Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie w postępowaniu uproszczonym sprawy

z powództwa J. S.

przeciwko A. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 22 grudnia 2014 roku, sygn. akt I Cupr 47/14

oddala apelację i zasądza od powoda J. S. na rzecz pozwanej A. G. kwotę 300 ( trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt II Ca 209/15

UZASADNIENIE

Powód J. S. w pozwie przeciwko pozwanej A. G. wnosił o zasądzenie kwoty 4100,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 08.05.2012 r.

Pełnomocnik pozwanej A. G. wnosił o oddalenie powództwa.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił powództwo, zasądził od powoda J. S. na rzecz pozwanej A. G. kwotę 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pobrać od powoda J. S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 499,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 8 maja 2012 r. pozwana A. G. przyszła do gabinety stomatologicznego powoda J. S. celem ustalenia możliwości leczenia zębów i wykonania usługi protetycznej oraz ceny tych usług. W czasie wizyty powód poinformował A. G., że całość usługi wyniesie około 30.000 zł. Na następny dzień pozwana miała umówioną wizytę na godz. 14.00, na którą miała przynieść 5.000 zł celem przystąpienia do wykonania usługi.

Podczas tej wizyty powód wykonał pozwanej wycisk uzębienia. Pozwana nie traktowała tego jako przystąpienia do wykonania usługi

W dniu 9 maja 2012 r. od rana pozwana próbowała dodzwonić się do gabinetu powoda, gdyż chciała zrezygnować z wykonania usługi protetycznej. Do gabinetu powoda dodzwoniła się o godz. 12.28 i poinformowała asystentkę powoda, że rezygnuje z umówionej wizyty i wykonywania usługi protetycznej.

O godzinie 13.21 powód zadzwonił do pozwanej i wskazał, że pozwana miała przyjść na wizytę, a nie przyszła. W czasie rozmowy pozwana wskazała, że gotowa jest zapłacić za wizytę, która miała miejsce dzień wcześniej, mimo że była zapewniana przez powoda, że jest to wizyta bezpłatna. W czasie rozmowy telefonicznej powód nie wskazywał pozwanej, że zostały już wykonane mosty tymczasowe.

Pozwana nie podpisywała żadnej zgody na leczenie ani żadnego dokumentu potwierdzającego ustalenie przebiegu leczenia protetycznego.

Pismem z dnia 25 maja 2012 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3.700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2012 r. do dnia zapłaty za wykonaną usługę protetyczną oraz usługi stomatologiczne w dniach 8-9 maja 2012 r.

W odpowiedzi na wezwanie pozwana wskazała, że nie dokona zapłaty za jakiekolwiek usługi stomatologiczne, gdyż żadnych takich usług nie zlecała powodowi.

Ostatecznie pozwana w 2012 r. wykonała usługę protetyczną w innym gabinecie stomatologicznym.

Powód w dniu 30 maja 2014 r. zapłacił gotówką 1.500 zł firmie (...) stomatologicznej K. S. z siedzibą w Ł. za wyroby protetyczne (mosty tymczasowe).

Dokonując ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznał, że między stronami nie doszło do zawarcia umowy. Sąd uznał, że powód nie mając zgody pacjenta na określone leczenie i przystępując do pobrania odcisków działał na własne ryzyko. Brak jest w sprawie jakiegokolwiek dowodu, że pozwana zaakceptowała warunki umowy jakie przedstawił jej na pierwszej wizycie powód i że doszło między nimi do zawarcia umowy. W ocenie Sądu Rejonowego wiarygodne są twierdzenia pozwanej, że następnego dnia miało dojść do ewentualnego zawarcia umowy w przypadku zdecydowania się przez pozwaną na wykonanie usługi protetycznej. Wówczas to pozwana miała przynieść zaliczkę w kwocie 5.000 zł. Następnego dnia pozwana po przeanalizowaniu kosztów usługi i jej zakresu doszła do wniosku, że nie jest zainteresowana usługą na tak zaproponowanych jej warunkach o czym niezwłocznie jeszcze przez umówioną wizytą powiadomiła powoda.

