Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania L. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 12 października 2012 roku nr (...)

w sprawie L. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 6 lipca 2012 roku na okres jednego roku;

2.  stwierdza, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt IV U 1277/12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 10 maja 2013 r.

Decyzją z dnia 12.10.2012 r., nr (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił L. K. przyznania prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 24.09.2012 r. uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji L. K. domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że zaskarżona decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ ma problemy z poruszaniem się i ze snem, a ponadto zdiagnozowano u niego cukrzycę. Pomimo, że pozostaje w stałym leczeniu, zażywa leki i poddaje się rehabilitacji, stan jego zdrowia ciągle się pogarsza i uniemożliwia wykonywanie pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że L. K., urodzony (...), z zawodu jest elektrykiem i w zawodzie tym pracował przez około 24 lata. Oprócz tego był hutnikiem, garbażem, ostatnio zaś prowadził piekarnię.

Od 12.07.2011 r. do 05.07.2012 r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

W dniu 26.06.2012 r. odwołujący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W orzeczeniu z dnia 21.08.2012 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy na okres od 06.07.2012 r. do 31.08.2013 r. Na skutek zarzutu wadliwości, sprawa skierowana została do komisji lekarskiej ZUS, która w orzeczeniu z dnia 24.09.2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy.

Na tej podstawie, zaskarżoną decyzją z dnia 12.10.2012 r. (...) Oddział w T. odmówił L. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

W opinii sądowo- lekarskiej z dnia 29.01.2013 r. biegli sądowi neurolog, chirurg ortopeda- traumatolog i specjalista chorób wewnętrznych stwierdzili u odwołującego:

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych
z wypuklinami na poziomach L4-L5, L5-S1 i stenozą kanału kręgowego z istotnym ograniczeniem ruchomości i funkcji,

-

nawracającą rwę kulszową lewostronną,

-

cukrzycę typu 2 w trakcie insulinoterapii,

-

otyłość.

Odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 06.07.2012 r. na okres jednego roku i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

U badanego występuje istotne ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo- krzyżowym, wzmożone napięcie mięśni przykręgowych, ograniczenie zgięcia w obu stawach kolanowych o 30° oraz ograniczenie ruchomości w stawach biodrowych. Biegły neurolog stwierdził obecność ubytkowych objawów neurologicznych pod postacią braku obustronnie odruchów skokowych oraz dodatniego odruchu Laseque’a przy kącie 60° po stronie prawej i lewej.

Od 07.01.2012 r. do 24.01.2012 r. wnioskodawca był hospitalizowany z powodu prawostronnego zapalenia płuc i opłucnej, niewyrównanej cukrzycy oraz zapalenia nerwu kulszowego po stronie lewej.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 29.01.2013 r.- k. 8-11 akt ZUS,

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii biegłych sądowych neurologa, chirurga ortopedy- traumatologa i specjalisty chorób wewnętrznych, albowiem opinia ta sporządzona została w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz bardzo szczegółowej i wszechstronnej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, przy czym biegli legitymowali się fachową wiedzą oraz odpowiednim doświadczeniem zawodowym. W ocenie Sądu, dokonana przez biegłych diagnoza schorzeń występujących u wnioskodawcy jest prawidłowa, zaś wnioski płynące z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonego badania, co czyni opinię wewnętrznie spójną, logiczną i kompletną. Opinia w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazuje stan zdrowia odwołującego i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzyga kwestię wpływu stwierdzonych
u niego schorzeń na zdolność do pracy. Z tych też powodów, Sąd w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo- lekarskiej z dnia 29.01.2013 r. odnośnie częściowej okresowej niezdolności wnioskodawcy do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie zostały uznane przez Sąd za wiarygodne.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie od decyzji (...) Oddział w T. z dnia 12.10.2012 r., w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa, zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych neurologa, chirurga ortopedy- traumatologa i specjalisty chorób wewnętrznych, odwołujący z uwagi na występujące u niego schorzenia w postaci: przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych z wypuklinami na poziomach L4-L5, L5-S1 i stenozą kanału kręgowego z istotnym ograniczeniem ruchomości i funkcji; nawracającej rwy kulszowej lewostronnej; cukrzycy typu 2 w trakcie insulinoterapii oraz otyłości, jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 06.07.2012 r. na okres jednego roku.

Skoro więc zaskarżona przez L. K. decyzja (...) Oddział w T.
z dnia 12.10.2012 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 06.05.2012 r. na okres jednego roku.

Sąd stwierdził, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż dokonał niewłaściwej oceny stanu zdrowia badanego. W tym względzie Sąd miał na uwadze przepis art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (ust. 1a). W zdaniu drugim ust. 1a art. 118 ustawy dodano, że organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21.06.2012 r., III UK 110/11 ( Legalis ), błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu
w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez lekarza orzecznika lub głównego lekarza orzecznika oddziału,
a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.