Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w N.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N.

z dnia 11 września 2014 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy Z. K. prawo do emerytury od dnia (...) 2014 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w N. na rzecz wnioskodawcy Z. K. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 6464/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 września 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. odmówił wnioskodawcy Z. K. prawa do emerytury podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy staż pracy w warunkach szczególnych w rozmiarze 11 lat, 7 miesięcy i 12 dni.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 6 października 2014 roku, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury oraz o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1975 roku do 1998 roku jako operatora koparki 22 tonowej.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. wniósł o oddalenie odwołania.

Na rozprawie wnioskodawca popierał odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 18 kwietnia 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 68-71 akt emerytalnych)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym wymiarze 27 lat, 10 miesięcy, 5 dni, do tego okres stażu pracy w Czechach, tj. łącznie 29 lat, 1 miesiąc i 5 dni.

Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia:

-od dnia 1 września 1969 roku do dnia 26 października 1974 roku w (...) Oddział (...) w P..;

- od dnia 12 stycznia 1991 roku do dnia 30 czerwca 1993 roku w Hucie (...) w P.. jako maszynista maszyn;

- od dnia 6 stycznia 1995 roku do dnia 31 sierpnia 1995 roku w Hucie (...) w P.. jako palacz c.o.;

- od dnia 1 września 1995 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w Hucie (...) w P.. jako maszynista maszyn.

Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy m.in. okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) – (...) w P.. od dnia 8 sierpnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku jako operatora koparki.

(dowód: decyzja k. 68-71 akta emerytalne; odpowiedź na odwołanie k. 6-9)

Z. K. w okresie od dnia od dnia 8 sierpnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) (...) w P., na podstawie umowy o pracę,
w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku operatora koparki.

W dniu 7 czerwca 1977 roku złożył podanie o zatrudnienie jako operatora koparki. W dniu 1 sierpnia 1977 roku otrzymał zaświadczenie lekarskie o zdolności do pracy w charakterze operatora koparki. Wnioskodawca złożył odpis decyzji komisji kwalifikacyjnej z dnia 5 marca 1976 roku o przyznaniu uprawnień klasy III specjalność: koparki jednonaczyniowe oraz o uprawnieniach do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych.

W dniu 8 sierpnia 1977 roku wnioskodawca podpisał z pracodawcą umowę o pracę na stanowisko operatora koparki w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony.

W okresie od dnia 4 października 1977 roku do dnia 12 października 1977 roku wnioskodawca był skierowany do pracy na budowę w B., od dnia 21 kwietnia 1978 roku do 11 maja 1978 roku i od 23 maja 1978 roku do 24 czerwca 1978 roku na budowę do R., od dnia 24 czerwca 1978 roku do dnia 12 lipca 1978 roku na budowę w T.., od 5 września 1978 roku na budowę w B.. Na budowach pracował jako operator koparki (...).

Wnioskodawca w dniu 9 lipca 1983 roku uzyskał uprawnienia do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych klasy II dla maszynistów koparek jednonaczyniowych.

(dowód: podanie k. 2 część A akt osobowych; odpis decyzji k. 5 część A akt osobowych; zaświadczenie k. 6 część A akt osobowych; umowa o pracę k. 9 cześć B akt osobowych; karta obiegowa k. 11 cześć B akt osobowych; polecenia służbowe k. 18, k. 19, k. 21, k. 23, k. 24, k. cześć B akt osobowych; angaże k. 26, k. 27, k. 28, k. 29, k. 34, k. 37, k. 43 cześć B akt osobowych; adnotacja na podaniu k. 32 cześć B akt osobowych; uprawnienia k. 38 cześć B akt osobowych; wnioski o zmianę zaszeregowania k. 42, k. 44 cześć B akt osobowych; świadectwo pracy cześć C akt osobowych; karty płacy akta osobowe; legitymacja ubezpieczeniowa k. 21 akt kapitałowych)

Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) (...) w P. zajmowało się remontami budynków mieszkalnych, wykonywało kompleksowe remonty budynków, budowę sieci wodno-kanalizacyjnych oraz prowadzenie uzbrojenia terenów. Przedsiębiorstwo dysponowało około 260 jednostkami sprzętowymi w tym koparki, żurawie, spycharki. Praca była zorganizowana w ten sposób, że kierownicy budów w różnych miastach i miejscach zamawiali określony sprzęt i kierownik Zakładu (...) kierował na określoną budowę zamówiony sprzęt. Pracownicy byli przypisani do konkretnych maszyn budowlanych.

Wnioskodawca w ww. przedsiębiorstwie przez cały okres zatrudnienia pracował jako operator ciężkiego sprzętu budowlanego. Przez pierwszy rok od 1977-1978, w tym na budowie w B., pracował jako operator koparki (...). Od 1978 roku pracował jako operator koparki mechanicznej, jednonaczyniowej, liniowej, gąsienicowej (...). Była to duża koparka, jednołyżkowa, do głębokich wykopów, o wadze około 24 ton. Był to ciężki sprzęt budowlany. Wnioskodawca przy użyciu tej koparki robił wykopy pod uzbrojenia do bloków, a także pod kanalizację wodociągową oraz ciepłowniczą zgodnie z potrzebami danej budowy.

