Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wnioskodawca J. B. wystąpił do sądu o podział majątku wspólnego jego i jego byłej żony T. B., w którego skład wchodzi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) położone w B. przy ulicy (...), o powierzchni 42,20 m ² i wartości 126.000 zł, odrębna własność lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w B. przy ulicy (...), w skład którego wchodzi lokal mieszkalny o powierzchni 68,90 m ² (połowa domu), budynek gospodarczy z lokalem mieszkalnym o powierzchni 30 m ², garaż oraz działka ze szklarnią, o wartości 487.300 zł, oszczędności gotówkowe w kwocie 80.000 zł zatrzymane przez uczestniczkę, oszczędności w kwocie 4.546,30 zł posiadane przez wnioskodawcę, samochód osobowy o wartości 12.000 zł oraz ruchomości pozostałe w zajmowanym przez uczestniczkę domu będące własnością byłych małżonków, takie jak meble, sprzęt AGD o wartości 25.000 zł. Nadto wnioskodawca domagał się rozliczenia nakładów poczynionych przez niego na nieruchomość zajmowaną przez uczestniczkę w postaci opłat za prąd, wodę, ścieki, podatki i wywóz śmieci, w łącznej wysokości 6.000 zł.

W odpowiedzi na wniosek uczestniczka wniosła o ustalenie, że w skład majątku wspólnego wchodzą nieruchomości wskazane przez wnioskodawcę, których wartość określiła na kwotę 160.000 zł (spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego) oraz kwotę 250.000 zł (nieruchomość położona przy ul. (...)), a także nieruchomości położone w C., o wartości 123.380 zł i 131.285 zł, samochód osobowy o wartości 20.000 zł oraz oszczędności zgromadzone na rachunku uczestniczki, prowadzonym przez (...)Bank, w wysokości 21.351,59 zł, a także oszczędności i obligacje zgromadzone na rachunkach wnioskodawcy, których wysokość nie jest jej znana. Odnośnie ruchomości wniosła o ich sprecyzowanie przez wnioskodawcę wraz z określeniem daty zakupu, ponieważ jej zdaniem wyposażenie, które pozostało w domu stron było już zamortyzowane. Ponadto wniosła o wskazanie przez wnioskodawcę ruchomości stanowiących wyposażenie lokalu położonego przy ul. (...) i wyposażenia firmy (...), albowiem stanowi ono również wspólny majątek stron.

Postanowieniem z dnia 5 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy:

I. ustalił, że w skład majątku wspólnego byłych małżonków J. B. i T. B. wchodzą:

1.  spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego o numerze (...) położonego w budynku mieszkalnym w B. przy ul. (...) pod numerem (...) wraz z wkładem budowlanym o wartości 150.000,00 zl;

2.  prawo własności lokalu mieszkalnego o numerze (...) położonego w B. przy ul. (...) w skład którego wchodzą pokój, przedpokój, kuchnia ze spiżarnią, łazienka, łazienka z korytarzem, piwnica i budynek gospodarczo - garażowy wraz z prawem własności nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (...) i prawem własności wszelkich części domu i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali - do połowy, dla której Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział X Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) o wartości 257.600,00 zł;

3.  prawo własności nieruchomości gruntowej, położonej w C., gmina(...), obejmującej działkę numer (...) o powierzchni 0,0796 ha, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...), o wartości 66.600 zł;

4.  prawo własności nieruchomości gruntowej, położonej w C., gmina (...), obejmującej działkę numer (...) o powierzchni 0,0847 ha, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...), o wartości 70.800 zł;

5.  samochód osobowy marki S. (...), rok produkcji 2004, o numerze rejestracyjnym (...), o wartości 12.000,00 zł;

6.  środki zgromadzone na rachunkach:

a. bankowym należącym do J. B. prowadzonym przez (...) Bank (...) S.A. w W. o numerze (...) - 4.801,93 zł,

b. bankowym należącym do J. B. prowadzonym przez (...) Bank (...) S.A. W W. o numerze (...) - 4.928,66 zł,

c. oszczędnościowej książeczki obiegowej numer (...)należącej do J. B. prowadzonej przez (...) Bank (...) S.A. w W. - 77,53 zł,

d. oszczędnościowej książeczki obiegowej numer(...)należącej do J. B. prowadzonej przez (...) Bank (...) S.A. w W. - 67,39 zł,

e. oszczędnościowej książeczki obiegowej numer (...)- (...) należącej do J. B. prowadzonej przez (...) Bank (...) S.A. w W. - 115,29 zł,

f. oszczędnościowej książeczki obiegowej numer (...)- (...) należącej do J. B. prowadzonej przez (...) Bank (...) S.A. w W. - 569,34 zł,

g. w (...)S.A. w W. należącym do J. B. - 10.939,00 zł,

h. bankowym należącym do T. B. prowadzonym przez (...) Bank S.A. we W. - 21.351,59 zł,

