Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący - SSO Piotr Sałamaj

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2015 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) spółka akcyjna spółki komandytowo-akcyjnej w K.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. akt X GC 861/13

I. oddala apelację;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 90 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Piotr Sałamaj

Sygn. akt VIII Ga 174/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie z powództwa Przedsiębiorstwa (...) spółka akcyjna spółki komandytowo-akcyjnej w K. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oddalił powództwo i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 13,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, że powódka wniosła w dniu 6.02.2013 r. o zapłatę kwoty 8 954,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania, wyjaśniając że w ramach prowadzonej współpracy w okresie od 25 sierpnia 2009 r. do 19 sierpnia 2010 r. wystawiła pozwanej szereg faktur, które uregulowane zostały po upływie terminu, w związku z czym powódka wystawiła pozwanej dwie noty odsetkowe na kwotę 6.194,76 zł i 2.759,37 zł. Noty te zostały doręczone pozwanej, ale pozostały bez odpowiedzi, a następnie powódka skierowała do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty do dnia 17.12.2012 r.

W dniu 22 maja 2013 r. Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił żądanie pozwu.

Wniesionym w dniu 11.06.2013 r. sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżając go w części, tj. co do kwoty 4.882,74 zł oraz w całości w zakresie kosztów postępowania, wskazała, że zaskarżona kwota stanowi sumę poszczególnych należności odsetkowych wskazanych w nocie odsetkowej FF (...), które uległy przedawnieniu.

Powódka, w piśmie z 4.11.2013 r., stanowiącym odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty, cofnęła powództwo w części zaskarżonej przez pozwaną, tj. co do kwoty 1.494,73 zł i w tym zakresie zrzekła się roszczenia. Ponadto sprecyzowała żądanie pozwu, w ten sposób, że wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 4.700,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot 8.954,13 zł od 6.02.2013 r. do 11.06.2013 r. oraz od kwoty 4.700,03 zł od 12.06.2013 r. do dnia zapłaty.

Pozwana podtrzymała twierdzenia sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił, że strona powodowa wystawiła pozwanej w okresie od 25 sierpnia 2009 r. do 19 sierpnia 2010 r. szereg faktur. Pozwana uregulowała należności wynikające z tych faktur VAT po upływie zakreślonego w nich terminu.

Wobec tych opóźnień w regulowaniu należności strona powodowa wystawiła notę odsetkową nr FF (...) z dnia 1.05.2010 r., na kwotę 6.194,76 zł, która obejmowała odsetki wynikające z opóźnień w zapłacie faktur VAT: nr (...), uregulowanej w dniu 15.10.2009 r. w kwocie 1.464,89 zł, nr (...) uregulowanej 5.11.2009 r. w kwocie 412,85 zł, nr (...) uregulowanej w dniu 30.11.2009 r. w kwocie 1.194,68 zł, nr (...) uregulowanej w dniu 30.12.2009 r. w kwocie 598,29 zł, nr (...) uregulowanej w dniu 1.03.2010 r. w kwocie 2.476,77 zł, nr (...) uregulowanej 22.02.2010 r. w kwocie 47,28 zł. W dniu 25.11.2010 r. strona powodowa wystawiła kolejną notę odsetkową nr FF (...) na kwotę 2.759,37 zł, która obejmowała odsetki z tytułu opóźnień w zapłacie następujących faktur VAT: nr (...) uregulowanej w dniu 8.04.2010 r. w kwocie 593,36 zł, nr (...) uregulowanej 27.05.2010 r. w kwocie 1.197,57 zł, nr (...) uregulowanej w dniu 30.07.2010 r. w kwocie 51,93 zł, nr (...) uregulowanej 22.06.2010 r. w kwocie 54,44 zł, nr (...) uregulowanej w dniu 30.06.2010 r. w kwocie 214,10 zł, nr (...) uregulowanej 26.07.2010 r. w kwocie 139,31 zł, nr (...) uregulowanej w dniu 27.08.2010r. w kwocie 239,73 zł, nr (...) uregulowanej 27.09.2010 r. w kwocie 268,93 zł. Obie noty doręczono pozwanej, termin płatności został oznaczony na 7 dni.

