Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu 23 marca 2011 r. około godz. 22:00 w W., na skrzyżowaniu ulicy (...) doszło do kolizji drogowej pomiędzy samochodem F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. K. (1) a pojazdem V. o nr rej. (...) prowadzonym przez D. G. (1). D. G. (1) w dniu 24 marca 2011r. zgłosił do ubezpieczyciela (...) SA roszczenie z tytułu uszkodzenia pojazdu V., z którego wedle zgłaszającego wynikała odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela w kwocie oszacowanej na 8.900zł. D. G. (1) do ubezpieczyciela zgłosił jednocześnie do naprawy uszkodzenia, które jego samochód posiadał przed kolizją z dnia 23 marca 2011 r., a powstałe w wyniku innej kolizji, która miała miejsce w dniu 28.10.2010 r., w której to uczestniczyła poprzednia właścicielka samochodu T. S. (1). D. G. (1) przedmiotowy samochód V. o nr rej. (...) nabył w dniu kolizji tj. w dniu 23.03.2011 r. od T. P.. W dniu 22 kwietnia 2011r. D. G. (1) nadesłał również ubezpieczycielowi oświadczenie sporządzone przez K. K. (1), w którym ten ostatni wskazał, że w dniu 23 marca 2011r. ok. 22.00 nie ustąpił pierwszeństwa i spowodował kolizję obu pojazdów. W oświadczeniu tym K. K. (1) wskazał, iż jego samochód został uszkodzony z przodu, a samochód D. G. (1) z boku. K. K. (1) jednocześnie dokonał zgłoszenia szkody swojemu ubezpieczycielowi – (...) S.A., w którym także wskazał na powstanie uszkodzeń w jego pojeździe na skutek feralnego zdarzenia. Na skutek zdarzenia w samochodzie marki F. (...) doszło do uszkodzenia belki poprzecznej dolnej oraz prawej wnęki koła przedniego z podłużnicą. K. K. (1) zostało wypłacone odszkodowanie w kwocie 6700,00 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego K. K. (1) (k.61 – 62, k. 182, k. 317 - 318), zeznań świadka J. K. (k. 6 – 7, 206, 466 - 468), S. G. (k. 28v, k. 198 – 199, k. 468 – 471), T. S. (2) (k. 30v – 31, k. 198, k. 504 – 505), D. G. (1) (k. 93, k. 67 – 68, k. 182, k. 505 – 507), zawiadomienie (k. 1-3), umowa (k. 29), sprostowanie (k. 26), opinia (k. 41- 43), dokumentacja szkodowa (k. 72- 151), wywiad środowiskowy (k. 221), dane o karalności (k. 235), dane o karalności (k. 315, 326), pismo wraz z płytą (k. 327-328, 332), dokumentacja szkodowa (k. 333- 457), Dane o karalności (k. 521), opinia biegłego K. K. (2) z 20. 03. 2015r. (data wpływu), dokumenty z akt szkodowych, numer szkody (...) oraz numer szkody 2010-09- (...), (...), które Sąd ocenił jako odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, wobec braku jakichkolwiek wątpliwości co do ich prawdziwości, tym bardziej że żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Sąd zważył co następuje:

oskarżony K. K. (1) w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do winy i wskazywał, iż do kolizji w dniu 23 marca 2011 r. pomiędzy samochodem prowadzonym przez niego oraz pojazdem kierowanym przez D. G. (1) faktycznie doszło. Sąd nie miał żadnych podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego K. K. (1). Pozostawały one w zgodzie z zeznaniami współuczestnika kolizji D. G. (1) , który również potwierdzał zdarzenie z dnia 23 marca 2011 r., wyjaśnienia te znalazły ponadto odzwierciedlenie w zapadłej w niniejszej sprawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Znamiennym przy tym jest, iż chociaż D. G. (1) został prawomocnie skazany za dokonanie przestępstwa oszustwa w związku z feralnym zdarzeniem, jego odpowiedzialność w żaden sposób nie przekłada się na ewentualną odpowiedzialność oskarżonego K. K. (1). Mianowicie u podstaw postawionego świadkowi D. G. zarzutu, a także przypisania mu sprawstwa tego czynu legła opinia biegłego i zeznania świadka, które wydane były bez uwzględnienia okoliczności ujawnionych w toku rozpoznania sprawy K. K. (1). Kluczową kwestią poddawaną badaniu w toku sprawy niniejszej było bowiem ustalenie, czy w dniu 23 marca 2011 roku doszło do kolizji pomiędzy pojazdami prowadzonymi przez oskarżonego K. K. (1) i D. G. (1), a jeżeli doszło to jakie konkretnie uszkodzenia podczas tej