W 1979 roku wnioskodawca pracował jako operator koparki (...) przy wykopach pod uzbrojenie na ulicy (...) w P.. Wnioskodawca był jedynym operatorem tak dużej koparki na tej budowie. Nie był kierowany do innych prac, gdyż wówczas byłyby przestój w budowie.

Po zakończeniu budowy na ul. (...) wnioskodawca pracował jako operator koparki (...) przy wykopach pod uzbrojenie oraz kanalizację od ulicy (...) do (...), ulicy (...) i przyległych ulicach. Następnie rozpoczęło się uzbrajanie terenu i wykopy pod kanalizację na osiedlu (...) w P.., które to prace trwały do połowy 1983 roku. Następnie wnioskodawca wyjechał na budowę eksportową. Po powrocie z kontraktu nadal pracował jako operator koparki.

Wnioskodawca jako operator koparek – ciężkiego sprzętu budowlanego pracował stale, codziennie, w pełnym wymiarze czasu pracy, do innych prac nie był kierowany. Pracował kopiąc wykopy o głębokości około 5 metrów. W razie konieczności od 1983 roku (w zastępstwie w czasie urlopów operatora) był kierowany na koparko spycharkę Białoruś. To była mniejsza koparka niż (...), ale również był to ciężki sprzęt budowlany o ciężarze powyżej 15 ton. Był to pojazd samobieżny, na kołach, mógł się przemieszczać po ulicach, z budowy na budowę.

W angażach wnioskodawcy z dnia 31 sierpnia 1983 roku, 1 marca 1985 roku pojawiło się stanowisko kierowcy. Chodziło o możliwość kierowania wnioskodawcy do pracy na koparce Białoruś, która była traktowana jako pojazd samobieżny.

(dowód: zeznania świadka A. K. k. 31v-32; zeznania świadka K. K. k. 32-32v; zeznania Z. K. k. 33-33v)

Wnioskodawca w okresie zatrudnienia przebywał na urlopach bezpłatnych w celu realizacji kontraktów zagranicznych w okresach:

- od dnia 17 października 1983 roku do dnia 31 grudnia 1984 roku (1 rok, 3 miesiące, 14 dni) w Czechosłowacji;

- od dnia 4 września 1989 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku jako operator sprzętu budowlanego przy realizacji przez Przedsiębiorstwo (...) w C. na budowie eksportowej w Czechosłowacji (1 rok, 2 miesiące, 27 dni).

(okoliczność bezsporna: dowód: odpowiedź na odwołanie k. 8v; podanie k. 54 cześć B akt osobowych; pismo k. 57 cześć B akt osobowych; zaświadczenie k. 84 cześć C akt osobowych; zaświadczenia k. 76-78 akt emerytalnych)

Wnioskodawcy nie zostało wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez pracodawcę.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl natomiast ust. 2 art. 184 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku emerytura przysługiwała pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Od 1 stycznia 2013 roku nastąpiła zmiana wskazanego przepisu, w ten sposób, że został wyeliminowany wymóg rozwiązania stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Okoliczności zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) (...) w P. w okresie od dnia 8 sierpnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1990 roku, jak również wykonywanie pracy na stanowisku operatora spycharki były niesporne między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych oraz osobowych, a także w świetle odpowiedzi na odwołanie.

Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów w postaci świadectwa pracy, umowy o pracę oraz angaży potwierdzających zatrudnienie wnioskodawcy w spornym okresie czasu wynika jedynie, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku operator sprzętu budowlanego, operator koparki, natomiast nie zostało mu wystawione przez pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych potwierdzające, że w okresie zatrudnienia wykonywał on pracę maszynisty ciężkich maszyn budowlanych.

