Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:03.518]

Wyrokiem z dnia 26 maja 2014 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie z powództwa T. K. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę i ustalenie oddalił powództwo. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach, a mianowicie wskazał, iż powództwo nie zasługuje na następujących ustaleniach, a mianowicie, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 18 lutego 2013 roku pan T. K. został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest spowodowania w dniu 17 października 2011 roku zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez uderzenie w stojący na jezdni pojazd marki n. numer rejestracyjny (...), to jest o czyn z artykułu 86 paragraf 1 Kodeksu wykroczeń. W postępowaniu karnym została wydana opinia przez biegłego z zakresu ruchu drogowego R. B.. Dalej Sąd ustala Rejonowy, że powód zgłosił szkodę pozwanemu, lecz pozwany nie uznał swojej odpowiedzialności powołując się na brak zawinienia po stronie kierującej samochodem n. numer rejestracyjny (...). Sąd Rejonowy w oparciu o te ustalenia zważył, co następuje, a mianowicie wskazał, że stosownie do artykułu 436 paragraf 2 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego podstawą odpowiedzialności w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacyjnych nie jest zasada ryzyka, lecz zasada winy. Pozwany już na etapie postępowania likwidacyjnego kwestionował winę kierującego samochodem n., a tym samym swoją odpowiedzialność z tytułu udzielenia ochrony ubezpieczeniowej w ramach ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego. Powód dochodząc zaś roszczeń wynikających ze zderzenia się pojazdów winien w pierwszym rzędzie wykazać zawinienie kierującego samochodem n.. Z artykułu 207 paragraf 6 Kodeksu cywilnego wynika obowiązek powołania wszelkich twierdzeń i dowodów już w pozwie. Tymczasem w pozwie nie zgłoszono żadnych wniosków dowodowych zmierzających do wykazania winy spowodowania kolizji. Ustalenie tej okoliczności wymaga natomiast wiadomości specjalnych. Sąd nie mógł, zatem rozstrzygnąć, kto ponosi winę bez zasięgnięcia opinii biegłego, czyli bez zasięgnięcia wiedzy specjalistycznej. Dalej Sąd Rejonowy zważa, że powód przedstawił wprawdzie opinię biegłego wydaną w postępowaniu karnym, czyli de facto w postępowaniu wykończeniowym jednak nie zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, sądów powszechnych i doktryny tego rodzaju dokument prywatny nie może zastąpić dowodu z opinii biegłego, jest to jedyny dokument prywatny, który świadczy o tym, że osoba, która go podpisała złożyła określone oświadczenie. Wyeksponowania wymaga przy tym jak wskazuje Sąd Rejonowy, iż biegły wydając opinię w sprawie o wykroczenie oparł się na materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu karnym. Wykorzystanie tej opinii, jako podstawy ustalenia przebiegu zdarzenia i osoby odpowiedzialnej za zaistnienie nastąpiłoby, zatem z naruszeniem zasady bezpośredniości postępowania dowodowego wyrażonej w artykule 235 Kodeksu postępowania cywilnego. Wreszcie Sąd Rejonowy zważa, że z samego faktu uniewinnienia powoda od spowodowania kolizji nie można wyprowadzić wniosku o zawinieniu kierującej samochodem n.. Wyrok ten nie wiąże, bowiem Sądu w postępowaniu cywilnym zgodnie z artykułem 11 Kodeksu postępowania cywilnego i wreszcie Sąd Rejonowy wskazuje, że powód wniósł jedynie o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego R. B., ale dowód z tej opinii uzupełniającej nie mógł być przeprowadzony gdyż dowód z opinii biegłego w rozpoznawanej sprawie w ogóle nie został przeprowadzony, a zatem trudno mówić o tym, aby doszło do sytuacji, iż biegły miałby wydawać opinię uzupełniającą skoro nie wydał opinii podstawowej. Reasumując Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że wobec nie udowodnienia winy kierującej samochodem n. a tym samym słuszności powództwa, co do zasady Sąd oddalił wnioski dowodowe zmierzające do ustalenia rozmiarów krzywdy powoda, albowiem byłyby one bezprzedmiotowe. Apelację od tego orzeczenia wniósł powód, zaskarżył wyrok w całości na podstawie artykułu 380 Kodeksu postępowania cywilnego. Zaskarżył postanowienie oddalające wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków R. B. oraz przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych ortopedy, neurologa i biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej, a także dowodu z przesłuchania stron. Zarzucił naruszenie artyk..., nie rozpoznanie istoty sprawy, po drugie naruszenie prawa procesowego to jest z artykułu 235 Kodeksu postępowania cywilnego, następnie artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 328 paragraf 2 k.p.c., wreszcie artykułu 217 paragraf 1 k.p.c. w związku z artykułem 299 k.p.c. i artykułem 233 k.p.c. i mając powyższe zarzuty na uwadze na podstawie artykułu 368 paragraf 1 punkt 5 k.p.c. