Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Ewa Plawgo

SO /del./ – Dorota Tyrała (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. – Kazimiera Zbysińska

przy udziale prokuratora Jerzego Mierzewskiego

oraz oskarżycieli posiłkowych: J. B. i M. G.

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2014 r.

sprawy:

S. J.

oskarżonego z art. 148§2 pkt. 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., art. 157§2 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 30 kwietnia 2014 r., sygn. akt V K 113/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec S. J.;

II.  zwalnia S. J. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i określa, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. P., Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych – w tym 23% VAT od tej kwoty - tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego S. J. pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

S. J. został oskarżony o to, że:

I.  W dniu 07 stycznia 2013 roku w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia, dokonał zabójstwa Z. T. poprzez zadanie mu szeregu ciosów nożem w klatkę piersiową, plecy, głowę oraz ręce, w wyniku czego doszło do powstania licznych ran kłutych i ciętych, w tym ran kłutych z uszkodzeniem w przebiegu kanałów ran obu płuc, worka osierdziowego, serca w obrębie lewej komory, pnia płucnego oraz aorty, z następowym masywnym krwotokiem i wstrząsem urazowo- krwotocznym, w następstwie których to obrażeń doszło do zgonu wymienionego pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 148§1 k.k.

II.  w dniu 08 stycznia 2013 roku w W., w bloku przy ul. (...), wywołał awanturę w trakcie której uderzył M. G. w twarz wywołując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia nosa z otarciem naskórka i obrzękiem, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 157§2 k.k.

III.  w dniu 08 stycznia 2013 roku w W., w bloku przy ul. (...), wywołał awanturę w trakcie której uderzył J. B. w głowę wywołując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z obrzękiem i zasinieniem w okolicy czołowej po stronie prawej oraz stłuczenia nosa z obrzękiem i otarciami naskórka w okolicy nasady nosa, które to obrażenia powodują naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 157§2 k.k.

a nadto P. B. został oskarżony o to, że:

IV.  w dniu 07 stycznia 2013 roku w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W. nie udzielił pomocy Z. T. znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 162§1 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2014 roku w sprawie sygn. akt VK 113/13

1)  oskarżonego S. J. w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I uznał za winnego tego, że w dniu 07 stycznia 2013 roku w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w W., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia dokonał zabójstwa Z. T. poprzez zadanie mu szeregu ciosów nożem w klatkę piersiową, plecy, głowę i lewe przedramię, w wyniku czego doszło do powstania 2 ran ciętych: okolicy żuchwy i lewego przedramienia oraz 16 ran kłutych, w tym ran kłutych klatki piersiowej z uszkodzeniem w przebiegu kanałów ran obu płuc, worka osierdziowego, lewej komory serca, pnia płucnego oraz aorty, z następowym masywnym krwotokiem i wstrząsem urazowo – krwotocznym, czym spowodował zgon pokrzywdzonego, jak też posługując się w wyżej opisany sposób nożem dokonał kradzieży składanego noża, 2 obrączek, 2 sygnetów i nieustalonej kwoty pieniędzy na szkodę Z. T., tj. uznał go za winnego dokonania czynu z art. 148 §2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to na podstawie tych wszystkich przepisów skazał oskarżonego oraz na podstawie art. 148§2 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

2)  oskarżonego S. J. uznał za winnego dokonania czynów zarzucanych mu w pkt II i III z art. 157§2 k.k. przyjmując, iż spowodował on rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała M. G. i J. B. na okres poniżej 7 dni, a nadto, iż czyny te zostały popełnione w podobny sposób w krótkim okresie czasu i stanowią ciąg przestępstw z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. oraz za to na podstawie art. 157§2 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

3)  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. i art. 91§2 k.k. połączył kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu S. J. karę łączną 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

4)  oskarżonego P. B. w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie IV uznał za winnego tego, że w dniu 07 stycznia 2013 roku w W. nie udzielił pomocy Z. T. znajdującemu się w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. uznał oskarżonego za winnego dokonania czynu z art. 162 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 162§ 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69§1 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby, oddając na podstawie art. 73§1 k.k. na ten czas oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

5)  na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu S. J. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 09.01.2013 roku do dnia 30.04.2014 roku;

