Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt III C 1166/13 z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. przeciwko E. W. o zapłatę kwoty 12. 314,00 złotych

1.  oddalił powództwo;

2.  zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.417,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie oparto na ustaleniu, że w dniu 12 grudnia 2006 r. E. W. zawarła z (...) umowę kredytu konsumenckiego na kwotę 15.000 zł. Kredyt miał być spłacany w 48 miesięcznych ratach w wysokości i terminach ustalanych w planie spłaty. Jako swój adres pozwana wskazała Ł., ul. (...), zaś jako adres korespondencyjny Nowy (...), S.. Ponieważ pozwana nie regulowała swoich zobowiązań, (...) Bank (...) pismem z dnia 6 marca 2009 r. wypowiedział umowę i wezwał ją do spłaty pozostałych należności. Pismo zaadresowane zostało na adres Ł., ul. (...). Pismo to wróciło niepodjęte w terminie. W dniu 28 czerwca 2010 r. powód nabył wierzytelności od (...) Banku (...), wymienione w załączniku nr 1 i załączniku nr 1A do umowy. W załączniku wymieniona została m.in. umowa kredytu zawarta z pozwaną. Pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na rzecz powoda.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie jako nieudowodnione co do wysokości i co najmniej w części przedawnione. Pozwana nie została prawidłowo powiadomiona o wypowiedzeniu umowy kredytu ani prawidłowo wezwana do zapłaty zaległości. Pisma w tym zakresie zostały bowiem przesłane na adres Ł., ul. (...), pomimo że w umowie kredytu pozwana wskazywała inny adres do doręczeń. Pismo to wróciło niepojęte w terminie, co biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, nie pozwala uznać doręczenia za prawidłowe. Do pisma (...) Banku (...) z dnia 20 lipca 2010 roku nie załączono dowodu nadania pisma na adres powódki. Podobnie stało się w przypadku pisma powoda adresowanego do pozwanej z dnia 20 lipca 2010 roku. W zaistniałej sytuacji można zatem przyjąć, że pozwana nie wiedziała o dokonaniu przelewu. Pozwana podnosiła również zarzut przedawnienia. Zarzut ten w kontekście powołanej powyżej okoliczności zasługuje na uwzględnienie. Pismem z dnia 6 kwietnia 2009 roku (...) Bank (...) wypowiedział pozwanej umowę i postawił wierzytelność w stan natychmiastowej wymagalności, jednakże pozwany nie wykazał, aby pismo to zostało nadane do adresata na podany przez niego adres. Gdyby powód wykazał, że pismo to przesłane zostało do adresata na podany adres, to zgodnie z art. 120 § 1 k.c. od tej daty należałoby liczyć początek biegu przedawnienia, gdyż byłaby to data wymagalności roszczenia. Termin przedawnienia w tym przypadku wynosiłby 3 lata, co wynika z treści art. 118 k.c. w zw. z art. 117 § 1 k.c. W przeciwnym wypadku należy liczyć odrębnie trzyletni termin przedawnienia roszczenia dla każdej wymagalnej raty kredytu. Powód nie wykazał jednakże wysokości wierzytelności, która również była kwestionowana przez pozwaną. Nie przedstawił jaka część kredytu była niespłacona na dzień wniesienia powództwa. Wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda może być uznany tylko za dokument prywatny. O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 117 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu przed dniem wniesienia pozwu;

- art. 353 ¹ k.c. poprzez dokonywanie ustaleń sprzecznych z treścią zawartej między poprzednim wierzycielem a pozwaną umowy kredytu wobec przyjęcia, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy, podczas gdy poprzedni wierzyciel wystosował do pozwanej wezwanie wraz z wypowiedzeniem umowy na adres podany w umowie kredytu;

- art. 233 k.p.c. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i uznaniu, że złożona przez powoda umowa zawarta przez pozwaną z poprzednim wierzycielem, rozliczenie wierzytelności oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda nie stanowią wystarczającego dowodu na wykazanie zasadności dochodzenia roszczenia w niniejszym postępowaniu;

- art. 65 k.c. w zw. z art. 509 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do uznania umowy cesji za nieskuteczną, podczas gdy powód przedłożył do akt sprawy potwierdzoną za zgodność z oryginałem umowę cesji wierzytelności, zawierającą wszelkie elementy przedmiotowo oraz podmiotowo istotne, być cesję uznać za skuteczną;

- art. 511 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że nie został spełniony wymóg stwierdzenia przelewu wierzytelności pismem mimo przedłożenia przez powoda do akt sprawy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika umowy cesji oraz wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda;

- art. 233 k.p.c. poprzez wyjście poza zasadę swobodnej oceny dowodów i dowolne przyjęcie, że przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda, umowa cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika do umowy cesji nie stanowią nabycia wierzytelności w konkretnej wysokości, mimo iż okoliczność ta wynika wprost z przedmiotowych dokumentów;

- art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. polegające na błędnym uznaniu przez Sąd, że strona powodowa nie przedłożyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń oraz wniosków, z których wywodzi skutki prawne.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez wydanie orzeczenia zgodnego z żądaniem pozwu oraz zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

/apelacja wraz z załącznikami– k. 80-104/

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Pełnomocnik pozwanej oświadczył, że pozwana mieszka w Ł. przy ulicy (...) od końca 2008 roku. W marcu 2009 roku na pewno mieszkała pod tym adresem.

