Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania H. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 2 czerwca 2014 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 5558/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 czerwca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy H. S. prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 10 lipca 2014 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych. Wskazał, że pracował w takich warunkach w okresach od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku oraz od 1 sierpnia 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku w Zakładzie (...) w S. na stanowisku kierowcy-mechanika samochodu pożarniczego w (...) zakładowej.

W piśmie procesowym z dnia 23 marca 2015 roku skarżący wniósł dodatkowo o zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów od 24 lipca 1973 roku do 1 grudnia 1973 roku na stanowisku strażaka w (...) K. (...)j oraz od 2 grudnia 1973 roku do 30 października 1976 roku w (...) (...) w O. na stanowisku strażaka-dyspozytora.

Na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy wniósł także o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 24 maja 1977 roku do 10 kwietnia 1980 roku w (...) w D. na stanowisku betoniarza-zbrojarza.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

H. S., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 23 maja 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawcy w szczególnych warunkach wynosi łącznie 1 roku i 20 dni. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia od 25 kwietnia 1981 roku do 30 czerwca 1981 roku oraz od 1 lutego 1998 roku do 14 grudnia 1998 roku w Zakładzie (...) w S. na stanowiskach kierowcy wózków akumulatorowych w chłodniach składowych i przyzakładowych oraz maszynisty chłodniczego.

Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 24 lipca 1973 roku do 1 grudnia 1973 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) w Ł.. W świadectwo wystawionym wnioskodawcy za ww. okres wskazano, że pracował na stanowiskach stażysty i pomocnika dowódcy roty. Pomocnikiem wnioskodawca był przez pierwszy miesiąc zatrudnienia, a następnie od 24 sierpnia 1973 roku był pomocnikiem roty. Jako stażysta wnioskodawca odbywał przeszkolenie, w ramach którego miał zajęcia teoretyczne i praktyczne, a jako pomocnik roty był strażakiem.

(dowód: świadectwo pracy k. 12 w aktach ZUS, zeznania wnioskodawcy k. 65, 66 w zw. z k. 43, 45 w aktach sprawy)

(...) (...) w Ł. nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność niesporna)

W okresie 2 grudnia 1973 roku do 30 października 1976 roku wnioskodawca odbywał służbę wojskową w formacjach samoobrony przy (...) (...) w O.. Został zwolniony po odbyciu służby wojskowej.

(dowód: kserokopie wpisów w książeczce wojskowej k. 4-9, świadectwo pracy k. 13 w aktach ZUS)

(...) w O. nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność niesporna)

W okresie od 24 maja 1977 roku do 10 kwietnia 1980 roku H. S. był zatrudniony w (...) w D. na stanowisku betoniarza-zbrojarza. W trakcie zatrudnienia w ww. okresie wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace zbrojarsko-betoniarskie, tj. wytwarzał pustaki i robił wylewki pod bloki.

(dowód: świadectwo pracy k. 15 w aktach ZUS, zeznania wnioskodawcy k. 65, 66 w zw. z k. 43, 45 w aktach sprawy)

(...) w D. nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

(okoliczność niesporna)

W okresie od 25 kwietnia 1981 roku do chwili obecnej wnioskodawca jest zatrudniony w Zakładzie (...) w S..

(dowód: zaświadczenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 9-10 w aktach ZUS)

W trakcie zatrudnienia w ww. zakładzie pracy wnioskodawca pracował na następujących stanowiskach:

- od 25 kwietnia 1981 roku do 30 czerwca 1981 roku jako kierowca wózków akumulatorowych w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0 stopni Celsjusza;

- od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku jako kierowca – mechanik sprzętu pożarniczego;

- od 1 listopada 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku jako kierowca portier-rewident;

- od 1 lutego 1998 roku do 14 grudnia 1999 roku jako maszynista chłodniczy.

