Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2014 roku w Katowicach

sprawy z powództwa J. Z.

przeciwko Gminie T.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 222/13

UZASADNIENIE

Powód J. Z. pozwem wniesionym w dniu 3 kwietnia 2013 r. domagał się zasądzenia od pozwanej Gminy T. kwoty 6.564.810 zł tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), której to jest właścicielem oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że przedmiotową nieruchomość o powierzchni 15.267 m ² zakupił z zamiarem realizacji na jej terenie inwestycji polegającej na budowie pawilonu handlowego (galerii handlowej), o powierzchni handlowej ok. 9.000 m ². Zgodnie z regulacjami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującymi w czasie nabycia nieruchomości przez powoda, wybudowanie takiego obiektu było w pełni dopuszczalne. Natomiast już po nabyciu przedmiotowej nieruchomości przez powoda, postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zostały zmienione na jego niekorzyść i realizacja planowanej przez niego inwestycji stała się niemożliwa. Zmiany do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zostały wprowadzone w tak krótkim czasie, że powód nie mógł zrealizować zamierzonej inwestycji po zakupie działki, a ponadto nie wiedział o fakcie rozpoczęcia procedury zmierzającej do zmiany planów zagospodarowania przestrzennego. Powód wielokrotnie zwracał się do Prezydenta Miasta T. o podjęcie działań zmierzających do ukształtowania zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w sposób umożliwiający realizację planowanej inwestycji, jednakże Gmina nie dokonała zmiany planów. Wysokość roszczenia została przez powoda obliczona jako różnica pomiędzy wartością nieruchomości przy założeniu, że może na niej zostać posadowiony obiekt handlowo – usługowy, a wartością nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową, według cen z daty zmiany planu zagospodarowania przestrzennego.

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina T. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przewidzianych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że twierdzenia powoda rozmijają się ze stanem faktycznym. W ocenie pozwanej powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności pozwanej, od jakich zależy uwzględnienie jego roszczenia, a jakie wynikają z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wbrew twierdzeniom powoda zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani w dacie nabycia przez niego przedmiotowej nieruchomości, ani po zmianie tych planów przez Radę Miasta, nie przewidywały możliwości zabudowy nieruchomości powoda supermarketem czy też galerią handlową. Ponadto podniosła, że powód nie wykazał aby nosił się zamiarem realizacji wskazanej przez niego inwestycji oraz z ostrożności procesowej zakwestionowała wysokość dochodzonego żądania i podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

W dalszych pismach przygotowawczych strony uszczegółowiły swoje twierdzenia i podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest właścicielem nieruchomości gruntowej położonej w T. przy ul. (...), stanowiącą działkę o nr (...) o powierzchni 15.267 m ², dla której Sąd Rejonowy w Tychach, Wydział V Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (...).

(dowód: odpis księgi wieczystej nr (...), k. 155-158)

Powyższą nieruchomość powód nabył w listopadzie 2001 r. od swojego ojca (okoliczność bezsporna).

W dacie nabycia nieruchomości przez powoda, dla tejże nieruchomości obowiązywał Miejscowy Plan (...) Zagospodarowania Przestrzennego Miasta T. zatwierdzony uchwałą Rady Miejskiej w T. Nr 57/94 z dnia 17 listopada 1994 r. Działka powoda była w tym planie oznaczona symbolem ZP.MN2.1 – działka położona w strefie /ZP/ zabudowy mieszkaniowo – usługowej typu podmiejskiego na obszarze /MN2/ wolnostojącej zabudowy jednorodzinnej. Zgodnie z § 18 ust. 1 Miejscowego Planu (...) Zagospodarowania Przestrzennego (dalej (...)), dla strefy ZP ustalono wiodącą funkcję mieszkaniową o charakterze wolnostojącej zabudowy jednorodzinnej, a stosownie do § 20 uzupełniającą funkcję stanowiły miejskie i podmiejskie funkcje usługowo – produkcyjne, powiązane z zamieszkaniem oraz funkcje obsługi komunalnej. § 74 ust. 1 (...) dopuszczał zabudowę usługową oraz drobne zakłady produkcyjne bez zamieszkania, a także obiekty i urządzenia usług komunalnych, w tym cmentarze lokalne. Natomiast w ust. 2 dopuszczono uzupełnienie zagospodarowania terenu o urządzenia infrastruktury technicznej, w tym parkingi, myjnie, stacje paliw i stacje obsługi samochodów. Jednakże w ust. 3 postanowiono, że warunkiem dopuszczenia uzupełnień jest zatwierdzenie przez Wydział Architektury, w uzgodnieniu z Wydziałem Ekologii Urzędu Miasta, koncepcji proponowanych zmian w zagospodarowaniu terenu, sporządzonej w granicach oznaczonych przez Wydział Architektury. Z kolei zgodnie z § 75 (...) maksymalna wysokość zabudowy usługowej i produkcyjnej wynosiła co najwyżej 10 m (okoliczność bezsporna).