W punkcie II postanowienia Sąd Rejonowy dokonał podziału majątku wspólnego byłych małżonków J. B. i T. B., w ten sposób, że:

1. na wyłączną własność uczestniczki T. B. przyznał:

a. prawo własności lokalu mieszkalnego o numerze (...) położonego
w B. przy ul. (...) w skład którego wchodzą pokój, przedpokój, kuchnia ze spiżarnią, łazienka, łazienka z korytarzem, piwnica i budynek gospodarczo - garażowy wraz z prawem własności nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (...) i prawem własności wszelkich części domu i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali - do połowy, dla której Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział X Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) o wartości 257.600,00 zł;

b. środki zgromadzone na rachunku opisanym w punkcie 1.6 h;

2. na wyłączą własność wnioskodawcy J. B. przyznał:

a. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego o numerze (...) położonego w budynku mieszkalnym w B. przy ul. (...) pod numerem (...) wraz z wkładem budowlanym o wartości
150.000 zł;

b. prawo własności nieruchomości gruntowej, położonej w C., gmina(...), obejmującej działkę numer (...) o powierzchni 0,0796 ha, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...), o wartości 66.600 zł;

c. prawo własności nieruchomości gruntowej, położonej w C., gmina (...), obejmującej działkę numer (...) o powierzchni0,0847 ha, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer(...), o wartości 70.800 zł;

d. środki zgromadzone na rachunkach opisane w punkcie 1.6 a - g;

Ponadto Sąd Rejonowy w punkcie III zasądził tytułem spłaty od wnioskodawcy J. B. na rzecz uczestniczki T. B., kwotę 20.973,77 złotych, płatną w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności i oddalił wniosek w pozostałej części (punkt V).

Sąd Rejonowy ustalił i przyznał biegłemu R. G. wynagrodzenie /punkt VI/.

Kosztami postępowania obciążył wnioskodawcę i uczestniczkę w częściach równych i nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy od wnioskodawcy kwotę 595,17 zł, a od uczestniczki 1595,17 zł/ punkt VII/, a pozostałymi kosztami postępowania obciążył; zainteresowanych w zakresie przez nich poniesionym /punkt VIII/.

Powyższe postanowienie Sąd Rejonowy wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania natury prawnej.

Wnioskodawca J. B. i uczestniczka T. B. zawarli związek małżeński dnia 25 października 1969 roku w Urzędzie Stanu Cywilnego w R.. Zainteresowani mają dwoje dzieci. W małżeństwie stron przez cały czas jego trwania obowiązywał ustrój wspólności majątkowej. Małżeństwo stron zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Okręgowego w B. dnia 31 października 2006 roku przez rozwód z winy obu stron.

Strony w czasie trwania małżeństwa nabyły:

-

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w B. przy ulicy (...), wraz z wkładem budowlanym (wartość którego strony zgodnie ustaliły na kwotę 150.000 zł),

-

prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w B. przy ulicy (...) wraz z prawem własności nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (...) i prawem własności wszelkich części domu i innych urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali - do połowy, dla której Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział X Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) (o wartości ustalonej przez Sąd na kwotę 257.600 zł),

-

dwie nieruchomości gruntowe, położone w C., gmina (...), obejmujące działkę numer (...) o powierzchni 0,0796 ha, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) (o wartości 66.600 zł) i numer (...)o powierzchni 0,0847 ha, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (...) (o wartości 70.800 zł).

Ponadto strony w czasie trwania małżeństwa nabyły samochód S. (...) rok produkcji 2004, użytkowany po rozwiązaniu małżeństwa przez wnioskodawcę, który został rozbity. Wartość tego samochodu na dzień ustania wspólności majątkowej wynosiła 12.000 zł.

Zainteresowani w czasie trwania małżeństwa zgromadzili również środki finansowe na rachunkach bankowych i w funduszach inwestycyjnych.

Wnioskodawczyni posiadała środki pieniężne na rachunku bankowym w (...) Bank S.A we W. w wysokości 21.351,59 zł.

