Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. z siedzibą w Z.

o emeryturę

na skutek odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. z siedzibą w Z.

z dnia 5 sierpnia 2014 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy Z. W. prawo do emerytury z dniem (...) 2014 roku.

Sygn. akt VU 6131/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w Ł. odmówił wnioskodawcy Z. W. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 28 sierpnia 2014 roku wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, wskazując że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku robotnik transportu,, kierowca, maszynista, mechanik a stanowiska te nie są wymienione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

W piśmie procesowym z dnia 29 września 2014 roku Z. W. sprecyzował odwołanie w ten sposób, że wnosił o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 10 maja 1977 roku do 31 marca 1989 roku w Okręgowym Zakładzie (...) w T., gdzie pracował jako kierowca samochodu ciężarowego, pomocnik operatora koparki, maszynista koparki, mechanik koparki, operator koparki.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. W., urodzony w dniu (...), złożył
w dniu 25 lipca 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-8 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat
i 5 dni. Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okres 9 lat i 4 miesięcy, tj. okres zatrudnienia od 6 kwietnia 1989 roku do 31 grudnia 1998 roku (z wyłączeniem okresów niezdolności do pracy) w Wojewódzkiej (...) w Ł. Oddział w P.

(dowód: decyzja z dnia 5 sierpnia 2014 roku k. 22 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 3-3verte akt)

Wnioskodawca od 4 kwietnia 1977 roku posiada uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii A, B, C i E.

(dowód: wyciąg z prawa jazdy k. 26 w aktach sprawy)

Z. W. w okresie od dnia 10 maja 1977 roku do dnia 31 marca 1989 roku był zatrudniony w Okręgowym Zakładzie (...) w T. na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawca pracował tam na następujących stanowiskach pracy:

- od 10 maja 1977 roku na stanowisku kierowcy,

- od 1 listopada 1977 roku na stanowisku maszynisty,

- od 1 stycznia 1981 roku na stanowisku mechanika,

- od 1 września 1985 roku na stanowisku maszynisty;

(dowód: świadectwo pracy z dnia 31 marca 1989 roku k. 15 akt sprawy, umowa o prace k. 17 akt sprawy )

Okręgowy Zakład (...) w T. zajmował się budową dróg oraz świadczeniem usług transportowych.

Wnioskodawca w okresie od 10 maja 1977 roku do 31 października 1977 roku, kierował samochodem ciężarowym skrzyniowym o ładowności powyżej 3,5 tony marki Z. (...), którym przewoził materiały budowlane.

(dowód: zeznania świadka J. M. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 11.01 do minuty 18.59, zeznania świadka Z. L. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 19.12 do minuty 23.00, zeznania świadka A. C. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 3.58 do minuty 10.45, zeznania świadka M. F. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 11.05 do minuty 16.30, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 19.00 do minuty 27.50)

Następnie od 1 listopada 1977 roku do 30 września 1978 roku Z. W. był zatrudniony na stanowisku pomocnika operatora dźwigu samochodowego.

(dowód: angaż z dnia 16 grudnia 1977 roku k. 18 akt sprawy, pismo o przeniesieniu k. 43 akt sprawy)

Jako pomocnik operatora dźwigu samochodowego wnioskodawca pomagał przy rozkładaniu i zabezpieczaniu dźwigu oraz jako dojeżdżał na miejsce budowy.

(dowód: zeznania świadka A. C. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 3.58 do minuty 10.45, zeznania świadka M. F. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 11.05 do minuty 16.30, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 19.00 do minuty 27.50)

W dniu 24 września 1978 roku Z. W. uzyskał uprawnienia do obsługi ciężkiego sprzętu budowlanego i drogowego III klasy o specjalności koparki jednonaczyniowe.

W okresie od dnia 1 października 1978 roku do dnia 31 maja 1980r. wnioskodawca pracował na stanowisku maszynisty koparki w Oddziale P.. A od dnia 1 czerwca 1980 roku do 31 grudnia 1980r. jako maszynista koparki w Wydziale (...) w T.. Jako operator koparki wnioskodawca kierował koparką (...)i (...).

