Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek skarżącego J. E. o wstrzymanie wykonania wyroku zaocznego z dnia 1 lutego 2012 r., wydanego w sprawie sygn. akt VIII GC 1388/11 i odrzucił skargę o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa E. P., zakończonego prawomocnym w/w wyrokiem.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy odwołał się do treści art. 407 § 1 k.p.c, podkreślając, że skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzymiesięcznym, a termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Jednocześnie, w myśl art. art. 410 § 1 k.p.c, sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie.

Sąd I instancji podkreślił, że z treści akt VIII GC 1470/14 wynika wprost, że skarżący telefonicznie kontaktował się z pracownikiem sekretariatu sądu i został poinformowany o zawartości akt sprawy (notatka, karta 61 akt o sygn. akt VIII GC 1388/11). Ponadto w dniu 1 października 2012 r. wydano postanowienie (karty 118-119), w którym odrzucono wniosek skarżącego (jako pozwanego) o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego, na które skarżący wniósł zażalenie z dnia 22 października 2012 r. (karty 131-133 akt), wniosek o przywrócenie terminu skarżący złożył 6 września 2012 r. (karta 76 akt), w jego treści podając, że o podstawie – tytule prowadzonej egzekucji dowiedział się w dniu 3 września 2012 r.

Reasumując, Sąd Rejonowy zważył, że skarżący wniósł skargę o wznowienie postępowania po upływie 3 – miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 407 § 1 k.p.c. Skarżący już bowiem w maju 2012 roku dowiedział się o podstawie wznowienia i wyroku zaocznym z dnia 1 lutego 2012 r. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. w związku z art. 407 § 1 k.p.c. a contrario oraz art. 414 kpc orzekł jak w sentencji.

Skarżący w zażaleniu wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i rozpoznania „pozwu o uchylenie wyroku z 2012 r.”, a ponadto o nieobciążanie go kosztami postępowania. W uzasadnieniu skarżący zarzucił, że w postępowaniu, którego wznowienia się domaga, Sąd oparł się na niezgodnych ze stanem faktycznym dowodach przedstawionych przez pełnomocnika powódki E. P.. Dodatkowo podniósł, że przeznaczona dla niego korespondencja sądowa kierowana była na adres w O., podczas gdy powódka miała wiedzę odnośnie adresu skarżącego, pod którym faktycznie przebywał. Wyrokując w sprawie GC 1388/11 Sąd Rejonowy dopuścił się, zdaniem skarżącego, proceduralnych uchybień, pozbawiając skarżącego możliwości obrony. Naruszył także sąd zasady współżycia społecznego. Skarżący wskazał, iż w dniu 8 listopada 2010 r. złożył pismo o rozwiązanie stosunku pracy, a z dniem 10 listopada 2010 r. zakończył współpracę ze spółką, w której był prezesem. Podkreślił, że zostawił ją ze zrównoważonym bilansem, w szczególności w dniu przekazania nie zachodziła przesłanka do zgłoszenia wniosku o upadłość. Pozwany nie mógł zaspokoić roszczeń powódki, skoro zakończył współpracę ze spółką i przestał nią zarządzać. Sąd Rejonowy nie dokonał jednak merytorycznego rozpatrzenia powołanych przez skarżącego argumentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zażalenie skarżącego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na gruncie sprawy niniejszej podzielić należy pogląd Sądu Rejonowego odnośnie tego, że skarżący nie zachował ustawowego terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. Zgodnie bowiem z art. 407 § 1 kpc. skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą wznowienia jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji, od dnia, w którym strona dowiedziała się o wyroku.

Przedmiotowa skarga o wznowienie postępowania została nadana do Sądu w dniu 22 maja 2014 r. Tymczasem z treści skargi wynika, że o dochodzeniu roszczenia finansowego przez E. P. skarżący dowiedział się od pełnomocnika powódki z korespondencji mailowej z dnia 15 i 21 grudnia 2011 r. Jak wskazano w uzasadnieniu postanowienia z dnia 9 kwietnia 2014 r. zapadłego w sprawie VIII Gz 47/14, z notatki urzędowej z dnia 30 maja 2012 r. wynika, że pozwany (skarżący) już wówczas posiadał wiedzę co do tego, że przeciwko niemu zapadł wyrok zaoczny z dnia 1 lutego 2012 r. Na taką wiedzę pozwanego wskazuje ponadto treść jego pisma z dnia 25 czerwca 2012 r. skierowanego do Wydziału XII Cywilnego Sądu Rejonowego w Bydgoszczy. W piśmie tym pozwany podniósł, że na początku czerwca 2012 r. uzyskał wiedzę o wydanym przeciwko niemu w sprawie VIII GC 1388/11 orzeczeniu, a okoliczność powyższą potwierdził on na podstawie „telefonicznej informacji pracownika Sądu” ( kopia w/w pisma – k. 66 – 67 akt VIII GC 1388/11). Wiedzę pozwanego potwierdzają zresztą kolejne pisma złożone w tej sprawie – datowane na dzień 3 września 2012 r. (gdzie podał, że tym dniu dowiedział się o tytule prowadzonej egzekucji; k. 69 – 77 akt VIII GC 1388/11) oraz na dzień 22 października 2012 r. (zażalenie na postanowienie dotyczące odmowy przywrócenia terminu, gdzie wprost wzmiankowany jest przez pozwanego wyrok z dnia 1 lutego 2012 r.; k. 131 – 133 akt VIII GC 1388/11).

W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo zatem Sąd pierwszej instancji ustalił, iż pozwany J. E. posiadał wiedzę o wyroku zaocznym z dnia 1 lutego 2012 r. w maju 2012 r., a już na pewno przed końcem tego roku, co skutkowało tym, że przedmiotowa skarga, wniesiona w maju 2014 r., podlegała odrzuceniu. Skarżący, co w świetle przedstawionych uwag jest oczywiste, nie zachował ustawowego terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania (art. 410 § 1 kpc).

Podkreślenia ponadto wymaga fakt, że przedmiotem oceny Sądu Okręgowego, rozpoznającego niniejsze zażalenie mogła być jedynie kwestia prawidłowości odrzucenia przez Sąd Rejonowy skargi o wznowienie. Poza tą natomiast oceną pozostać musiała prawidłowość innych rozstrzygnięć zapadłych w sprawie VIII GC 1388/11, podlegających przecież odrębnemu zaskarżeniu.

Prawidłowo ponadto Sąd Rejonowy oddalił wniosek skarżącego o wstrzymanie wykonania wyroku zaocznego z dnia 1 lutego 2012 r. W świetle art. 414 zd. 2 k.p.c. przesłanką wstrzymania wykonalności jest uprawdopodobnienie groźby niepowetowanej szkody spowodowanej wykonaniem orzeczenia. W niniejszej sprawie przesłanka ta jednak nie została spełniona. Pozwany nie uprawdopodobnił bowiem w żaden sposób, że egzekwowanie zasądzonej wyrokiem zaocznym kwoty miałoby negatywny, nieodwracalny wpływ na jego sytuację finansową, oznaczałoby pozbawienie go środków do życia.

Mając zatem na uwadze przytoczone okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc. w zw. z art. 397 § 2 kpc orzekł jak w sentencji.