Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:Przewodniczący: SSR Joanna Sienicka

Protokolant: sekretarz sądowy Kalina Pawełko

w obecności oskarżyciela publ. P. S.

po rozpoznaniu w dniu 12 II, 12. III, 21 IV 2015 r. sprawy

K. W.

c. A. i I. z domu W.

ur. (...) w L.

obwinionej o to, że: w dniu 4 października 2014r. o godz. 17:25 w D. na skrzyżowaniu ulicy (...) z (...) prowadząc pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) wykonała manewr wyprzedzania pojazdu O. (...) o nr rej. (...) na w/w skrzyżowaniu, oraz znajdując się w jego obrębie oznakowanym przejściu dla pieszych zmuszając pieszych do szybkiego opuszczenia przejścia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

- tj. za wykroczenie z art. 86§1 kw w zw. z art. 97 kw i w zw. z art. 24 ust 7 pkt 3 oraz art. 26 ust. 1 i 3 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA:

I obwinioną K. W. uznaje za winną tego, że w dniu 4 października 2014r. o godz. 17:25 w D. na skrzyżowaniu ulicy (...) z (...) prowadząc pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) wykonała manewr wyprzedzania pojazdu O. (...) o nr rej. (...) na skrzyżowaniu oraz na oznakowanym przejściu dla pieszych znajdującym się bezpośrednio za w/w skrzyżowaniem, nie zachowując należytej ostrożności i nie ustępując pierwszeństwa osobom pieszym przechodzącym przez to przejście i zmuszając pieszych do szybkiego opuszczenia przejścia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 97 kw i w zw. z art. 24 ust 7 pkt 3 oraz art. 26 ust. 1 i 3 pkt 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym skazuje ją, wymierzając na podstawie art. 86§1kw w zw. z art. 9§1 kw karę 1000 (jeden tysiąc) złotych grzywny;

II na podstawie art. 86§3kw orzeka wobec obwinionej zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6(sześciu)miesięcy;

III na podstawie art. 29§3 kw zobowiązuje obwinioną do zwrotu prawa jazdy ;

IV na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinioną od kosztów postępowania i opłaty.

Sygn. akt IX W 4994/14

UZASADNIENIE

Obwiniona K. W. mieszka w G. gmina (...), prowadzi (...) , osiąga dochód miesięczny około (...), na utrzymaniu ma (...), jest rozwiedziona( dane k 33)

W dniu 4 października 2014r około godziny 17.25 pokrzywdzone L. Ł. (1) i jej matka E. D. (1) wracały z dwojgiem dzieci w wieku (...)i (...)ze spaceru do miejsca zamieszkania . Weszły na oznakowane przejście dla pieszych znajdujące się na ul (...) w D. . Przejście to znajduje się za skrzyżowaniem ul (...) z ul (...). Przed w/w skrzyżowaniem także jest oznakowane przejście. Pokrzywdzone przeszły przez prawy pas ruchu i weszły na pas lewy.

W tym czasie ul (...) od strony ul (...) w kierunku skrzyżowania z (...) do sklepu (...) jechał samochodem marki O. o nr rej. (...) M. S. (1). Za nim O. (...) o nr rej. (...) poruszała się jego konkubina- obwiniona K. W.. W samochodzie M. S. (1) znajdowała się jego (...)córka. Poruszał się on z prędkością około 30km/h. Obwiniona przed przejściem dla pieszych znajdującym się przed skrzyżowaniem z (...) rozpoczęła manewr wyprzedzania pojazdu M. S. (1). Zjechała na lewy pas ruchu. Wykonując wyprzedzanie wjechała na skrzyżowanie .

Zbliżający się do przejścia , jadący lewym pasem ruchu, pojazd obwinionej zauważyła L. Ł. (1). Znajdowała się wraz z matką i dziećmi na lewym pasie ruchu . Popchnęła matkę prowadzącą wózek i drugie dziecko w kierunku chodnika, sama także wbiegła na chodnik. Obwiniona wjechała na przejście lewym pasem ruchu. Prawym pasem ruchu poruszał się M. S. (1). Oba pojazdy skręciły na parking przy sklepie (...). L. Ł. pobiegła w tamtym kierunku, spisała nr rejestracyjny pojazdu obwinionej, wezwała policję. Rozmawiała z obwinioną. K. W. przeprosiła ją. Po chwili na parking podeszła E. D. (1) z dziećmi.

Po sklep (...) przybył patrol policji w składzie (...). Rozmawiali z uczestnikami zdarzenia. L. Ł. (3) zgłosiła, iż gdyby nie uskoczyła z przejścia zostałyby potrącona przez samochód wykonujący manewr wyprzedzania na przejściu dla pieszych.

