Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 10 października 2013 r. pełnomocnik powoda (...) (...) (...) spółki jawnej w Ł. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych: (...) S spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. kwoty 277.263,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu, nakazanie pozwanym opróżnienia budynku położonego w T. przy ul. (...), zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg. norm przepisanych oraz zabezpieczenie żądania pozwu poprzez ustanowienie hipoteki na nieruchomości pozwanego w kwocie 277.263,00 zł.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że na mocy aktu notarialnego z dnia 20 września 2010 r. powód nabył od pozwanego (...) S sp. z o.o. nieruchomość położoną w T.. Zgodnie z zawartą umową, zbywca nieruchomości tj. pozwany mógł ją użytkować do dnia 28 lutego 2011 r. i w tym okresie zobowiązany był do ponoszenia opłat związanych z tą nieruchomością – opłaty za wieczyste użytkowanie oraz podatku od nieruchomości. Podniesiono, że pozwany po dniu 28 lutego 2011 r. dalej zajmował nieruchomość i odmówił zawarcia umowy regulującej prawnie jego stan użytkowania. Powód wskazał nadto, że budynek zajmowany jest także przez (...) sp. z o.o., która posiada tam siedzibę, zaś okoliczność ta została zatajona przed powodem w momencie sporządzania aktu notarialnego dotyczącego nabycia przezeń nieruchomości. Ze względu na powyższe powód domaga się od obu pozwanych odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 1 marca 2011 r. do 30 września 2013 r. w łącznej kwocie 277.263,00 zł. Pełnomocnik powoda wskazał nadto, że w świetle przytoczonych okoliczności zasadnym jest nakazanie pozwanemu opuszczenia zajmowanej nieruchomości, zaś z uwagi na stan finansowy pozwanych spółek i posiadane przez nie obciążenia hipoteczne brak jest gwarancji zaspokojenia należności dochodzonej pozwem, co zdaniem powoda uzasadnia potrzebę dokonania zabezpieczenia roszczenia poprzez ustanowienie hipoteki na nieruchomościach pozwanych. (k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 grudnia 2013 r. pełnomocnik pozwanych wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz każdej z pozwanych spółek kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że kwestią bezsporną pozostaje fakt zakupu przez powoda przedmiotowej nieruchomości od pozwanego (...) S sp. z o.o. (wówczas C. S.). Zgodnie z zawartą umową pozwany mógł używać tej nieruchomości do dnia 28 lutego 2011 r., zaś dalsze użytkowanie wymagało zawarcia odrębnej umowy. Pozwany wskazał, iż takowa umowa została zawarta w formie ustnej, zaś powód do dnia wezwania do opuszczenia nieruchomości nie żądał zawarcia umowy w formie pisemnej. W myśl poczynionych ustaleń pozwany mógł w dalszym ciągu korzystać z nieruchomości w zamian za uiszczanie należności odpowiadającej sumie podatku od nieruchomości oraz opłaty z tytułu użytkowania wieczystego na podstawie wystawianych miesięcznie not obciążeniowych. Zgodnie z umową stan taki miał trwać do momentu znalezienia przez powoda nowego najemcy nieruchomości, w związku z czym pozwany podjął kroki w celu wynajęcia innej hali. Pozwany wskazał także, że powodowa spółka miała wiedzę o tym, że w budynku ma swoją siedzibę druga z pozwanych spółek tj. (...) sp. z o.o., zaś z uwagi na fakt, iż pozwane spółki nie zaciągały razem zobowiązania, żądanie zasądzenia solidarnie należności od nich jest bezzasadne. (odpowiedź na pozew k-63-71).

Pismem z dnia 10 stycznia 2014 r. pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie od (...) S sp. z o.o. kwoty 270.753,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu i od (...) sp. z o.o. kwoty 6.510,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenie pozwu. Kwoty te w jego ocenie odzwierciedlać miały rzeczywisty zakres użytkowania budynku przez każdego z pozwanych. (pismo k-115).

W toku pierwszej rozprawy w dniu 11 czerwca 2014 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe wnioski. Pełnomocnik pozwanego oświadczył, że (...) S sp. z o.o. została postawiona w stan upadłości likwidacyjnej w dniu 10 czerwca 2014 r. (k. 177-180).