(dowód: angaże w aktach osobowych wnioskodawcy)

W okresie od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku wnioskodawca pracował w Zakładzie (...) w S. jako kierowca – mechanika sprzętu pożarniczego. W okresie tym wnioskodawca jeździł specjalnym samochodem pożarniczym marki J. o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Samochód ten posiadał specjalne urządzenia, takie jak np. autopompa, motopompa, które wnioskodawca musiał potrafić uruchomić i w związku z tym miał on dodatkowo angaż mechanika. Wnioskodawca nie naprawiał samochodów. Warsztat mechaniczny był w zakładzie pracy i pracowała w nim brygada mechaników, do której wnioskodawca nie należał. W ww. okresie jako kierowca sprzętu pożarniczego wnioskodawca był strażakiem i wyjeżdżał do pożarów na terenie zakładu pracy, a także do innych pożarów w rejonie P.. Powyższe wynikało z tego, że straż przyzakładowa podlegała operacyjnie K. (...)j w P..

(dowód: zakres czynności na stanowisku kierowcy – mechanika w aktach osobowych wnioskodawcy, zeznania świadków T. A., L. J., J. S. i K. W. k. 63 odwrót, k. 64-66, zeznania wnioskodawcy k. 65, 66 w zw. z k. 43, 45 w aktach sprawy)

W okresie od 1 listopada 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku oprócz pracy na stanowisku kierowcy sprzętu pożarniczego wykonywał dodatkowo obowiązki portiera. W ramach tych obowiązków do wnioskodawcy należało m.in.: pełnienie dyżurów na terenie zakładu pracy w systemie zmianowym, kontrola zabezpieczenia stanu dróg i dojazdów przeciwpożarowych, hydrantów i ujęć wodnych występujących w zakładzie oraz innego sprzętu gaśniczego stanowiącego zabezpieczenie na wypadek pożaru, kontrola zakładu pracy pod względem stanu bezpieczeństwa pożarowego, kontrola stanu zabezpieczenia mienia przed kradzieżą lub zniszczeniem oraz dokonywanie interwencji w razie stwierdzenia usiłowania zaboru mienia lub jego zniszczenia, stała kontrola osób i środków transportu przed wejściem i wjazdem na teren zakładu, wymaganie aktualnego zezwolenia na wjazd, prowadzenie stałej kontroli pojazdów mechanicznych przyjeżdżających i wyjeżdżających z zakładu, prowadzenie kontrolki osób przebywających w zakładzie pracy po godzinach pracy itp.

(dowód: zakres czynności na stanowisku kierowcy – mechanika samochodów pożarniczych, rewidenta – portiera w aktach osobowych wnioskodawcy, częściowo zeznania świadków T. A., L. J., J. S. i K. W. k. 63 odwrót, k. 64-66, zeznania wnioskodawcy k. 65, 66 w zw. z k. 43, 45 w aktach sprawy)

Zakłady (...) w S. wystawiły wnioskodawcy zaświadczenie o wykonywaniu prac w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że pracował on w takich warunkach w okresach:

- od 25 kwietnia 1981 roku do 30 czerwca 1981 roku na stanowisku kierowcy wózków akumulatorowych w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0 stopni Celsjusza (wykaz A, dział X, poz. 7 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku);

- od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku na stanowisku kierowcy – mechanika sprzętu pożarniczego (wykaz A, dział XIV, poz. 23 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku);

- od 1 listopada 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku na stanowisku kierowcy portiera-rewidenta (wykaz A, dział VIII, poz. 2 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku);

- od 1 lutego 1998 roku do 14 grudnia 1999 roku na stanowisku maszynisty chłodniczego (wykaz A, dział X, poz. 7 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku).

(dowód: zaświadczenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 9-10 w aktach ZUS)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. Z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika jednakże, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu (...) 2014 ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego,

Organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach również w okresach: od 24 lipca 1973 roku do 1 grudnia 1973 roku w (...) K. (...)j w Ł. na stanowisku strażaka, od 2 grudnia 1973 roku do 30 października 1976 roku w (...) (...) w O. na stanowisku strażaka-dyspozytora, od 24 maja 1977 roku do 10 kwietnia 1980 roku w (...) w D. na stanowisku betoniarza-zbrojarza oraz od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku i od 1 sierpnia 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku w Zakładzie (...) w S. na stanowisku kierowcy-mechanika samochodu pożarniczego w zakładowej straży pożarnej.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Spośród spornych okresów zatrudnienia, możliwe jest zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach, jedynie okresów zatrudnienia: od 24 sierpnia 1973 roku do 1 grudnia 1973 roku na stanowisku pomocnika roty, od 24 maja 1977 roku do 10 kwietnia 1980 roku na stanowisku betoniarza-zbrojarza oraz od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku na stanowisku kierowcy-mechanika samochodu pożarniczego w (...) zakładowej.

