Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 23 września 2014 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 października 2013 roku w godzinach porannych oskarżony R. B. pił alkohol. Następnie po godzinie 15:00 oskarżony kierował samochodem osobowym marki B. (...) o nr rej. (...) jadąc od strony C. w kierunku K.. Około godziny 15:40 jechał drogą (...) przejeżdżając przez niezabudowany teren leśny w miejscowości G., gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h. Warunki atmosferyczne były dobre, nie było mgły ani opadów, jezdnia była sucha, gładka i czysta, natężenie ruchu było małe. Oskarżony R. B. prowadząc pojazd i zbliżając się do łuku drogi w prawo, nie zachował należytej ostrożności i jadąc z prędkością wynoszącą około 95-105 km/h, czyli przekraczającą prędkość administracyjnie dozwoloną w tym miejscu i jednocześnie niedostosowaną do ukształtowania drogi i warunków panujących na drodze (teren leśny, łuk drogi, jezdnia nieco pochyła), na łuku drogi w prawo zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w przód jadącego prawidłowo z naprzeciwka samochodu marki D. (...) o nr rej. (...) prowadzonego przez pokrzywdzonego S. U..

W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony S. U. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy ze złamaniem podłużnym piramidy kości skroniowej lewej (podstawy czaszki), z niedowładem obwodowym nerwu twarzowego lewego (nerw czaszkowy VII) wymagającym odbarczenia operacyjnego – nacięcia błony bębenkowej ucha lewego i nacięcia wyrostka sutkowego lewego, ze złamaniem kości nosowych, złamania wyrostków poprzecznych szóstego i siódmego kręgu szyjnego (C6-C7) oraz stłuczenia okolicy stawu kolanowego lewego z raną w okolicy stawu, które to obrażenia skutkowały rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonego S. U. na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

Po wypadku pokrzywdzony S. U. został przewieziony do Wojskowego Instytutu Medycznego przy ul. (...) w W., gdzie był leczony do dnia 01 listopada 2013 roku, a następnie do dnia 04 grudnia 2013 roku z powodu urazów doznanych w wyniku wypadku był rehabilitowany w SP ZOZ w C..

Oskarżony R. B. bezpośrednio po wypadku również przewieziony został do Wojskowego Instytutu Medycznego przy ul. (...) w W., gdzie o godzinie 18:05 dnia 12 października 2013 roku pobrano mu krew do badania na zawartość alkoholu. W wyniku badania krwi pobranej od oskarżonego stwierdzono w niej 1,50 ‰ alkoholu etylowego.

Pokrzywdzony S. U. w czasie wypadku był trzeźwy i w żaden sposób nie przyczynił się do zaistnienia wypadku..

Oskarżony R. B. nie był dotychczas karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- wyjaśnień oskarżonego R. B. (k. 220, k. 158-159),

- zeznań świadków S. U. (k. 221, k. 38), G. R. (k. 232-233, k. 8-9) i D. R. (k. 233-234, k. 41-42);

-

innych dowodów ujawnionych na rozprawie tj.: protokołów oględzin pojazdów (k. 2-3, k. 4-5); protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 6-7), wydruków z bazy (...) (k. 15-20, k. 153), wydruków z CEL (k. 21-24), dokumentacji fotograficznej zarejestrowanej na płycie CD (k. 28), sprawozdań z przeprowadzonych badań krwi wraz z protokołami pobrania krwi i wynikami oskarżonego i pokrzywdzonego (k. 31-32, k. 34-35), dokumentacji medycznej pokrzywdzonego S. U. (k. 36, k. 46-51, k. 54-96)), opinii sądowo-lekarskich (k. 45, k. 152), karty medycznych czynności ratunkowych (k. 52-53), dokumentacji medycznej dotyczącej oskarżonego (k. 97-149), opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego (k. 184-203), informacji z K. dotyczącej oskarżonego (k. 154, k. 213).

Oskarżony R. B. zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dniu wypadku rano pił alkohol i że to jego wina, że zjechał i spowodował wypadek. (k. 220, k. 158-159).