Ulica (...) w D. w rejonie skrzyżowania z (...) ma szerokość 6,6m. Odległość przejść dla pieszych zlokalizowanych przed i za skrzyżowaniem z ulicą(...)wynosi 27m. Skręt w (...) jest po lewej stronie patrząc z kierunku z jakiego poruszała się obwiniona. Piesze przechodziły przez przejście dla pieszych ze strony prawej na lewą patrząc z kierunku z jakiego nadjeżdżała obwiniona. Oba przejścia znajdujące się rejonie skrzyżowania oznakowane są znakami poziomymi i pionowymi D-6

(d. protokół przyjęcia zawiadomienia k 3, szkic k 5, 47, notatka k 7, 44, zdjęcia k 31-32, 47v-49v, płyta k 45, wyjaśnienia obwinionej k 33-33v, 9v-10, L. Ł. k 34, 4v, 50v, A. B. k 34-34v, E. D. k 34v, 8v, M. S. k 39-39v, P. B. k 50-50v )

Obwiniona nie przyznała siędo popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż jechała za narzeczonym M.S. ul (...) w D. w stronę sklepu (...). Około 150m przed przejściem dla pieszych i przed skrzyżowaniem chciała wyprzedzić samochód narzeczonego. Zjechała na lewy pas ruchu dla przeciwnego kierunku jazdy. Gdy zaczynała manewr widziała jak pokrzywdzona z matką schodzą z pasów , podjechała kawałek i przed pasami wróciła na pas prawy wjeżdżając za poprzedzający ją pojazd-nie zrealizowała manewru wyprzedzania gdyż nie można wyprzedzać na przejściu. Nie była w stanie dokładnie określić w jakiej odległości przed pasami zrezygnowała z wyprzedzania, mogło to być 10-20m. Swoją prędkość określiła na 50km/h, a prędkość samochodu M. S. na 30km/h. Oświadczyła, iż na przejście dla pieszych wjechała już prawym pasem ruchu. W tym czasie pokrzywdzona znajdowała się na lewym poboczu i machała do niej ręką. Obwiniona przyznała, iż wykonywanie wyprzedzania tak blisko przejścia nie było właściwe, ale stwierdziła, iż nie ma tam zakazu wyprzedzania . Wyjaśniła, iż rozpoczynając manewr widziała pieszych na przejściu, byli 1m od końca przejścia. Równolegle z wyprzedzanym pojazdem jechała na odcinku około 120m.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej, uznając je za przejaw przyjętej przez nią linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane wykroczenie. Twierdzenia obwinionej pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych-L. Ł. (1) i E. D. (1) .

L. Ł. (1) zeznała, iż szła z matką i dwojgiem dzieci , jedno znajdowało się wózku, z parku do domu. Weszła na przejście dla pieszych na ul (...). Wchodząc na przejście zauważyła nadjeżdżający z lewej strony samochód O. koloru białego. Pojazd ten jechał wolno około 30-40km/h. Oceniła jego prędkości i odległość od przejścia jako umożliwiające bezpieczne przejście przez jezdnię. Gdy przeszli prawy pas ruchu i wchodzili na pas lewy zauważyła czarnego O. , który tuż przed pasami znajdującymi się przed skrzyżowaniem rozpoczął manewr wyprzedzania zauważonego wcześniej białego O.. Wykonując manewr wyprzedzania kierująca wjechała na skrzyżowanie lewym pasem ruchu poruszając się równolegle z pojazdem wyprzedzanym. Zbliżała się z dużą prędkością do przejścia na którym , na lewym pasie ruchu, znajdowała się pokrzywdzona. L. Ł. zeznała, iż widząc to popchnęła matkę prowadzącą wózek w kierunku chodnika i sama wbiegła na chodnik. Zaznaczyła, iż jej matką jest osobą niedosłyszącą. Obwiniona wjechała na przejście dla pieszych, z którego zbiegły, nadal jadąc lewym pasem ruchu i będąc w trakcie wyprzedzania samochodu O.. Zdaniem pokrzywdzonej gdyby z matką i dziećmi nie zbiegły z przejścia doszłoby do ich potrącenia przez obwinioną. Była zdenerwowana i zszokowana zachowaniem obwinionej dlatego pobiegła na parking T., na który skręciły oba pojazdy, spisała numery rejestracyjne i zawiadomiła policję . Rozmawiała z obwinioną, którą ją przeprosiła, stwierdziła, iż widziała ich na przejściu ale uznała, że zdążą z niego zejść.

