Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Pile uznał oskarżonego P. H. za winnego tego, że w dniu 12 sierpnia 2014 roku, w P., wbrew przepisom ustawy, posiadał przy sobie substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5,62 grama netto, to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, na podstawie art. 62 ustęp 1 powołanej wyżej ustawy, Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 punkt 1 k.k., warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby.

Na podstawie natomiast art. 73 § 1 k.k., Sąd Rejonowy oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego w okresie próby, a na podstawie art. 72 § 1 punkt 6 k.k. zobowiązał oskarżonego do podjęcia leczenia ambulatoryjnego od uzależnienia od narkotyków.

Na podstawie art. 70 ustęp 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 44 § 2 k.k., Sąd Rejonowy orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa zabezpieczonych w sprawie dowodów rzeczowych w postaci amfetaminy oraz przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa, nakazując ich zniszczenie.

Orzekając natomiast o kosztach, Sąd Rejonowy, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Wyrok powyższy w części dotyczącej orzeczenia o karze i na niekorzyść oskarżonego zaskarżył prokurator, zarzucając Sądowi I instancji obrazę prawa materialnego, to jest art. 72 § 1 punkt 6 k.p.k., poprzez orzeczenie na podstawie tego przepisu zobowiązania oskarżonego do podjęcia leczenia ambulatoryjnego od uzależnienia od narkotyków, podczas, gdy obowiązek taki powinien być orzeczony na podstawie art. 71 ustęp 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z jednoczesnym oddaniem oskarżonego pod dozór kuratora sądowego.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie jako podstawy zobowiązania oskarżonego do poddania się leczeniu ambulatoryjnemu z jednoczesnym oddaniem go pod dozór art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji przyznał, że popełnił błąd przy wskazaniu podstawy orzeczenia o podjęciu leczenia odwykowego (karta 77 akt).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora w pełni zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Odwoławczy podnosi, iż skarżący nie kwestionował poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych oraz zastosowanej do przypisanego oskarżonemu czynu kwalifikacji prawnej, jak również rodzaju i wymiaru kary zasadniczej.

Także Sąd Okręgowy nie dostrzegł podstaw do ingerencji w powyższym zakresie w zaskarżony wyrok (brak przesłanek z art. 439 k.p.k.) i dlatego też rozważania swoje ograniczy tylko do zarzutu apelacji, to jest do zarzutu dokonania przez Sąd Rejonowy obrazy art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Odwoławczy przypomina, iż ustawodawca w art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jednoznacznie postanowił, że w razie skazania osoby uzależnionej za przestępstwo, pozostające w związku z używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej, na karę pozbawiania wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, sąd zobowiązuje skazanego do poddania się leczeniu lub rehabilitacji w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i oddaje go pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia.

Przepis art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii ma więc charakter lex specialis w stosunku do art. 72 k.k., według którego nakładanie obowiązków, które towarzyszą warunkowemu zawieszeniu wykonania kary (w tym obowiązku poddania się leczeniu) jest zawsze fakultatywne – tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 25 czerwca 2014 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt II AKa 159/14.

W przedmiotowej sprawie P. H. został oskarżony, a następnie skazany za popełnienie przestępstwa właśnie z art. 62 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Treść zaskarżonego wyroku nie pozostawia przy tym wątpliwości co do tego, że za popełnienie tego rodzaju przestępstwa, oskarżonemu została wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wreszcie w sprawie niniejszej nie budzi jakichkolwiek wątpliwości i to, że oskarżony P. H. jest osobą uzależnioną od narkotyków. Wynika to wprost ze sporządzonej w dniu 7 września 2014 roku opinii sądowo – psychiatrycznej o P. H. (k. 33-35 akt).

Skoro zatem tak, to oczywistym jest, że odnośnie oskarżonego P. H. zrealizowane zostały wszystkie przesłanki wymienione przez ustawodawcę w art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. W takiej zatem sytuacji, Sąd Rejonowy musiał zobowiązać oskarżonego do poddania się leczeniu w podmiocie leczniczym z jednoczesnym oddaniem P. H. pod dozór kuratora. Sąd I instancji co prawda wydał tego typu rozstrzygnięcia, niemniej, i jak to słusznie zauważył skarżący, wskazał błędną podstawę prawną tych to decyzji. Ponieważ przepis art. 71 ustęp 1 cytowanej wyżej ustawy stanowi lex specialis w stosunku do art. 72 k.k., ten pierwszy powinien być wskazany jako podstawa rozstrzygnięć zawartych w punkcie 3 i 4 zaskarżonego orzeczenia.

Odmienne procedowanie w tym przedmiocie czyni zatem zarzut prokuratora o dopuszczeniu się przez Sąd I instancji obrazy art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii za w pełni uzasadniony.

Dlatego też Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uznał, że podstawą rozstrzygnięć zawartych w punktach 3 i 4 jest przepis art. 71 ustęp 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, o czym orzekł, jak w punkcie 1 swego wyroku.

W pozostałym natomiast zakresie, nie znajdując podstaw do dalszej korekty, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, o czym z kolei orzekł, w punkcie 2 wydanego w dniu 1 kwietnia 2015 roku orzeczenia.

Orzekając natomiast o kosztach, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., mając na uwadze wskazane w tymże przepisie względy słuszności, a w szczególności fakt, że zmiana zaskarżonego wyroku była następstwem uchybienia sądu rozstrzygającego, zwolnił P. H. od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję (punkt 3 wyroku Sądu Okręgowego z dnia 1 kwietnia 2015 roku).

/M. Z./