Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Piotr Jarmundowicz

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko B. C.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 23 lipca 2014r.

sygn. akt I C 1933/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 1655/14

UZASADNIENIE

Stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k. p. c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia, z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy zważyć, iż pozew w rozpoznawanej sprawie złożono do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie w dniu 17 lipca 2013 r. Istotne jest dla rozstrzygnięcia sprawy, iż od dnia 7 lipca 2013 r. obowiązuje nowe brzmienie art. 505 ³⁷ § 1 k. p. c. Powołany przepis stanowi, że po przekazaniu sprawy w przypadkach wskazanych w art. 505 ³³ § 1, art. 505 ³⁴ § 1 oraz art. 505 ³⁶ § 1 k. p. c. przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zd. 1 k. p. c. oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zd.1 i 2 k. p. c., a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505 ³³ § 1 oraz art. 505 ³⁴ § 1 k. p. c. dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu – w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania. W razie nie usunięcia powyższych braków pozwu sąd umarza postępowanie.

Jak wynika z akt sprawy strona powodowa pismem z dnia 10 stycznia 2014 r. , wykonując zobowiązanie przewodniczącego w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Krzyków, złożyła pełnomocnictwo procesowego wraz z odpisem z KRS oraz uiściła brakująca opłatę sądową.

Należy zważyć, iż z cytowanego przepisu art. 505 ³⁷ § 1 k. p. c. nie wynika obowiązek przewodniczącego do zwracania się o przedłożenie wymienionych w pozwie dowodów. Braki formalne pozwu nie obejmują bowiem braków dowodowych zgłoszonego żądania. Podkreślić należy, że przewidziany w art. 505 ³⁷ k. p. c. rygor umorzenia postępowania dotyczy wyłącznie braków formalnych pozwu, a więc elementów wymienionych w art. 126, 126 ¹, 125 § 2 k. p. c. oraz usuwanych zwykle na podstawie art. 130 bądź 130 ¹ k. p. c., a zatem takich, które uniemożliwiają nadanie sprawie dalszego biegu lub z którymi ustawa wyraźnie wiąże rygor zwrotu pozwu – kwalifikowanego pisma procesowego. Brak powołania wszystkich twierdzeń i dowodów na ich potwierdzenie stanowi natomiast uchybienie, którego oceny dokonuje sąd przy merytorycznym rozpoznawaniu sprawy, nie zaś na wstępnym etapie procedowania.

Jak wynika z akt sprawy, strona powodowa nie przedłożyła dowodów wymienionych w treści pozwu w toku postępowania przed Sądem Rejonowym. Nie stawiła się także na posiedzeniu Sądu, które zostało wyznaczone na dzień 23 lipca 2014 r.

Zmiana art. 6 § 2 k. p. c. nałożyła na strony i uczestników postępowania powinność takiego zachowania, aby postępowanie przebiegało szybko i sprawnie, gdyż podmioty procesu obowiązane są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki. Z normy tej wynika obowiązek powoływania wszystkich twierdzeń i dowodów – w pismach oraz ustnie na posiedzeniach – w jak najwcześniejszej fazie postępowania, tj. w czasie, w którym jest to tylko możliwe, jeżeli wystąpi taka potrzeba wywołana przez powstającą sytuację procesową.

Nie ulega wątpliwości, że obowiązujący aktualnie model procesu cywilnego bazuje na zasadzie kontradyktoryjności, w którym obie strony wiodące przed sądem spór znajdują się w takiej samej pozycji procesowej. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 marca 2010 r. (II UK 286/09, LEX nr 602705) podkreślił: „podstawą kontradyktoryjnego procesu cywilnego jest zasada równouprawnienia jego stron. Poszukiwanie za stronę przez Sąd z urzędu okoliczności przemawiających za jej stanowiskiem w istocie stanowi wyręczanie jej w obowiązkach procesowych, przez co Sąd naraża się na uzasadniony zarzut nierównego traktowania stron procesu”.

Ciężar dostarczenia w postępowaniu sądowym materiału procesowego spoczywa zasadniczo na jego stronach, rola sądu ograniczona jest zaś do rozstrzygania sprawy na podstawie tak zgromadzonego materiału, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa materialnego i procesowego. Dysponentem procesu cywilnego są bowiem strony, które stosownie do art. 232 k.p.c., obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Treść powołanego przepisu koresponduje z art. 6 k. c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Artykuł 6 k. c. zawiera regułę rozkładu ciężaru dowodu. Nieudowodnienie okoliczności stanowiących podstawę faktyczną wyrażonego w pozwie żądania skutkuje zatem oddaleniem powództwa.

Powołać w tym miejscu należy także przepis art. 207 k. p. c. Zgodnie z jego § 3, przewodniczący może przed pierwszym posiedzeniem wyznaczonym na rozprawę zobowiązać strony do złożenia dalszych pism przygotowawczych, oznaczając porządek składania pism, termin, w którym należy je złożyć, i okoliczności, które mają być wyjaśnione. W toku sprawy złożenie pism przygotowawczych następuje tylko wtedy, gdy sąd tak postanowi, chyba że pismo obejmuje wyłącznie wniosek o przeprowadzenie dowodu. Sąd może wydać postanowienie na posiedzeniu niejawnym. Wedle zaś regulacji art. 207 § 6 k. p. c., sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa nie złożyła, na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, jakichkolwiek dowodów na poparcie twierdzeń pozwu. Uchybiła tym samym terminowi z art. 207 § 6 k. p. c.

W świetle art. 339 § 2 k. p. c., wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego (choćby częściowo) zgłoszone żądanie, możliwe jest natomiast wyłącznie w przypadku, gdy zaoferowane przez powoda dowody choćby uprawdopodabniają istnienie i wymagalność roszczenia. W braku dowodów tych sąd nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że okoliczności stanowiące podstawę faktyczną powództwa nie budzą wątpliwości. W procesie cywilnym powód nie musi bowiem zgłaszać wniosków dowodowych w sprawie, w takim przypadku ryzykuje jednakże niekorzystnym dlań rozstrzygnięciem. Z drugiej strony wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego żądanie bazujące wyłącznie na podstawie w żaden sposób niezweryfikowanych i gołosłownych twierdzeń powoda naruszałoby, zdaniem Sądu Okręgowego, niewątpliwie art. 339 § 2 k. p. c.

Reasumując, trafnie Sąd Rejonowy przyjął, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała (ani nie uprawdopodobniła) twierdzeń pozwu. Przedstawienie dowodów na poparcie zgłoszonego roszczenia dopiero w postępowaniu odwoławczym ocenione być musi natomiast jako spóźnione, w myśl art. 381 k. c. Zważywszy bowiem na daty załączonych do apelacji dokumentów (k. 52 - 55 i k. 58 - 74) niewątpliwe jest, że powstały one przed wytoczeniem powództwa, wobec czego z powodzeniem przedstawione być mogły Sądowi Rejonowemu.

Dlatego też Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do przypisania Sądowi pierwszej instancji uchybień opisanych w apelacji. Niekorzystne dla strony powodowej orzeczenie jest bowiem wyłącznie wynikiem jej bierności procesowej.

Z tych też względów, na podstawie art. 385 k. p. c., orzeczono jak w sentencji.

Z/:

1)  odnotować,

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony powodowej.