Relacja ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach E. D. (1). Podała ona, iż wracała z córka i dziećmi ze spaceru. Przechodzili przez przejście dla pieszych . Zauważyła samochód , który zaczął wyprzedzać białego O. (...) przed pierwszymi pasami , po czym wyprzedał go przejeżdżając przez skrzyżowanie i wjeżdżając na pasy po których przechodziły. Córka popchnęła ją i dzieci na chodnik. Potwierdziła, że ma ubytek słuchu, a nadjeżdżające pojazdy widziała, nie słyszała ich. W toku czynności wyjaśniających świadek zeznała, co potwierdziła na rozprawie, iż obwiniona „omal ich nie rozjechała”, wyprzedzała białego O. jadąc przez skrzyżowanie jakby ich nie wdziała. Gdyby córka nie zareagowała, mogło dojść do ich potrącenia.

Sąd w całości podzielił zeznania w/w świadków uznając je za spójne, logiczne, rzeczowe i konsekwentne w toku całego postępowania. Należy zauważyć, iż z zeznań wyżej wymienionych wynika jednoznacznie , że obwiniona rozpoczęła manewr wyprzedzania przed skrzyżowaniem w rejonie przejścia dla pieszych, kontynuowała go przejeżdżając przez skrzyżowanie i wjeżdżając na kolejne przejście po którym szły piesze z dziećmi, czym zmusiła je do przyspieszenia kroku i zbiegnięcia z przejścia.

Odmiennie Sąd ocenił zeznania M. S. (1). Zeznania w/w stoją w sprzeczności z zeznaniami L. Ł. i E. D.. Jako konkubent obwinionej świadek jest zainteresowany rozstrzygnięciem w sprawie. Podał on, iż obwiniona zaczęła go wyprzedzać 100m przed pierwszymi pasami , które są przed skrzyżowaniem ul (...) z (...). Następnie jeszcze przed tymi pasami i przed skrzyżowaniem wróciła na pas prawy wjeżdżając za jego pojazd. Oświadczył, że jechał 30km/h. Pieszych na pasach nie widział Pokrzywdzoną widział po prawej stronie albo po lewej jak zeszła z pasów.

Funkcjonariusze policji nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia. Przybyli na parking , gdzie czekała pokrzywdzona. A. B. (2) zeznał, iż L. Ł. (1) twierdziła, iż na skrzyżowanie wjechały dwa pojazdy poruszające się równolegle, jeden wyprzedzał drugiego i omal nie doszło do potrącenia jej .

P. B. (2) zeznał na rozprawie, iż zgłaszająca mówiła, że obwiniona wyprzedzała na skrzyżowaniu. Nie wspominała o konieczności zbiegnięcia z przejścia, tylko że chwyciła matkę za rękę aby uniknąć potrącenia. Z zachowania L. Ł. wynikało, że mogła poczuć się zagrożona. Przyznał, że zastosował wobec obwinionej pouczenie, gdyż kodeks wykroczeń dawał mu taką możliwość. Jednocześnie świadek potwierdził treść notatki sporządzonej w dniu zdarzenia, z której wynika, iż pokrzywdzona na miejscu zdarzenia stwierdziła, że gdyby nie uskoczyła doszłoby do potrącenia, a obwiniona wyprzedzać zaczęła tuż przed przejęciem i na skrzyżowaniu .

Sąd zasadniczo nie kwestionował zeznań w/w świadków , zawierają one relacje zasłyszane od uczestników zdarzenia. Zwrócić należy uwagę, iż funkcjonariusze policji nie rozmawiali z drugą pokrzywdzoną- E. D. (1) przed podjęciem decyzji o pouczeniu obwinionej. Sąd nie podzielił oceny społecznej szkodliwości czynu i charakteru zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym spowodowanego przez obwinioną, które doprowadziły do zastosowania wobec niej pouczenia przez R. B..

Mając powyższe na uwadze wina obwinionego nie budzi wątpliwości a polega na tym, że w dniu 4 października 2014r. o godz. 17:25 w D. na skrzyżowaniu ulicy (...) z (...) prowadząc pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) wykonała manewr wyprzedzania pojazdu O. (...) o nr rej. (...) na skrzyżowaniu oraz na oznakowanym przejściu dla pieszych znajdującym się bezpośrednio za w/w skrzyżowaniem, nie zachowując należytej ostrożności i nie ustępując pierwszeństwa osobom pieszym przechodzącym przez to przejście i zmuszając pieszych do szybkiego opuszczenia przejścia, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia określonego w art 86§1 kw w zw. z art. 97 kw i w zw. z art. 24 ust 7 pkt 3 oraz art. 26 ust. 1 i 3 pkt 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

Szczególna ostrożność, zgodnie z art. 2 ust. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym polega na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Użycie przez ustawodawcę określenia „szczególna” ostrożność, oznacza, że chodzi o kwalifikowaną postać ostrożności.