W ocenie Naczelnika Wydziału Planowania Przestrzennego i Urbanistyki Urzędu Miasta T., postanowienia (...) oraz ustawowe przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego nie pozwalały na zlokalizowanie na nieruchomości powoda obiektu wielkopowierzchniowego.

(dowód: pismo Wydziału Planowania Przestrzennego i Urbanistyki z dn. 07.01.2014r. - k. 150)

W dniu 20 grudnia 2001 r. została podjęta uchwała Rady Miasta T. nr (...) w sprawie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta T. dla terenu zawartego pomiędzy ulicą: (...), drogą polną o kierunku północ-południe, torami kolejowymi relacji K. – B. a linią lasu (dalej zwana Uchwałą). Stanowiła ona zmianę miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta T. zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej w T. Nr 57/94 z dnia 17 listopada 1994 r. Zgodnie z tą uchwałą nieruchomość powoda została oznaczona symbolem MN – tereny zabudowy mieszkaniowej, MU – tereny zabudowy mieszkaniowej z usługami na działce, przy czym jedynie nieznaczna część nieruchomości powoda jest oznaczona symbolem MU. Zgodnie z § 6 Uchwały podstawowym przeznaczeniem terenu zabudowy mieszkaniowej MN jest wolnostojąca zabudowa jednorodzinna (ust. 1) i dopuszcza się zabudowę bliźniaczą oraz szeregową (ust. 2). Natomiast zgodnie z § 7 ust. 1 Uchwały podstawowym sposobem zagospodarowania terenu MU jest zamieszkanie połączone z usługami komercyjnymi na wspólnej działce. Stosownie do § 7 ust. 2.1 Uchwały w indywidualnych przypadkach dopuszcza się zabudowę usługową i drobne zakłady produkcyjne bez zamieszkiwania. W rozdziale XIV Uchwały, tj. w § 20 – 29 ustalono lokalne warunki, zasady i standardy kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, gabaryty obiektów, a także maksymalne lub minimalne wskaźniki intensywności zabudowy.

(dowód: uchwała Rady Miasta T. nr (...) - k. 159 – 173; zaświadczenie Wydziału Planowania Przestrzennego i Urbanistyki z dn. 09.01.2014r. - k. 180)

Zgodnie z postanowieniami uchwały Rady Miasta T. nr (...) w sprawie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta T. dla terenu zawartego pomiędzy ulicą: (...), drogą polną o kierunku północ-południe, torami kolejowymi relacji K. – B. a linią lasu, nieruchomość powoda nie może zostać wykorzystana w celu budowy galerii handlowej o powierzchni handlowej przekraczającej 2000 m ² (okoliczność bezsporna).

W dniu 24 listopada 2011 r. Rada Miasta T. podjęła uchwałę nr XIII/271/11 w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany „Studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta T.”. Uchwała ta dotyczy obszaru położonego w rejonie ulic (...) w T..

(dowód: uchwała Rady Miasta T. nr XIII/271/11 - k. 182 - 183)

Mieszkańcy dzielnicy S. T. w T. w dniu 28 grudnia 2011 r. złożyli wniosek do Prezydenta Miasta T. aby dla działki o numerze (...) stanowiącej własność powoda dopuścić funkcje usługowe wyłącznie o charakterze lokalnym i nie zezwalać na lokalizację obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży przekraczającej 400 m ². Pod wnioskiem podpisało się około 100 osób.

