Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Gąsior

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale -------

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2015 roku

sprawy M. O.

obwinionego z art.88 kw, art.97 kw w zw. z art.39 prd i art.95 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 10 grudnia 2014 roku sygn. akt II W 518/14

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że z orzeczonego wobec obwinionego M. O. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego wyłącza pojazdy, do których kierowania upoważnia kategoria C i E prawa jazdy;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od obwinionego M. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt. IV Ka 110/15

UZASADNIENIE

M. O. został obwiniony o to, że w dniu 29 maja 2014 roku o godz. 16.03, w miejscowości O., ul. (...), kierował pojazdem T. (...) nr rej. (...), będąc w stanie po użyciu alkoholu, tj. 0,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz kierował pojazdem bez włączonych świateł mijania, naruszył obowiązek korzystania z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy, a także nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów podczas kontroli;

- to jest o wykroczenie z art. 87§ 1 k.w., art. 88 k.w., art. 97 k.w. w zw. z art. 39 ustawy prawo o ruchu drogowym i art. 95 k.w.

Sąd Rejonowy w Opocznie, wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014 roku w sprawie sygn. akt II W 518/14, obwinionego M. O. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 87 § 1 k.w., art. 88 k.k., art. 97 k.k. w zw. z art. 39 ustawy prawo o ruchu drogowym i art. 95 k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1.000 złotych.

Na podstawie art. 87 § 3 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 6 miesięcy.

Na podstawie art. 29 § 3 k.w. nałożył na obwinionego zwrot dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów do właściwego wydziału komunikacji.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawie oraz kwotę 100 złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją obrońcy obwinionego.

Skarga apelacyjna została wywiedziona z art. 438 pkt 4 k.p.k. i zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła rażącą niewspółmierność kary w zakresie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 6 miesięcy z wyeksponowaniem i nadmiernym przyłożeniem przez Sąd I instancji wagi do okoliczności obciążających obwinionego bez nadania odpowiedniego znaczenia okolicznościom korzystnym dla obwinionego i pominięciem jego sytuacji rodzinnej i majątkowej w kontekście skutków zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

W konkluzji obwiniony wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ograniczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych z wyjątkiem pojazdów do których prowadzenia wymagane jest prawo jazdy kategorii C i E oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE :

Apelacja okazała się zasadna w takim zakresie, że skutkowała złagodzeniem zastosowanej wobec M. O. reakcji karnej, poprzez wyłączenie z orzeczonego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie lądowego, pojazdów do których kierowania upoważnia kategoria C i E prawa jazdy.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, a dotyczące sprawstwa obwinionego w zakresie przypisanych mu czynów, są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy. Ustalono m.in., że obwiniony prowadził pojazd osobowy, będąc w stanie po użyciu alkoholu tj 0,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Konsekwencją popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. było orzeczenie przez Sąd I instancji wobec obwinionego obligatoryjnego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Sąd Rejonowy określił ten zakaz na minimalny okres 6 miesięcy, ale zakazem tym objął wszelkie pojazdy mechaniczne. Sąd meriti wskazał przy tym w uzasadnieniu, iż środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie stanowił dodatkową dolegliwość dla obwinionego, który swoim zachowaniem stworzył duże zagrożenie.

Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego, adekwatnym do rangi popełnionego przez obwinionego czynu, jest środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, jednakże z wyłączeniem pojazdów mechanicznych, dla których prowadzenia wymagana jest kategoria C i E. Wprawdzie nierespektowanie zasad bezpieczeństwa poprzez kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości winno być właściwie napiętnowane, w celu realnego wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, niemniej jednak, należy zauważyć, iż zakaz prowadzenia wszystkich pojazdów mechanicznych byłby w tym przypadku nadmiernie surowy.

Podkreślić należy, że stężenie alkoholu u oskarżonego było nieduże, przez co stworzył relatywnie niewielkie zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Winno się przy tym pamiętać, że wobec sprawcy należy przede wszystkim orzec zakaz prowadzenia tego rodzaju pojazdu, jakim kierując dopuścił się przypisanego mu czynu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 1995 roku – II KRN 54/95 – Prok. i Pr. 1995/10/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2014 roku sygn. III KK 461/13). Wprawdzie środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów ma na celu wyeliminowania potencjalnych sprawców podobnych przestępstw z ruchu, to jednak nie można z góry zakładać, że jeśli oskarżony kierował pod wpływem alkoholu samochodem osobowym, to z całą pewnością wsiądzie w takim stanie również za kierownicę samochodu ciężarowego. Do tej pory oskarżony nie był karany za tego rodzaju przewinienie. Przyjąć więc należy, że popełnione przez niego wykroczenie miało charakter incydentalny. Ponadto orzeczenie wobec obwinionego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w tym do prowadzenia pojazdów kategorii C i E spowodowałoby, iż straciłby on możliwość uzyskiwania dochodów na utrzymanie rodziny, pracując jako kierowca lawety.

Dlatego też Sąd Okręgowy uznał, że zastosowany środek karny jest nadmiernie surowy i z orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego wyłączył pojazdy do kierowania którymi wymagane są uprawienia kategorii C i E prawa jazdy. Natomiast w pozostałym zakresie Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, jako słuszny i odpowiadający prawu.

Na podstawie przepisów powołanych w sentencji wyroku, Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.