6)  na podstawie art. 230§ 2 k.p.k. orzekł o dowodowych rzeczowych nakazując zwrot oskarżonemu P. B. dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr(...)pod poz. 1-11 (k.602) oraz zwrot S. S. dowodów rzeczowych opisanych w w/w wykazie pod poz. 13, 21, 32, 34-37, 43-44 i 46; ponadto orzekł o pozostawieniu w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w w/w wykazie pod poz. 22-27, 30-31 i 40-41 oraz o zniszczeniu dowodów rzeczowych opisanych w w/w wykazie pod poz. 19, 20, 28, 29, 33, 38, 39, 42 i 45;

7)  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. P. – Kancelaria Adwokacka w W. oraz adw. A. Z. – Kancelaria Adwokacka w W. kwoty po 1402,20 (tysiąc czterysta dwa 20/100) złotych tytułem udziału w sprawie obrońców z urzędu;

8)  na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonych S. J. i P. B. w całości od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od niniejszego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego S. J., który na podstawie art. 425§1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżając wyrok w części na korzyść tego oskarżonego na podstawie art. 427§2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2 , 3 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony S. J. dokonał zabójstwa Z. T. w związku z kradzieżą pokrzywdzonemu 2 złotych obrączek, 2 złotych sygnetów i nieustalonej kwoty pieniędzy, podczas gdy w sprawie nie ma żadnych dowodów by pokrzywdzony posiadał te rzeczy i by zabrał je oskarżony;

2.  obrazę przepisów prawa procesowego, mianowicie art. 4 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, a wynikającą z bezpodstawnego odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. J. w części gdy zaprzecza kradzieży jakiegokolwiek przedmiotu lub pieniędzy stanowiących własność pokrzywdzonego,

a w konsekwencji

3.  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. , na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, że postępowanie oskarżonego S. J. wyczerpuje znamiona czynów opisanych w w/w przepisach, podczas gdy materiał dowodowy sprawy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że czyn oskarżonego należy w ślad za aktem oskarżenia zakwalifikować jako przestępstwo stypizowane w art. 148§1 k.k.;

4.  rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonej wobec oskarżonego S. J. kary za czyny z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. oraz za czyn z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., jak też kary łącznej pozbawienia wolności poprzez jej nadmierną surowość w stosunku do stopnia zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości czynów rzeczywiście popełnionych przez tego oskarżonego.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego w konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przypisanie oskarżonemu S. J. w ramach zarzucanych mu czynów spowodowania rozstroju zdrowia i naruszenia czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, tj. czynu z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 91§ 1 k.k. oraz zabójstwa Z. T., tj. czynu z art. 148§1 k.k. i znaczne złagodzenie orzeczonych wobec oskarżonego S. J. kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary łącznej, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej S. J. i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. J. jest niezasadna i to w stopniu graniczącym z oczywistą bezzasadnością i dlatego nie zasługują na uwzględnienie sformułowane w niej wnioski.

W pierwszym rzędzie jednak zwrócić uwagę należy na niewłaściwą konstrukcję wywiedzionej skargi odwoławczej. Na wstępie zauważyć należy, że sposób zakwalifikowania podniesionych przez skarżącego uchybień pod podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k. jest w pełni prawidłowy. Niemniej wielokrotnie orzecznictwo Sądu Najwyższego podkreśla, że zarzut naruszenia norm procesowych nie może opierać się o normy ogólne – a takim jest w szczególności wskazany w apelacji art. 4 k.p.k. – a o naruszenia tego rodzaju, które wskazują na wadliwie przeprowadzone postępowanie poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie bądź nieprzeprowadzenie określonych dowodów.

Równocześnie godzi się zauważyć, że przestrzeganie zawartych w art. 2 k.p.k. dyrektyw służących realizacji fundamentalnych celów postępowania karnego (w tym określonej w tym przepisie zasady prawdy materialnej), wskazanych w art. 4 k.p.k. zasad obiektywizmu, czy wreszcie określonych w art. 7 k.p.k. dyrektyw oceny dowodów ma istotne znaczenie właśnie dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie (art. 438 pkt 3 k.p.k.).

