Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. w Katowicach

sprawy z odwołania K. M. (K. M. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach

z dnia 6 lutego 2014 r. sygn. akt X U 3043/13

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

/-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA J. Ansion /-/ SSA A. Kolonko Sędzia Przewodnicząca Sędzia

Sygn. akt III AUa 822/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku stwierdzając, że ubezpieczony K. M. nie wykazał 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, co jest warunkiem koniecznym do nabycia
prawa do świadczenia w trybie art. 184 z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z FUS.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony wniósł o jej zmianę, podnosząc,
że pracował w warunkach szczególnych w WSS „Społem”, co potwierdzają złożone dokumenty i zeznania świadków.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wywodząc, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 lutego 2014r., sygn. akt X U 3043/13,
Sąd Okręgowy w Katowicach zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. z dnia 2 sierpnia 2013r. i przyznał ubezpieczonemu prawo
do emerytury od miesiąca złożenia wniosku oraz zasądził od organu rentowego
na rzecz ubezpieczonego kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu (...)., a w dniu 24 lipca 2013r. wystąpił z kolejnym wnioskiem o emeryturę, wobec wydania przez organ rentowy decyzji odmownej w dniu 10 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy wskazał, że bezspornym jest, iż do 1 stycznia 1999r. skarżący wykazał ponad 25-letni staż pracy i nie jest członkiem OFE. Ubezpieczony złożył
w organie rentowym świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych,
na podstawie których organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu do okresów pracy
w warunkach szczególnych 14 lat, 2 miesiące i 17 dni. Do okresów pracy
w warunkach szczególnych nie zaliczono natomiast okresu od 1 maja 1971r.
do 19 lipca 1971r., mimo przedstawienia świadectwa wykonywania pracy
w warunkach szczególnych oraz okresu pracy w WSS „Społem” od 1 stycznia 1976r. do 31 lipca 1985r. w związku z brakiem stosownego świadectwa. Kwestią wymagająca rozstrzygnięcia było zatem, czy ubezpieczony w okresach wskazanych wyżej pracował w warunkach szczególnych.

W oparciu o złożone do akt rentowych świadectwo wykonywania pracy
w warunkach szczególnych, wydane w dniu 17 marca 2005r. przez Pocztę Polską Zakład Transportu Samochodowego, Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczony
w wymienionym w nim okresie od 1 maja 1971r. do 19 lipca 1971r. pracował jako wydawca paliw. Okoliczność tę potwierdzają również dokumenty osobowe skarżącego, z których wynika, iż od maja 1971r. powierzono mu pracę w magazynie paliw jako wydawcy.

Na podstawie świadectwa pracy złożonego do akt rentowych, wydanego przez

„Społem” Centralny Związek Spółdzielni Oddział w K. z dnia 31 lipca 1985r. oraz akt osobowych ubezpieczonego z okresu pracy u wymienionego pracodawcy, Sąd I instancji ustalił, że skarżący pracował jako elektromechanik
w brygadzie remontowej.

Przesłuchani w charakterze świadków S. B., T. B. i Z. M. oraz ubezpieczony zeznali zgodnie, iż skarżący, pracując w WSS „Społem”, zajmował się usuwaniem awarii sprzętu znajdującego się w jednostkach należących do „Społem”, naprawiał rozdzielnie elektryczne, zajmował się instalacjami elektrycznymi we wszystkich obiektach. Zeznający potwierdzili, że stałe miejsce pracy ubezpieczonego znajdowało się w warsztacie, gdzie była również rozdzielnia elektryczna, którą obsługiwał. Ubezpieczony wyjaśnił, że zajmował się przez wiele miesięcy utrzymaniem ruchu wszystkich urządzeń elektrycznych w hotelu (...)
w K..

Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom świadków i ubezpieczonego w zakresie,
w jakim przedstawili charakter pracy skarżącego podczas zatrudnienia w WSS „Społem” w K.. Zeznania te są spójne, wzajemnie się potwierdzają, a przede wszystkim pozostają w zgodzie z treścią dokumentów przedstawionych przez odwołującego. Zarówno skarżący, jak i świadkowie konsekwentnie twierdzili,
iż praca ubezpieczonego polegała na obsłudze i remontach urządzeń elektrycznych
i była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy, powołując treść art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z FUS oraz wskazując na rozporządzenie RM z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, uznał, że jak trafnie podkreśla organ rentowy, okresy pracy w warunkach szczególnych powinny być potwierdzone przez zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Jednakże zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, ubezpieczony w sprawie o ustalenie prawa do świadczenia lub jego wysokości, może w postępowaniu przed sądem wykazywać swoje uprawnienia
za pomocą wszelkich dostępnych środków dowodowych. Dopuszczalne jest zatem
w przypadku braku świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych,
z powodu niewystawienia dokumentu przez pracodawcę i braku możliwości jego uzyskania ze względu na przykład na likwidację zakładu pracy, czy też wystawienia świadectwa niezawierającego precyzyjnych informacji co do wykonywanej pracy, wykazywanie przez ubezpieczonego, iż pracował w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi takimi, jak zeznania świadków, czy dokumenty osobowe znajdujące się w archiwach.

W ocenie Sądu I instancji, ubezpieczony w sposób dostateczny wykazał,
że faktycznie pracował w warunkach szczególnych podczas zatrudnienia w Poczcie Polskiej jako wydawca paliw przez 2 miesiące i 19 dni. Fakt ten wynika zarówno
z wydanego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych,
jak i z dokumentów w aktach osobowych. Okoliczność, że pracodawca określił nieprawidłowo stanowisko i podstawę prawną zaliczenia tej pracy do pracy
w warunkach szczególnych, nie może mieć wpływu na ocenę uprawnień skarżącego, skoro praca, którą rzeczywiście wykonywał jest wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., w Wykazie A, Dział IV, poz. 40, stanowiącym załącznik do tegoż rozporządzenia.

Odnośnie charakteru pracy ubezpieczonego w WSS „Społem”, Sąd Okręgowy uznał, iż skarżący pracował przy eksploatacji i remontach urządzeń elektroenergetycznych, albowiem do takich należały urządzenia, w jakie wyposażone były jednostki jego pracodawcy, a praca elektromechanika w brygadzie remontowej niewątpliwie polegała na wykonywaniu opisanych wyżej czynności.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, iż skarżący wykazał 15 lat pracy
w warunkach szczególnych, wymienionej w Wykazie A, Dział IV, poz. 40 i Dział II, stanowiącym załącznik do tegoż rozporządzenia.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia
od miesiąca złożenia wniosku.

O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu:

- naruszenie przepisów postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez wyciągnięcie nieprawidłowych wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego w przedmiocie zakwalifikowania pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w czasie zatrudnienia w „Społem” Centralny Związek Spółdzielni Spożywców Oddział Wojewódzki w K. w okresie
od 1 stycznia 1976r. do 31 lipca 1985r. na stanowisku elektromechanika w brygadzie remontowej, jako pracy w warunkach szczególnych objętej wykazem A Dział II załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze (prace w energetyce),

- błąd w ustaleniach faktycznych co do faktu udowodnienia na dzień 1 stycznia 1999r. co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, o której mowa
w § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
i w szczególnym charakterze,

- naruszenie prawa materialnego - art. 184 ust. 1 pkt 1 i art. 32 ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, pomimo, że ubezpieczony nie udowodnił pracy w warunkach szczególnych przez
co najmniej 15 lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania.

Apelujący podniósł, że w spornym okresie ubezpieczony był zatrudniony przez Związek Spółdzielni Spożywców, tym samym, brak jest podstaw do obniżenia wieku emerytalnego na zasadach właściwych dla pracowników branży energetycznej objętych wykazem A Dział II załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze. Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie sądowym stanowiskiem, w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik
do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo-branżowy.
Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki,
w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie, czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010r., sygn. II UK 21/10, LEX nr 619638, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011r., sygn. akt. III UK 174/10, LEX nr 901652, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013r., sygn. akt 111 AUa 1370/12, LEX nr 1339369).

W ocenie organu rentowego, Sąd oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wyciągnął nieprawidłowe wnioski co do zakwalifikowania pracy wykonywanej przez ubezpieczonego jako pracy uprawniającej do obniżenia wieku emerytalnego na zasadach przewidzianych dla pracowników wykonujących pracę
w energetyce (objętych wykazem A, Dział II).

