Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 69.728,70 złotych (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy siedemset dwadzieścia osiem złotych siedemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym liczonymi od dnia 15 stycznia 2011 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku i w wysokości 8% w stosunku rocznym od dnia 23 grudnia 2014 roku – z uwzględnieniem zmian wysokości odsetek ustawowych – do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 4.489,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

S ę d z i a

Sygn. akt I C 1454/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wystąpił przeciwko M. W. z powództwem, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 69.728,70 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 stycznia 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu obejmującymi koszty zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podnosił, że w dniu 21 sierpnia 2009 roku w B. miała miejsce kolizja, w której uszkodzeniu uległ pojazd marki I. o nr rej. (...), stanowiący własność E. K., posiadający ochronę ubezpieczeniową Autocasco w powodowym towarzystwie ubezpieczeniowym. Szkoda w pojeździe okazała się całkowita. Powód wypłacił poszkodowanej E. K. odszkodowanie w kwocie 69.728,70 złotych. Sprawcą kolizji był pozwany M. W.. Powód wskazywał, że swoje roszczenie wobec pozwanego wywodzi z art. 828 § 1 kodeksu cywilnego w zw. Z art. 415 § 1 kodeksu cywilnego, na podstawie którego z dniem zapłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeniowy roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania. Powódka zwróciła sie do pozwanego z wezwaniem do dobrowolnej zapłaty, jednakże bezskutecznie.

Pozwany M. W. wnosił o oddalenie powództwa. Podnosił, że powód wypłacił odszkodowanie E. K. bezpodstawnie. Wskazywał, że nie ma możliwości zapłacenia odszkodowania, gdyż odbywa karę pozbawienia wolności, nie ma żadnego majątku i posiada inne zobowiązania, w tym alimentacyjne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 sierpnia 2009 roku pozwany M. W. odwiedził E. K., z którą wcześniej pozostawał w konkubinacie, w jej miejscu zamieszkania w B. przy ul. (...). W trakcie rozmowy doszło między nimi do sprzeczki, w trakcie której pozwany chwycił E. K. za rękę. E. K. wystraszyła się pozwanego i opuściła swój dom. Pod jej nieobecność, pozwany M. W. wyjął z jej torebki klucze do samochodu marki I. o nr rej (...), otworzył samochód i nim odjechał. Pozwany kierując tym samochodem, nie dochował należytej ostrożności i doprowadził do przewrócenia się samochodu na dach, a następnie go porzucił w stanie uszkodzonym. Rozmiar uszkodzeń w pojeździe

Pojazd marki I. o nr rej (...) w okresie od dnia 28 lutego 2009 roku do dnia 127 lutego 2010 roku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej oraz posiadał ubezpieczenie Autocasco w powodowym towarzystwie ubezpieczeniowym ( polisa – k. 27).

Sąd Rejonowy w B. VII Wydział Karny prawomocnym wyrokiem z dnia 15 listopada 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...), skazał M. W. za przestępstwo polegające na tym, że w dniu 21 sierpnia 2009 roku w B. z posesji położonej przy ul. (...) bez zgody uprawnionego użytkownika pojazdu E. K. zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki I. o nr rej (...) o wartości 110.000 złotych w ten sposób, że wykorzystując fakt pozostawienia kluczyków do tego pojazdu przez pokrzywdzoną w domu zabrał je, po czym uruchomił samochód i odjechał nim, a następnie po spowodowaniu kolizji w ten sposób, iż doprowadził do przewrócenia się samochodu na dach, porzucił uszkodzony pojazd na ul. (...) w B., działając na szkodę właściciela tego pojazdu – E. K. oraz zakładu (...) Spółki Akcyjnej Oddziału w B., to jest za czyn z art. 289 § 2 kk w zw. z art. 289 § 1 kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności ( wyrok – k. 52).

W dniu 24 sierpnia 2009 roku poszkodowana E. K. zawiadomiła o zaistniałej szkodzie powoda i zażądała wypłaty odszkodowania (zawiadomienie o szkodzie – k. 28). Powód pismem z dnia 10 listopada 2009 roku odmówił przyjęcia odpowiedzialności za szkodę, wskazując, iż E. K. opuszczając dom i pozostawiając w nim niezabezpieczone kluczyki do auta, nie dochowała należytej staranności przy ich zabezpieczeniu, co wyklucza odpowiedzialność na podstawie umowy Autocasco.

Wobec odmowy wypłaty odszkodowania, E. K. wystąpiła na drogę sądową, domagając się zasądzenia od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. odszkodowania za szkodę powstałą w dniu 21 sierpnia 2009 roku w jej pojeździe Pojazd marki I. o nr rej (...). Sąd Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 21 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt (...) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz E. K. kwotę 56.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 25 września 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W pisemnym uzasadnieniu tego wyroku, Sąd Rejonowy w B. stwierdził, że kluczyk niezbędny do otwarcia i uruchomienia pojazdu E. K. znajdował się w jej domu i został samowolnie zabrany przez M. W. w czasie, kiedy E. K. w obawie o własne życie i zdrowie uciekła z domu. Podkreślił, że nie sposób postawić E. K. zarzutu co do niewłaściwego zabezpieczenia kluczyków do pojazdu i ocenić jej zachowania jako rażąco niedbałego, gdyż prywatny dom nie jest miejscem ogólnodostępnym i nie można wymagać od jego właściciela, aby przy każdych odwiedzinach chował kluczyki od pojazdu w niedostępnym. Wysokość odszkodowania Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego. Wyrok ten uprawomocnił się 14 stycznia 2011 roku ( wyrok k. 192).