Pismem z dnia 20 listopada 2014 r., złożonym na rozprawie w dniu 21 listopada 2014 r., pełnomocnik powoda zmienił żądanie pozwu w ten sposób, że w miejsce żądania zasądzenia odszkodowania za okres od 1 marca 2011 r. do 30 września 2013 r. wniósł o zasądzenie odszkodowania za okres od 1 kwietnia 2011 r. do 31 października 2013 r., natomiast na rozprawie w dniu 21 listopada 2014 r. cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania wydania nieruchomości (pismo k. 200, protokół rozprawy k-221).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie zawartej w dniu 20 września 2010 r. w formie aktu notarialnego umowy sprzedaży powód zakupił od pozwanego (...) S sp. z o.o. (wówczas (...) Sp. z o.o.) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w T. przy ul. (...). Zgodnie z § 7 pkt C umowy kupujący (powód) zatrzymał kwotę 200.000,00 złotych do dnia wydania nieruchomości, natomiast w myśl § 9 umowy sprzedający (pozwany C. (...)) miał prawo dalszego użytkowania nieruchomości do dnia 28 lutego 2011 r. ponosząc wszystkie opłaty, w tym koszty podatku i opłaty od użytkowania wieczystego, zaś w przypadku przedłużenia terminu wydania nieruchomości dalsze korzystanie z niej odbywać się miało odpłatnie na zasadach określonych w odrębnie zawartej umowie, przy czym forma tej umowy nie została zastrzeżona. ( okoliczność niesporna, umowa sprzedaży k. 12-17)

W budynku swoje biuro miała druga z pozwanych spółek – (...) sp. z o.o., która korzystała z niego na podstawie umowy najmu z dnia 23 maja 2006 r. zawartej z C. (...), obydwie pozwane spółki powiązane były osobowo i kapitałowo, a na budynku znajdował się szyld M. (...). Powód posiadał wiedzę o zajmowaniu pomieszczeń przez spółkę (...). (...) zarówno przed jak i po zawarciu umowy sprzedaży nieruchomości. Po upływie 28 lutego 2011 r., powód poszukiwał nadal nowego najemcy dla przedmiotowej nieruchomości, zaś pozwany C. (...) także podejmował działania zmierzające do opuszczenia nieruchomości i znalezienia innego, mniejszego lokalu. Spółka (...) podjęła negocjacje z właścicielem nieruchomości w L., z którym podpisała umowę przedwstępną najmu budynku. Pozwana spółka o tym fakcie poinformowała powoda, który odpowiedział jej aby nie spieszyła się z przeprowadzką, bowiem nie ma takiej potrzeby z uwagi na brak potencjalnego najemcy przedmiotowej nieruchomości. Ostatecznie do podpisania umowy najmu hali w L. nie doszło bowiem koszty podatku i opłat za przedmiotową nieruchomość były niższe niż czynsz za budynek w L. (umowa najmu z M. C. k. 81-81v, zeznania powoda e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 00:54:36, zeznania pozwanego e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:00:57; 01:20:12, zeznania świadka J. S. e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:29:41- 01:39:04; 01:46:05 – 01:48:11, zeznania B. F. e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:58:46; zeznania świadka W. O. e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 02:05:40-02:11:14, umowa przedwstępna najmu k.79-80).

Strony tj. powód i pozwany C. (...) uzgodniły, iż C. (...) będzie nadal użytkować przedmiotową nieruchomość w dotychczasowym, zakresie w zamian za uiszczanie na rzecz powoda comiesięcznych opłat, które stanowiły sumę podatku od nieruchomości oraz opłaty za użytkowanie wieczyste. Zgodnie z poczynionymi ustaleniami kwestia czynszu najmu została odłożona na później. Brak było nacisków ze strony powoda na zawarcie umowy w formie pisemnej. Płatności te były dokonywane na podstawie wystawianych co miesiąc przez powoda not obciążeniowych. Koszt mediów ponosiła spółka (...) (zeznania powoda e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 00:30:30-00:36:39; 00:45:32, zeznania pozwanego e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:00:57-01:14:00, zeznania świadka J. S. e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:29:41- 01:46:05 – 01:51:27, noty obciążeniowe k. 84-87).

