Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy VI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Arkadiusz Rodziewicz

Protokolant Bogumiła Matras

przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy Jacka Ogińskiego

po rozpoznaniu dnia 27 listopada 2014 roku i 15 stycznia 2015 roku sprawy karnej

B. W. urodzonego (...) w Ś., syna B. i J. z domu D.

oskarżonego o to, że:

w nocy z 31 maja na 1 czerwca 2014 r. w (...) woj. (...), po uprzednim przecięciu kłódki dostał się do pomieszczeń gospodarczych, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia kosę spalinową N., wiertarkę udarową (...), wiertarkę udarową P., szlifierkę kątową P., wiertarkę akumulatorową z ładowarką, dwa zasobniki na narzędzia wraz z narzędziami oraz 3 przedłużacze o łącznej wartości 1200 złotych na szkodę J. B.,

tj. o czyn z art. 279 §1 kk

I.  oskarżonego B. W. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 279§1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby lat 4 (czterech),

III.  na podstawie art. 72§2 kk zobowiązuje oskarżonego B. W. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. B. kwoty 1200 (jeden tysiąc dwieście złotych) złotych w terminie 6 (sześciu) miesięcy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku,

IV.  na podstawie art. 73§1 kk oddaje oskarżonego w okresie próby dozorowi kuratora sądowego,

I.  na podstawie art. 624§1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 31 maja 2014 roku na 1 czerwca 2014 roku oskarżony B. W. udał się na teren posesji w B. nr (...), na której posadowione były pomieszczenia gospodarcze pokrzywdzonego J. B.. Drzwi dwóch z czterech komórek zamknięte były na kłódki zawieszone na skoblu. Oskarżony przeciął skoble przyniesionymi w tym celu nożycami do cięcia metalu. Następnie dostał się do wnętrza tych pomieszczeń, z których zabrał w celu przywłaszczenia kosę spalinową N., wiertarkę udarową (...), wiertarkę udarową P., szlifierkę kątową P., wiertarkę akumulatorową z ładowarką, dwa zasobniki na narzędzia wraz z narzędziami oraz trzy przedłużacze. Czynem swym wyrządził J. B. łączną szkodę w wysokości 1.200 zł.

Dowód:

–

wyjaśnienia oskarżonego B. W. , k. 21, 33

–

zeznania J. B., k. 10, 54v-55

–

protokół oględzin miejsca, k. 2-3

W dniu 9 czerwca 2014 roku funkcjonariusze Policji dokonali przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych zajmowanych przez oskarżonego B. W. w B. nr 26. W toku przeprowadzonej czynności nie ujawniono przedmiotów pochodzących z przestępstwa. Pokrzywdzony nie odzyskał skradzionych mu rzeczy, które to oskarżony sprzedał na targu w S. – przypadkowo napotkanemu mężczyźnie – za kwotę 300 zł.

Dowód:

–

wyjaśnienia oskarżonego B. W. , k. 21, 33

–

zeznania J. B., k. 10, 54v-55

–

protokół przeszukania, k. 13-14

B. W. ma 42 lata (ur. (...)), jest kawalerem, ojcem jednego dziecka. Ma zawodowe wykształcenie, z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Utrzymuje się z prac dorywczych, osiąga miesięczny dochód w deklarowanej wysokości 1.500 zł. Był karany sądownie.

Dowód:

–

dane osobopoznawcze , k. 20-20v

–

dane o karalności, k. 23-25

–

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dn. 21.01.2013r., sygn. akt VI K 697/13, k. 30

Oskarżony B. W. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania przygotowawczego wyjaśnił, że czasami pracował u pokrzywdzonego stąd też wiedział o tym, iż posiada on w pomieszczeniach gospodarczych narzędzia i elektronarzędzia. Podał, że kłódki przeciął za pomocą nożyc do cięcia metalu, których następnie się pozbył. Wyjaśnił, że z pomieszczeń gospodarczych zabrał elektronarzędzia, jakiś pojemnik i przedłużacze i jak oświadczył, wszystkie te rzeczy sprzedał na targu w S. za 300 zł. Podał, że kupił jej jakiś mężczyzna, którego nie zna nawet z widzenia. Wyraził żal i skruchę.