(dowód: wniosek z dn. 19.12.2011 r. wraz z listą wnioskodawców, k. 204-218)

Przed rokiem 2000 architekt R. M. sporządzał na zlecenie powoda projekt koncepcji zagospodarowania terenu, gdzie była stacja benzynowa i supermarket. Koncepcja ta obejmowała działkę powoda położoną przy ul. (...) w T.. (...) benzynowa powstała, natomiast inwestor, który miał budować supermarket wycofał się. Tym samym nie doszło do budowy tego obiektu i zaprzestano dalszych prac projektowych. Z informacji Urzędu Miasta w T. jakie otrzymał świadek sporządzając koncepcję zagospodarowania terenu wynikało, że na tym terenie można wybudować stację benzynową i obiekty handlowe. Nie wynikało natomiast z tej informacji jakie były warunki budowy obiektu handlowego, gdyż to miało być przedmiotem dalszego postępowania. Zaświadczenie Wydziału Architektury Urzędu Miasta T. o przeznaczeniu terenu z dnia 29.10.1996 r. było podstawą dla stwierdzenia przez inwestora czy będzie inwestował w dane przedsięwzięcie i czy należy dalej prowadzić prace projektowe.

(dowód: zeznania świadka R. M. - k. 196v. – 197, zapis przebiegu rozprawy - k. 195, zeznania powoda – k. 221, zapis przebiegu rozprawy – k. 224, zaświadczenie o przeznaczeniu terenu z dnia 29.10.1996 r. wraz z załącznikiem - k. 21-23)

W dniu 25 sierpnia 2010r. powód wystąpił z wnioskiem o zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w części obejmującej jego działkę na funkcję usługową. (dowód: wniosek z dnia 25.08.2010r. – k. 24-25)

Powód dwukrotnie kierował do Sądu Rejonowego w Tychach wnioski o zawezwanie do próby ugodowej – w dniu 28 listopada 2006r. i 27 lutego 2012r. domagając się wypłaty przez Gminę T. odszkodowania za utracone korzyści w postaci minimalnego dochodu z wynajmu powierzchni handlowej obiektu mającego być posadowionym na działce stanowiącej własność powoda. W pierwszym wniosku żądał kwoty 50.000,00zł, a w drugim kwoty 200.000,00zł.

(dowód: kopie wniosków o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 22.11.2006 r. i 27.02.2012 r. - k. 26-27, 32-33)

Pismem z dnia 8 listopada 2011r. powód wezwał Prezydenta Miasta T. do zapłaty kwoty 23.611.500,00zł tytułem odszkodowania za utratę dochodów z galerii handlowej jaką zamierzał wybudować na nieruchomości przy ul. (...). Z kolei w wezwaniu z dnia 12 listopada 2012r. domagał sią zapłaty przez Gminę T. kwoty 6.564.810,00zł tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stanowiącego różnicę pomiędzy wartością nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę komercyjną a wartością nieruchomości pod zabudowę mieszkaniową.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 08.11.2011r. – k. 29-31, wezwanie do zapłaty z dnia 12.11.2012r. – k. 34-35)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie zastosowanie powinny mieć przepisy nieobowiązującej już ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.; dalej zwana ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym) gdyż do podjęcia uchwały Rady Miasta T. nr (...) w sprawie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta T. dla terenu zawartego pomiędzy ulicą: (...), drogą polną o kierunku północ-południe, torami kolejowymi relacji K. – B. a linią lasu doszło w 2001 roku. Tym samym cały stan faktyczny niniejszej sprawy koncentruje się w okresie sprzed wejścia w życie obecnie obowiązującej ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz.U. 2012 r. poz. 647 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jeżeli, w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części, w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem, stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę.

Art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania, w tym tereny, które mogą być przeznaczone pod budowę obiektów handlowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 1.000 m ² - w gminach o liczbie mieszkańców do 20.000, oraz o powierzchni sprzedażowej powyżej 2.000 m ² - w gminach o liczbie mieszkańców ponad 20.000,

Stosownie do art. 31a ust. 1 cytowanej ustawy, jeżeli w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie przeznaczono terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, zarząd gminy może dokonać analizy terenów przeznaczonych w tym planie pod usługi i handel w zakresie możliwości ich wykorzystania pod budowę tych obiektów. Analizy dokonuje się na podstawie prognozy skutków budowy obiektów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, dla rynku pracy, komunikacji, istniejącej sieci handlowej oraz zaspokojenia potrzeb i interesów konsumentów.

Z kolei zgodnie z ust. 2 powołanego art. 31a, zarząd gminy jest obowiązany do dokonania analizy, o której mowa w ust. 1, jeżeli został złożony wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu pod budowę obiektu handlowego określonego w art. 10 ust. 1 pkt 1 albo dla zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego z przeznaczeniem na taki obiekt.