W ocenie Sądu Rejonowego zeznania powoda J. S. nie zasługują na wiarę. Skoro powód umówił się z pozwaną na dzień 9 maja 2012 r. na godz. 12.30 to niezrozumiałym jest że o 12.28 nie było go w gabinecie, a następnie dopiero o godz. 13.31 dzwonił do pozwanej z uwagami, że nie stawiła się na umówioną wizytę. Świadczy tyko o tym, że to pozwana wiarygodnie wskazywała, że ta wizyta umówiona była na godz. 14.00. Oznacza to, że kopia z terminarza powoda jest niewiarygodna. Nie zasługuje również na walor wiarygodności twierdzenie powoda, że w dniu 9 maja 2012 r. gotowe były mosty tymczasowe. Powód nie przedstawił żadnego dowodu, że zostały one w ogólne wykonane. Ich wykonania nie potwierdza również faktura VAT z dnia 30 maja 2014 r., która nie wskazuje o jakie dokładnie mosty tymczasowe chodzi, a przede wszystkim, że dotyczy mostów tymczasowym wykonanych dla pozwanej A. G..

Na walor wiarygodności nie zasługują również zeznania świadka J. K., który w dniu 8 maja 2012 r. również był pacjentem powoda i miał słyszeć rozmowę miedzy powodem a pozwaną na temat dalszych usług jakie miał wykonać powód na rzecz pozwanej. Przeprowadzenia tej rozmowy nie potwierdziła świadek E. K., w obecności której ta rozmowa również miała się odbyć, ani sama pozwana, która wskazała, że nigdy nie widziała świadka w gabinecie powoda. Z relacji świadka wynika, że powód przypomniał mu sytuację związaną z wizytą w dniu 8 maja 2012 r. Świadek nie był przy tym w stanie wskazać dat kolejnych wizyt u powoda. Powyższe świadczy, że wiedza świadka w zakresie sytuacji z dnia 8 maja 2012r. nacechowana jest sugestiami powoda co do jej przebiegu.

Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że doszło do zawarcia umowy między nim a pacjentką na wykonanie mostów tymczasowych. „Kodeks Etyki Lekarskiej" wyraźnie wskazuje, iż relacje pomiędzy pacjentem, a lekarzem powinny opierać się na ich wzajemnym zaufaniu (art. 12 ust. 2), a obowiązkiem lekarza jest respektowanie prawa pacjenta do świadomego udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących jego zdrowia (art. 13). Ponadto zgodnie z art. 15 postępowanie diagnostyczne, lecznicze i zapobiegawcze wymaga zgody pacjenta. Trudno w przedmiotowej sprawie doszukać się zgody pozwanej na wykonanie usługi protetycznej i zaakceptowanie jej ceny. Zeznania pozwanej i jej stanowisko od samego początku wskazywało, że takiej zgody nie udzieliła i, że do zawarcia umowy o wykonanie usługi protetycznej nie doszło.

W przedmiotowej sprawie powód złożył pozwanej ofertę zawarcia umowy o wykonanie usługi protetycznej, której to oferty pozwana nie zaakceptowała, o czym poinformowała go telefonicznie w dniu 9 maja 2012 r.

Tym samym wykonanie odcisków uzębienia a także mostów tymczasowych (jeśli takowe zostały w ogóle wykonane) nastąpiło na ryzyko i koszt powoda, gdyż przystąpił do tych prac jeszcze przed zawarciem umowy z pozwaną.

Nadto należy wskazać, że roszczenie powoda J. S. jest wątpliwe również co do wysokości. Faktura VAT za wykonanie mostów tymczasowych dotyczy kwoty 1.500 zl. pierwsze wezwanie powoda była na kwotę 3.700 zł, zaś pozwem powód dochodził pierwotnie 4.100 zł. Wątpliwe jest przy tym, czy uiszczona kwota 1.500 zł dotyczy mostów tymczasowych pozwanej A. G., a nie innego pacjenta na rzecz którego powód wykonywał usługę w 2014 r.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy powództwo oddalił.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt. 3 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r. Nr 490) biorąc pod uwagę pierwotną wartość przedmiotu sporu. Ponieważ pozwana w całości wygrała proces należy jej się zwrot poniesionych kosztów na które składają się: koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 złotych ustalonej na poziomie minimalnego wynagrodzenia, co łącznie daje kwotę 617 zł.