Wobec bezskutecznego upływu terminów uregulowania należności odsetkowych strona powodowa pismem z 12.12.2012 r. wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 8.954,13 zł w terminie do 17.12.2012 r. Pozwana w dniu 11.06.2013 r. dokonała wpłaty na rzecz powódki z tytułu części należności dochodzonej pozwem w kwocie 4.254,10 zł, oznaczając, że niniejsza kwota winna pozostać zaliczona na poczet noty odsetkowej FF (...)/2010 zł.

W piśmie z 30.10.2013 r. powódka poinformowała pozwaną o rozliczeniu płatności zgodnie z dyspozycja pozwanej, przy czym pozostała kwota pochodząca z wpłaty w wysokości 1.494,73 zł została zarachowana na poczet odsetek od faktury VAT nr (...) z 25.08.2009 r. w całości (1.464,89 zł), a pozostałą kwotę 29,84 zł zarachowano na poczet faktury nr (...) z 25.09.2009 r., jako dwóch najdawniej wymagalnych należności.

W takim stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, że z chwilą wniesienia pozwu powódka domagała się zapłaty kwoty 8.954,13 zł, na którą to kwotę składały się kwoty 6.194,76 zł i 2.759,37 zł tytułem odsetek za nieterminowe uregulowanie należności wynikających z wystawionych w okresie od 25 sierpnia 2009 r. do 19 sierpnia 2010 r. faktur. W związku z uregulowaniem części należności dochodzonej pozwem, już po zawiśnięciu sporu, powód cofnął powództwo w zakresie zaskarżonej w sprzeciwie części, tj. co do kwoty 1.494,73 zł i zrzekł się roszczenia w tym zakresie. W pozostałym zakresie powód sprecyzował żądanie pozwu, żądając zasądzenia kwoty 4.700,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi: od kwoty 8.954,13 zł od 6.02.2013 r. do 11.06.2013 r., od kwoty 4.700,03 zł od dnia 12.06.2013 r. do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo w powyższym zakresie okazało się niezasadne.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był niesporny. Pozwana uznała zasadność części żądania w kwocie 4.254,10 zł, podnosząc zarzut przedawnienia co do pozostałej części, na która składają się kwoty: 1.464,89 zł z noty odsetkowej (...) w zakresie odsetek od faktury nr (...), 412,85 zł z noty odsetkowej (...) w zakresie odsetek od faktury nr (...), 1.194,68 zł z noty odsetkowej (...) w zakresie odsetek od faktury nr (...), 598,29 zł z noty odsetkowej (...) w zakresie odsetek od faktury nr (...), 1.212,03 zł z noty odsetkowej (...) w zakresie odsetek od faktury nr (...), części odsetek od dnia 14.01.2010 r. do dnia 5.02.2010 r.

Żądanie dochodzone pozwem miało swoją podstawę w art. 481 k.c. Zgodnie z aktualnym stanowiskiem Sądu Najwyższego, które Sąd Rejonowy podzielił, roszczenia o odsetki za opóźnienie w zapłacie ceny wynikającej z umowy przedawnia się w terminie wskazanym w art. 118 k.c. dla roszczeń o świadczenia okresowe, także w sytuacji, gdy roszczenie główne ulega przedawnieniu w terminie krótszym np. określonym w art. 646 k.c. - jednak nie później niż w chwili przedawnienia roszczenia głównego (uchwała SN z dnia 26 stycznia 2005, OSNC 2005/9/149).