Kierujący zobowiązani są do zachowania szczególnej ostrożności w sytuacjach wskazanych w ustawie, które wiążą się z większym niż przeciętne niebezpieczeństwem. Kierujący zbliżając się do przejścia dla pieszych zobowiązany jest zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu, który znajduje się na przejściu. Obowiązek ten wynika z art. 26 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Specjalne zasady obowiązujące kierujących przy zbliżaniu się do przejść i przejeżdżaniu przez nie wynikają z zagrożenia dla pieszych jakie stwarzają pojazdy przejeżdżające przez przejścia. Zatem kierujący zbliżając się do przejścia musi być szczególnie uważny i winien obserwować przejście, aby gdy zajdzie taka potrzeba zatrzymać swój pojazd przed przejściem i przepuścić pieszego. Pieszy znajdujący się na przejściu ma pierwszeństwo przed pojazdami- art. 13 ust 1 zdanie drugie prawa o ruchu drogowym. Należy podkreślić, że przejście na którym doszło do potrącenia jest dobrze oznakowane znakami poziomymi i pionowymi. Zgodnie z treści art. 24 ust 7pkt3 Prawa o ruchu drogowym zabronione jest wyprzedzanie pojazdu na skrzyżowaniu . Art. 26ust 3plt1 prawa o ruchu drogowym zawiera zakaz wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim.

Nie ulega wątpliwości, iż obwiniona zobowiązana była do ustąpienia pierwszeństwa pokrzywdzonym przechodzącym przez oznakowane przejście dla pieszych, naruszyła także zakaz wyprzedzania na skrzyżowaniu i na przejściu dla pieszych. Obwiniona nie zachowała szczególnej ostrożności, wykonując manewr wyprzedzania wjechała na dobrze widoczne, oznakowane przejście na którym znajdowały się osoby piesze zmuszając je do zbiegnięcia z przejścia. Społeczna szkodliwość powyższego czynu jest znaczna. Obwiniona naruszyła jedne z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Piesi znajdujący się na oznakowanym przejściu maja prawo oczekiwać, iż inni uczestnicy ruchu będą respektowali ich prawo do przejścia w sposób bezpieczny na drugą stronę jezdni. Obwiniona wjeżdżając w takiej sytuacji na przejście spowodowała poważne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Na przejściu znajdowały się wówczas dwie osoby dorosłe i dwoje małych dzieci. Jedynie dzięki reakcji pokrzywdzonej L. Ł. zdołały uniknąć potrącenia .

Zachowanie obwinionej zasługuje na szczególne potępienie i właściwą reakcję . Zgodnie z art. 41 kw wobec sprawcy czynu możliwe jest poprzestanie na zastosowaniu pouczenia, zwrócenia uwagi, ostrzeżeniu lub na zastosowaniu innych środków oddziaływania wychowawczego. W danej sytuacji, mając na uwadze poważne zagrożenie jakie obwiniona stworzyła i naruszenie przez nią podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzestanie na zastosowaniu środków oddziaływania wychowawczego nie było wystarczające. Z tego też względu mając na uwadze treść art. 61§1pkt2 kpw Sąd uznał, iż pouczenie nie stanowiło wystarczającej reakcji na wykroczenie.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności Sąd orzekł wobec obwinionej karę grzywny w wysokości 1000 złotych. Orzeczona kara, w ocenie Sądu, jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionej i społecznej szkodliwości zarzucanego jej czynu i nie może być postrzegana jako rażąco surowa. Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze fakt, że obwiniona naruszyła podstawowe zasady ruchu drogowego. Zachowanie obwinionej charakteryzuje się bardzo wysoką szkodliwością społeczną .

Na podstawie art. 86§3kw Sąd orzekł wobec obwinionej zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6miesięcy zobowiązując obwinioną , na podstawie art. 29§3 kw , do zwrotu prawa jazdy .

Art. 86 § 3 kw przewiduje możliwość orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów w stosunku do osoby, która spowodowała zagrożenie w ruchu drogowym. Ustawodawca przyjął , że zakaz prowadzenia pojazdów winien być orzekany za popełnienie wykroczeń, które mają decydujący wpływ na poziom bezpieczeństwa w ruchu. Orzekanie zakazu prowadzenia pojazdów stanowi wykluczenie z ruchu kierowców, którzy zagrażają bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Zachowanie obwinionej wskazuje, że stwarza takie zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego , które przemawia za czasowym pozbawienia jej uprawnień do kierowania pojazdami.

Wszystkie wskazane powyżej okoliczności Sąd miał na uwadze przy określaniu okresu na jaki orzeczony został środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd uznał, że orzeczenie go na 6 miesięcy jest uzasadnione okolicznościami niniejszej sprawy i wpłynie na obwinioną wychowawczo. Czas na który obwiniona zostanie wyeliminowana z ruchu umożliwi jej wnikliwe przeanalizowanie swojego postępowania.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinioną od kosztów postępowania i opłaty, mając na uwadze jej sytuację majątkową i osobistą.