W pozostałym zakresie o kosztach orzeczono na podstawie art. 1303 § 2 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 §1 k.p.c. mając na uwadze, że strony nie pokryły kosztów stawiennictwa świadka a nadto nie została uiszczona opłata sądowa od rozszerzonego powództwa.

Pełnomocnik powoda zaskarżył wyrok w całości. W apelacji zarzucił:

A) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść zapadłego wyroku a to:

1) art. 201 § 2 k.p.c. w zw. 505 ^{( 1)} i 505 ^{( 7)} k.p.c. i 13 k.p.c. zd. 2 i art. 278 k.p.c. poprzez rozpoznanie sprawy w postępowaniu uproszczonym, w sytuacji gdy z uwagi na jej skomplikowany charakter w tym konieczność zasięgnięcia wiadomości specjalnych, powinna ona być rozpoznawana w postępowaniu zwyczajnym, mimo formalnego spełnienia przesłanek do rozpoznawania w postępowaniu odrębnym (uproszczonym);

1) art. 217 § 1 k.p.c, art. 227 k.p.c. i art. 232 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 5 k.p.c. i art. 212 § 1 i 2 k.p.c. przez niedopuszczenie z urzędu dowodu w postaci przesłuchania K. S. z pracowni protetycznej (adres do korespondencji: (...), (...)-(...) Ł.) na okoliczność terminu wykonania przez niego pracy protetycznej, sposobu rozliczenia z powodem z wykonanej pracy, niemożliwości użycia koron i mostów tymczasowych u innego pacjenta z uwagi na ich unikatowość (cechy indywidualne), w sytuacji, gdy powód występował bez profesjonalnego pełnomocnika i nie był należycie poinformowany o konieczności powołania dodatkowych dowodów na potwierdzenie podnoszonych przez siebie twierdzeń, które w jego ocenie zostały już udowodnione za pomocą innych środków dowodowych.

3) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z - zasadami doświadczenia życiowego w odniesieniu do zeznań:

- A. G. (pozwanej) i uznaniu w oparciu o jej zeznania, że pozwana przychodząc do lekarza stomatologa (powoda), oczekiwała wyłącznie wskazania kosztów wykonania przez powoda usług protetycznych, nie mając jednocześnie zamiaru zawarcia z nim umowy, w sytuacji gdy z zeznań pozwanej oraz dokumentu -

- karty choroby poradni stomatologicznej, wynika, że powód w dniu 8 maja 2012 roku przystąpił do wykonania umowy, którą tego samego dnia ustnie zawarł z pozwaną, nadto fakt przystąpienia do wykonywania umowy potwierdza bezsporną okoliczność, iż A. G. nie zapłaciła za wizytę w dniu 8 maja 2012 roku. Tym samym Sąd I Instancji, przeprowadzając ocenę dowodów zgodną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, posiłkując się nadto zeznaniami E. K. winien przyjąć, iż brak uiszczenia ceny za pierwszą wizytę (wliczoną w dalszą usługę zgodnie z ustalonym planem leczenia) oznacza potwierdzenie przez pozwaną przystąpienia do wykonania umowy ze stomatologiem, a także poprzez uznanie jej zeznań za wiarygodne, w sytuacji gdy były one wewnętrznie sprzeczne i wyciągnięcie z nich nieprawidłowych wniosków, z jednej strony pozwana twierdziła, iż zgłosiła się do powoda wyłącznie celem zweryfikowania jaki będzie koszt wykonania jej usługi protetycznej, zaś z drugiej przyznała, iż w trakcie tej wizyty dała sobie pobrać wyciski do wykonania koron i mostów tymczasowych (cztery wyciski), a z drugiej strony przyznała, iż umówiła się na kolejną wizytę i wpłatę na rzecz powoda kwoty 5.000 złotych i wyciągnięcie z treści tych zeznań nielogicznego wniosku, iż pobranie wycisku nastąpiło na ryzyko i koszt powoda i nie stanowiło wykonania umowy, ale, iż powód przystąpił do tych prac jeszcze przed zawarciem umowy z pozwaną, które to twierdzenie nie może się ostać w świetle zebranego materiału dowodowego z którego wynika, iż strony łączyła umowa;