Kwestia czynszu pojawiła się w momencie, gdy pozwana spółka (...) z uwagi na problemy finansowe nie regulowała ustalonych należności z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste i podatku od nieruchomości w okresie od stycznia do czerwca 2013 r. W związku z tym powód pismem z dnia 10 czerwca 2013 r., doręczonym pozwanemu w dniu 12 czerwca 2013 r. wezwał pozwanego do opuszczenia nieruchomości. Należności z tytułu zaległych not zostały uregulowane. W piśmie z dnia 17 czerwca 2013 r. powód zaproponował pozwanemu wyższą stawkę comiesięcznych opłat tj. 6zł/m2 +VAT. Z uwagi na brak zgody pozwanego na przyjęcie takich warunków, powód pismem z dnia 4 lipca 2013 r. wezwał pozwanego do natychmiastowego opuszczenia nieruchomości. Nadto pismem z dnia 9 lipca 2013 r. odniósł się do propozycji pozwanego do utrzymania opłat na dotychczasowym poziomie, wskazując że jest ona nie do przyjęcia i proponując stawkę 5 zł/m2 + VAT. Także ta stawka nie została zaakceptowana przez pozwanego ( wyjaśnienia powoda e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 00:30:30; 00:43:32, wyjaśnienia pozwanego e-protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:00:57; 01:17:15, zeznania świadka J. S. e protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:29:41-01:54:51, zeznania świadka B. F. e protokół z dnia 11.06.2014 r. 01:55:15-02:05:08, pismo powoda k.83 i k.88, , pismo pozwanego k. 89,, pismo powoda k. 90, , pismo pozwanego k. 91, , pismo powoda k. 92).

W dniu 8 listopada 2013 r. pozwani opuścili przedmiotowy budynek ( okoliczność niesporna, protokół zdawczo-odbiorczy k. 99-100).

Odszkodowanie za bezumowne korzystanie wyniosło odpowiednio:

- w czerwcu – 8.607,00 złotych;

- w lipcu – 8.581,00 złotych;

- sierpniu – 8.607,00 złotych;

- we wrześniu – 8.599,00 złotych;

- w październiku – 8.581,00 złotych;

(opinia biegłego k- 245, ustna uzupełniająca opinia biegłego e-protokół z dnia 21.04.2015 r. 00:06:24)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, zeznania świadków i wyjaśnienia stron oraz opinię biegłego, której ustalenia nie zostały zakwestionowane. Sąd uznał przy tym za przyznaną (art. 230 k.p.c. ) i niesporną okoliczność, iż doręczenie pisma powoda z dnia 10 czerwca 2013 r. wzywającego do opuszczenia nieruchomości nastąpiło w dniu 12 czerwca 2013 r., o czym świadczy adnotacja na nim z uwagi na to, iż żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i wiarygodności tego pisma, a ponadto pismo wraz z tą adnotacją zostało złożone przez stronę pozwaną, co świadczy również o niespornym charakterze tej okoliczności.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda, iż powodowa spółka nie wyrażała zgody na opłacanie przez pozwanego po 28 lutego 2011 r. jedynie opłat od nieruchomości. Twierdzenia te pozostają bowiem w sprzeczności z treścią dokumentów w postaci not obciążeniowych wystawianych co miesięcznie przez powodową spółkę, wyjaśnieniami pozwanego C. (...), zeznaniami świadków J. S. i B. F., a przede wszystkim ze złożonymi kilkanaście minut wcześniej wyjaśnieniami samego powoda, który wprost przyznał, iż wyraził zgodę na dalsze korzystanie przez pozwanego z nieruchomości w zamian za uiszczanie opłat obciążających tę nieruchomość, zaś kwestię czynszu najmu odłożono na później. Ponadto jak sam powód przyznał problem czynszu pojawił się w związku z zaprzestaniem regulowania przez pozwanego not obciążeniowych w okresie od stycznia do czerwca 2013 r., a zatem nie występował w okresie wcześniejszym, o czym świadczy także brak wzywania pozwanego do opuszczenia nieruchomości, czy też do uiszczania opłat za bezumowne korzystanie.

Za niewiarygodne Sąd uznał także wyjaśnienia powoda, iż nie widział on, że w przedmiotowym budynku ma swoją siedzibę spółka (...). (...). Pozostaje to w sprzeczności zarówno z wyjaśnieniami pozwanego jak i zeznaniami świadków, nadto zasady doświadczenia życiowe i wyjaśnienia samego powoda (adnotacje 00:54:36) wskazują, iż powód przyjeżdżając teren przedmiotowej nieruchomości zarówno przed zawarciem umowy kupna – sprzedaży widział baner wskazujący siedzibę (...) (...) sp. z o.o. choć prawdopodobnie nie został zapoznany z treścią umowy zawartej pomiędzy pozwanymi na kilka lat przed sprzedażą nieruchomości.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się częściowo zasadne.