kolizji powstać mogły. Precyzyjnej odpowiedzi na powyższe pytania udzieliła opinia biegłego K. K. (3) z dnia 10 marca 2015 r., którą to Sąd uznał za jasną, pełną i nie zawierająca sprzeczności, a co za tym idzie mogąca stanowić pełnowartościowy dowód w sprawie. W opinii tej biegły jasno stwierdził, iż na podstawie przeprowadzonej analizy sytuacyjno – wysokościowej i energetycznej uszkodzeń samochodu F. (...) nr rej. (...) można wysnuć wniosek, iż uszkodzenia mogły powstać w wyniku jego kolizji z dnia 23 marca 2011 r. z samochodem V. w deklarowanych przez K. K. (1) okolicznościach. Jednocześnie biegły stwierdził, iż uszkodzenia w samochodzie marki V. zgłoszone przez D. G. (1) jako powstałe na skutek zdarzenia z dnia 23 marca 2011 r. zostały nałożone na wcześniej istniejące uszkodzenia powstałe ze zdarzenia mającego miejsce w dniu 28 października 2010 r. Biegły podkreślił, iż na samochodzie K. K. (1) nie zidentyfikował żadnych zgłoszonych ubezpieczycielowi uszkodzeń tego samochodu jako istniejących przed rzeczoną kolizją a także po niej. Sąd właśnie tę opinię uznał za całkowicie odpowiadającą prawdziwemu stanowi rzeczy, pozwalającą na czynienie ustaleń faktycznych w sprawie. W ocenie Sądu, wcześniej przeprowadzona w sprawie opinia biegłego tego waloru w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu K. K. (1) nie spełnia. Należy zwrócić bowiem uwagę, iż opinia rzeczoznawcy S. G. przeprowadzona na zlecenie ubezpieczyciela, której wnioski następnie ww. potwierdził przesłuchany w charakterze świadka przed Sądem oparta była jedynie na analizie porównawczej uszkodzeń w samochodach, a świadek zakwestionował przy tym te uszkodzenia, które powstały w samochodzie V.. Świadek ten przy tym przed Sądem po okazaniu mu dokumentacji z akt szkody zgłoszonej przez K. K. (1) swojemu ubezpieczycielowi wycofał się z części swoich wcześniejszych wniosków i przyznał, iż uszkodzenia te mogły powstać w kontakcie pomiędzy samochodem V. a F. (...) w okolicznościach wskazywanych przez oskarżonego z tym zastrzeżeniem, iż w takim wypadku uszkodzenia w pojeździe V. mogły nie w całości pochodzić ze zdarzenia z dnia 23 marca 2011 r. (k. 470). Oceniając zeznania tego świadka Sąd uznał, iż podstawą ustaleń stanu faktycznego sprawy niniejszej mogą być jedynie te, które świadek składał przy ponownym rozpoznaniu sprawy, gdyż swoje wnioski świadek opierał dopiero wtedy na całości okoliczności. Abstrahując już bowiem nawet od tego, że wydana przez tego świadka opinia mogła zostać potraktowana jako jedynie dokument prywatny, świadek swoje wnioski wysnuwał w oparciu o przedstawione mu fragmentarycznie okoliczności. W ten sam sposób należało odnieść się do opinii biegłego H. S. co do niemożliwości zaistnienia kolizji między samochodami oskarżonego K. i świadka G. jako przyczynie ujawnionych uszkodzeń obu pojazdów i powodów jakie doprowadziły biegłego do takiej konkluzji, czyli nieprzystawalności zniszczeń do siebie nawzajem. W opinii powyższej biegły (tak jak świadek S. G.) swoje wnioski opierał jedynie na okolicznościach podanych przez D. G. (1). Biegły S. także wydając opinię nie opierał się wszakże na aktach szkody zgłoszonej przez K. K. (1) do swojego ubezpieczyciela, ani także na aktach szkody powstałej wcześniej w samochodzie marki V.. Jedynie wydana w sprawie niniejszej opinia została oparta na wszystkich tych okolicznościach i to zawarte w niej wnioski Sąd uznał za w pełni wartościowy materiał dowodowy w sprawie. Fakt, iż pojazd V. posiadał już przed kolizją z samochodem oskarżonego K. uszkodzenia, potwierdziła świadek T. S. (1) i jedynie w tym zakresie jej zeznania należało uznać za przydatne do ustalenia stanu faktycznego sprawy. Zeznania tego świadka zasadniczo pokrywały się z dokumentacją dotyczącą likwidacji szkody z dnia 28 października 2010 roku wobec czego Sąd nie miał podstaw do ich kwestionowania. Z kolei za wiarygodne ale mało przydatne bo jedynie potwierdzające kwestie zgłoszenia przez D. G. (1) szkody ubezpieczycielowi, Sąd uznał zeznania świadka J. K. .