- w odniesieniu do zeznań świadka J. K., poprzez uznanie tych zeznań za niewiarygodne, w sytuacji, gdy świadek w sposób rzetelny wskazywał okoliczności zdarzenia z dnia 8 maja 2012 roku, nie zataił przed Sądem okoliczności, iż dokładnej daty wizyty w gabinecie powoda nie pamięta, co świadczy o jego prawdomówności oraz dowolnej ocenie w tym kontekście zeznań powódki, która miała interes w zaprzeczeniu tych okoliczności;

co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, gdyż doprowadziło do oddalenia powództwa.

4) art. 316 § 1 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie w chwili wyrokowania, iż powód poniósł szkodę wskutek działania pozwanej, na którą to szkodę składa się kwota, którą powód musiał ostatecznie uiścić na rzecz pracowni protetycznej, w której wykonał prace protetyczne (damnum emergens) oraz kwota wynagrodzenia, którą uzyskałby za usługę związaną z jej dopasowaniem (lucrum cessans), tym samym nie uwzględniając przez Sąd i instancji przedstawionej faktury VAT za wykonanie mostów tymczasowych dla pozwanej z uwagi na brak danych osobowych A. G. na przedmiotowej fakturze, w sytuacji gdy umieszczenie takich danych nie jest praktykowane z uwagi na związanie tajemnicą lekarską i koniecznością ochrony danych osobowych pacjentów;

5) art. 316 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. i art. 245 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie w chwili wyrokowania dowodu z dokumentu prywatnego w postaci karty pacjenta przedstawionej przez powoda, a w konsekwencji odmówienie wiary informacjom dotyczącym pozwanej oraz ustalonego planu prac protetycznych i zobowiązania się A. G. do zapłaty zaliczki w kwocie 5.000 złotych, co doprowadziło do wydania wyroku w oparciu o wybiórczo oceniony materiał dowodowy, czego dowodem jest fakt, iż w sporządzonym uzasadnieniu wyroku Sąd nie odniósł się do wszystkich dowodów zaoferowanych przez strony zgromadzonych w toku postępowania dowodowego i nie przeprowadził ich oceny;

B) naruszenie prawa materialnego, a to:

1) art. 627 k.c. i nast. w zw. z art. 65 § 2 k.c. poprzez ich zastosowanie i przyjęcie, iż stron nie łączyła żadna umowa, w sytuacji, gdy pozwana wyraziła zgodę na zawarcie umowy o wykonanie usług protetycznych - zgodziła się na pobranie czterech wycisków i zapłatę zaliczki, która to umowa była umową nienazwaną dotyczącą świadczenia przez powoda na rzecz pozwanej usług leczniczych, tym samym nie było podstaw do uznania przez Sąd I Instancji, iż A. G. niezaakceptowała złożonej jej przez powoda oferty;