Wyjaśnienia oskarżonego w całości zasługują na wiarę, bowiem znajdują one pełne potwierdzenie w uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznaniach pokrzywdzonego S. U. oraz świadków G. R. i D. R., a także w dowodach z dokumentów, w szczególności w sprawozdaniu z przeprowadzonych badań krwi wraz z protokołem pobrania krwi i wynikami oskarżonego i w opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków: pokrzywdzonego S. U. (k. 221, k. 38) oraz G. R. (k. 232-233, k. 8-9) i D. R. (k. 233-234, k. 41-42). Zeznania tych świadków są bowiem logiczne, konsekwentne i spójne, wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, ponadto znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz w ujawnionych przez Sąd i uznanych za wiarygodne dowodach z dokumentów.

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie dowody z dokumentów ujawnione na rozprawie. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem ich wiarygodności ani autentyczności, a w połączeniu z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami świadków dokumenty te pozwalają na odtworzenie rzeczywistego i pełnego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonego.

Sąd w całości dał wiarę opiniom sądowo-lekarskim sporządzonym przez biegłego F. W. (k. 45, k. 152). Opinie te sporządzone zostały w oparciu o dokumentację medyczną dotyczącą pokrzywdzonego S. U., są jasne i należycie umotywowane, sporządzone zostały w sposób rzetelny i sumienny, w oparciu o wiedzę teoretyczną i doświadczenie zawodowe biegłego.

Sąd uznał za wiarygodną w całości także opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. B. (k. 184-203). Opinia ta jest bowiem spójna, jasna, pełna, logiczna i należycie umotywowana, została wydana po dokonaniu przez biegłego wnikliwej i szczegółowej analizy dostępnego materiału dowodowego, jak też w oparciu o ustalenia poczynione przez biegłego w trakcie dokonanych przez niego oględzin miejsca przedmiotowego wypadku drogowego – obszaru drogi C. – K. w bezpośredniej bliskości miejscowości G.. Opinia ta sporządzona została w sposób sumienny i rzetelny, w oparciu o wiedzę teoretyczną biegłego oraz jego wieloletnie doświadczenie zawodowe.

Czyn oskarżonego R. B. wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, przy czym Sąd uwzględniając wyniki przeprowadzonego postepowania dowodowego ustalił, że oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 i art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, oraz że przekroczył prędkość dozwoloną w miejscu zdarzenia, a nadto że obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzonego S. U. skutkowały u niego również naruszeniem czynności narządów ciała (a nie tylko rozstrojem zdrowia) na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk. Powyższe dodatkowe ustalenia Sąd poczynił na podstawie opinii sądowo-lekarskich (k. 45, k. 152) oraz opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego (k. 184-203).

Przestępstwo z art. 177 § 1 kk ma miejsce wówczas, gdy sprawca naruszając chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 kk tj. skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia trwającym dłużej niż siedem dni.

Przestępstwo wypadku w komunikacji jest zawsze przestępstwem nieumyślnym, natomiast naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być umyślne bądź nieumyślne. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego „umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, co w konsekwencji staje się przyczyną spowodowania skutków określonych w art. 145 kk (obecnie 177 kk) – wyr. SN z 19.10.1976 r., Rw 273/76, OSNKW 1976, Nr 12, poz. 153. Wypadek drogowy musi być skutkiem naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu i z tym naruszeniem musi być przyczynowo powiązany. Należy podkreślić, iż naruszenie zasad bezpieczeństwa polega na zachowaniu się w sposób sprzeczny z tymi zasadami.

Przepis art. 178 § 1 kk przewiduje obligatoryjne, nadzwyczajne obostrzenie kary m. in. za spowodowanie wypadku komunikacyjnego, a przesłankami jego zastosowania są: stan nietrzeźwości lub wpływ środka odurzającego na sprawcę w czasie popełnienia przestępstwa, albo ucieczka z miejsca wypadku.

