Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 lutego 2015 r. i 2 kwietnia 2015 r. sprawy, przeciwko L. B. s. J. i D. z domu B. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

w dniu 15 lipca 2014 r. około godz. 17:15 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) , naruszył zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas wjazdu na skrzyżowanie, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) nr rej. (...), uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku w/w zdarzenia kierowca samochodu marki O. p. A. C. lat 86 doznał obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157§ 2 KK,

tj. o czyn z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. Nr 108 poz. 1137 ze zm.)

Orzeka

1)  Obwinionego L. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 5168/14

UZASADNIENIE

L. B. został obwiniony o to, że w dniu 15 lipca 2014 r. około godz. 17:15 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) , naruszył zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas wjazdu na skrzyżowanie, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) nr rej. (...), uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku w/w zdarzenia kierowca samochodu marki O. p. A. C. lat 86 doznał obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157§ 2 KK, tj. o czyn z art. 86 § 1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. Nr 108 poz. 1137 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lipca 2014 r. około godz. 17:15 L. B. kierował samochodem marki O. (...) nr rej. (...). Jechał ul. (...) w W. i dojeżdżał do skrzyżowania z ul. (...). Wskazane skrzyżowanie wyposażone było w sygnalizację świetlną. L. B. podczas wjazdu na skrzyżowanie nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony dla jego kierunku ruchu i wjechał za sygnalizator. Następnie uderzył w pojazd marki O. (...) nr rej. (...), który poruszał się ul. (...), uszkadzając obydwa pojazdy. W wyniku kolizji kierujący samochodem marki O. (...) nr rej. (...) A. C. odniósł obrażenia ciała w postaci: uraz głowy bez utraty przytomności, uraz odcinka szyjnego kręgosłupa, neurastenia pourazowa, reakcja sytuacja. Obrażenia ciała jakich doznał A. C. spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 kk.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego L. B. /k. 34-35, 79-80/, zeznań oskarżyciela posiłkowego A. C. /k. 80/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, szkicu /k. 3/, kserokopii dowodu rejestracyjnego /k. 10/, o świadczeń /k. 11, 12, 13/, kserokopii dokumentów ubezpieczeniowych /k. 17, 19, 25-26/, dokumentacji lekarskiej /k. 20-22/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 37-38/ oraz dokumentacji fotograficznej złożonej przez oskarżyciela posiłkowego /k. 76-78/.

Obwiniony L. B. składając wyjaśnienia w postępowaniu wyjaśniającym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż posiada prawo jazdy kat. B, C, BE i CE. Wskazał on również, iż właścicielem samochodu jest jego pracodawca Z. M.. Oświadczył on nadto, iż dwukrotnie sporządził pokrzywdzonemu oświadczenia. Podkreślił, iż pierwsze z nich sporządził zaraz po kolizji wieczorem i zostało one przekazane pokrzywdzonemu następnego dnia do jego domu. Obwiniony wskazał również, iż treść powyższego oświadczenia w zakresie dotyczącym określenia szkody nie spodobała się A. C., dlatego też pokrzywdzony sam stwierdził, iż zredaguje niniejszy tekst. L. B. podał nadto, iż kolejnego dnia odbyło się spotkanie, w czasie którego napisał on nowe oświadczenie według wskazówek pokrzywdzonego. Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach oświadczył również, iż A. C. nachodził go telefonami, aby zrekompensował on mu szkodę moralną w postaci kwoty pieniężnej. L. B. podkreślił, iż brak jego zgody na powyższą propozycję pokrzywdzonego spowodowało skierowanie niniejszej sprawy na Policję. /k. 34-35 wyjaśnienia obwinionego L. B. /