(dowód: angaż z dnia 4 października 1978 roku k. 19 akt sprawy, angaż z dnia 2 maja 1979 roku k. 20 akt sprawy, podanie z dnia 4 października 1978 roku k. 41 akt sprawy, wniosek z dnia 30 września 1978 roku k. 42 akt sprawy, wyciąg z książeczki maszynisty k. 47 akt sprawy, angaż z dnia 2 czerwca 1980 roku k. 21 akt sprawy, angaż z dnia 21 października 1980 roku k. 22 akt sprawy, podanie o przeniesienie k. 40 akt sprawy, zeznania świadka J. M. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 11.01 do minuty 18.59, zeznania świadka Z. L. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 19.12 do minuty 23.00, zeznania świadka A. C. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 3.58 do minuty 10.45, zeznania świadka M. F. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 11.05 do minuty 16.30, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 19.00 do minuty 27.50)

Od 1 stycznia 1981 roku do 31 sierpnia 1985r. Z. W. pracował w charakterze mechanika na Oddziale (...). Pracował w warsztacie, gdzie wykonywał kapitalne remonty koparek. Remonty koparek odbywały się przy użyciu suwnic. Wnioskodawca nie pracował w kanałach remontowych.

(dowód: angaż z dnia 30 grudnia 1980 roku k. 23 akt sprawy, angaż z dnia 10 maja 1982 roku k. 24 akt sprawy, angaż z dnia 23 października 1982 roku k. 25 akt sprawy , podanie z dnia 27 października 1980 roku k. 39 akt sprawy, zeznania świadka J. M. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 11.01 do minuty 18.59, zeznania świadka Z. L. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 19.12 do minuty 23.00, zeznania świadka A. C. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 3.58 do minuty 10.45, zeznania świadka M. F. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 11.05 do minuty 16.30, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 19.00 do minuty 27.50)

W ostatnim okresie zatrudnienia od 1 września 1985 roku do dnia 31 marca 1989 roku wnioskodawca pracował ponownie jako operator (maszynista) koparki.

(dowód: angaż z dnia 24 września 1985 roku k. 26 akt sprawy, pismo z dnia 28 maja 1986 roku k. 28 akt sprawy, angaż z dnia 18 sierpnia 1987 roku k. 29 akt sprawy, angaż z dnia 1 lipca 1988 roku k. 30 akt sprawy, pismo z dnia 1 września 1988 roku k. 31 akt sprawy, angaż z dnia 1 marca 1989 roku k. 32 akt sprawy, podanie o przeniesienie z dnia 30 sieprnia 1985 roku k. 38 akt sprawy, zeznania świadka J. M. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 11.01 do minuty 18.59, zeznania świadka Z. L. protokół rozprawy z dnia 2 grudnia 2014 roku nagranie od minuty 19.12 do minuty 23.00zeznania świadka A. C. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 3.58 do minuty 10.45, zeznania świadka M. F. protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 11.05 do minuty 16.30, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 5 marca 2015 roku nagranie od minuty 19.00 do minuty 27.50)

Wnioskodawcy nie zostało wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych (okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl natomiast ust. 2 art. 184 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku emerytura przysługiwała pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od 1 stycznia 2013 roku nastąpiła zmiana wskazanego przepisu, w ten sposób, że został wyeliminowany wymóg rozwiązania stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Okręgowym Zakładzie (...) w T. w okresie od 10 maja 1977 roku do 31 marca 1989 roku był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych oraz osobowych.

Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Okoliczność niedysponowania przez wnioskodawcę świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od dnia od 10 maja 1977 roku do 31 marca 1989 roku w Okręgowym Zakładzie (...) w T. Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na zeznaniach świadków: A. C., M. F. , J. M. oraz Z. L..

Szczególne znaczenie dla sprawy miały zeznania kadrowej w latach 1974 - 2007 A. C.. Dysponowała ona bowiem jako kadrowa szczegółową wiedzą co do przebiegu zatrudnienia skarżącego w Okręgowym Zakładzie (...) w T. w całym spornym okresie. Jej zeznania korespondują z dokumentami osobowymi i potwierdzają twierdzenia skarżącego co do przebiegu jego zatrudnienia. I tak, z umowy o pracę wynika, że wnioskodawca podjął pracę na stanowisku kierowcy z dniem 10 maja 1977 roku. Na tym stanowisku pracował do 31 października 1977 roku, co wynika z angażu z dnia 16 w grudnia 1977 roku. Z dniem bowiem 1 listopada 1977 roku został przeniesiony, zgodnie ze swoim wnioskiem na stanowisko pomocnik operatora dźwigu samochodowego. W trakcie zatrudnienia na tym stanowisku ukończył kurs maszynistów koparek i po zdobyciu odpowiednich uprawnień, co nastąpiło w dniu 24 września 1978 roku, od 1 października 1978 roku objął stanowisko maszynisty koparek, na którym pracował do 31 grudnia 1980 roku. Powyższe znajduje oparcie w angażach z dnia 4 października 1978 roku, 2 maja 1979 roku, 2 czerwca 1980 roku, 21 października 1980 roku. Następnie , co wynika z angażu z dnia 30 grudnia 1980 roku oraz podania o przeniesienie na inne stanowisko pracy z dnia 27 października 1980 roku, wnioskodawca pracował w okresie od 1 stycznia 1981 roku do 30 sierpnia 1985 roku jako mechanik, by następnie od dnia 1 września 1985 roku powrócić do pracy na stanowisko maszynisty koparki.