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony, podzielając stanowisko Sądu I instancji, wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie na rzecz ubezpieczonego kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne.

Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z zeznań stron na okoliczność charakteru pracy ubezpieczonego w spornym okresie, ograniczając go do przesłuchania ubezpieczonego.

Ubezpieczony zeznał, że miał pod opieką budynek przy ulicy (...)
w K. i na W. oraz pracował na ulicy (...) w budynku administracyjnym, na ulicy (...) w laboratorium. Podał, że w piwnicy
na ulicy (...) był przekształtnik ze średniego napięcia na niskie, dwie podstacje rozdzielcze, urządzenia klimatyzacji nawiewowej, kotłownia wysokiego ciśnienia
na kuchnie i cały budynek oraz zestaw przepompowni wodnej. Ubezpieczony zeznał, że posiadał uprawnienia SEP.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego spowodowała zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie odwołania.

Sporną w rozpoznawanej sprawie kwestią było ustalenie, czy na dzień
1 stycznia 1999r. ubezpieczony legitymował się wymaganym, co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach oraz czy spełniał przesłanki do przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, m.in. warunek posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Z kolei ustalenie, czy praca wykonywana była w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze, podlega ocenie na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 - zwane dalej rozporządzeniem). W myśl § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń
na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy.
W myśl § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia, określa przesłanki, których łączne spełnienie przez pracownika warunkuje nabycie prawa do emerytury z tytułu pracy
w szczególnych warunkach, a to osiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego:
55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz wykazanie wymaganego okresu zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Do okresów pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył ubezpieczonemu 14 lat, 2 miesiące i 17 dni. Organ rentowy nie uwzględnił natomiast okresu zatrudnienia na stanowisku wydawcy paliw od 1 maja 1971 r. do 19 lipca 1971r., mimo przedstawienia świadectwa pracy w warunkach szczególnych
oraz okresu pracy w WSS „Społem” od 1 stycznia 1976r. do 31 lipca 1985r.
w związku z brakiem stosownego świadectwa.

Okoliczności sporne sprowadzały się zatem do rozstrzygnięcia, czy we wskazanym wyżej okresie ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Nie ma racji Sąd I instancji, uznając, iż w trakcie zatrudnienia w WSS „Społem” ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tj. pracę wymienioną w Dziale II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.,
tj. prace w energetyce - prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej
i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych
i cieplnych.

Ubezpieczony domagał się zakwalifikowania powyższego okresu zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych, podnosząc, że praca na stanowisku elektromechanika i mechanika, polegająca na usuwaniu awarii w budynkach należących do WSS „Społem”, była równoznaczna z pracą przy „eksploatacji urządzeń elektromagnetycznych i cieplnych”

Niemniej, samo subiektywne przekonanie ubezpieczonego, że jego praca
z uwagi na uciążliwe warunki, w jakich była świadczona, może stanowić podstawę
do przyznania mu uprawnień do emerytury w niższym od powszechnego wieku,
nie znajduje uzasadnienia faktycznego i prawnego (vide: wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 21 listopada 2001r., II UKN 598/00, OSNP 2003, Nr 17, poz. 419).

Zważyć należy, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, co powoduje, iż określona w ustawie emerytalnej instytucja emerytury w obniżonym wieku emerytalnym musi podlegać ścisłej wykładni (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2007r., I UK 287/06,
LEX nr 936837).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w zgromadzonym materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek miarodajnych dowodów pozwalających na poczynienie ustaleń,
że ubezpieczony w trakcie zatrudnienia na stanowisku elektromechanika
w WSS „Społem” wykonywał prace „przy montażu, remontach i eksploatacji urządzeń elektromagnetycznych i cieplnych”, czyli pracę w energetyce, wymienioną w Dziale II Wykazu A, stanowiącego załącznik do cyt. wyżej rozporządzenia.

Na powyższe nie wskazywali również słuchani w sprawie świadkowie.