Na nazwisko uczestnika natomiast prowadzone były rachunki bankowe przez (...) Bank (...) S.A. w W. ze stanem środków pieniężnych w kwotach 4.801,93 zł oraz 4.928,66 zł, cztery książeczki oszczędnościowo obiegowe ze stanem w kwotach: 77,53 zł, 67,39 zł, 115,29 zł, 569,34 zł, a także konto w funduszu inwestycyjnym zarządzanych przez (...) S.A. w W. ze stanem w wysokości 10.939,00 zł.

Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 46 k.r.o. w sprawach nie unormowanych w artykułach poprzedzających do podziału majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku. Z kolei art. 1035 k.c. odsyła do przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych. W postępowaniu o podział majątku wspólnego Sąd ustala wartość i skład majątku podlegającego podziałowi (art. 567 § 3 k.p.c. w zw. żart. 684 k.p.c.), co jednak nie oznacza to, że Sąd zobowiązany jest do nieograniczonego prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu.

Sąd Rejonowy wskazał w zakresie żądania wnioskodawcy zaliczenia do majątku wspólnego ruchomości stanowiących wyposażenie lokalu mieszkalnego przy ul. (...), że uczestniczka nie zaprzeczała, iż w skład majątku wspólnego wchodziły rzeczy ruchome. Wnioskodawca jednakże, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w zakreślonym przez Sąd terminie, nie sprecyzował wniosku w tym zakresie, lecz w ostatnim stadium postępowania, gdy strony podejmowały próby dojścia do porozumienia w zakresie wartości wyposażenia domu. Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu - na wnioskodawcy spoczywał ciężar wykazania powyższych okoliczności. Wprawdzie w postępowaniu o podział majątku Sąd winien co do zasady z urzędu badać jego skład i wartość, nie jest jednak zobowiązany, jak juz wcześniej wskazywano w początkowej części rozważań, do całkowitego wyręczania stron i prowadzenia postępowania z urzędu, tym bardziej w sytuacji, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników. Biorąc to pod uwagę Sąd Rejonowy uznał, iż wnioskodawca nie wykazał ani tego, jakie ruchomości wchodziły w skład majątku wspólnego oraz, jak była ich wartość.

W dalszej kolejności Sąd I instancji wskazał, iż każda ze stron domagała się rozliczenia nakładów poniesionych na majątek wspólny z majątków odrębnych - po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej.

Wnioskodawca wnosił o rozliczenie opłat za mieszkanie. Na te okoliczność przedłożył jednak jedynie zestawienie kosztów, które w ocenie Sądu Rejonowego nie były wystarczającym dowodem na to, jakie dokładnie opłaty, na co i przez kogo zostały poniesione. Wnioskodawca nie przedłożył jakichkolwiek rachunków, ani potwierdzeń przelewów, czy dokonanych inną drogą przez siebie wpłat. Wobec tego Sąd oddalił jego wniosek w tym zakresie.

Co do sposobu podziału majątku strony były zgodne.

Ostatecznie skład i wartość majątku wspólnego stron ustalona w toku postępowania przedstawiał się następująco:

-

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przy ul. (...) -150.000 zł,

-

prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego przy ul. (...) - 257 600 zł,

-

dwie nieruchomości gruntowe w C. – 70.800 zł i 66.600 zł,

-

równowartość samochodu osobowego S. (...) – 12.000 zł,

-

oszczędności wnioskodawcy 10.939,00 i 10.939,00 zł,

-

oszczędności uczestniczki- 21.351,59 zł.

Łącznie jest to kwota 599.850,73 zł. Wobec tego udział każdego z małżonków w majątku wspólnym wynosi 299.925,36 zł.

Sąd Rejonowy przyznał uczestniczce składniki majątku o łącznej wartości 278.951,59 zł. Natomiast łączna wartość składników majątku przyznanych wnioskodawcy to kwota 320.899,14 zł, tj. 20.973,77 zł ponad wartość jego udziału w majątku wspólnym, wobec czego powinien on zapłacić tę kwotę na rzecz uczestniczki.

W związku z tym Sąd I instancji zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki kwotę 20.973,77 zł, oznaczając równocześnie termin spłaty na okres 3 miesięcy.

Koszty sądowe w przedmiotowej sprawie powinny - w ocenie Sądu Rejonowego - zostać przez strony poniesione w częściach równych, bowiem obie strony były w takim samym stopniu zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy.

Apelację od powyższego postanowienia w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III i IV złożył wnioskodawca, domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia w części i uwzględnienie w zasądzonej od wnioskodawcy spłacie poczynionych przez niego nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny po ustaniu wspólności w kwocie określonej we wniosku oraz ustalenie, że w skład majątku wspólnego wchodzą ruchomości znajdujące się w nieruchomości przy ul. (...) o wartości 3000 zł i przyznanie tych nieruchomości uczestniczce T. B. oraz uwzględnienie kwoty 3000 zł w dokonanym przez Sąd rozliczeniu i spłacie.