Ogólny termin przedawnienia roszczeń majątkowych, zgodnie z art. 118 k.c. wynosi dziesięć lat i ten termin w ocenie Sądu winien znaleźć zastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy, bowiem przewidziane w art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie stanowi roszczenia o roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym. Z uwagi na upływ dziesięciu lat od dnia uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, należało uznać, że uległo ono przedawnieniu. Powód nie kwestionował, że o zmianie planu dowiedział się później niż z dniem jego uchwalenia, zatem od tej daty należało liczyć początek biegu terminu przedawnienia. Nie doszło także do przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. na skutek kierowanych przez powoda do Sądu Rejonowego w Tychach wniosków o zawezwanie do próby ugodowej, bowiem żądania zawarte w tych wnioskach nie były tożsame z żądaniem zgłoszonym w niniejszym procesie. We wnioskach tych powód domagał się zapłaty odszkodowania na skutek utraconych dochodów, z kolei w niniejszym procesie dochodzi zapłaty odszkodowania za spadek wartości nieruchomości.

Pomimo przedawnienia roszczenia powoda, Sąd rozważył również następujące okoliczności.

W myśl powołanego wyżej przepisu art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu określoną w art. 6 k.c., powód dla wykazania zasadności swojego żądania powinien wykazać następujące okoliczności: zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości której jest właścicielem, brak możliwości lub istotne ograniczenie w korzystaniu ze swojej nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodny z jej dotychczasowym przeznaczeniem oraz związek przyczynowy pomiędzy zmianą planu a wskazanym utrudnieniem w korzystaniu ze swojej nieruchomości. Ponadto wysokość odszkodowania uzależniona jest od wysokości rzeczywistej poniesionej szkody. Zatem fakt poniesienia szkody oraz jej wysokość również powinny zostać wykazane przez powoda.

W niniejszym postępowaniu powód wykazał, że doszło do zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego jego nieruchomość. Jednakże powoływał się na okoliczność, że zamierzał wybudować na swojej nieruchomości supermarket lub galerię handlową, a w pozwie wskazał, że powierzchnia handlowa tego obiektu miała wynosić około 9.000 m ². Zatem aby wykazać, że korzystanie z jego nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem, stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone powód musiał udowodnić, że jeszcze przed zmianą planu zagospodarowania możliwe było korzystanie z nieruchomości w określony sposób, a on sam podejmował rzeczywiste działania zmierzające do zagospodarowania swojej własności w taki właśnie sposób. W niniejszej sprawie powód nie wykazał aby Miejscowy Plan (...) Zagospodarowania Przestrzennego Miasta T. zatwierdzony uchwałą Rady Miejskiej w T. Nr 57/94 z dnia 17 listopada 1994 r. przewidywał wprost przeznaczenie jego nieruchomości pod budowę obiektu handlowego o powierzchni sprzedażowej powyżej 2.000 m ². Powód powoływał się, że w świetle postanowień (...) istniała możliwość takiego zagospodarowania jego nieruchomości lecz również tego twierdzenia powód nie udowodnił. Słusznie powód twierdził, że (...) dopuszczał dla jego nieruchomości jako funkcje uzupełniające miejskie i podmiejskie funkcje usługowo – produkcyjne, powiązane z zamieszkaniem oraz funkcje obsługi komunalnej, zabudowę usługową oraz drobne zakłady produkcyjne bez zamieszkania. Jednakże zapisy te nie były tak jednoznaczne w kwestii możliwości wykorzystania nieruchomości w celu wybudowania galerii handlowej gdyż przewidywały one dopuszczalność jedynie uzupełniających funkcji usługowych i to jedynie o charakterze miejskim i podmiejskim. Natomiast wykorzystanie nieruchomości pod budowę obiektów o powierzchni handlowej przekraczającej 2.000 m ² było obwarowane szczególnymi wymaganiami ustanowionymi przez powołane wyżej przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z cytowanym art. 31a ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, dla wykorzystania nieruchomości pod budowę obiektów handlowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 2.000 m ² konieczne było przeprowadzenie przez zarząd gminy analizy terenów przeznaczonych w tym planie pod usługi i handel w zakresie możliwości ich wykorzystania pod budowę tych obiektów. Przeprowadzenie takiej analizy było obligatoryjne jedynie w przypadku złożenia wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu pod budowę takiego obiektu handlowego (art. 31a ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Powód nie wykazał aby złożył taki wniosek. Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że powód jedynie nawiązał współpracę z architektem R. M., który sporządził na jego zlecenie koncepcję zagospodarowania terenu, gdzie była stacja benzynowa i supermarket. Ta współpraca została nawiązana przed 2000 rokiem, a więc jeszcze przed nabyciem przez powoda nieruchomości. Powód nie przedstawił jednak żadnych dowodów na okoliczność jak wyglądały wspomniane projekty koncepcji zagospodarowania terenu, jak daleko były zaawansowane i kiedy ostatecznie zostały przyjęte. W świetle powyższych rozważań należy zauważyć, że wbrew twierdzeniom pozwu, wykorzystanie nieruchomości powoda pod budowę obiektów handlowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 2.000 m ² w świetle Miejscowego Planu (...) Zagospodarowania Przestrzennego Miasta T. oraz przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie było zgodne z dotychczasowym przeznaczeniem tej nieruchomości. Zatem powód nie wykazał jednej z podstawowych przesłanej pozwanej Gminy T. z tytułu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Ubocznie należało zauważyć, iż za szkodę należy przyjąć różnicę między rzeczywistym stanem dóbr poszkodowanego z chwili dokonywania ustaleń a stanem hipotetycznym, jaki istniałby, gdyby do zdarzenia sprawczego nie doszło. Określając stan hipotetyczny należy ustalić realną możliwość wystąpienia określonych konsekwencji w danej, konkretnej sytuacji, biorąc pod uwagę najbardziej prawdopodobny przebieg zdarzeń. Przy braku dowodów przeciwnych, należy uwzględnić aktywność poszkodowanego, zważywszy na oparte na doświadczeniu życiowym założenie dbałości każdego o własne interesy. Natomiast ustalenie uszczerbku w postaci utraconych korzyści (lucrum cessans) wymaga wykazania w konkretnym przypadku wysokiego stopnia prawdopodobieństwa utraty korzyści, chociaż nie jest konieczny dowód pewności wystąpienia (por. Olejniczak A., Komentarz do art. 361 k.c. [w:] Kidyba A. (red.), Gawlik Z., Janiak A., Kozieł G., Olejniczak A., Pyrzyńska A., Sokołowski T., Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX 2010).