–

wyjaśnienia oskarżonego B. W. , k. 21, 33

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, że oskarżony B. W. dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w których przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz opisał sposób i okoliczności jego popełnienia. Zdaniem Sądu, wyjaśnienia B. W. są szczere i prawdziwe. Ponadto znajdują one w pełni potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom J. B.. Zeznania pokrzywdzonego miały bowiem charakter rzeczowej relacji z zapamiętanych przez niego okoliczności dotyczących czasu i miejsca zdarzenia, a także przedmiotu i wartości przestępstwa. Sąd nie znalazł żadnych racjonalnych podstaw by wypowiedzi J. B. zdyskredytować, uznać za niewiarygodne i nie przyjąć za podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych.

Oceniając pozostałe dowody wynikające z dokumentów ujawnionych w sprawie, Sąd stwierdził, że strony nie kwestionowały tych dokumentów, nie zaszły też żadne inne okoliczności mogące podważyć autentyczność tych dokumentów jak i prawdziwość treści w nich zawartych. Wobec tego Sąd uznał dowody wynikające z tych dokumentów za zgodne z prawdą i dał im wiarę.

Analiza zgromadzonych dowodów doprowadziła do jednoznacznego przyjęcia, że zdarzenie z udziałem B. W. miało miejsce w ustalonym powyżej przebiegu. Wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości.

Przechodząc do merytorycznej oceny słuszności stawianego oskarżonemu zarzutu wskazać należy, że kradzież z włamaniem z art. 279 § 1 kk zachodzi wtedy, gdy jej sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia, utrudniającym dostęp do jego wnętrza (zob. uchwała SN z dnia 25 czerwca 1980r., VII KZP 48/78). Subiektywną cechą działania określonego w art. 279 § 1 kk jest zamiar przywłaszczenia, sprawca działa w celu włączenia rzeczy do własnego majątku, objęcia jej w posiadanie lub postępowania z nią jak właściciel. Czyn ten może być popełniona wyłącznie umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego.

B. W., po uprzednim przecięciu kłódki, dostał się do pomieszczeń gospodarczych, skąd świadomie i umyślnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia: kosy spalinowej N., wiertarki udarowej (...), wiertaki udarowej P., szlifierki kątowej P., wiertarki akumulatorowej z ładowarką , dwóch zasobników na narzędzia wraz z narzędziami oraz trzech przedłużaczy. Oskarżony działał z zamiarem trwałego pozbawienia J. B. możności dysponowania tymi przedmiotami. Swoim działaniem wyjmował je bowiem spod władztwa pokrzywdzonego i obejmował we własne posiadanie. Oskarżony działał w celu przywłaszczenia tych przedmiotów – w zamiarze bezpośrednim dokonania kradzieży, będąc w pełni świadomym tego, co robi. Oskarżony wyczerpał zatem swoim zachowaniem znamiona występku z art. 279 § 1 kk.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonego B. W. za niebudzące wątpliwości, Sąd przystąpił do orzeczenia co do wymiaru kary.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, a zwłaszcza pobudkami i sposobem działania sprawcy, społeczną szkodliwością czynu, stopniem winy, osobowością sprawcy oraz postawą po dokonaniu przestępstwa.

Oskarżony swym zachowaniem godził w podstawowe dobro społeczne, jakim jest cudza własność, która podlega szczególnej ochronie prawnej. Takie zachowanie oskarżonego świadczyło o braku poszanowania dla cudzych dóbr i praw oraz obowiązującego porządku prawnego. Ponadto, po stronie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego przemawia fakt jego uprzedniej karalności.