Na podstawie powyższego wyroku, w dniu 14 stycznia 2011 roku powód wypłacił E. K. tytułem odszkodowania i kosztów procesu 67.210,70 złotych, a w dniu 8 lutego 2011 roku wypłacił odsetki w kwocie 2518,00 złotych ( decyzje – k. 47 i 49).

Powód kilkakrotnie wzywał M. W. do zapłaty. Ostateczne wezwanie wystosował w dniu 18 czerwca 2013 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo zeznań pozwanego M. W. (k. 249, 98v-99), zeznań świadka E. K. (k. 248v-249) oraz wyżej wymienionych dokumentów. Dokumenty nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie dopatrzył się okoliczności podważających ich wiarygodność. Zeznania świadka E. K. w całości zasługiwały na wiarę, gdyż były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym i spójne z twierdzeniami tego świadka przedstawianymi w toku poprzednich procesów (karnego i cywilnego) prowadzonych przed Sądem Rejonowym w B.. Zeznania pozwanego nie zasługują na wiarę w części w jakiej opisywał iż zabrał klucze do samochodu świadka ze stolika, a nie z torebki, gdyż są sprzeczne z zeznaniami E. K.. E. K. konsekwentnie w toku kolejnych procesów zeznawała, że klucze do samochodu trzymała w torebce, gdyż nie miała potrzeby ich wyjmowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 828 § 1 kodeksu cywilnego, jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania.

Poza sporem pozostawało, że powód wypłacił E. K. na podstawie łączącej ich umowy ubezpieczenia Autocasco odszkodowanie za uszkodzenie jej pojazdu marki I. o nr rej (...) powstałe w dniu 21 sierpnia 2009 roku z winy pozwanego kwotę 69.728,70 złotych. Bezzasadne są zarzuty pozwanego, iż odszkodowanie to powód wypłacił bezpodstawnie. Powód był bowiem zobowiązany do wypłaty tego odszkodowania na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego z dnia 21 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt (...), u podłoża którego leżało ustalenie, iż powód jest zobowiązany do naprawienia szkody w pojeździe E. K. na podstawie łączącej go z nią umowy Autocasco. Wypłacając odszkodowanie osobie poszkodowanej powód z mocy art. 828 § 1 kodeksu cywilnego nabył prawo dochodzenia zwrotu odszkodowania od osoby odpowiedzialnej za szkodę. Zgromadzony w niniejszym procesie materiał dowody wskazuje, że odpowiedzialność za szkodę w pojeździe E. K. ponosi pozwany M. W.. Ze zgodny zeznań E. K. i pozwanego, wynika, że w dniu 21 sierpnia 2009 roku, pozwany przebywając w domu E. K., wykorzystał jej nieobecność, wziął klucze do jej samochodu, odjechał nim, po czym doprowadził do jego uszkodzenia, przewracając go na dach. Pozwany M. W. został prawomocnie skazany za przestępstwo polegające na zaborze tego pojazdu w celu krótkotrwałego użycia i porzuceniu go w stanie uszkodzonym. Zgodnie z art. 11 ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Ustalenia Sądu Rejonowego w B. VII Wydziału Karnego, który skazał M. W. za to, że w dniu w dniu 21 sierpnia 2009 roku w B. z posesji położonej przy ul. (...) bez zgody uprawnionego użytkownika pojazdu E. K. zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki I. o nr rej (...) o wartości 110.000 złotych w ten sposób, że wykorzystując fakt pozostawienia kluczyków do tego pojazdu przez pokrzywdzoną w domu zabrał je, po czym uruchomił samochód i odjechał nim, a następnie po spowodowaniu kolizji w ten sposób, iż doprowadził do przewrócenia się samochodu na dach, porzucił uszkodzony pojazd na ul. (...) w B., działając na szkodę właściciela tego pojazdu – E. K. oraz zakładu (...) Spółki Akcyjnej Oddziału w B., są w niniejszym postępowaniu wiążące. Okoliczność, że M. W. został skazany za wyżej opisane przestępstwo jednoznacznie wskazuje, iż odpowiada on za szkodę wyrządzoną w pojeździe marki I.. Zgodnie z art. 415 kodeksu cywilnego ten, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia. Bez znaczenia jest podnoszona przez pozwanego okoliczność, iż nie wyjął on kluczy do samochodu z torebki E. K., lecz wziął jej ze stolika, gdyż istotny jest fakt, iż użył samochodu E. K. i kierując nim co najmniej nieostrożnie, doprowadził do jego uszkodzenia. Odpowiada on za szkodę wyrządzoną w tym pojeździe.

Pozwany nie kwestionował wysokości odszkodowania wypłaconego E. K., twierdził jedynie, że nie jest w stanie takiej kwoty zapłacić, gdyż odbywa długoterminową karę pozbawienia wolności i posiada liczne zobowiązania. Okoliczności podnoszone przez pozwanego pozostają bez znaczenia dla jego odpowiedzialności za szkodę, która wyrządził w dniu 21 sierpnia 2009 roku. Trudna sytuacja finansowa osoby odpowiedzialnej za szkodę nie zwalnia jej z odpowiedzialności.

Mając na względzie powyższe okoliczności na podstawie art. 415 § 1 i 828 § 1 kodeksu cywilnego i art. 481 kodeksu cywilnego należało uwzględnić powództwo i orzec jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu obciążono pozwanego w całości obowiązkiem ich poniesienia. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2002, nr 163, poz.1349 z póź. zm.).

S ę d z i a