W ramach podstawy odwoławczej z art. 438 pkt 2 k.p.k., tj. obrazy prawa procesowego można zaś podnosić tylko takie uchybienia regułom procesu karnego, które określają konkretne nakazy lub zakazy procedowania, orzekania, konstruowania samego rozstrzygnięcia, czy też jego uzasadnienia. Samo zatem podniesienie zarzutu obrazy ogólnych dyrektyw procesu karnego, stanowiących zasady tego postępowania bez jakiejkolwiek jego konkretyzacji, właściwie nigdy nie będzie skuteczne, albowiem w istocie rzeczy tak sformułowany zarzut oznacza odwołanie się do normy w znaczeniu idei prawa, a więc swoistej normy wyższego stopnia, współtworzącej strukturę modelową procesu karnego i spełniającej nade wszystko funkcję źródła dyrektyw (wskazań) interpretacyjnych (tak: SN w postanowieniu z dnia 28 czerwca 2007 r., III KK 489/06, OSNwSK 2007/1/1488; por. również: postanowienie SN z dnia 13 września 2012 r., III KZ 55/12, LEX nr 1220896; wyrok SA w Łodzi z dnia 25 października 2006 r., II AKa 134/06, Prok.i Pr.-wkł. 2009/2/38; postanowienie SN z dnia 3 października 2011 r., V KK 112/11, LEX nr 1044069;).

Równocześnie godzi się zauważyć, że apelacja obrońcy oskarżonego jest wewnętrznie sprzeczna. Skoro skarżący obrońca w istocie zarzucił obrazę przepisów postępowania oraz zakwestionował ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku Sądu Okręgowego nieuprawnione było jednoczesne podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego w rozumieniu art. 438 pkt 1 k.p.k. Ten bowiem aktualizuje się dopiero wówczas, gdy do prawidłowo ustalonego i nie podważanego stanu faktycznego wadliwie zastosowano normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosowano, bądź gdy zarzut dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego Sąd do jego bezwzględnego respektowania (por. np. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1996 r., sygn. akt V KKN 116/96, OSNKW 1997, z. 3-4, poz. 34; postanowienie SN z dnia 9 stycznia 2002 r., sygn. akt V KKN 319/99, LEX nr 53010, postanowienie SN z dnia 19 września 2007 r., sygn. akt III KK 111/07).

Wobec dostrzeżonych uchybień w poprawności redakcyjnej apelacji obrońcy powyższe uwagi należało poczynić wyłącznie dla zobrazowania zasad rozpoznawania środków odwoławczych przez Sąd II instancji w kontekście ewentualnych wad w kwalifikowania zarzutów odwoławczych przez podmioty profesjonalne.

Przechodząc do meritum:

Jak wynika z treści uzasadnienia apelacji całość argumentacji w niej zawartej w istocie sprowadza się do polemiki z treścią ustaleń Sądu.

Już na wstępie stwierdzić należy, że przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym i treść obszernego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd I instancji wykorzystał w toku rozprawy głównej wszelkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa, winy, kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów, a w końcowym rezultacie dla rozstrzygnięcia o prawnej odpowiedzialności oskarżonego.

W sposób nienaganny Sąd przeprowadził dowody oraz prawidłowo ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów. W wyczerpującym uzasadnieniu pisemnym wyroku - uzasadnieniu starannym i sporządzonym z dbałością o uwzględnienie i szczegółową analizę wszelkich faktów w sprawie istotnych, Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie odnośnie do wiarygodności tych dowodów, które Sąd włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Wnioski ocenne Sądu wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.); a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k.