Okoliczność niedysponowania przez wnioskodawcę świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, nie oznacza – jak chce organ rentowy – że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał i nie był operatorem ciężkich maszyn budowlanych - koparki.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od dnia 8 sierpnia 1977 roku do 31 grudnia 1990 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) (...) w P. (poza okresami wyjazdu na kontrakty zagraniczne) Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na zeznaniach świadków: A. K. i K. K.. Świadek A. K. pracował w Przedsiębiorstwie od 1976 roku jako technik budowy i po powrocie z wojska w 1979 roku razem z wnioskodawcą pracował na poszczególnych budowach w P.. przed wyjazdem wnioskodawcy do Czechosłowacji i po powrocie z kontraktu. Świadek zatem miał bezpośredni kontakt z wnioskodawcą podczas całego okresu zatrudnienia, pracował z nim na tych samych budowach. Świadek szczegółowo opisał przy tym czym zajmowało się przedsiębiorstwo, jak wyglądał podział prac i ich organizacja, czym w brygadzie zajmował się wnioskodawca. W szczególności organizacja pracy zależała od kierownika budowy, który zamawiał określony sprzęt z (...). Kierownik Zakładu (...) kierował taki sprzęt na budowę. Świadek K. K. był właśnie kierownikiem Zakładu (...). To on dysponował sprzętem Przedsiębiorstwa w okresie zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie. Miał zatem dokładną i ścisłą wiedzę na jakim sprzęcie pracował wnioskodawca i jakie prace wykonywał na budowach. WW świadkowie potwierdzili zatem, że wnioskodawca przez cały swój okres zatrudnienia pracował jako operator ciężkiego sprzętu budowlanego, tj. jako operator koparki (...), (...) gąsienicowej lub Białoruś. Zeznania te korespondują nie tylko z zeznaniami wnioskodawcy ale dokumentacją zebraną w aktach osobowych. Zarówno z umowy o pracę, świadectwa pracy, angaży, zaświadczenia lekarskiego, podań i wniosków, poleceń służbowych wynikało zatem, że wnioskodawca pracował jako operator koparki, ciężkiego sprzętu budowlanego, jako operator koparki był kierowany na poszczególne budowy w R., P.. B., T.. gdzie wykonywał prace przy kopaniu wykopów głębokich pod uzbrojenie osiedli mieszkaniowych i kanalizacji na tych osiedlach. Wnioskodawca dysponował przy tym odpowiednimi uprawnieniami do obsługi takiej maszyny. III klasę uprawnień na koparkę zdobył już w 1976 roku, natomiast II klasę uprawnień zdobył w 1983 roku. Koparka gąsienicowa, której operatorem był wnioskodawca – (...) o wadze około 24 ton czy koparka Białoruś o wadze około 15 ton, mieści się kategorii ciężkich maszyn budowlanych. Wnioskodawca przy użyciu tej maszyny wykonywał duże wykopy pod uzbrojenia oraz kanalizację i wodociągi.

Świadkowie przy tym w sposób logiczny i jasny wyjaśnili rozbieżności w określeniu stanowiska wnioskodawcy w kilku angażach tj. kierowca czy pracownik (...). Wnioskodawca bowiem poruszał się również koparko spycharką samobieżną, na kołach, po drogach publicznych. W tym celu stanowisko to określono jako kierowca operator. Nie zmieniło to jednak charakteru pracy wnioskodawcy, który w okresie zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy i stale wykonywał pracę operatora ciężkiego sprzętu budowlanego.

Słusznie natomiast podniósł organ rentowy, że okoliczność wypłacania lub nie wypłacania dodatku szkodliwego nie ma znaczenia dla sprawy.

Wnioskodawca udowodnił charakter pracy i rodzaj wykonywanych czynności. Praca świadczona przez wnioskodawcę na stanowisku operatora koparki gąsienicowej mieści się w definicji prac maszynistów ciężkich maszyn budowlanych, wymienionych w wykazie A dział V (w budownictwie) pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) (...) w P. było przedsiębiorstwem budowlanym zajmującym się wykonywaniem robót pod budownictwo mieszkaniowe i komunalne. Wnioskodawca był zatem zatrudniony w branży budowlanej.

W sprawie do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy 11 lat, 7 miesięcy i 12 dni, zatem do okresu 15 lat brakowało wnioskodawcy okresu 3 lat, 4 miesięcy i 18 dni. Okres zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) (...) w P. wynosił 13 lat, 4 miesiące i 23 dni. Zatem nawet odliczając sporny okres pracy na kontraktach w Czechosłowacji (w okresach urlopów bezpłatnych) w łącznym rozmiarze 2 lata, 6 miesięcy, 11 dni, pozostały okres 10 lat, 8 miesięcy, 12 dni należało zaliczyć wnioskodawcy jako okres pracy w warunkach szczególnych jako operatora (maszynisty) ciężkich maszyn budowlanych. Łącznie zatem pracował w warunkach szczególnych ponad 22 lata.

Z tych względów Sąd nie badał innych okresów zatrudnienia, wnioskodawca nie składał też innych wniosków dowodowych. Natomiast wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego podlegał oddaleniu, gdyż dowód taki nie ma przesądzającego znaczenia w sprawie o badanie stanu faktycznego – wykonywanych czynności i charakteru pracy pracownika. Pozostały materiał dowodowy nie budził przy tym żadnych wątpliwości i z samej odpowiedzi na odwołanie wykonywane przez wnioskodawcę czynności jako operatora koparki nie były sporne.

Wnioskodawca w toku niniejszego postępowania udowodnił zatem, że przez okres znacznie przekraczający 15 lat, pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego .

Na marginesie wskazać należy, iż w tutejszym sądzie T. D., pracujący na tym samym stanowisku co wnioskodawca tj. operator koparki gąsienicowej w tym samym przedsiębiorstwie co wnioskodawca i również nie dysponujący świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych, uzyskał uprawnienia do wcześniejszej emerytury na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 7 lutego 2007 roku w sprawie sygn. akt VU 1730/06. Również takie świadczenie uzyskał A. G. w sprawie VU 1567/13.

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że ostatnim warunkiem, od którego zależało prawo do emerytury było ukończenie 60 lat, Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z dniem (...) 2014 roku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.