Dodać należy, iż ustalając staż pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych ZUS pomyłkowo zaliczył do tego stażu jedynie okres od 1 lutego 1998 roku do 14 grudnia 1998 roku, zamiast okresu od 1 lutego 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku, kiedy to wnioskodawca wykonywał prace na stanowisku maszynisty chłodniczego. Z wystawionego wnioskodawcy zaświadczenia pracy w warunkach szczególnych wynika bowiem, że na tym stanowisku wnioskodawca pracował w okresie od 1 lutego 1998 roku do 14 grudnia 1999 roku (okres przypadający po dniu 31 grudnia 1998 roku nie jest w świetle treści art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS brany pod uwagę przy ustaleniu stażu pracy w warunkach szczególnych). Oznacza to, że do stażu warunkującego nabycie prawa do emerytury wcześniejszej powinno być zaliczone dodatkowo 17 dni.

Jak chodzi o pierwszy z wymienionych wyżej okresów zatrudnienia wskazać należy, iż w okresie od 24 lipca 1973 roku do 1 grudnia 1973 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) w Ł.. Z zeznań wnioskodawcy wynika, że początkowo był on stażystą, a dopiero od 24 sierpnia 1973 roku pomocnikiem roty. Jako stażysta wnioskodawca odbywał przeszkolenie, w ramach którego miał zajęcia teoretyczne i praktyczne, a jako pomocnik roty był strażakiem. Jedynie zatem okres zatrudnienia na stanowisku pomocnika roty można uznać za odpowiadający pracy wymienionej w Wykazie A, Dziale XIV poz. 23 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. pracy funkcjonariuszy pożarnictwa. Zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych nie podlegał natomiast okres zatrudnienia na stanowisku stażysty, albowiem wnioskodawca nie wykonywał wówczas stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ww. prac.

W okresie od 24 maja 1977 roku do 10 kwietnia 1980 roku H. S. był natomiast zatrudniony w (...) w D. na stanowisku betoniarza-zbrojarza i stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace zbrojarsko-betoniarskie, tj. wytwarzał pustaki i robił wylewki pod bloki. Innych prac nie wykonywał.

W świetle treści świadectwa pracy wystawionego przez (...) i zeznań złożonych przez wnioskodawcę złożonych w sprawie zeznań nie budzi żadnych wątpliwości, że wykonywał on w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w Wykazie A Dziale V, poz. 4 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, tj. prace zbrojarskie i betoniarskie.

Zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych podlegał także okres zatrudnienia w Zakładzie (...) w S. od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku. W okresie tym, jak wynika z zeznań świadków T. A., L. J., J. S. i K. W. oraz wnioskodawcy, które Sąd uznał za wiarygodne i które nie są sprzeczne z dokumentacją zawartą w aktach osobowych, w tym w szczególności zakresem obowiązków na tym stanowisku, H. S. był kierowcą sprzętu pożarniczego i jeździł specjalnym samochodem pożarniczym marki J. o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Samochód ten posiadał specjalne urządzenia, takie jak np. autopompa, motopompa, które wnioskodawca musiał potrafić uruchomić i w związku z tym miał on dodatkowo angaż mechanika. Warsztat mechaniczny był w zakładzie pracy i pracowała w nim brygada mechaników, do której wnioskodawca nie należał. W ww. okresie jako kierowca sprzętu pożarniczego wnioskodawca był strażakiem i wyjeżdżał do pożarów na terenie zakładu pracy, a także do innych pożarów w rejonie P.. Wykonywał zatem czynności o charakterze operacyjno-technicznym.

Dlatego też zasadne było przyjęcie, że w okresie od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wskazane w Wykazie A Dziale XIV, poz. 23 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace funkcjonariuszy pożarnictwa.

Podkreślić przy tym należy, że wykonywanie pracy w warunkach szczególnych wymienionej w poz. 23 działu XIV wykazu A oznacza faktyczne realizowanie prac należących do obowiązków funkcjonariuszy pożarnictwa niezależnie od tego, czy osoba je wypełniająca posiadała w tym okresie formalny status funkcjonariusza pełnomocnictwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2012 roku, I UK 298/12 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 1 października 2013 roku, III AUa 187/13, L.).