Zgodnie z § 9 łączącej powoda i pozwanego C. (...) umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości użytkowanie jej przez pozwanego po dniu 28 lutego 2011 r. uzależnione zostało od zawarcia stosownej umowy. Jej forma nie została zastrzeżona ani też nie wskazano charakteru tej umowy. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż powód porozumiał się z pozwanym C. (...) odnośnie dalszego użytkowania tej nieruchomości przez pozwanego na dotychczasowych zasadach, to jest ponoszenia przez pozwanego ciężarów (opłat) związanych z nieruchomością, zaś kwestia czynszu została odłożona na dalszy okres. Okolicznością bezsporną pozostaje fakt, że powód poszukiwał nowego najemcy tegoż budynku, co pozwala postawić uzasadnioną tezę, że do czasu znalezienia tegoż najemcy opłacalne gospodarczo dla obydwu stron było pozostawienie w budynku pozwanego, który ponosił koszty opłaty za użytkowanie wieczyste oraz podatku od nieruchomości, natomiast z uwagi na wielkość budynku i zakres swoich potrzeb nie był zainteresowany jego najmem. Uznać zatem należy, iż strony zawarły umowę ustną w oparciu o którą powód przekazał nieruchomość pozwanemu do używania, czerpiąc z tego obopólne korzyści. Stosunek ten nosi cechy zarówno umowy użyczenia jak i ograniczonego prawa rzeczowego jakim jest użytkowanie. Biorąc pod uwagę, iż celem i zamiarem powoda nie była chęć pomocy pozwanemu lecz raczej osiągnięcie wymiernej korzyści w postaci braku konieczności ponoszenia ciężarów związanych z rzeczą uznać należy, iż stosunek łączący strony bardziej swoim charakterem odpowiada prawu użytkowania, uregulowanemu w art. 252 k.c. i nast. W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, że przedmiotem użytkowania może być także rzecz, która pożytków nie przynosi, gdyż celem stron ustanawiających użytkowanie może być wyłącznie używanie rzeczy, bez względu na to, czy przynosi pożytki. Artykuł 253 § 1 k.c. należy więc interpretować jako określenie losów pożytków, jeżeli rzecz je przynosi, a nie jako ograniczenie możliwych przedmiotów użytkowania do tych, które przynoszą pożytki. Pewne kategorie rzeczy, jak na przykład lokal, pomimo tego, że nie przynoszą pożytków naturalnych, mogą na podstawie stosunku cywilnoprawnego przynieść użytkownikowi pożytki cywilne. Służą więc głównie używaniu, lecz ze względu na to, że zdolne są także być źródłem pożytków cywilnych, nadają się na obciążenie prawem użytkowania. Jeżeli więc głównym (a nawet wyłącznym) celem użytkownika było nabycie uprawnienia do używania rzeczy, może on nie wykonywać drugiego z przysługujących uprawnień, zachowując jednak prawną ku temu możliwość. W sytuacji gdy przedmiotem użytkowania jest rzecz nieprzynosząca pożytków naturalnych, strony nie mogą więc na podstawie art. 253 § 1 k.c. całkowicie wyłączyć uprawnienia użytkownika do pobierania pożytków cywilnych, gdyż rzecz obciążona zdolna jest przynosić wyłącznie takie pożytki, a zabronienie tego użytkownikowi prowadziłoby do ustanowienia użytkowania polegającego wyłącznie na usus (zob. A. Sylwestrzak, Użytkowanie. Konstrukcja prawna, Lex 2013).

Zgodnie z art. 258 k.c. w stosunkach wzajemnych między użytkownikiem a właścicielem użytkownik ponosi ciężary, które zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki powinny być pokrywane z pożytków rzeczy. Do ciężarów zaliczane są przede wszystkim podatki i inne zobowiązania publicznoprawne. Podobnie użytkownik prawa użytkowania wieczystego ponosi opłaty związane z tym użytkowaniem wieczystym (art. 258 k.c.). W tych przypadkach oddanie rzeczy do użytkowania nie powoduje przejścia zobowiązania podatkowego na użytkownika, a zobowiązanym w ramach stosunku administracyjnoprawnego pozostaje właściciel, który może dochodzić od użytkownika zwrotu zapłaconych z tego tytułu kwot (zob. wyrok S.A. w Gdańsku z dnia 24 czerwca 199 r., I ACr 474/94, OSA 1994/10/53).