Analizując termin płatności należności za faktury nr (...) w zakresie części odsetek od dnia 14.01.2010 r. do dnia 5.02.2010 r., co do których pozwana podniosła zarzut przedawnienia, Sąd doszedł do przekonania, iż roszczenie odsetkowe w tym zakresie przedawniło się. Biorąc bowiem pod uwagę nawet najdalszy dzień, od którego należy liczyć trzyletni termin przedawnienia - a więc dzień dokonania końcowej zapłaty, roszczenia odsetkowe przedawniały się odpowiednio: dla faktury nr (...) w dniu 15.09.2012 r., dla faktury nr (...) w dniu 5.11.2012 r., dla faktury nr (...) w dniu 30.11.2012 r., dla faktury nr (...) w dniu 30.12.2012 r., częściowo dla faktury nr (...) w zakresie odsetek należnych liczonych przed dniem 6.02.2010 r., albowiem w związku z wniesieniem powództwa w dniu 6 lutego 2013 r., cześć odsetek należnych, a związanych z opóźnieniem płatności tej faktury nie uległa przedawnieniu za okres 6 luty 2010 r. – 1 marca 2010 r.

Powyższe ustalenia potwierdza ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego i nauce prawa ugruntowany pogląd, że roszczenie o odsetki za opóźnienie z chwilą jego powstania uzyskuje samodzielny byt, niezależny od długu głównego i według własnych reguł ulega przedawnieniu, staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia. Wierzyciel nabywa prawo do odsetek oddzielnie za każdy kolejny dzień, przez cały czas opóźnienia. Mając na uwadze, iż powództwo złożone zostało w dniu 6.02.2013 r., jedynie za okres trzech lat wstecz od tej daty odsetki są nieprzedawnione, a zatem powód mógł się domagać odsetek za opóźnienie płatności faktur wymienionych w nocie FF (...), od dnia 6.02.2010 r. Odsetki należne przed tą datą uznać należy za przedawnione.

Powód w toku postępowania nie wykazał także, by doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia w powyższym zakresie. W szczególności nie sposób podzielić stanowiska strony powodowej, iż do takiego przerwania biegu doszło wskutek wpłaty części należności na rachunek powódki, potraktowanej, jako uznanie roszczenia w trybie 123 § 1 pkt 2 k.c., przede wszystkim z uwagi na fakt, iż z chwilą wpłaty dokonanej przez pozwaną należności w zaskarżonej kwocie pozostały przedawnione, a zatem nie można w tej sytuacji mówić o przerwaniu biegu przedawnienia. Po upływie terminu przedawnienia skuteczna „reanimacja” roszczenia może nastąpić tylko na skutek zrzeczenia się przez dłużnika korzystania z zarzutu przedawnienia, jednak częściowa spłata takiego skutku nie wywoła.

Nie zasługiwało na uwzględnienie także twierdzenie powódki, jakoby zaliczenie wpłaty dłużnika zgodnie z przepisem z art. 451 § 3 k.c. możliwe było na poczet należności przedawnionych oraz, że wolą pozwanego była zapłata długu przedawnionego przed innymi nieprzedawnionymi. Każde ze świadczeń okresowych wymagalne jest w innym terminie i w innym terminie ulega przedawnieniu. W orzecznictwie przyjęto, że jeżeli dłużnik spełnia świadczenie pieniężne bez wskazania, który z kilku długów pragnie zaspokoić, a jeden z nich jest przedawniony, tj. stwarzający zobowiązanie niezupełne, to wówczas nie ma podstaw do przyjęcia, że wolą jego była zapłata długu przedawnionego przed innymi nieprzedawnionymi. Artykuł 451 k.c. więc nie może być stosowany do długu przedawnionego (orzeczenie SN z dnia 18 czerwca 1957 r., CR 456/56, OSP 1958, z. 9, poz. 228; A. Rzepecka-Gil - Komentarz do art. 451 kodeksu cywilnego LEX 2011). Niezależnie od powyższego, skoro pozwany podniósł zarzut przedawnienia to wskazanie jako tytułu płatności noty odsetkowej nie uprawniało powoda do zaliczenia wpłaty na roszczenia przedawnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd powództwo, w zaskarżonym zakresie, oddalił jako przedawnione (pkt I wyroku), podkreślając że rozpoznał sprawę w granicach określonych przedmiotem zaskarżenia.