2) art. 66 § 2 k.c. w zw. z art. 70 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, i uznanie, iż pomiędzy stronami nie została zawarta umowa w sytuacji, gdy prawidłowa wykładnia ww przepisów nakazywała przyjęcie, iż do zawarcia umowy doszło w chwili otrzymania przez powoda (oferenta) oświadczenia o jej przyjęciu, względnie w sposób dorozumiany - z chwilą przystąpienia przez drugą stronę (powoda) do wykonywania umowy - czyli w dniu wizyty 8 maja 2012 roku. kiedy pozwana wyraziła zgodę na pobranie wycisków i dała sobie je pobrać oraz umówiła się na kolejną wizytę w trakcie której miała uiścić kwotę 5.000,00 złotych i w trakcie której miały być kontynuowane usługi stomatologiczne, na co wskazywał zebrany materiał dowodowy w szczególności dowód w postaci zeznań powoda, świadków E. K. i J. K. oraz dokument w postaci karty pacjenta, zaś oświadczenie pozwanej złożone w rozmowie telefonicznej w dniu 9 maja 2012 roku traktowane powinno być jako próba skorzystania z prawa do odstąpienia od uprzednio zawartej umowy, które to uprawnienie pozwanej nie przysługiwało, gdyż strony uprzednio uzgodniły, że odstąpienie będzie możliwe wyłącznie w sytuacji nie przystąpienia do wykonywania prac przez technika;

W oparciu o art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c. zw. z art. 381 k.p.c, art. 382 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. wnosił o dopuszczenie dowodu z:

- pisemnego zlecenia na wykonanie pracy dla A. G. przez pracownię(...)na okoliczność: zlecenia przez powoda pracowni wykonania pracy protetycznej do godziny 12-tej 9 maja 2012 roku;

W konkluzji apelacji wnosił o: uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd I Instancji, iż materiał dowodowy jest kompletny, wnosił o zmianę wyroku polegającą na uwzględnieniu powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego od pozwanej na rzecz powoda za obie instancje, a nadto o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

Pełnomocnik pozwanej w odpowiedzi na apelację wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

Zdaniem Sądu II instancji nie ma racji autor apelacji kiedy zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa procesowego.

Sprawa niniejsza została prawidłowo rozpoznana przez sąd meriti w trybie uproszczonym. Jak wynika z akt sprawy powód dochodził roszczenia z umowy, którego wartość przedmiotu sporu nie przekraczała 10000,00 zł. Nie ma racji autor apelacji kiedy twierdzi, że sprawa niniejsza miała skomplikowany charakter. Obowiązkiem powoda było jedynie udowodnić, że strony łączyła umowa oraz jaka była jej treść. Nie było potrzeby dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu protetyki stomatologicznej, ponieważ powód złożony w tej kwestii wniosek dowodowy cofnął.

Dopuszczenie dowodu niewskazanego przez stronę co do zasady jest prawem, a nie obowiązkiem sądu. Z uprawnienia zawartego w przepisie art. 232 zd. drugie k.p.c. wynika, że powinno być ono wykorzystywane wyjątkowo po to właśnie, by strony nie doszukiwały się w tym uregulowaniu obowiązku działania sądu z urzędu. Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby to strony wskazywały dowody dla wykazania swych twierdzeń. Skoro strona nie przedstawia dowodów, to uznać należy, że dany fakt nie został udowodniony. Powód był stosownie do treści art. 210 § 2 ¹ k.p.c. informowany przez Sąd Rejonowy o konieczności składania wniosków dowodowych. Powód jak wynika z akt sprawy przez cały proces brał w nim aktywny udział, zgłaszał wnioski dowodowe, a zatem nie można uznać go za osobę nieporadną. Sąd I instancji dwukrotnie udzielał powodowi termin na zgłoszenie dalszych dowodów. Nie można zatem czynić zarzutu Sądowi meriti, że nie był należycie poinformowany o konieczności powołania dodatkowych dowodów na potwierdzenie jego twierdzeń.

Zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 233 k.p.c. także nie jest uzasadniony. W tym miejscu podnieść należy, że strona która chce podważyć ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeśli jej ocena jest przekonywająca. Konieczne jest bowiem wskazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności oceny z doświadczeniem życiowym, braku wszechstronności, czy też pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków.

Tymczasem pełnomocnik wnioskodawców w apelacji przedstawia własną ocenę dowodów, która jest odmienna od oceny Sądu I instancji. Ta ocena przeprowadzona przez pełnomocnika jest odzwierciedleniem zaprezentowanego przez niego stanowiska w sprawie, które zmierzało do uwzględnienia powództwa.