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji celem ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja, jako niezasadna polegała oddaleniu. Przede wszystkim należy stwierdzić, iż wszelkie zarzuty, które zostały zgłoszone w apelacji okazały się bezzasadne. Należy je rozpocząć od prawidłowych wywodów Sądu Rejonowego, iż w niniejszej sprawie podstawą odpowiedzialności był artykuł 436 paragraf 2 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego, czyli odpowiedzialność za zderzenie się mechanicznych środków komunikacji na podstawie winy, albowiem obydwa pojazdy były w ruchu w chwili zaistnienie zdarzenia. W takiej sytuacji pierwszą przesłanką odpowiedzialności jest ustalenie zasady, jest ustalenie zasady odpowiedzialności, zatem kto ponosi winę za to zdarzenie. To, co podnosi strona powodowa w apelacji, iż w postępowaniu wykroczeniowym powód został uniewinniony od postawionego mu zarzutu z artykułu 86 paragraf 1 Kodeksu wykroczeń, czyli z sprowadzenia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie ma kompletnie znaczenia w tej sprawie w takim sensie, iż przede wszystkim musielibyśmy mówić o odpowiedzialności kierującej pojazdem n., a w stosunku do osoby ubezpieczonej z tytułu OC u strony pozwanej nie toczyło się żadne postępowanie karne, czy też postępowanie wykroczeniowe, a zatem uniewinnienie powoda w tamtej sprawie nie świadczy jeszcze o tym, że doszło do zawinienia po stronie kierującej samochodem n., albowiem w stosunku do niej takie postępowanie nie było przeprowadzone. Jeżeli chodzi o pozostałe zarzuty, które w zasadzie to sprowadzają się do tego, że Sąd powinien się oprzeć na opinii biegłego, która zapadła w postępowaniu wykroczeniowym to należy zgodzić się tutaj z Sądem Rejonowym, iż dokument w postaci takiej opinii w postępowaniu cywilnym, czyli opinia wydana w innym postępowaniu może być jedynie dokumentem prywatnym w innym postępowaniu albowiem mamy do czynienia z zasadą bezpośredniości, a zatem nie możemy przyjąć, że ta opinia, która została w kserokopii załączona do niniejszej sprawy stanowi dowód w postaci opinii z tytułu wiadomości specjalnych wydanej w niniejszej sprawie. Co więcej należy zwrócić uwagę, że nawet w sytuacji, kiedy doszło do wezwania pełnomocnika powoda, do sprecyzowania wniosków dowodowych to sformułował on wniosek o wydanie uzupełniającej opinii ustnej przez biegłego, który wydawał opinię w sprawie o wykroczenia, przy czym należy zwrócić uwagę, że po pierwsze to trudno mówić o opinii, o opinii uzupełniającej skoro w ogóle nie była wydawana w niniejszej sprawie opinia podstawowa, a po drugie w piśmie procesowym, w którym jest ten wniosek o dopuszczenie dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego dopuszczanej nie jest w ogóle sformułowana teza dowodowa, a zatem trudno, żeby Sąd z urzędu działał za stronę i formułował tezę dowodową albowiem byłoby to naruszenie zasady kontradyktoryjności. Wreszcie na rozprawie po zamknięciu, której zapadł wyrok skarżonej w niniejszej sprawie pełnomocnik powoda podtrzymując zgłoszone wnioski dowodowe, a zatem wnosząc o uzupełniającą opinię biegłego R. B. również nie sformułował tezy dowodowej. Określił to w ten sposób tutaj cytat:, że może być wydana ona w formie ustnej lub pisemnej, przy czym biegły winien uwzględnić informacyjne wyjaśnienia powoda", a zatem również nie jest zakreślona teza dowodowa. Wreszcie przechodząc do zarzutu, iż Sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania stron należy stwierdzić, iż dowód z przesłuchania stron zgodnie z artykułem 299 Kodeksu postępowania cywilnego jest dowodem tak zwanym ostatecznym, a zatem jeżeli istnieją po przeprowadzeniu wszelkich dowodów w sprawie jeszcze niewyjaśnione okoliczności faktyczne, Sąd w zależności od tego czy uzna to za stosowne, może dopuścić dowód z przesłuchania strony. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie zachodziła, albowiem nie zostały przeprowadzone, żadne dowody, które mogłyby być przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody wnioskowane przez powoda były dowodami wnioskowanymi na rozmiar szkody, wysokość odszkodowania, natomiast nie odnosiły w ogóle się do zasady odpowiedzialności ubezpieczonej z tytułu OC ubezpieczonego. Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 385 Kodeksu postępowania cywilnego oddalił apelację uznając ją za bezzasadną. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd rozstrzygnął w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania i zasądził od T. K. na rzecz strony pozwanej kwotę jeden tysiąc dwieście złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego na podstawie artykułu 98 Kodeksu postępowania cywilnego, przy czym ta kwota ta obejmuje jedynie wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej i została zasądzona według norm przepisami. (...)