Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII Ka 116/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant Katarzyna Grecka

z udziałem prokuratora Wiesławy Sawośko-Grębowskiej, po rozpoznaniu w dniu 08.04.2015 r. sprawy K. J. oskarżonego o czyn z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 226§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 12 grudnia 2014 r. (sygn. akt VII K 749/14):

I. Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że z podstawy wymiaru kary eliminuje art. 58§3 k.k.

II. Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. J. został oskarżony o to, że w dniu 26 kwietnia 2014 roku przy ul. (...) w B. znieważył funkcjonariuszy Wydziału Patrolowo – Interwencyjnego Komendy Miejskiej Policji w B. A. M., M. G. i P. J. w ten sposób, że wyzywał ich słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, a także naruszył nietykalność cielesną M. G. popychając go w klatkę piersiową i nietykalność cielesną P. J. uderzając go w głowę podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych tj. o czyn z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 226§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem zaocznym z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt VII K 749/14 oskarżonego K. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 222§1 k.k. w zb. z art. 226§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazał, zaś na mocy art. 222§1 k.k. w zw. z art. w zw. z art. 11§3 k.k. przy zastosowaniu art. 58§3 k.k. w zw. z art. 34§1i2 k.k., art. 35§1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.

Powyższy wyrok, na zasadzie art. 425§1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k., w części dotyczącej orzeczenia o karze, na niekorzyść oskarżonego K. J. zaskarżył prokurator.

W oparciu o przepisy art. 427§1 i 2 k.p.k., art. 437§1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie przepisu art. 58§3 k.k. poprzez jego zastosowanie i powołanie w/w przepisu przy podstawie wymiaru oskarżonemu kary ograniczenia wolności w sytuacji, gdy czyn z art. 222§1 k.k., na podstawie którego Sąd wymierzył karę K. J. przewiduje sankcję w postaci kary ograniczenia wolności i nie zachodzi potrzeba stosowania art. 58§3 k.k.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy wymiaru kary art. 58§3 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 58§3 k.k., jeżeli przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd może orzec zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę albo karę ograniczenia wolności do 2 lat.

Zgodnie z literalną wykładnią w/w przepisu oraz utrwalonym orzecznictwem sądowym ( vide m.in. wyrok Sądu najwyższego z dnia 22 marca 2012 r., OSNKW 2012/9/94, Biul. SN 2012/9/13, Biul. PK 2012/5/17, LEX nr 1212368) nie może on być stosowany, gdy czyn zabroniony zagrożony jest kara pozbawienia wolności i alternatywnie karami nieizolacyjnymi, w tym karą ograniczenia wolności. Sankcja przepisu art. 222§1 k.k., przyjętego – skądinąd słusznie – przez Sąd I instancji za podstawę wymiaru kary zawiera (oprócz kary pozbawienia wolności) alternatywnie kary ograniczenia wolności oraz grzywny. Dlatego, stwierdzając obrazę prawa materialnego – art. 58§3 k.k., na mocy art. 438 pkt. 1 k.p.k. należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ze względów słusznościowych, albowiem postępowanie odwoławcze wynikało z ewidentnego uchybienia ze strony Sądu I instancji.