Sąd nie uwzględnił cofnięcia powództwa albowiem dotyczyło ono części niezaskarżonej nakazem i zostało zgłoszone po jego uprawomocnieniu się.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto na art. 98 § 1 k.p.c. Mając na uwadze wartość przedmiotu sporu do wartości zasądzonej Sąd przyjął, iż powódka wygrała spór w 45%, pozwana w 55 % i w takich proporcjach strony mają prawo żądania zwrotu poniesionych przez siebie kosztów. Na koszty powoda składało się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1200 zł, opłata od pozwu w wysokości 300 zł oraz kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Z sumy powyższych kwot 45% to 682,65 zł. Koszty pozwanej sprowadzają się do kwoty 1.200 zł wynagrodzenia pełnomocnika i kwoty 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa (55% z 1.217 zł to 669,35 zł). Po wzajemnym zarachowaniu należnych wzajemnie stronom wartości należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda różnicę w wysokości 13,30 zł (682,65 zł - 669,35 zł).

Apelacją strona powodowa zaskarżyła powyższy wyrok w części, tj. w zakresie oddalającym powództwo co do kwoty 1.494,73 zł oraz w zakresie kosztów procesu, zarzucając mu:

1. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej analizy i oceny materiału dowodowego, w wyniku czego:

- uznano, iż powódka w sprawie, w zakresie zaskarżonej części nakazu zapłaty, sprecyzowała swoje roszczenie na kwotę 4.700,03 zł wraz z odsetkami,

- błędnie przyjęto, że w sprawie powódka złożyła cofnięcie powództwa w zakresie niezaskarżonej części nakazu zapłaty;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 207 § 7 w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. poprzez przyjęcie do akt sprawy pisma pozwanej z dnia 19.11.2013 r., które winno zostać zwrócone w związku ze złożeniem go, bez stosownego postanowienia Sądu w tym zakresie;

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 161 k.p.c. poprzez przyjęcie do akt, jako załącznika do protokołu pisma pozwanej z dnia 22.01.2014 r., w sytuacji gdy do facto stanowiło ono polemikę z twierdzeniami powódki, zawierającą nowe twierdzenia, a tym samym winno podlegać zwrotowi w oparciu o przepis art. 207 § 7 k.p.c. w zw. z § 3 tegoż artykułu;

4. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 203 k.p.c., poprzez przyjęcie, że pismem z dnia 4.11.2013 r. powódka nie mogła cofnąć powództwa w zaskarżonej części, w sytuacji, gdy przedmiotowe cofnięcie było ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 1.497,73 zł, a okoliczności sprawy nie wskazywały, że wymieniona czynność jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa;

5. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 355 § 1 k.p.c., poprzez nie umorzenie postępowania w części dotyczącej cofniętego powództwa;

6. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 451 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że w sytuacji, w której dłużnik nie wskaże, który dług chce zaspokoić, a wierzyciel nie skieruje do dłużnika pokwitowania, spełnione świadczenie, które winno być zaliczone na poczet najdawniej wymagalnego długu, nie może być zaliczone na poczet długu przedawnionego.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez umorzenie postępowania w zakresie kwoty 1.494,73 zł i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej odsetek ustawowych od kwoty 1.494,73 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia 11.06.2013 r. oraz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed sądami obu instancji, wg norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów umorzonej części postępowania; ewentualnie:

2. uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

3. zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu w drugiej instancji wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się bezzasadna.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Sąd ten prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w oparciu o te dowody, zresztą niesporne, Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Także ocena prawna dokonana przez Sąd Rejonowy znalazła akceptację Sądu Odwoławczego.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów apelacji, tj. naruszenia art. 233 k.p.c. Sąd odwoławczy na wstępie wskazuje, że przepis ten, a dokładnie jego paragraf pierwszy (skarżący nie sprecyzował, do której z dwóch jednostek redakcyjnych odnosi się zarzut apelacyjny) dotyczy oceny dowodów z uwzględnieniem wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Natomiast z treści apelacji wynika, że powód kwestionuje stanowisko Sądu Rejonowego co do oświadczeń procesowych stron, a więc nie podważa dokonanej oceny dowodów, które zresztą nie były w tej sprawie sporne. Niezależnie od powyższego Sąd drugiej instancji zauważa, że jakkolwiek pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 23 stycznia 2014 r. ostatecznie wniósł o zasądzenie od pozwanego 3.388,01 zł z ustawowymi odsetkami (k. 76), to w piśmie procesowym z dnia 4.11.2013 r. sprecyzował żądanie pozwu w zaskarżonej części i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 4.700,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami (k. 62) i do tego oświadczenia nawiązał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przy czym wobec oddalenia powództwa w części zaskarżonej w sprzeciwie od nakazu zapłaty pominięcie przez Sąd pierwszej instancji ostatecznego sprecyzowania żądania nie miało znaczenia.

