Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Wieja (spr.)

Sędziowie SO Barbara Żukowska

SO Marek Klebanowicz

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2013r.

sprawy B. C.

oskarżonej z art. 270 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 22 stycznia 2013r. sygn. akt II K 869/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej B. C.uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną,

II. stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

B. C.została oskarżona o to, że:

w dniu 23 marca 2010 r. w Z., woj. (...), w celu użycia jako autentyczny, podrobiła wniosek o ubezpieczenie pojazdu nr (...), dotyczący samochodu osobowego marki O. (...)o nr rej. (...), w ten sposób, iż w pozycjach „podpis ubezpieczającego" nakreśliła podpis o treści (...), nie będąc do tego uprawnioną a następnie posłużyła się tak podrobionym dokumentem jako autentycznym przedkładając go w (...)S.A.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 22 stycznia 2013 r. w sprawie II K 869/12:

1. uznał oskarżoną B. C.za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył jej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt.1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej B. C.kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby,

3. na podst. art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przez pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego w postaci oryginału polisy OC nr (...)wraz z wnioskiem nr (...)zapisanego pod pozycją 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/23/12 (DRZ56/12),

4. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej B. C.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 póz. 223 z 1983r. z późn. zm.) wymierzył jej opłatę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Powyższy wyrok zaskarżył prokurator w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec B. C., poprzez wymierzenie oskarżonej wyłącznie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, przy jednoczesnym odstąpieniu od orzeczenia grzywny na podstawie art. 71 §1 k.k., co w konsekwencji spowodowało, iż kara ta, jako niewspółmiernie łagodna nie spełnia wymogów w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej, nie powodując dla oskarżonej żadnych faktycznych dolegliwości.

W oparciu o powyższy zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec B. C.grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 20- (dwadzieścia) złotych- na podstawie art. 71 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora, jako oczywiście bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Mając na uwadze kierunek i granice zaskarżenia Sąd Okręgowy na wstępie stwierdza, że Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonując właściwych ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonej B. C.. Nie budzi również żadnych wątpliwości trafność przyjętej w zaskarżonym wyroku kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej.

Przechodząc do zarzutu apelacji, należy wskazać, że dotyczy on wyłącznie rozstrzygnięcia o karze i stąd przedmiotem rozważań Sądu Odwoławczego jest ta kwestia (art. 433 § 2 k.p.k.). Wniesienie wniosku o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie odpisu wyroku sądu odwoławczego przez oskarżoną nie poszerza kognicji sądu odwoławczego, która co do zasady wyznaczona jest przez granice wniesionego środka odwoławczego, w ramach których sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w związku z wniesioną skargą.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy podejmując rozstrzygnięcie o karze nie pominął żadnej istotnej dla wymiaru tej kary okoliczności.

Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara nie jest rażąco niewspółmierna. Oczywistym jest, iż cele prewencji indywidualnej - wychowawcze i zapobiegawcze - które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego mają zwykle prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna bowiem wykraczać poza rzeczywistą potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa
i akceptowana społecznie.

Oskarżonej została wymierzona kara nieizolacyjna, a orzekając ją, Sąd Rejonowy uwzględnił wszelkie dyrektywy, o jakich mowa w art. 53 k.k. Sąd I instancji przeanalizował i prawidłowo wyeksponował wszystkie istotne okoliczności wpływające na wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej B. C.determinujące ocenę w zakresie stopnia winy, jak i stopnia szkodliwości społecznej czynu jej przypisanego, w tym zwłaszcza działanie z zamiarem bezpośrednim, jak również wcześniejszą niekaralność oskarżonej i jej dotychczasowy sposób życia. Wymierzona oskarżonej kara sześciu miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą i współmierną. Słuszne – w świetle okoliczności sprawy uzasadnione – było również orzeczenie o warunkowym zawieszeniu orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Nie ma racji prokurator zarzucając, że wymierzona oskarżonej kara jest rażąco łagodna. Wprawdzie zastosowanie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności może zostać powiązane z jednoczesnym orzeczeniem wobec sprawcy grzywny, jednakże słusznie ocenił Sąd Rejonowy, że w niniejszej sprawie spełni wyłącznie kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Funkcją grzywny orzekanej przy stosowaniu warunkowego zawieszenia jest uczynienie sprawcy dolegliwości ekonomicznej traktowanej w tym przypadku jako czynnik mający zapobiegać społecznemu odczuciu, iż pozostaje on w pełni bezkarny. Jednakże w przypadku niektórych sprawców (a tak jest również i w niniejszej sprawie) już sam fakt prowadzenia postępowania karnego i wydania wyroku skazującego, jak również świadomość możliwości zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, odnieść może wystarczający skutek represyjny i prewencyjny. Przepis art. 71 § 1 k.k. ma charakter fakultatywny, co oznacza, że wymierzając grzywnę na tej podstawie sąd winien każdorazowo ocenić, czy kara ta będzie sprawiedliwą reakcją na przypisane oskarżonemu przestępstwo. Słusznie Sąd Rejonowy ocenił, że dotychczasowy tryb życia oskarżonej, jej wcześniejsza niekaralność i wykonywanie przez nią pracy zarobkowej uzasadnia wymierzenie jej „jedynie” kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Kary tej w żadnej mierze nie można uznać za rażąco łagodną.

Z powyższych względów apelacja wniesiona przez prokuratora jako oczywiście bezzasadna nie mogła zostać uwzględniona. Dlatego Sąd Okręgowy, nie stwierdzając z urzędu uchybień procesowych z art. 439 k.p.k. ani rażącej niesprawiedliwości określonej w art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, utrzymał w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.