Po stronie okoliczności łagodzących Sąd dostrzegł i uwzględnił prawidłową postawę oskarżonego, a w szczególności okoliczność, iż przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, przedstawił sposób działania i wyraził skruchę. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał relatywnie niską wartość zabranego mienia. Podobnie, jako łagodzącą szkodliwość czynu, ma okoliczności fakt, iż oskarżony włamał się do pomieszczeń gospodarczych. W ocenie Sądu, w przypadku przestępstw kradzieży z włamanie, takie właśnie czyny zaliczyć należy do najmniej dolegliwych i niebezpiecznych dla osób pokrzywdzonych. Zgoła odmiennie należałoby ocenić czyn B. W. w sytuacji, kiedy dokonałby on włamania do mieszkania pokrzywdzonego, tj. miejsca w którym każdy człowiek ma prawo czuć się niezagrożonym i bezpiecznym. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu Sąd uznał, że odpowiednią sankcją w okolicznościach danego przypadku będzie kara 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uznał, iż tak orzeczona kara jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu, spełnia również swe cele w zakresie prewencji indywidualnej, stanowi bowiem zasłużoną dolegliwość dla sprawcy, a także w zakresie prewencji generalnej, przyczyniając się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie Sąd uznał za właściwe zastosować na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wobec oskarżonego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że w świetle art. 69 § 1 kk zasadniczą przesłanką decydującą o tym czy kara w danej wysokości ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy, a więc rozstrzygniecie o zawieszeniu musi znajdować uzasadnienie przede wszystkim w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Tak więc merytorycznie najistotniejszym warunkiem jej orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy (tak też SN w wyroku z dnia 10 maja 1995 roku, II KRN 28/95). Zważyć ponadto należy, że instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary weszła na stałe do ustawodawstwa z chwilą, gdy karę przestano ujmować w kategoriach odpłaty za wyrządzone przestępstwem zło, a zaczęto postrzegać jako środek polityki karnej, za pomocą którego można osiągnąć określone cele, w szczególności polegające na zapobiegnięciu popełnienia przestępstwa w przyszłości. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Zadaniem bardziej ambitnym jest takie oddziaływanie na postawę skazanego aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznał za normy, którymi kieruje się we własnym postępowaniu.

W ocenie Sądu uprzednia karalność B. W., która została poczytana mu jako okoliczność obciążająca przy wymiarze kary, a także jako okoliczność przesądzająca o określeniu okresu próby, nie stanowi przeszkody dla zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Oskarżony nie jest sprawcą na tyle zdemoralizowanym, aby osiągnięcie wobec niego celów prewencyjnych kary wymagało orzeczenia kary izolacyjnej. Oskarżony może i powinien z faktu wydania wyroku skazującego wyciągnąć pozytywne wnioski na przyszłość i zmienić swoje postępowanie tak, by nie wejść ponownie w konflikt z prawem. Mając powyższe na uwadze, w tym również to, że B. W. przyznał się do sprawstwa zarzucanego mu czynu, wyraził skruchę, zasadnym było zastosowanie w stosunku do niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, a za wystarczający okres próby Sąd uznał 4 lata, w czasie których poddana zostanie weryfikacji przyjęta wobec niego w rozpoznawanej sprawie pozytywna prognoza kryminologiczna. Zastosowanie wobec oskarżonego środka związanego z poddaniem go próbie jest wystarczającym dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności w zakresie prewencji indywidualnej. Odpowiednio długi okres próby pozwoli oskarżonemu na refleksję nad swoim czynem.

Na podstawie art. 72 § 2 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości w terminie 6 (sześciu) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku poprzez zapłatę kwoty 1.200 zł na rzecz pokrzywdzonego J. B..

Co prawda instytucję prawa karnego przewidzianą w art. 72 § 2 kk wyprzedza środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody. Zważyć jednak należy, że zgodnie z art. 49a kpk wniosek o naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 kk w sytuacji gdy nie wytoczono powództwa cywilnego pokrzywdzony, a także prokurator może złożyć, aż do zakończenia pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie głównej. Termin ten ma charakter prekluzyjny, a więc nieprzekraczalny i nieprzywracany. To stanowisko jest konsekwentnie podtrzymywane w orzecznictwie sądów apelacyjnych i Sądu Najwyższego.

W rozpoznawanej sprawie pokrzywdzony takiego wniosku w ogóle nie wyartykułował, zaś Prokurator, wprawdzie zgłosił żądanie zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 kk, ale uczynił to dopiero po zamknięciu przewodu sądowego, w trakcie końcowych wystąpień stron, tj. z przekroczeniem terminu o którym mowa w art. 49a kpk.

Cel wychowawczy stanowił motywację dla orzeczenia wobec oskarżonego w oparciu o przepis art. 73 § 1 kk dozoru kuratora, który w okresie próby winien czuwać nad postępowaniem oskarżonego. Kurator będzie motywował oskarżonego do kontrolowania swego postępowania i kształtowania społecznie pożądanych postaw. Ponadto za jego sprawą Sąd będzie miał możliwość kontroli jego zachowania.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia w całości.