Z uwagi na powyższe, w kontekście nawiązania współpracy z architektem, należało zauważyć, że jedynie w przedłożonej przez powoda prywatnej opinii o dochodowości planowanego obiektu galerii handlowej (k. 103 – 120) znajdują się rysunki opisane jako projekt koncepcyjny galerii handlowej w T. (k. 116 – 120). Już z tych dokumentów wynika, że były to bardzo ogólne założenia nie mogące jeszcze świadczyć o rzeczywistym zamiarze zrealizowania takiej inwestycji. Ponadto w odniesieniu do szkody powód nie wykazał rzeczywistego zainteresowania inwestorów realizacją takiego przedsięwzięcia oraz czasu kiedy owi inwestorzy wyrażali chęć dokonania inwestycji i kiedy od niej odstąpili. Co więcej, jak już wyżej zauważono, powód nie wykazał wystarczająco wysokiego prawdopodobieństwa możliwości zrealizowania inwestycji w postaci budowy galerii handlowej na swojej nieruchomości. Jej realizacja zależała bowiem od wielu czynników, których łączne wystąpienie było w wysokim stopniu wątpliwe. W tym zakresie można wskazać również na obecną niechęć mieszkańców dzielnicy S. T. wobec możliwości zezwolenia na lokalizację obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży przekraczającej 400 m ².

Na marginesie należy zauważyć, że twierdzenia powoda jakoby nie miał świadomości o planowanej zmianie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego również nie zasługują na uwzględnienie. Procedura związana z zagospodarowaniem przestrzennym jest procedurą jawną i dla każdego właściciela nieruchomości objętej tą procedurą jest przewidziana możliwość zasięgania informacji o niej i nawet częściowego uczestniczenia w niej. Zatem skoro powód już przed 2000 rokiem nawiązał współpracę z architektem w celu opracowania koncepcji zagospodarowania terenu, to zachowując należytą dbałość o własne interesy powinien na bieżąco zasięgać informacji o planowanych zmianach planach zagospodarowania przestrzennego.

Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy z zakresu szacowania nieruchomości, bowiem przeprowadzanie tego dowodu było zbędne, z uwagi na skutecznie podniesienie zarzutu przedawnienia roszczenia oraz brak wykazania jednej z przesłanek przyznania odszkodowania, a mianowicie braku możliwości lub istotnego ograniczenia w korzystaniu ze swojej nieruchomości na skutek zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 7.200 zł, która stanowiła koszty zastępstwa procesowego zasądzone w wysokości stawki minimalnej ustalonej w oparciu o § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r. poz. 490).