Ustawową definicję stanu nietrzeźwości zawiera art. 115 § 16 kk, zgodnie z którym stan nietrzeźwości zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość, lub gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg/l albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż oskarżony R. B. spowodował wypadek drogowy, naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Przepis art. 3 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym określa zasadę ostrożności, zgodnie z którą uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudniać albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Ostrożność – jak podkreśla się w doktrynie – to stopień skupienia uwagi i rozwaga w podejmowaniu decyzji. (K. B. „Przestrzeganie zasad ostrożności – problem bezprawności czy winy”, PiP 1963, Nr 7, s. 91). Zgodnie zaś z orzecznictwem Sądu Najwyższego „rozważne i ostrożne prowadzenie pojazdu polega na przedsięwzięciu przez kierowcę wszystkich czynności, które według obiektywnej oceny są niezbędne do zapewnienia optymalnego bezpieczeństwa ruchu w danej sytuacji oraz na powstrzymaniu się od czynności, które według tejże oceny mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć” (uchw. pełnego składu Izby Karnej SN z 28. 02. 1975r., teza 6, wyr. SN z 16. 07. 1976r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, Nr 10-11, poz. 130).

Z kolei przepis art. 19 ust. 1 prawa o ruchu drogowym określa zasadę prędkości bezpiecznej, zgodnie z którą kierujący pojazdem obowiązany jest jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.

Wreszcie przepis art. 45 ust. 1 pkt 1 prawa o ruchu drogowym określa zasadę trzeźwości w ruchu drogowym, zabraniając m. in. kierowania pojazdem osobie w stanie nietrzeźwości.

Sąd uznał, iż oskarżony R. B. prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości i znacząco przekraczając prędkość administracyjnie dozwoloną w miejscu zdarzenia umyślnie naruszył w/w zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czego skutkiem było spowodowanie przez niego wypadku drogowego, w wyniku którego pokrzywdzony S. U. doznał obrażeń ciała powodujących u niego rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni.

Do wypadku tego doszło w dniu 12 października 2013 roku około godziny 15:40 na drodze (...) prowadzącej przez las w miejscowości G., w terenie niezabudowanym, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h. Oskarżony R. B. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,5 promila alkoholu we krwi i kierując samochodem osobowym marki B. (...) nr rej. (...) z prędkością około 95-105 km/h, a więc znacząco przekraczającą prędkość dozwoloną w tym miejscu, a także nie dostosowaną do ukształtowania drogi i panujących warunków drogowych (teren leśny, łuk drogi, nieco pochyła jezdnia), nie zachował należytej ostrożności i na łuku drogi w prawo zjechał na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym z naprzeciwka samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) prowadzonym przez pokrzywdzonego S. U..

Pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego R. B. w/w zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a zaistniałym wypadkiem i jego skutkami bez wątpienia zachodzi związek przyczynowy. Gdyby bowiem oskarżony był trzeźwy, zachował należytą ostrożność i prowadził samochód z prędkością administracyjnie dozwoloną i bezpieczną tj. dostosowaną do ukształtowania drogi i panujących warunków drogowych, to z pewnością nie zjechałby na przeciwległy pas ruchu i nie doprowadziłby do zderzenia z samochodem jadącym z naprzeciwka.

W powyższej sytuacji czyn oskarżonego R. B. wyczerpuje wszystkie znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

Mając to na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego przestępstwa z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk skazał go na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk i uwzględnił całokształt okoliczności, zarówno obciążających, jak i łagodzących mających wpływ na wymiar kary.