W świetle powyższego za wiarygodne należało uznać wystawione wnioskodawcy przez pracodawcę zaświadczenie wykonywania prac w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że w okresie od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku pracował on na stanowisku określonym w wykazie A, dziale XIV, poz. 23 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Natomiast pozostałe okresy zatrudnienia wskazane przez wnioskodawcę nie mogły zostać zaliczone do stażu pracy w warunkach szczególnych.

I tak zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych nie podlegał okres zatrudnienia w (...) w Ł. od 24 lipca 1973 roku do 23 sierpnia 1973 roku, albowiem jak to już wyżej wskazano, wnioskodawca był wówczas stażystą, a zatem nie można uznać, że był funkcjonariuszem pożarnictwa. Jako stażysta wnioskodawca odbywał przeszkolenie, a strażakiem został dopiero od chwili, gdy został pomocnikiem roty.

Nie jest także możliwe zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od 2 grudnia 1973 roku do 30 października 1976 roku. W okresie tym wnioskodawca nie był bowiem pracownikiem, a żołnierzem i odbywał służbę wojskową w formacjach samoobrony przy (...) (...) w O.. Z pracy tej wnioskodawca został zwolniony po odbyciu służby wojskowej. Stosownie zaś do treści § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku ma ono zastosowanie jedynie do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Wreszcie nie podlegał zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okres od 1 listopada 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku w Zakładzie (...) w S.. Odnośnie tego okresu, wskazać należy, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272 oraz z dnia 19 maja 2011 roku, III UK 174/10, LEX nr 901652).

Z dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy w postaci z angaży i zakresu obowiązków wynika zaś jednoznacznie, że w okresie od 1 listopada 1991 roku do 31 stycznia 1998 roku wnioskodawca był nie tylko kierowcą samochodu pożarniczego, ale także portierem – rewidentem.

Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne zeznania świadków T. A., L. J., J. S. i K. W. oraz zeznania wnioskodawcy w zakresie w jakim wynika z nich, że pełnienie przez wnioskodawcę obowiązków dozorcy nie wpływało na wymiar czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu pożarniczego. Z wystawionego wnioskodawcy zakresu obowiązków wynika bowiem, że jako do dozorcy należało do niego m.in.: pełnienie dyżurów na terenie zakładu pracy w systemie zmianowym, kontrola zabezpieczenia stanu dróg i dojazdów przeciwpożarowych, kontrola zakładu pracy pod względem stanu bezpieczeństwa pożarowego, kontrola stanu zabezpieczenia mienia przed kradzieżą lub zniszczeniem oraz dokonywanie interwencji w razie stwierdzenia usiłowania zaboru mienia lub jego zniszczenia, stała kontrola osób i środków transportu przed wejściem i wjazdem na teren zakładu, wymaganie aktualnego zezwolenia na wjazd, prowadzenie stałej kontroli pojazdów mechanicznych przyjeżdżających i wyjeżdżających z zakładu, prowadzenie kontrolki osób przebywających w zakładzie pracy po godzinach pracy itp. Trudno zatem racjonalnie zakładać, że mimo wykonywania powyższych obowiązków wnioskodawca jednocześnie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku kierowcy samochodu specjalistycznego pożarniczego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Nie można też przyjąć, że wystawiony wnioskodawcy zakres obowiązków jest niewiarygodny. Podkreślić trzeba także, że sam pracodawca nie zaliczył tego okresu spornego do pracy w warunkach szczególnych określonej w Wykazie A, Dziale XIV, poz. 23 (tak jak poprzedniego w okresie od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku), ale do działu VIII, poz. 2.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat (przy zaliczeniu do stażu pracy w takich warunkach okresów od 24 sierpnia 1973 roku do 1 grudnia 1973 roku, od 24 maja 1977 roku do 10 kwietnia 1980 roku, od 1 listopada 1981 roku do 31 lipca 1991 roku oraz od 14 grudnia 1998 roku do 31 grudnia 1998 roku, staż ten łącznie z okresami niekwestionowanymi przez organ rentowy, tj. od 25 kwietnia 1981 roku do 30 czerwca 1981 roku oraz od 1 lutego 1998 roku do 14 grudnia 1998 roku, jest nadal mniejszy niż 15 lat). Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że nie spełnia on wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, uznał odwołanie za nieuzasadnione i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.