Jeżeli natomiast chodzi o kwestię rzekomo błędnego przyjęcia, że powód cofnął powództwo w zakresie niezaskarżonej części nakazu zapłaty, to Sąd Okręgowy stwierdza, że Sąd Rejonowy prawidłowo zakwalifikował przedmiotowe oświadczenie powoda. Przede wszystkim skarżący zdaje się nie dostrzegać treści przepisu art. 332 k.p.c. w zw. (...) k.p.c. Zgodnie z art. 332 § 1 k.p.c. sąd jest związany wydanym wyrokiem (nakazem zapłaty) od chwili jego wydania. Jednakże w razie cofnięcia pozwu przed uprawomocnieniem się wyroku (nakazu zapłaty) i przed jego zaskarżeniem z jednoczesnym zrzeczeniem się dochodzonego roszczenia, a za zgodą pozwanego również bez takiego zrzeczenia się, sąd pierwszej instancji uchyli swój wyrok (nakaz zapłaty) i postępowanie w sprawie umorzy, jeżeli uzna cofnięcie takie za dopuszczalne (§ 2 zdanie pierwsze).

W realiach tej sprawy pozwanemu doręczono odpis nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 29 maja 2013 r. (k. 37), a sprzeciw od nakazu zapłaty w zakresie kwoty 4.882,74 zł pozwany złożył w dniu 11 czerwca 2013 r. Ponieważ termin wniesienia sprzeciwu upływał w dniu 12 czerwca 2013 r., to z dniem następnym nakaz zapłaty z dnia 22 maja 2013 r. (sygn. akt X GNc 1385/13) w części niezaskarżonej stał się prawomocny. Natomiast oświadczenie powoda o częściowym cofnięciu powództwa złożone zostało w dniu 4 listopada 2013 r. (k. 70). Uznając to oświadczenie za dotyczące niezaskarżonej części ww. nakazu zapłaty Sąd Rejonowy uwzględnił nie tylko wskazanie zawarte w poleceniu przelewu pozwanego z dnia 11.06.2013 r. na kwotę 4.254,10 zł, wymieniające tylko notę odsetkową FF (...) (k. 69), ale również złożony w tej samej dacie sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty, w którym pozwany jednoznacznie określił, co do których kwot wnosi o oddalenie powództwa jako przedawnionego. Tym samym prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że wolą pozwanego w dniu 11 czerwca 2013 r. (data spornego przelewu) było zapłacenie wierzytelności nieprzedawnionych, a więc tych, co do których pozwany sprzeciwu nie wniósł. Argumentację tego dotyczącą, wspartą orzecznictwem Sądu Najwyższego, zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy w całości aprobuje, nie widząc potrzeby jej powielania. W rezultacie trafnie zostało przyjęte, że pomimo ograniczenia się przez pozwanego do wskazania w tytule przelewu tylko noty odsetkowej, treść sprzeciwu od nakazu zapłaty (złożonego jednocześnie z przelewem) jednoznacznie wskazuje, że wolą pozwanego było uiszczenie z ww. noty (k. 14) tylko części odsetek ustawowych dotyczących faktury nr (...) i całości odsetek dotyczących faktury nr (...). A zatem zarachowanie dokonane przez Sąd Rejonowy nie naruszyło przepisu art. 451 k.c., co czyni zarzut jego naruszenia bezzasadnym.