Skazując oskarżonego za przestępstwo z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności Sąd przede wszystkim miał na uwadze wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, z uwagi na rodzaj i charakter naruszonego dobra, jakim w tym przypadku jest z jednej strony bezpieczeństwo w komunikacji w ruchu lądowym, a z drugiej zdrowie człowieka, a więc jedno z najważniejszych dóbr chronionych prawem. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę również ujemne następstwa popełnionego przez niego przestępstwa. Następstwem wypadku spowodowanego przez oskarżonego były obrażenia ciała pokrzywdzonego S. U. powodujące u niego rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające dłużej niż siedem dni. Po wypadku pokrzywdzony musiał przebyć stosunkowo długie leczenie i rehabilitację, a z uwagi na pogorszenie jego stanu zdrowia spowodowane wypadkiem pracodawca nie przedłużył mu umowy o pracę. Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd uwzględnił też fakt, iż oskarżony naruszył umyślnie szereg zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Okolicznością obciążającą jest też wysoki stan nietrzeźwości oskarżonego w czasie spowodowania wypadku. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił także fakt, iż coraz częściej – na terenie właściwości Sądu Rejonowego w Otwocku – dochodzi do popełniania przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i coraz częściej sprawcami tych przestępstw są nietrzeźwi kierowcy.

Wśród okoliczności łagodzących, które Sąd uwzględnił przy wymiarze kary wymienić należy fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, okazał skruchę i przeprosił pokrzywdzonego.

Biorąc pod uwagę bilans wszystkich powyższych okoliczności, Sąd uznał, iż jedynie surowa bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i będzie w stanie odnieść swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego, a także uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości i spełni swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa ze względu na prewencję ogólną.

Na podstawie art. 42 § 2 kk i art. 43 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego R. B. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat. Orzeczenie przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów z mocy art. 42 § 2 kk było obligatoryjne. Jeśli zaś chodzi o okres na jaki orzeczono ten zakaz oraz rodzaj pojazdów, którego zakaz ten dotyczy, to najistotniejszy wpływ miał wysoki stan nietrzeźwości oskarżonego w chwili popełnienia przestępstwa oraz fakt, że popełnił je jadąc pojazdem mechanicznym. Orzekając wobec oskarżonego 5–letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd miał na uwadze także skutki, do jakich doprowadziło kierowanie przez oskarżonego pojazdem w stanie nietrzeźwości, a także fakt, iż oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Orzekając ten zakaz na okres 5 (pięciu) lat, Sąd uznał, że wyeliminowanie oskarżonego jako kierowcy z ruchu drogowego na w/w okres jest w pełni uzasadnione okolicznościami popełnionego przez oskarżonego czynu, z których jednoznacznie wynika, iż prowadzenie przez oskarżonego pojazdów mechanicznych poważnie zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Na podstawie art. 63 § 2 kk Sąd, będąc zobligowany treścią tego przepisu, zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 grudnia 2013 roku do dnia 23 września 2014 roku.

Na podstawie art. 46 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego R. B. nawiązkę w kwocie 5000 zł. (pięć tysięcy złotych) na rzecz pokrzywdzonego S. U.. Pełnomocnik pokrzywdzonego – oskarżyciela posiłkowego S. U. złożył w terminie wskazanym w art. 49a kpk wniosek o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 5.000 zł. Sąd na podstawie art.. 46 § 2 kk zamiast obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w w/w kwocie. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że w wyniku spowodowanego przez oskarżonego wypadku pokrzywdzony S. U. doznał obrażeń ciała powodujących u niego rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające dłużej niż 7 dni. W związku z doznanymi obrażeniami ciała musiał odbyć najpierw leczenie szpitalne, następnie rehabilitację, a na skutek pogorszenia stanu zdrowia jego dotychczasowy pracodawca nie przedłużył z nim umowy o pracę. Dlatego też Sąd na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie 5.000 zł. jako formę rekompensaty za doznaną przez pokrzywdzonego krzywdę. Określając wysokość nawiązki, Sąd miał na uwadze z jednej strony rozmiar doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy i doznanego przez niego rozstroju zdrowia i naruszenia czynności narządów ciała, z drugiej zaś realne możliwości finansowe oskarżonego. Co prawda oskarżony aktualnie nie pracuje, jednakże jest człowiekiem młodym, ma wyuczony zawód, nie posiada nikogo na utrzymaniu, zatem ma pełne możliwości podjęcia pracy i uzyskiwania dochodu.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego R. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2.562,92 zł. w tym opłatę sądową w kwocie 400 zł., obliczoną zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.83.49.223 z późn. zm.).