A. C. zeznała, że wnioskodawca w początkowym okresie zatrudnienia pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony, a następnie jako pomocnik operatora, mechanik, a po zdobyciu uprawnień na operatora koparek do końca zatrudnienia pracował już w charakterze operatora koparki. Szczegółową wiedzę co do obowiązków pracowniczych skarżącego miał też M. F., gdyż w okresie od 1971 roku do 1998 roku jako starszy technik działu eksploatacji i inspektor ds. transportu, miał codzienny kontakt z kierowcami oraz operatorami sprzętu.

Pozostali świadkowie mieli li tylko ogólną wiedzę co do przebiegu zatrudnienia skarżącego. Nie mniej potwierdzili, że pracował on zarówno jako kierowca samochodów ciężarowych jak i mechanik oraz operator. Nie wiedzieli jedynie w jakich dokładnie okresach to było. Świadek J. M. nie pracował bowiem nigdy razem ze skarżącym, ale jako mechanik w okresie od 1977 roku do 1979 roku oraz jako kierowca pogotowia technicznego w okresie od 1981 roku do 1998 roku. Natomiast świadek Z. L. , który od 1975 roku do 1995 roku pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, miał bezpośredni kontakt z wnioskodawcą tylko wówczas gdy ten pracował w takim samym jak on charakterze tj. kierowcy czyli w okresie od 10 maja 1977 roku do 31 października 1977 roku. Z. L. przyznał, że było to w początkowym okresie zatrudnienia skarżącego.

Koparka, dźwig to maszyny, które mieszczą się w definicji ciężkich maszyn budowlanych. Oznacza to, ze praca na stanowisku operatora koparki jest zaliczana przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach, gdyż mieści się w pojęciu prac maszynistów ciężkich maszyn budowlanych wymienionych w wykazie A dział V (w budownictwie) pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Podobnie prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony są pracami w szczególnych warunkach wymienionymi w Wykazie A, Dziale VIII pkt 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Z tych względów Sąd zaliczył skarżącemu do szczególnego stażu pracy okresy zatrudnienia na powyższych stanowiskach tj. okresy od 10 maja 1977 roku do 31 października 1977 roku tj. 5 miesięcy i 21 dni , od 1 października 1978 roku do 31 grudnia 1980 roku tj. 2 lata i 2 miesiące i od 1 września 1985 roku do 31 marca 1989 roku tj. 3 lata i 7 miesięcy, w łącznym rozmiarze 6 lat 2 miesięcy i 21 dni .

Sąd nie zaliczył natomiast do prac w warunkach szczególnych pracy wnioskodawcy w charakterze pomocnika operatora dźwigu oraz pracy mechanika przy remontach i naprawach koparek.

Jako pomocnik operatora dźwigu wnioskodawca li tylko pomagał i przyuczał się do samodzielnego wykonywania zawodu operatora. Do jego obowiązków nie należało operowanie dźwigiem, co ustawodawca uznaje za prace szczególne, a li tylko dojeżdżanie dźwigiem na miejsce budowy, pomaganie przy rozkładaniu i zabezpieczeniu dźwigu. Te prace nie mają szczególnego charakteru.

Tak samo jak prace wykonywane przez wnioskodawcę w charakterze mechanika pryz remontach i naprawach koparek. Prace te były bowiem wykonywane w warsztacie, bez użycia kanałów remontowych. A tylko prace remontowe wykonywane w kanałach remontowych ustawodawca zalicza do prac w szczególnych warunkach.

Po doliczeniu spornego okresu w wymiarze 6 lat, 2 miesięcy i 21 dni, do stażu pracy w szczególnych warunkach uznanego przez organ rentowy wynoszącego 9 lat 4 miesięcy, wnioskodawca wykazał, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach przez łączny czas znacznie przekraczający 15 lat.

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że ostatnim warunkiem, od którego zależało prawo do emerytury było ukończenie 60 lat, Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z dniem (...) 2014 roku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.