Taki sposób podważania sędziowskiej oceny jest zwykłą polemiką i nie może zdaniem Sądu II instancji odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można bowiem przeciwstawić własnej oceny, konieczne jest co podniesiono wyżej, wskazanie w realiach sprawy przyczyn, dla których ocena dowodów nie spełnia reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. - por. wyrok SN z dnia 27.09.2002 r., II CKN 817/00, Lex nr 56906; postanowienie SN z dnia 23.01.2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753.

W ocenie Sądu II instancji ocena zeznań pozwanej przeprowadzona przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa, albowiem nie narusza w/w reguł. Podkreślić należy, że zeznania pozwanej są konsekwentne, spójne i logiczne. Jak zeznała do gabinetu powoda udała się jedynie w celu ustalenia możliwości leczenia zębów, wykonania protezy oraz ceny tych usług. Będąc na wizycie „informacyjnej”, jak zeznała nie podpisywała zgody na leczenie, ani też dokumentu potwierdzającego ustalenie przebiegu leczenia protetycznego. Wykonanie przez powoda wycisku uzębienia nie traktowała jako przystąpienia do wykonania usługi. W czasie tej wizyty była przez powoda zapewniona, że wizyta ta jest bezpłatna. Zachowanie powoda w świetle powyższego zasadnie Sąd I instancji ocenił jako złożenie pozwanej oferty podjęcia się leczenia i wykonania protezy. Wykonanie przez powoda tzw. wycisku nastąpiło na ryzyko i koszt powoda.

Przedstawione przez powoda dowody z dokumentów również nie dają podstaw do przyjęcia, że strony zawarły umowę. Pozwana w toku postępowania przed Sądem Rejonowym kwestionowała zawarte w nich treści. Dokumenty te nie zostały sporządzone w obecności pozwanej i nie miała ona żadnego wpływu na ustalenie ich treści. Także przedstawiona przez powoda faktura wystawiona dopiero dwa lata później nie może potwierdzać, że dotyczy ona prac wykonanych przez powoda dla pozwanej.

Zdaniem Sądu II instancji zasadnie Sąd Rejonowy uznał za nie wiarygodne zeznania świadka K., który miał słyszeć ustalenia stron w gabinecie. Powszechnie wiadomym jest, że osoby trzecie nie są obecne przy badaniu pacjentów. Rozmowy tej nie potwierdziła świadek E. K., która była w tym czasie w gabinecie. Pozwana natomiast zeznała, że świadka K. nigdy nie widziała w gabinecie powoda. Dodatkowo podnieść należy, że świadek K. to znajomy powoda z polowań myśliwskich.

Trafnie zatem w ocenie Sądu Okręgowego ustalił Sąd meriti, że pozwana nie przyjęła oferty o czym poinformowała powoda telefonicznie w dniu następnym.

Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w apelacji również nie jest trafny i nie może odnieść zamierzonego skutku.

Zasadnie w odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanej zauważą, że powód przystąpił do pracy bez pobrania zaliczki, bez zawartej umowy w sytuacji kiedy pozwana wcześniej nigdy nie była jego pacjentką. Podejmowane zatem przez powoda prace, który jest profesjonalistą w swym zawodzie potwierdzają wyżej podniesione stwierdzenie, że działał on wyłącznie na swe ryzyko.

Skoro powód stosownie do treści art. 6 k.c. nie udowodnił, aby łączyła go umowa na leczenie stomatologiczne i wykonanie dla pozwanej protezy, to oddaleni powództwa przez Sąd Rejonowy jest zasadne.

Sąd Okręgowy nie przeprowadził dowodów wskazanych w apelacji, z uwagi, iż nie zostało skutecznie wykazane, że ich powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe. Zasadą w postępowaniu uproszczonym jest, że sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego wyjątkiem dowodu z dokumentu – art. 505 ¹¹ k.p.c.

Z tych wszystkich względów apelację powoda jako nie uzasadnioną Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jej wynik. Dlatego na podstawie § 12 ust.1pkt 1 i § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r. Nr 490) zasądzono od powoda na rzecz pozwanej kwotę 300 zł.

Na oryginale właściwy podpis