Świadek S. B. zeznała jedynie, że ubezpieczony pracował
w warsztacie elektromechanicznym, zajmował się naprawą i czyszczeniem różnych urządzeń. Z kolei świadek T. B. podał, że ubezpieczony usuwał awarię rozdzielni - tablicy rozdzielczej w dziale reklamy. Zeznał, że nie wie,
czy ubezpieczony brał udział w montażu tej rozdzielni. Natomiast świadek Z. M. zeznał, że razem z ubezpieczonym był wzywany do usuwania awarii elektrycznych w piekarniach, sklepach, domach mieszkalnych. Podał, że ubezpieczony naprawiał również chłodnie, wymieniał agregaty, pracował także w budynku
przy ulicy (...), gdzie w piwnicy znajdowała się rozdzielnia - tablica rozdzielcza.

Przedstawiony przez świadków zakres obowiązków ubezpieczonego wskazuje, że bezzasadnie Sąd I instancji zakwalifikował pracę odwołującego jako pracę
przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektromagnetycznych i cieplnych.

Ubezpieczony posiadał uprawnienia SEP-owskie, przyznane podczas pracy
w poprzednim przedsiębiorstwie, był wykwalifikowanym elektrykiem, ale praca
w WSS „Społem” wymagała od niego pracy przy różnych urządzeniach małego
i średniego napięcia, a w warsztacie, który mieścił się w K. na ulicy (...) w budynku restauracji (...) i siedziby zarządu WSS „Społem” pracował przy naprawie i czyszczeniu różnych urządzeń elektromechanicznych,
w tym m.in. chłodni, czy agregatów. A zatem, nie przy wysokim napięciu
w energetyce.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone
w wyroku z dnia 16 czerwca 2009r., sygn. akt I UK 24/09, LEX nr 518067,
zgodnie z którym „nie jest uzasadnione zaliczanie do prac szkodliwych
w „energetyce”, w rozumieniu rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych”.

W uzasadnieniu Sąd Najwyższy podał , że: „energetyka to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej
i dostarczaniem jej odbiorcom. Nie jest zatem uzasadnione zaliczanie do prac szkodliwych w „energetyce” wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych. Wówczas wykonywanie
tak szeroko rozumianego rodzaju prac czyniłoby bezprzedmiotowymi granice pojęcia „energetyka” z działu II i przenosiłoby wcześniejsze uprawnienia emerytalne
na różnorakie roboty elektryczne nienależące do „energetyki”. Wszak w samej „energetyce” nie chodzi o wszelkie roboty elektryczne, lecz tylko o wskazane w dziale II (literalnie) prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”.

A zatem pracą wykonywaną w szczególnych warunkach w energetyce są prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektromagnetycznych i cieplnych, świadczone przez pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach zajmujących się przetwarzaniem, wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej.

Tymczasem ubezpieczony wykonywał prace zlecone przez WSS „Społem”
na terenie piekarni, sklepów i domów mieszkalnych. Fakt, że w pomieszczeniu,
w którym pracował ubezpieczony znajdowała się rozdzielnia, nie kwalifikuje pracy
w spornym okresie jako pracy w zakładzie zajmującym się wytwarzaniem
i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej.

Zgodzić się należy z przywołanym przez skarżącego poglądem Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „ w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo-branżowy.
Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki,
w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie, czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010r.,
sygn. II UK 21/10, LEX nr 619638).

Reasumując, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie uzasadnia przyjęcia,
że w spornym okresie ubezpieczony jako elektromechanik w WSS „Społem” wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS przy zastosowaniu § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zw. z treścią załącznika do tego rozporządzenia - wykaz A Dział II.

W świetle powyższych ustaleń i rozważań, brak jest podstaw do uznania,
że ubezpieczony spełnił wszystkie warunki konieczne (w trybie art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS) do otrzymania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bowiem na dzień 1 stycznia 1999r. nie legitymuje się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych (nawet przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia
na stanowisku wydawcy paliw od 1 maja 1971r. do 19 lipca 1971r.).

Tym samym, zarzut naruszenia prawa materialnego okazał się uzasadniony.

Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie.

/-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA J. Ansion /-/ SSA A. Kolonko Sędzia Przewodnicząca Sędzia

JR