Skarżący zarzucił Sądowi I instancji:

1.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 567 § 2 k.p.c. poprzez błędne je­go zastosowanie i nie dokonanie rozliczenia nakładów poczynionych przez wnioskodawcę na majątek wspólny po zakończeniu związku małżeńskiego w postaci opłat uiszczanych przez wnioskodawcę a związanych z zajmowaną tylko i wyłącznie przez uczestniczkę T. B. nieruchomość przy ulicy (...), która to w podziale majątku wspólnego została przyznana uczestniczce,

2.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 567 § 3 k.p.c. w związku z art. 684 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie w ustalonej przez Sąd spłacie kwoty 3000 zł jako wartości ruchomości przyznanej przez uczestniczkę - czyli kwoty bezspornej i wskazanie przez Sąd, że strony powinny udowodnić twierdzenia i fakty, z których wywodzą swoje roszczenie jednakże zdaniem apelującego nie ma to zastosowania w sytuacji gdy wartość ruchomości zo­stała prze uczestniczkę określona na kwotę 3000 zł i taką kwotę winien rozliczyć Sąd, jako kwotę bezsporną,

3.  naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia, będące­go przedmiotem niniejszego środka odwoławczego, a mianowicie: art. 227 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c. poprzez m.in. nie uwzględnienie w rozliczeniu majątku wspólnego ruchomości (zarówno wnioskodawca jak i uczestniczka byli zgodni co do tego, że ruchomo­ści przy ulicy (...) powstały czasie trwania związku małżeńskiego i stano­wią majątek wspólny, z którego od dnia zakończenia związku małżeńskiego ko­rzystała tylko i wyłącznie uczestniczka), o wartości 3000 zł. bowiem do tej kwoty uczestniczka przyznała wartość znajdujących się w nieruchomości poło­żonej przy ulicy (...) ruchomości - zdaniem apelującego do tej kwoty uczestniczka uznała roszczenie,

4.  poprzez nie uwzględnienie przedłożonego przez wnioskodawcę zestawienia po­niesionych przez wnioskodawcę nakładów w postaci opłat związanych z nieru­chomością przy ulicy (...) - przyznanej uczestniczce w sytuacji gdy powyższe zestawienie wskazuje faktycznie poniesione koszty związane z tą nieruchomością, a poczynione już po zakończeniu związku małżeńskiego.

Uczestniczka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy czyniąc prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, wyciągnął również na ich podstawie właściwe wnioski natury prawnej.

Nie zasługuje na podzielenie zarzut apelacji, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia art. 567 § 2 k.p.c. poprzez błędne zastosowanie i nie rozliczenie nakładów poczynionych przez wnioskodawcę na majątek wspólny po zakończeniu związku małżeńskiego w postaci opłat uiszczanych przez wnioskodawcę, a związanych z zajmowaną wyłącznie przez uczestniczkę nieruchomością przy ul. (...).

W istocie rzeczy zarzut i argumentacja mająca uzasadnić naruszenie wskazanego przepisu przez Sąd Rejonowy sprowadza się do zakwestionowania wyrażonej w art. 233 § l k.p.c. zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów.

Wnioskodawca natomiast, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, na okoliczność poczynienia rzekomych nakładów przedstawił tylko swoje wyliczenia (k. 68-78). Nie wynikało z nich jednak jakie konkretnie koszty i na co wnioskodawca miał ponieść. Przede wszystkim nie załączył rachunków z dowodami zapłaty, które nie tylko wskazywałyby na wysokość poniesionych kwot, ale i co istotne, potwierdzałyby rzeczywiste ich poniesienie i to z środków pochodzących wyłącznie od wnioskodawcy, na część nieruchomości przy ul. (...), którą zajmowała tylko uczestniczka. Nie może bowiem z pola widzenia umknąć fakt, iż na nieruchomości przy ul. (...) wnioskodawca prowadził także działalność gospodarczą i na niego były zawarte umowy o media. Po ustaniu małżeństwa nadal miał dostęp do budynku gospodarczego, w którym miał swój warsztat i narzędzia. Co więcej, jak wynikało z zeznań uczestniczki, po ustaniu małżeństwa ona sama pokrywała część zalęgłości za media.