Na rozprawie sądowej w dniu 2 kwietnia 2015 r. obwiniony L. B. również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż składając wyjaśnienia na Policji złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze. Odnosząc się do zarzuconego mu czynu obwiniony przyznał, iż jechał wówczas ul. (...). Wskazał również, iż gdy dojeżdżał do skrzyżowania nastąpiła raptowna zmiana świateł sygnalizacji świetnej. Oświadczył on przy tym, iż w wyniku hamowania na przejściu dla pieszych wpadł w poślizg, w wyniku czego siła pędu zniosła go na skrzyżowanie gdzie odbywał się ruch. L. B. podkreślił, iż uczestnicy ruchu z prawej strony, z uwagi na zachowanie obwinionego zatrzymali się i jedynie pokrzywdzony nie wykonał żadnego działania, w wyniku czego uderzył w kierowany przez niego samochód. Obwiniony podkreślił przy tym, iż pojazd dostawczy, którym się poruszał był dwa razy cięższy od samochodu oskarżyciela posiłkowego. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazał również, iż po zdarzeniu wyszedł z samochodu, natomiast jeden ze świadków zadzwonił na policję, a następnie udał się w kierunku uczestników zdarzenia i zapytał się czy potrzebna jest karetka. L. B. wskazał nadto, iż pokrzywdzony wyszedł z samochodu i powiedział, że karetka mu jest niepotrzebna. Podał on także, iż świadek zdarzenia chciał zjechać na pobocze samochodem pokrzywdzonego. L. B. wskazał również, iż sam też zjechał swoim autem. Oświadczył on także, iż przez cały ten czas oczekiwali oni na przyjazd policji. /k. 79-80 wyjaśnienia obwinionego L. B. /

L. B. ma 60 lat. Z zawodu jest kierowcą. Obecnie przebywa na rencie w wysokości ok. 250 zł. Pozostaje w separacji z żoną, posiada dorosłe dzieci. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 79 wyjaśnienia obwinionego L. B. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał złożone przez obwinionego wyjaśnienia, w których przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, za w pełni wiarygodne. Znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd posłużył się również zeznaniami oskarżyciela posiłkowego A. C. /k. 80/. Opisany przez niego przebieg kolizji jest spójny z wyjaśnieniami obwinionego. W złożonych zeznaniach oskarżyciel posiłkowy potwierdził, iż obwiniony nie zatrzymał kierowanego przez siebie pojazdu i wjechał na skrzyżowanie przy nadawanym dla jego kierunku ruchu czerwonym sygnale sygnalizacji świetlnej, uderzając w samochód kierowany przez A. C., który znajdował się na w/w skrzyżowaniu.

Zeznania oskarżyciela posiłkowego A. C. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Są one spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami obwinionego.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, szkicu /k. 3/, kserokopii dowodu rejestracyjnego /k. 10/, oświadczeń /k. 11, 12, 13/, kserokopii dokumentów ubezpieczeniowych /k. 17, 19, 25-26/, dokumentacji lekarskiej /k. 20-22/ oraz dokumentacji fotograficznej złożonej przez oskarżyciela posiłkowego /k. 76-78/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd dał również całkowitą wiarę opinii sądowo-lekarskiej /k. 37-38/ sporządzonej przez biegłego sądowego specjalistę chirurga, ortopedę, traumatologa K. L.. Sąd ocenił sporządzoną przez biegłego opinię jako rzetelną, jasną i pełną. Zdaniem Sądu zachowuje ona walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Nie zawiera ona wewnętrznych sprzeczności.

Obwinionemu L. B. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr wjazdu na skrzyżowanie wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności i nie stosując się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony dla jego kierunku ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) nr rej. (...), uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku w/w zdarzenia kierowca samochodu marki O. A. C. doznał obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157§ 2 KK.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony w czasie wjazdu na skrzyżowanie był zobowiązany do zastosowania się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony dla jego kierunku ruchu i zatrzymania przed skrzyżowaniem kierowanego przez siebie pojazdu. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki O. (...) nr rej. (...), uszkadzając obydwa pojazdy, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku w/w zdarzenia kierowca samochodu marki O. A. C. doznał obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157§ 2 KK. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Wykroczenie wskazane w art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 zł, uznając tą karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionego, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji