Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa U. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko P. G.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie z dnia 9 grudnia 2014 r. wniosła o zasądzenie od pozwanego P. G. kwoty 2.131,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Powód wywodził, że dochodzona wierzytelność powstała w efekcie zawarcia w dniu 27 lutego 2004 r. przez pozwanego umowy z (...) S.A., mocą której pozwany stał się jego dłużnikiem. Wierzytelność tę – wywodził U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. – wierzyciel pierwotny przelał na rzecz (...) w L.. A ten z kolei przelał swą wierzytelność na rzecz powoda w dniu 6 czerwca 2013 roku. Na dowód powyższego powód przedłożył oświadczenie (...) S.A. o zawarciu umowy przelewu wierzytelności z (...) w L., umowę przelewu wierzytelności z dnia 6 czerwca 2013 r. oraz dokument nazwany „załącznik nr 1 – lista wierzytelności”

Wezwanie na rozprawę zostało doręczone pozwanemu w dniu 27 stycznia 2015 r. poprzez podwójne awizo. Pozwany P. G. mimo wezwania nie stawił się na rozprawę dnia 13 lutego 2015 r. i nie wniósł odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. jest funduszem inwestycyjnym zamkniętym, wpisanym do rejestru funduszy inwestycyjnych, prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Warszawie.

Dowód: odpis wyciągu z rejestru funduszy inwestycyjnych k. 9.

W dniu 16 lutego 2004 r. pozwany P. G. zawarł umowę pożyczki z (...) S.A. z siedzibą w W.. Pozwany z tytułu powyższej umowy był zobowiązany do spłaty na rzecz P. Polska kwoty 2.605,20 zł na którą składały się: kapitał w kwocie 1.500 zł, oprocentowanie w kwocie 183,64 zł oraz opłata administracyjna w kwocie 921,56 zł.

Dowód: umowa pożyczki k. 5.

W dniu 6 czerwca 2013 r. strona powodowa U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. zawarła z (...) w L. umowę zgodnie z którą strona powodowa jako nabywca nabyła od (...) w L. wierzytelności o łącznej wartości 1.508.048.482,13 zł. W punkcie 3.1 umowy wskazano, że każda z wierzytelności będzie sprzedawana oddzielenie za cenę jednostkową.

Dowód: umowa z 6.06.2013 r. k. 6

W dniu 28 lutego 2014 r. (...) S. A. oraz (...) w L. sporządzili oświadczenie, że wszystkie wierzytelności będące przedmiotem umowy nabycia wierzytelności z dnia 6 czerwca 2013 r., zawartej między stroną powodową U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W., a (...) w L. zostały wcześniej przeniesione przez (...) S. A. w W. na rzecz (...) na podstawie umowy ramowej zawartej między (...) S. A., a (...) dnia 18 lipca 2003 r.

Dowód: oświadczenie z dnia 28.02.2014 r. k. 11

Do pozwu został załączony dokument nazwany „odpis z załącznika 1 – lista wierzytelności”, nie opatrzony żadnym podpisem, potwierdzony za zgodność przez występującego w sprawie adw. Ł. J..

Dowód: odpis z załącznika nr 1 – lista wierzytelności k. 7

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód opierał swoje roszczenia na fakcie zawarcia w dniu 6 czerwca 2013 roku umowy cesji z podmiotem, którego dłużnikiem był pozwany. Przedmiotem powyższego kontraktu – argumentował U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. – była przysługująca mu wierzytelność, którą z kolei tenże nabył od (...) S.A., którego pierwotnym dłużnikiem był pozwany.

Po myśli art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, iż w toku bieżącego postępowania strona powodowa wykazała jedynie fakt, że jest inwestycyjnym zamkniętym funduszem sekurytyzacyjnym oraz, że pozwany zaciągnął pożyczkę w kwocie 2.605,20 zł w (...) S.A. Powód nie udowodnił natomiast jakimikolwiek środkami dowodowymi, umożliwiającymi weryfikację twierdzeń pozwu nie tylko faktu nabycia konkretnej wierzytelności przeciwko pozwanemu ale również istnienia samej wierzytelności w wysokości dochodzonej pozwem. Powód nie przedstawił środków dowodowych, które czyniłyby zadość reżimowi z art. 511 k.c., który to stanowi, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. W każdym wypadku umowy kredytu konsumenckiego wymagała ona formy pisemnej (art 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 o kredycie konsumenckim, Dz.U. 2001.100.1081 ze zm.). Tym samym także dla przelewu wierzytelności konieczne było zachowanie tego rygoru (art. 511 k.c.).

Powód przedłożył umowę cesji zawartą przezeń z (...) w L. oraz oświadczenie złożone przez członków zarządu (...) S.A. i (...) w L. w przedmiocie zawarcia umowy przelewu przez tego ostatniego z wierzycielem pierwotnym. Żaden ze wskazanych dokumentów nie wskazuje na przejście konkretnej wierzytelności przysługującej wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanej, a ich przedmiotem jest nieokreślony pakiet wierzytelności. Z przedstawionych dokumentów wynika jedynie, że określone w nim podmioty złożyły oświadczenia woli w zakresie nabycia pakietu wierzytelności. Natomiast w żadnym razie nie można uznać, że nastąpił przelew wierzytelności wynikającej z umowy wskazanej w treści pozwu. Dowodu tegoż nie może stanowić przedłożony przez powoda „odpis z załącznika nr 1 - lista wierzytelności” (k. 7). Z uwagi na brak podpisu nie może być on uznany za dokument prywatny z świetle art. 245 k.p.c.

Przedłożona do akt umowa pożyczki zawarta pomiędzy wierzycielem pierwotnym a pozwanym stanowi niewątpliwie dowód zaciągnięcia przez pozwanego zobowiązania wobec wierzyciela pierwotnego. Nie stanowi ona jednak dowodu istnienia tego zobowiązania w wysokości dochodzonej pozwem. Mimo wezwania sądu, powód nie wyjaśnił, co składa się na kwotę dochodzoną pozwem. Wątpliwości budzą zaś okoliczności przytoczone w treści pozwu mianowicie wysokość wierzytelności dochodzonej przez stronę powodową w niniejszym postępowaniu tj. 2.131,20 zł skoro pozwany zaciągnął pożyczkę w wysokości 2.605,20 zł. Zgodnie z przytoczoną wyżej regulacją, na powodzie ciążył ciężar udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia, a zatem powinien był przedłożyć dokument, z którego wynika, czy i jaka część pożyczki została przez pozwanego spłacona, a także sposób zaliczenia poszczególnych wpłat dokonywanych przez pozwanego.

Konkludując, wobec stanu faktycznego sprawy oraz zaoferowanych dowodów nie sposób uwzględnić powództwa i uznać, że wobec pozwanego istnieje zobowiązanie w wysokości wskazanej w treści pozwu i że przeszło ono skutecznie na powoda. Dołączone przez stronę powodową dokumenty budzą wątpliwości i nie pozwalają na dostateczne zindywidualizowanie istnienia i wysokości wierzytelności przysługującej poprzedniemu wierzycielowi wobec pozwanego, która to wierzytelność miałaby – jak twierdzi strona powodowa – zostać przeniesiona na rzecz powoda. Nawet jeśli uznać jednak odmiennie, to i tak powód nie wykazał zasadności żądanej kwoty.

Wobec powyższego, na podstawie przytoczonych przepisów orzeczono jak w sentencji.