne ustalenie w wyroku (w opisie czynu przypisanego), że dany sprawca swym działaniem (lub zaniechaniem) zrealizował wszystkie znamiona danego przestępstwa.

W realiach zaś niniejszej sprawy Sąd Rejonowy w opisie czynów nie ujął znamienia strefy ruchu, w której poruszał się oskarżony, zaś w postępowaniu odwoławczym nie było już możliwe uwzględnienie w opisie czynów zawartych w wyroku wszystkich znamion wynikających z art. 178a § 4 k.k., ich swoiste "dookreślenie", uzupełnienie o to znamię, którego nie zawarto w opisie czynów w wyroku Sądu I instancji.

W wyniku bowiem rozpoznania środka odwoławczego wniesionego jedynie na korzyść, nie jest możliwe, aby sąd odwoławczy zmienił ustalenia faktyczne i w ślad za nimi opis czynu w taki sposób, by ustawowe znamiona przestępstwa, za które sprawca został skazany zostały wypełnione (wyczerpane).

W realiach sprawy już Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę nie mógł przypisać oskarżonemu przestępstw z art. 178a§4 kk, gdyż zarówno pierwszy jak i drugi wyrok Sądu I instancji nie zawierał w opisie czynów znamienia strefy ruchu lądowego jako miejsca popełnienia czynów, a kolejne wyroki były zaskarżane jedynie na korzyść oskarżonego. Na kwestię tę zwracał już uwagę Sąd Okręgowy poprzednio uchylając wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Zatem nie było możliwe utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w kształcie przypisującym czyny z art. 178a § 4 k.k.

Natomiast odnośnie przypisania tej części znamion, które wyczerpują dyspozycję art. 244 k.k. uznać należy opis przypisanych czynów w tym zakresie kompletny, a przy tym odpowiadający stanowi faktycznemu sprawy.

Ustalenie, że sprawca swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona czynu określonego w art. 244 k.k., niewątpliwie winno zostać poprzedzone ustaleniem, że orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów został przez niego naruszony na skutek prowadzenia takiego pojazdu wbrew treści orzeczonego zakazu, a więc, gdy prowadził on pojazd w miejscach, na które rozciągał się orzeczony zakaz, a więc wszystkich tych miejscach, w których odbywa się ruch lądowy (wodny lub powietrzny).

Nie ulega wątpliwości, że ustalenie okoliczności niestosowania się do zakazu prowadzenia pojazdów wynika z ustaleń w postępowaniu sądowym, że zakaz ten został naruszony w związku z prowadzeniem pojazdu w warunkach ruchu lądowego, co Sąd pierwszej instancji stwierdził w uzasadnieniu wyroku, tym samym Sąd orzekający merytorycznie istnienie tej okoliczności ustalił.

Należy natomiast stwierdzić, że pomimo obowiązku ustalenia w postępowaniu karnym, iż orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdu został naruszony w związku z prowadzeniem pojazdu w warunkach ruchu lądowego, to treść art. 244 k.k., zawierającego komplet znamion określonego w tym przepisie czynu, m.in. polegającego na niezastosowaniu się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, nie wymaga wskazania w opisie czynu zarzucanego sprawcy miejsca, na które rozciąga się zakaz. (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r. II KK 184/11, OSNKW 2012/1/11, Prok.i Pr.-wkł. 2012/3/7, Biul.SN 2012/1/16 )

Reasumując, oskarżonemu można i należy przypisać dwukrotną realizację znamion przestępstwa z art. 244 kk, przy czym biorąc pod uwagę podobny sposób popełnienia czynów i krótki odstęp czasu między nimi, należało przypisać czyny w ramach ciągu przestępstw.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

⚫

po pierwsze uchylił orzeczenia o środkach karnych oparte na podstawie art.42§2 kk, o karze łącznej pozbawienia wolności, o łącznym środku karnym zakazu prowadzenia pojazdów oraz orzeczenie oparte o art. 63 § 1 kk;

⚫

po drugie w granicach zarzutów uznał oskarżonego za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkim odstępie czasu:

- w dniu 09.07.2012 roku w miejscowości (...), gmina C. woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki C. o nr rej. (...) (...) nie stosując się w ten sposób do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 12.08.2009 roku, sygn. akt II K 210/09 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, oraz do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 18.02.2010 roku, sygn. akt II K 29/10 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, tj. przestępstwa z art. 244 kk,

- w dniu 26.07.2012 roku w miejscowości (...) gmina C. woj. (...) kierował samochodem osobowym m-ki C. nr rej. (...) (...) nie stosując się w ten sposób do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 12.08.2009 roku sygn. akt II K 210/09 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, oraz do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 18.02.2010 roku, sygn. akt II K 29/10 środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat, tj. przestępstwa z art. 244 kk,

przy czym ustalił, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 91§ 1 kk skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby 4 (czterech) lat , zaliczając na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 09 lipca 2012r. godzina 20:40 do dnia 10 lipca 2012r. godzina 13:25.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Określając wymiar kary Sąd miał na względzie stopień zawinienia oskarżonego w pełni poczytalnego i posiadającego odpowiednią dojrzałość życiową. Sąd uwzględnił ponadto średni stopień społecznej szkodliwości czynów godzących w dobro prawne jakim jest wymiar sprawiedliwości, okoliczności prowadzenia pojazdu jednocześnie w stanie nietrzeźwości. Wymierzając karę za ciąg przestępstw Sąd miał na uwadze dwukrotne popełnienie podobnego występku. Sąd wziął również pod uwagę uprzednią karalność P. P. (2). Wymierzona mu kara uwzględnia cele prewencji generalnej jak i indywidualnej. Orzeczenie kary przy zastosowaniu warunkowego zawieszenia wykonania uwzględnia ponadto zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego, co skutkowało również powieleniem zaliczenia na poczet kary okresu zatrzymania na wypadek zarządzenia wykonania kary.

Podstawą orzeczenia Sądu Okręgowego jest art. 437§1 i 2 kpk.

Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową, rodzinną, możliwości zarobkowe oraz wysokość osiąganych dochodów. (art. 624§1 kpk)