Nietrafny jest zarzut obrońcy oskarżonego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony S. J. dokonał zabójstwa Z. T. w związku z kradzieżą pokrzywdzonemu 2 złotych obrączek, 2 złotych sygnetów i nieustalonej kwoty pieniędzy, podczas gdy w sprawie nie ma żadnych dowodów by pokrzywdzony posiadał te rzeczy i by zabrał je oskarżony. Bezzasadność tego zarzutu wynika już z tej tylko przyczyny, że wskazując w zarzucie „brak dowodów” do poczynienia przedmiotowych ustaleń przez Sąd meriti - skarżący obrońca wbrew powyższym twierdzeniom w uzasadnieniu apelacji sam wskazał, że ustalenia powyższe były wynikiem dania wiary wyjaśnieniom współoskarżonego P. B.. Równocześnie skarżący obrońca nie wykazał, aby dokonana przez Sąd I instancji ocena tego materiału dowodowego była sprzeczna z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Tym samym pogląd skarżącego obrońcy bazujący na okoliczności, że Sąd dał wiarę depozycjom P. B. i jego ocenie, że było to „bezkrytyczne” jest błędny. W zaistniałej sytuacji zatem, gdy Sąd Odwoławczy dokonując oceny zaskarżonego orzeczenia nie stwierdził takich uchybień, które naruszają granice swobodnej oceny dowodów, a obrońca tego rodzaju naruszeń skutecznie nie wykazał, ograniczając się do zanegowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny materiału dowodowego i przedstawienia jego subiektywnej analizy, zgodnej z przyjętą przez oskarżonego linią obrony – to podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych z art. 438 pkt 3 k.p.k. uznać należy za polemiczny (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975/58).

Dla porządku jedynie wskazać należy, że Sąd I instancji – jak już wcześniej wskazano – w sposób wyczerpujący wykazał nie tylko powody, dla których nie dał wiary w pełnej rozciągłości wyjaśnieniom oskarżonego S. J. – ale także dokonał wszechstronnej analizy kolejnych wyjaśnień składanych przez P. B.. W sposób precyzyjny wykazał przy tym, że działanie oskarżonego S. J. w ramach czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia i przypisanego mu w punkcie 1 wyroku winno zostać zakwalifikowane jako czyn z art. 148§2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., bowiem zabójstwo zostało popełnione w związku z rozbojem kwalifikowanym – oskarżony posługując się nożem dokonał kradzieży rzeczy stanowiących własność pokrzywdzonego. W tym zakresie podkreślić należy okoliczność pomijaną przez skarżącego obrońcę, że sam oskarżony nie tylko przyznał przeszukiwanie mieszkania pokrzywdzonego, ale także zabór należącego do pokrzywdzonego noża składanego, który został u oskarżonego zabezpieczony. Co prawda wyjaśnienia oskarżonego S. J. składane na kolejnych etapach postępowania są niekonsekwentne, ale również w tym zakresie została dokonana prawidłowa ich ocena przez Sąd I instancji. W tym stanie rzeczy już powyższe ustalenie wynikające z wyjaśnień S. J. jest wystarczające do przypisania kwalifikacji czynu z art. 148§2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. – niemniej prawidłowe było również ustalenie Sądu I instancji, że oskarżony J. dokonał zaboru 2 sygnetów, 2 obrączek i nieustalonej kwoty pieniędzy – co z kolei wynika bezpośrednio z wyjaśnień oskarżonego P. B.. Podkreślić przy tym należy, że wbrew argumentacji skarżącego obrońcy zeznania świadka I. B. – córki pokrzywdzonego – depozycji współoskarżonego P. B. w żaden sposób nie podważają. Skarżący obrońca pomija w swej argumentacji stwierdzenie tego świadka, że nie posiada wiedzy, czy ojciec miał w mieszkaniu jakąś biżuterię i by coś z mieszkania zginęło, bowiem „nie przeszukiwała szafek” w mieszkaniu ojca od lat (vide k. 734).

Tym samym próba podważenia wyjaśnień współoskarżonego P. B. podjęta przez skarżącego obrońcę nie może być uznana za skuteczną skoro w istocie zasadza się ona na założeniu, że skoro jest to jedyny dowód w sprawie – to powyższe nie jest wystarczające do uznania winy oskarżonego. Taka argumentacja jest oczywiście chybiona. Ani polska procedura karna, ani doktryna prawa karnego, czy orzecznictwo sądowe nie przewiduje odrzucenia jakiegokolwiek dowodu winy nawet w sytuacji, gdy jest on dowodem jedynym. Dowód taki winien niewątpliwie podlegać szczególnie wnikliwej analizie Sądu orzekającego zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami oceny dowodów z art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k. W realiach niniejszej sprawy takiej oceny Sąd I instancji dokonał, a swoje stanowisko wyczerpująco umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku, słusznie eksponując wynikające z analizy wyjaśnień współoskarżonego P. B. wnioski prowadzące do uznania winy oskarżonego S. J. w zakresie przypisanego mu czynu.