Reasumując, należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż wnioskodawca nie sprostał ciążącemu na nim, zgodnie z art. 6 k.c., ciężarowi wykazania tych nakładów. Same gołosłowne twierdzenia skarżącego nie mogą prowadzić do podważenia ustaleń Sądu Rejonowego w tym zakresie. Skarżący natomiast w apelacji nie przedstawił żadnych zarzutów mogących podważyć prawidłowość stanowiska Sądu Rejonowego. Wnioskodawca również do apelacji nie załączył żadnych dokumentów mogących potwierdzić prawdziwość jego twierdzeń w zakresie poniesionych nakładów.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący nie wykazał – do czego był zobowiązany – błędu logicznego rozumowania ze strony Sądu Rejonowego, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym lub braku wszechstronności w ocenie dowodów. Co więcej, odnosząc się w uzasadnieniu apelacji, poprzestał jedynie na przedstawieniu własnych twierdzeń poczynionych na podstawie przeprowadzonej przez siebie ocenie załączonych rachunków. W ten sposób nie jest możliwe skuteczne podważenie zaskarżonego orzeczenia poprzez art. 233 § 1 k.p.c. Należy bowiem zauważyć, że w świetle ugruntowanego stanowiska judykatury do naruszenia tego przepisu mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. zasadom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r. w spr. III CK 314/05, LEX nr 172176). Podobnie, zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów, choćby ocena ta również była logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r. w spr. IV CK 387/04, LEX nr 177263).

Przechodząc do oceny drugiego zarzutu apelacji – naruszenia art. 567 § 3 k.p.c. - należy na wstępie zauważyć, iż również ten zarzut, tak jak i poprzedni, sprowadza się w zasadzie do kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny materiału dowodowego i nie uwzględnieniu w rozliczeniu należnej uczestniczce spłaty kwoty 3000 zł, co stanowiło zdaniem skarżącego naruszenie art. 567 § 3 k.p.c.

W tym miejscu należy podkreślić, iż w zakresie ruchomości mających znajdować się w nieruchomości przy ul. (...) wnioskodawca nigdy nie wskazał o jakie konkretnie ruchomości chodzi i w jaki sposób dokonał ich wyceny. Najpierw bowiem we wniosku wskazał, iż wartość ruchomości to kwota 25.000 zł. (k. 3) Uczestniczka natomiast w odpowiedzi na wniosek wnosiła by wskazał jakie przedmioty uznaje za ruchomości wspólne, z którego pochodzą roku i jak je wycenił (k. 38). Istotnym pozostaje, iż wnioskodawca nie uczynił tego, a dopiero pod sam koniec postępowania zgłosił w tym zakresie wniosek o powołanie biegłego. Sąd Rejonowy zasadnie oddalił ten wniosek jako spóźniony i niesprecyzowany. Należy mieć przy tym na uwadze, iż wnioskodawca był w toku postępowania reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i to na nim spoczywał obowiązek wskazania o jakie konkretnie przedmioty chodzi. Owszem, sąd przeprowadzający podział majątku wspólnego zobligowany jest do ustalenia składu i wartości majątku podlegającego podziałowi. Nie oznacza to jednak w żadnym razie, iż sąd winien zastępować strony postępowania w swojej inicjatywie dowodowej, szczególnie jeśli są one reprezentowane przez fachowego pełnomocnika.

Wnioskodawca ostatecznie sprecyzował żądanie uwzględnienia wartości ruchomości w kwocie 3000 zł. Biorąc jednak pod uwagę, iż tymi ruchomościami miałyby być (według wskazań uczestniczki): meble z 1981 roku, lodówka z 1992 roku, czy kuchenka z 1985 lub 1986 roku to kwota 3000 zł jawi się jako nie do zaakceptowania w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki. Co więcej uczestniczka, wbrew twierdzeniom apelującego, nigdy nie uznała kwoty wskazywanej przez wnioskodawcę za bezsporną, a jedynie w toku pertraktacji ugodowych wskazała taką wartość. Ponadto wnosiła o ewentualne przyznanie na własność tych ruchomości wnioskodawcy (k. 433-434). Pojawienie się zatem kwoty 3000 zł w toku postępowania w ustaleniach ugodowych stron, nie pozwala na wywiedzenie tak daleko idących wniosków, jak czyni to skarżący, iż kwota ta winna zostać uwzględniona w obliczeniu spłaty na rzecz uczestniczki.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego, ustalając skład i wartość majątku ulegającego podziałowi, jak i właściwie obliczył należną na rzecz uczestniczki spłatę.

Ustaleń tych nie podważa argumentacja zawarta w apelacji wnioskodawcy, w związku z czym Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. i zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.