Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Maria Żelichowska-Błażowska

Sędziowie: SSO Arkadiusz Penar

SSO Anna Pater (spr.)

Protokolant: st.sekr.sąd.Jolanta Janik

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Bronisława Gruszki

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2015r.

sprawy K. R.

oskarżonego o przestępstwo z art.286§3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Gorlicach

z dnia 08/01/2015r. sygn. akt II K 325/14

I.zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że :

1.uchyla punkt II dotyczący warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności oraz punkt IV dotyczący dozoru kuratora sądowego,

2.wymierzoną w punkcie I karę pozbawienia wolności obniża do 3 (trzech) miesięcy,

II.w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II Ka 107/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r.

K. R. oskarżony był o to, że w dniu 21 marca 2013 r. w Z. i w G. woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 1.360 zł, w ten sposób, że wystawił poprzez inną ustaloną osobę na aukcji internetowej Allegro do sprzedaży komputer (...) wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru i możliwości jego przekazania, a po wpłaceniu przez pokrzywdzonego na wskazany rachunek bankowy o nr (...) wyżej wymienionej kwoty nie przesłał mu zakupionego towaru ani nie zwrócił wpłaconych pieniędzy, przy przyjęciu wypadku mniejszej wagi, tj. o przestępstwo z art. 286 § 3 kk.

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015 r., sygn. akt II K 325/14, Sąd Rejonowy w Gorlicach uznał oskarżonego K. R. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 3 kk i wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na czteroletni okres próby i oddał oskarżonego w tym okresie pod dozór kuratora sądowego, zobowiązał oskarżonego na mocy art. 46 § 1 kk do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. K. kwoty 1.360 zł. Sąd Rejonowy zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją, w części orzeczenia o karze i na niekorzyść oskarżonego K. R., oskarżyciel publiczny. Prokurator zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu K. R. wynikającą z orzeczenia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, co czyni tę karę nieadekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz sprawia, że nie spełnia ona wymogów w zakresie indywidualnego i społecznego oddziaływania.

Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary bezwzględnej 4 miesięcy pozbawienia wolności przy pozostawieniu orzeczonego wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. K.kwoty 1.360 zł i zwolnienia go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

W pisemnym uzasadnieniu apelacji prokurator podniósł, iż oskarżony K. R. był w przeszłości dwunastokrotnie karany, w tym dziesięciokrotnie za oszustwa za które siedmiokrotnie orzekano kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, co jednak nie zapobiegło jego powrotowi do przestępstwa i nie zmotywowało go do zmiany postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest zasadna.

Sąd Rejonowy w oparciu o przeprowadzone dowody prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy i dokonał właściwej oceny prawno-karnej zachowania K. R., natomiast orzekł karę noszącą cechy rażącej niewspółmierności, a to poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Podnieść należy, iż stosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary określonej w art. 69 § 1 kk dopuszczalne jest wówczas, gdy sąd orzekający dojdzie do przekonania, iż mimo niewykonania kary wobec sprawcy przestępstwa osiągnięte zostaną cele kary, a w szczególności wykształci się u niego przekonanie o nieopłacalności popełniania przestępstw i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przestępstwa. Uprzednia karalność sprawcy nie stoi na przeszkodzie warunkowemu zawieszeniu wykonania kary, ale musi być uwzględniana przy ocenie, czy orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wystarczy dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary. Przekonanie sądu orzekającego o tym, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca, by osiągnąć względem oskarżonego cel wychowawczy i zapobiegawczy musi opierać się przede wszystkim na ocenie jego postawy, właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia, zachowania się po popełnieniu przestępstwa.

Odnosząc te ogólne uwagi do niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż oskarżony K. R. nie daje gwarancji wdrożenia się do porządku prawnego i niepopełniania w przyszłości nowych przestępstw, a tym samym brak jest podstaw by orzec wobec niego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Jeśli zważyć, że oskarżony był 12-krotnie karany począwszy od roku 2008, w tym 11-krotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, a przedmiotowego czynu dopuścił się kilka dni po uprawomocnieniu się ósmego z kolei wyroku skazującego, to brak jest jakichkolwiek podstaw by przyjąć, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni względem oskarżonego cele, w których mowa w art. 53 kk. Zaznaczyć należy, że wszystkie poprzednio orzekane wobec oskarżonego kary miały charakter wolnościowy, lecz okazały się one nieskuteczne, skoro oskarżony ponownie wszedł w konflikt z prawem popełniając kolejne przestępstwo oszustwa. Dodać należy, że argumenty sądu pierwszej instancji o tym, iż oskarżony wyraził żal i skruchę, posiada na utrzymani dwoje małoletnich dzieci oraz że na oskarżonego został nałożony obowiązek naprawienia szkody są mało przekonujące. Żal i skrucha oskarżonego w kontekście chociażby jego postawy prezentowanej przed Sądem Rejonowym, a wiążącej się z kwestią naprawienia szkody wydają się mało przekonujące. Przypomnieć bowiem należy, że na pierwszej rozprawie głównej, na którą stawił się oskarżony (pierwszą odroczono na jego wniosek, bowiem podjął pracę i nie mógł się stawić) zadeklarował on, że naprawił wyrządzoną pokrzywdzonemu szkodę, a jedynie nie zabrał ze sobą do sądu dowodu wpłaty tej kwoty oraz że całą szkodę wyrówna w ciągu 3 miesięcy (k. 107/2). Na kolejną rozprawę w dniu 4.11.2014 r. oskarżony nie stawił się i nie przedłożył do akt dowodu wpłaty na rzecz K. K. (k. 111), zaś na rozprawie dnia 8.01.2015 r. oświadczył, iż szkody na rzecz pokrzywdzony nie naprawił, dowód wpłaty nie dotyczył pokrzywdzonego, nie zwrócił też pieniędzy w terminie 3 miesięcy, bo nie ma pieniędzy, a może to uczynić „do pół roku” (k. 123/2). Taka postawa oskarżonego wskazuje, że ma on lekceważący stosunek do popełnionych przestępstw, a zapewnienia o żalu i wyrażenie skruchy mają charakter czysto instrumentalny, zapobiegający osadzeniu w zakładzie karnym. Także i argument o utrzymywaniu małoletnich dzieci nie powinien mieć istotnego wpływu na decyzję o warunkowym zawieszeniu wykonania kary skoro sam oskarżony przyznał, że jego dzieci wychowane są przez ich matki, tylko na starsze płaci alimenty, lecz nieregularnie, a na młodsze nie płaci, ponieważ zamieszkuje z matką tego dziecka (k. 107/2).

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd odwoławczy podzielił stanowisko apelującego, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nosi cech rażącej niewspółmierności, brak jest bowiem podstaw do stosowania wobec K. R. instytucji określonej w art. 69 § 1 kk. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności obniżył do 3 miesięcy, a także uchylił orzeczenie o warunkowym zawieszeniu jej wykonania i o dozorze kuratora. Sąd Okręgowy uznał, że okoliczności popełnionego czynu, stopień jego społecznej szkodliwości (przede wszystkim rozmiar wyrządzonej szkody), a także stopień winy oskarżonego nie uzasadniają orzeczenia kary pozbawienia wolności w wysokości istotnie przekraczającej dolny próg ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 286 § 3 kk i dlatego karę tę obniżył do 3 miesięcy uznając, że krótkoterminowy pobyt oskarżonego w zakładzie karnym będzie dolegliwością współmierną do popełnionego przez niego czynu, a jednocześnie pozwoli w niedługim czasie wyrównać szkody wyrządzone tym i innymi przestępstwami.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy orzekając na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary i o dozorze kuratora, a wymierzoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności obniżył do 3 miesięcy, zaś w pozostałej części wyrok utrzymał w mocy. Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego Sąd Okręgowy na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.