Tak przechodząc do stawianego wyrokowi Sądu I instancji zarzutu obrazy prawa materialnego w odniesieniu do czynu z pkt. 1 wyroku stwierdzić należy, że jest on nieporozumieniem, bowiem sytuacja taka w sprawie niniejszej, co oczywiste, nie zachodzi. Sąd ustalił i przypisał oskarżonemu działania wyczerpujące znamiona przestępstwa z art.148 §2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i taką też przyjął kwalifikację prawną – bowiem właśnie te przepisy prawa materialnego odpowiadają opisanemu bezprawnemu działaniu oskarżonego i znajdują swój wyraz w opisie czynu przypisanego w wyroku. Prawidłowe jest również zakwalifikowanie czynów z art. 157§2 k.k. jako ciągu przestępstw z art. 91§1 k.k. – bowiem popełnione zostały one w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu – co prawidłowo wykazał Sąd orzekający.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec oskarżonego kary sformułowanego w pkt. 4 apelacji:

Zaskarżony wyrok nie podlegał zmianie w części dotyczącej kary wymierzonej oskarżonemu – i to zarówno w zakresie kar jednostkowych, jak i kary łącznej pozbawienia wolności. Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy przy wymiarze tych kar Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie okoliczności o tym decydujące. Podkreślenia wymaga, że Sąd orzekający również w kwestii wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego co do czynów przypisanych mu w wyroku wypowiedział się szczegółowo. Ewidentnie w sprawie niniejszej decydujące znaczenie miały okoliczności obciążające, które prawidłowo wykazał Sąd Okręgowy – niemniej zauważyć należy że Sąd meriti dostrzegł także skruchę oskarżonego i jego częściowe przyznanie się do winy, które potraktował jako okoliczności łagodzące. Tym samym w sposób prawidłowy Sąd Okręgowy określił kryteria jakimi kierował się przy ustalaniu rozmiaru kary. Powyższe czyni zadość dyrektywom zawartym w art. 53§ 1 i 2 kk. Apelujący eksponuje jedynie okoliczności łagodzące, takie jak ocena wynikająca z zeznań pokrzywdzonych czynami z art. 157§2 k.k., że znały oskarżonego jako człowieka grzecznego, uczynnego, spokojnego i miłego, a także utrzymywanie się przez oskarżonego z prac dorywczych na budowie, by w konsekwencji wyrazić powątpiewanie czy orzeczenie wobec oskarżonego kary w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności osiągnie wobec oskarżonego właściwe skutki dla procesu wychowawczego. W przeciwieństwie do skarżącego obrońcy Sąd I instancji brał pod uwagę wszystkie okoliczności decydujące o wymiarze kary, a więc także wyjątkowo brutalny przebieg zdarzenia, wcześniejszą karalność oskarżonego, działanie pod wpływem alkoholu oraz konkluzję opinii psychologicznej i psychiatrycznej, że oskarżony J. wykazuje narastające zachowania agresywne, zwłaszcza w stanie nietrzeźwości alkoholowej. Biorąc wszystko to pod uwagę Sąd Okręgowy uznał że karą współmierną do stopnia zawinienia oskarżonego będzie kara 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności – za czyn przypisany mu w punkcie 1 wyroku oraz kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności – za ciąg przestępstw z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. Konsekwencją orzeczenia niniejszych kar było wymierzenie oskarżonemu S. J. kary łącznej w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności. Kara ta nie jawi się jako rażąco surowa, gdyż nie można przy wymiarze kary kierować się wyłącznie okolicznościami przemawiającymi na korzyść oskarżonego, ani nadawać im nadmiernej wagi.

Tym samym Sąd Apelacyjny, nie podzielając zarzutów i wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego z przyczyn wyżej wskazanych, uznał zaskarżony wyrok za trafny oraz słuszny i na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał go w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.), art. 636 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k..

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego S. J. i brak dochodów z powodu pobytu w jednostce penitencjarnej Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa adwokackiego za obronę z urzędu oskarżonego ma oparcie w treści art. 29 Prawa o adwokaturze a nadto § 2 ust. 3 oraz § 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.(Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.).

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.