Chybione okazały się także pozostałe zarzuty apelacji, a dotyczące naruszenia prawa procesowego. Skoro bowiem powód nieprawidłowo zaliczył część zapłaconej przez pozwanego kwoty (tj. w części przewyższającej podaną w przelewie notę odsetkową), to tym samym nie mógł cofnąć powództwa w zakresie prawomocnej części nakazu zapłaty, a przepis art. 203 k.p.c. (autor apelacji ponownie nie sprecyzował jednostki redakcyjnej tego przepisu) – z uwagi na art. 332 § 2 w zw. z art. 353 ² k.p.c. – nie mógł mieć tu zastosowania. W konsekwencji nie został naruszony przez Sąd Rejonowy przepis art. 355 § 1 k.p.c., który stanowi o cofnięciu pozwu ze skutkiem prawnym, gdyż takowego skutecznego częściowego cofnięcia powództwa w tej sprawie – z przyczyn wyżej wskazanych – nie było. Nie było więc prawnej możliwości częściowego umorzenia powództwa, które postuluje skarżący.

W myśl przepisu art. 505 § 1 ¹ pkt 2) k.p.c. apelację od wyroku wydanego w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. W tym kontekście zarzuty powoda naruszenia art. 207 § 7 w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. i art. 161 k.p.c. nie wyczerpują tych wymogów, także pod względem formalnym, gdyż dopiero w uzasadnieniu apelacji skarżący sugeruje, że „powyższe naruszenia procedury nie pozostawały bez wpływu na treść orzeczenia (…)”, przy czym brak jest wyczerpującego wskazania jaki wpływ na ocenę materiału dowodowego, a w efekcie wyroku, miało nie zwrócenie przez Sąd Rejonowy pisma pozwanego z 19.11.2013 r., czy załącznika do protokołu rozprawy z 23.01.2014 r. ( nota bene tenże załącznik został na rozprawie doręczony pełnomocnikowi powoda, który nie zakwestionował wówczas jego złożenia).

Już tylko z tych przyczyn powyższe zarzuty nie podlegały uwzględnieniu, ale ponadto Sąd Okręgowy zauważa, że powód utracił prawo powoływania się na nie, gdyż nie złożył zastrzeżenia do protokołu rozprawy na podstawie art. 162 k.p.c., tj. obecny na rozprawie zawodowy pełnomocnik reprezentujący powoda nie zwrócił uwagi Sądowi pierwszej instancji na uchybienia przepisom postępowania. Nadto Sąd odwoławczy wskazuje, że można co najwyżej mówić o naruszeniu art. 207 § 7 k.p.c. odnośnie pisma przygotowawczego (procesowego) pozwanego z 19.11.2013 r., gdyż załącznik do protokołu takowym pismem nie jest, co trafnie zauważył pozwany w odpowiedzi na apelację. N. od powyższych uwag Sąd Okręgowy stwierdza, że i tak treść ww. pisma procesowego pozwanego i załącznika do protokołu została przedstawiona de facto w formie ustnej przez pełnomocnika pozwanego na rozprawie, a treść tych pisma stanowiła tylko rozwinięcie stanowiska zawartego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Przy czym podkreślić trzeba, że konieczność ich złożenia wynikała przede wszystkim z tego, że powód dopiero 30 października 2013 r., a więc ponad cztery miesiące po wniesieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty, złożył oświadczenie o sposobie zarachowania wpłaconej przez pozwanego kwoty.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy - na podstawie art. 385 k.p.c. - oddalił apelację powoda jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd odwoławczy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c., a więc w myśl reguły odpowiedzialności za wynik sprawy. Zgodnie z nią, strona przegrywająca sprawę na żądanie strony przeciwnej winna zwrócić jej koszty procesu. Apelacja strony powodowej została oddalona, stąd wobec wniosku strony przeciwnej, od powoda, jako strony przegrywającej sprawę, należało zasądzić na rzecz pozwanego koszty postępowania apelacyjnego, na które złożyło się wyłącznie wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 90 zł (§ 6 pkt 2 oraz § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych…).

SSO Piotr Sałamaj