W przedmiotowej sprawie łącząca powoda i pozwanego C. (...) umowa zakończyła się z datą wezwania pozwanego do wydania nieruchomości, stanowiącego de facto wypowiedzenie ze skutkiem natychmiastowym łączącej strony umowy i od tego momentu dopiero można mówić o bezumownym korzystaniu z nieruchomości.

Roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z cudzej rzeczy bez podstawy prawnej jest roszczeniem szczególnym, unormowanym w art. 224-225 k.c. (uzasadnienie wyroku SN z dnia 25 marca 1986 roku, IV CR 29/86, OSNC 1987/2-3/44). Zgodnie przepisem art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, jednak od chwili w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa, jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę. W myśl art. 225 k.c., obowiązki posiadacza samoistnego w złej wierze są względem właściciela takie same jak samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili dowiedzenia się przez niego o wytoczeniu przeciw niemu powództwa. Według art. 230 k.c., przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym o ile z przepisów regulujących dany stosunek nie wynika coś innego.

Posiadaczem zależnym jest ten, kto – według art. 336 k.c., faktycznie rzeczą włada między innymi jak najemca. W złej wierze jest zaś ten, kto wie albo powinien wiedzieć że prawo mu nie przysługuje (postanowienie SN z dnia 13 sierpnia 2008 roku, I CSK 33/08; LEX nr 510964).

Pozwany od dnia 12 czerwca 2013 r. był posiadaczem w złej wierze z uwagi na wygaśnięcie łączącej strony umowy, i od tej daty przysługuje powodowi roszczenie o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości (niezależnie od zakreślonej daty wezwania do wydania nieruchomości). W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanej C. (...) na rzecz powoda kwotę 37.810,80 złotych tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 13 czerwca 2013 r. (rozliczenie stosunkowe) do 31 października 2013 r. i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W ocenie Sądu okoliczność, iż strona powodowa miała zatrzymaną część ceny sprzedaży nieruchomości (200.000,00 zł), która wg. twierdzenia powoda miała zabezpieczać roszczenia z tytułu czynszu, nie ma znaczenia dla rozliczenia stron w sytuacji, gdy powód oddał pozwanemu C. (...) nieruchomość do nieodpłatnego używania (z obowiązkiem ponoszenia ciężarów nieruchomości). Strony nie ustaliły czynszu, a zatem powód ma możliwość zaspokojenia się z tej kwoty dopiero od daty wezwania do wydania nieruchomości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia doręczenia odpisu pozwu.

Na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania wydania nieruchomości z uwagi na dokonanie jej zwrotu po wytoczeniu powództwa i cofnięcie w tym zakresie żądania przez powoda połączonego ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd oddalił powództwo w stosunku do M. (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jako bezzasadne. Pomiędzy pozwanymi nie zachodziła bowiem ani solidarność wynikająca z ustawy ani z umowy, a jednocześnie to pozwany C. (...) był posiadaczem całej nieruchomości odpowiedzialnym za bezumowne z niej korzystanie po 12 czerwca 2013 r., zaś brak jest podstaw prawnych do obciążenia w stosunku do powoda odpowiedzialnością pozwanego M. C. jako dalszego posiadacza zależnego (pozostaje to kwestią ewentualnych rozliczeń pomiędzy pozwanymi).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Strona powodowa poniosła koszty w wysokości 22.592,11 złotych (opłata sądowa – 13.864,00 złotych, koszty opinii biegłego – 1.481,11 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 7.200,00 złotych oraz opłata skarbowa – 17,00 złotych i opłata od zażalenia – 30,00 złotych). Pozwani ponieśli koszty w wysokości 7.489,98 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 7.200,00 złotych, opłaty skarbowej 17,00 złotych oraz zwrotu kosztów tłumaczenia – 250,98 złotych). Łącznie koszty wyniosły 30.077,09 złotych, zaś powód przegrał proces w 86 % a zatem w takim stosunku powinien ponieść koszty procesu, to jest 25.866,30 złotych, zaś poniósł 22.592,11 złotych. W związku z powyższym Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanych po 1.637,09 złotych tytułem zwrotu w częściach równych.

Jednocześnie na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz.U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.) Sąd nakazał zwrócić od Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz powodów nadpłacone zaliczki w łącznej wysokości 1.717,89 złotych.

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron.