Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu dnia 19 grudnia 2014 roku

sprawy R. K.

syna F. i T. z domu K., urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 178a§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 9 września 2014 roku, sygnatura akt II K 593/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. wydatkami związanymi z postępowaniem odwoławczym obciąża Skarb Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 810/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 września 2014r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, w sprawie o sygn. akt II K 593/14, uznał R. K. za winnego popełnienia czynu z art. 178a§1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 08 marca 2014r. w W., woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonym stężeniu alkoholu we krwi wynoszącym 1,93 promila kierował samochodem m-ki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)w ruchu lądowym po drodze publicznej i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności, a jej wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata (art. 69§1k.k. oraz art. 70§1 pkt 1 k.k.), zaś na podstawie art. 71§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych po 100 złotych każda, zaliczają na poczet tej kary okres zatrzymania w dniu 08.03.2014r., przyjmując przy tym, że jest on równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny (art. 63§1 k.k.).

Nadto na podstawie art. 42§2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku, zaliczając na poczet tego środka okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 08.03.2014r. (art. 63§2 k.k.), a na podstawie art. 49§2 k.k. – świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 4.000 złotych, jak też obciążył oskarżonego kosztami sądowymi, tj. wydatkami w kwocie 370 złotych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych.

Z rozstrzygnięciem tym nie pogodził się Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu, który zaskarżył wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonego, zarzucając na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność środka karnego orzeczonego w stosunku do R. K., polegającą na wymierzeniu oskarżonemu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w najniższym możliwym ustawowo wymiarze, tj. na okres jednego roku, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy oraz właściwości i warunków osobistych sprawcy, w tym zwłaszcza fakt, iż oskarżony prowadził samochód osobowy, mając aż 1,93 promila alkoholu we krwi, po jednej z najbardziej ruchliwych ulic W., w samo południe, a nadto jego doświadczenie życiowe, które winno wpłynąć na jego decyzje o nie prowadzeniu samochodu w takim stanie, zwłaszcza w sytuacji, gdy powszechnie wiadomym jest jak duże zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego stanowią nietrzeźwi kierowcy, które to okoliczności winny skutkować uznaniem, że stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony jest znaczny a tym samym środek karny orzeczony wobec oskarżonego winien być na tyle surowy by mógł zostać uznany za adekwatny do ustalonego stopnia społecznej szkodliwości czynu, tak by spełnił cele dla jakich jest on orzekany, w tym zwłaszcza cele prewencji szczególnej i ogólnej.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł skarżący o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja na uwzględnienie nie zasługuje.

Ustalenia sądu orzekającego co do okoliczności popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu są jedynie słuszne i jako takie przez żadną ze stron kwestionowane nie były. Także wymiar kary zasadniczej, kary grzywny wymierzonej na podstawie art. 71§1 k.k., jak też drugiego z środków karnych, nie budził zastrzeżeń stron postępowania.

Zgodzić się przy tym należy, że z okoliczności tych wynika, że całe zdarzenie miało incydentalny charakter, a dotychczasowa postawa R. K., jego właściwości i warunki osobiste świadczą o tym, że nie jest on osobą, która nie wyciąga wniosków.

Gdy uwzględni się zatem całość rozstrzygnięcia i powiąże z celami, które kara i środki karne mają wobec sprawcy występku osiągnąć, to trafne jest stanowisko Sądu Rejonowego w Wałbrzychu, iż „dolegliwości zwłaszcza finansowe wynikające z wyroku, a w tym i orzeczony środek karny, stanowią dla oskarżonego odpowiednio dotkliwą nauczkę” (k. 98).

Słuszne jest stanowisko sądu meriti, że stopień nietrzeźwości sam w sobie nie stanowi wyznacznika dla określenia odpowiedniego czasu, w ciągu którego ma obowiązywać dany środek karny. Ten bowiem zależny jest od całokształtu okoliczności wynikających ze danej sprawy, a przede wszystkim z uwagi na ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, tj. wolę wyeliminowania osoby, której udział w ruchu drogowym stwarza niebezpieczeństwo dla innych uczestników, na czas odpowiedni, by mogła zweryfikować swoją postawę i „przemyśleć” dotychczasowe zachowanie.

Mając zatem na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, wymiar poszczególnych kar i środków karnych, uznać należało, iż zarzut rażącej niewspółmierności środka karnego – zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, okazał się nieskuteczny. Nie sposób przyjąć, że kara wobec określonej osoby jest karą niewspółmiernie surową w sytuacji, gdy sąd wymierzając ją uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone (vide wyrok S.A w Lublinie z dnia 09.07.2014r., sygn. akt II AKa 134/14, LEX nr 1509042).

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego i brzmienie art. 636§1 k.p.k. orzeczono o wydatkach związanych z tym postępowanie, obciążając nimi Skarb Państwa.