Reasumując w świetle okoliczności ustalonych w sprawie niniejszej należało uznać, iż oskarżony K. K. (1), który potwierdził zajście zdarzenia z dnia 23 marca 2011 roku ubezpieczycielowi nie popełnił czynu zabronionego. Jak wynika z opinii biegłego wspartej dodatkowo zeznaniami świadka G. do powstania uszkodzeń w obu pojazdach należących do oskarżonego K. K. (1) i świadka D. G. (1) mogło dojść w wyniku kolizji, w której uczestniczyły te dwa pojazdy z tym zastrzeżeniem, że w samochodzie V. zgłoszone ubezpieczycielowi zostały rozleglejsze niż powstałe faktycznie. Jednocześnie w odniesieniu do zarzucanego oskarżonemu czynu podkreślić bezwzględnie należy, iż oskarżony K. w oświadczeniu znajdującym się w aktach sprawy na k. 94 wymienił jedynie datę i okoliczności kolizji, a także umiejscowienie uszkodzeń obu samochodów ograniczając się do wskazania, iż uszkodzeniu uległ przód jego samochodu i bok samochodu V.. Zgodnie natomiast z treścią opinii biegłego w rzeczonej kolizji faktycznie uszkodzeniu mógł ulec bok samochodu V., jednak posiadał on już wcześniej uszkodzenia bardziej rozległe pochodzące z wcześniejszego zdarzenia. Za zupełnie nieuprawnione należy zatem uznać twierdzenie, iż składając oświadczenie o powyżej wskazanej lakonicznej treści, K. K. (1) wiedział, że podstawą żądania wypłaty odszkodowania przez D. G. (1) będzie twierdzenie nieprawdziwe, czyli, że wszystkie ujawnione w samochodzie V. uszkodzenia powstały z powodu kolizji w dniu 23 marca 2011 r. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw by wiedzę takową oskarżonemu K. K. (1) przypisywać, nie można na podstawie zebranych w sprawie dowodów wysnuć logicznego wniosku, iż oskarżony K. wiedział, że D. G. (1) będzie ubiegał się o odszkodowanie, które mu się nie należy z powodu fikcyjności okoliczności faktycznych, jakie legną u jego podstaw. Wobec faktu, iż jak ustalono w sprawie kolizja faktycznie miała miejsce, nie można poczynić ustaleń, iż K. K. (1) miał świadomość, iż żądanie D. G. (1) oparte na jego oświadczeniu będzie stanowiło próbę wyłudzenia nienależnego odszkodowania, czyli doprowadzenia ubezpieczyciela do tego, aby pod wpływem błędu, co do zaistnienia okoliczności faktycznej rodzącej odpowiedzialność odszkodowawczą, dokonał niekorzystnego dla siebie rozporządzenia mieniem w postaci sumy odszkodowania wypłaconej D. G.. Nie ma bowiem podstaw do uznania, iż złożone przez K. K. (1) oświadczenie było obiektywnie nieprawdziwe. Nie można zatem ustalić, iż oskarżony chciał udzielić pomocy D. G. w jego przestępnym działaniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z przepisem art. 632 pkt 2 kpk.