/protokół rozprawy apelacyjnej k. 114-115/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna.

Przy czym w realiach niniejszej sprawy, nieodzowną jest uwaga, że analiza prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia w kontekście przedmiotowej apelacji nie może pomijać faktu, że w postępowaniu apelacyjnym sąd odwoławczy jest przede wszystkim instancją merytoryczną a nie kontrolną w związku z czym nie jest związany przedstawionymi w apelacji zarzutami naruszenia prawa materialnego i może nawet bez podniesienia takich zarzutów – albo wykraczając poza ich zakres - dokonać szczegółowej analizy zasadności zastosowania przez Sąd I Instancji unormowań materialnoprawnych (tak np. w uchwale składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC nr 6 z 2008 r., poz. 55 i wielu innych orzeczeniach Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych). W rozpoznawanej sprawie pozwoli to na dokładne rozważenie prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia w sytuacji, gdy określonych problemów nie dotyka argumentacja podniesiona w apelacji.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny z tą zmianą, iż przyjmuje, że pismo z dnia 6 marca 2009 roku obejmowało wypowiedzenie warunków spłaty umowy kredytu /poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia wezwania do zapłaty – k. 48/

Nadto Sąd Okręgowy ustala, że:

Pozwana mieszka w Ł. przy ulicy (...) od końca 2008 roku. W marcu 2009 roku na pewno mieszkała pod tym adresem /okoliczność bezsporna/.

Zgodnie z wyciągiem z ksiąg rachunkowych B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. na dzień 25 sierpnia 2011 roku kwota wymagalnej należności na dzień 25 sierpnia 2011 roku z tytułu zadłużenia powódki z umowy kredytu gotówkowego zawartej przez nią z (...) S.A. w W. w dniu 12 grudnia 2006 roku wynosiła 12.313,42 złotych. Wysokość rocznej stopy procentowej odsetek umownych na dzień 25 sierpnia 2011 roku wynosiła 20% /poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia wyciągu z ksiąg rachunkowych – k. 57/.

Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w tej sprawie były co do zasady prawidłowe, gdyż znajdowały oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Niemniej jednak wymagały korekty w trybie art. 382 k.p.c. z uwagi na fakt, iż Sąd Rejonowy błędnie ustalił jakoby pismo z dnia 6 marca 2009 roku obejmowało wypowiedzenie umowy, a nie jedynie wypowiedzenie warunków spłaty umowy kredytu. Ustalenia te wymagały nadto uzupełnienia z uwagi na fakt, że nie obejmowały relewantnej okoliczności w postaci wysokości zadłużenia pozwanej, jak też okoliczności ujawnionej w toku postępowania apelacyjnego dotyczącej miejsca faktycznego zamieszkania pozwanej w okresie mającym znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zarzuty podniesione w apelacji zasługiwały natomiast jedynie na częściową aprobatę.

W kontekście ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy przede wszystkim bowiem chybionym jest zarzut naruszenia art. 353 ¹ k.c. Przepis ten stanowi wszak jedynie, że strony są władne aby ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Przytoczone w tym względzie przez skarżącego okoliczności nie mogą zatem w ogóle świadczyć o naruszeniu przedmiotowego przepisu. Niezależnie jednak od powyższego zważyć należy, że apelujący kwestionuje prawidłowość ustalenia, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy, podczas gdy w tym zakresie Sąd Rejonowy ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że pismo z dnia 6 marca 2009 roku, obejmujące wypowiedzenie wysłane zostało na adres Ł., ulica (...) i wróciło niepodjęte w terminie.

Na gruncie pozostałych zarzutów apelacji skarżący koncentruje się na zwalczaniu dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny prawnej faktów ustalonych w toku postępowania, nie kwestionując w istocie prawidłowości poczynionych ustaleń. Tak jest również, gdy apelujący przypisuje Sądowi I instancji zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w kontekście wniosków wypowiedzianych w przedmiocie zasadności żądania pozwu.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy podzielił podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku i przyjął ją za własną. Natomiast argumenty skarżącego rozważył w aspekcie zastosowania norm prawa materialnego do ujawnionych okoliczności sprawy.

Analiza zaskarżonego rozstrzygnięcia w tej płaszczyźnie nakazuje zaś przychylić się do stanowiska skarżącego odnośnie nieprawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W tym kontekście chybionymi są wprawdzie zarzuty apelacji odwołujące się do dyspozycji art. 65 k.c., art. 509 k.c. oraz art. 511 k.c. Pisemne motywy zaskarżonego rozstrzygnięcia, wbrew czynionym w tym względzie w apelacji sugestiom, nie wskazują bowiem na to aby u podstaw konstatacji Sądu I Instancji, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie legł wniosek, że nie został spełniony wymóg stwierdzenia przelewu wierzytelności pismem czy też aby umowa cesji uznana została za nieskuteczną.

Nietrafnie także skarżący argumentuje jakoby poprzedni wierzyciel wystosował do pozwanej wezwanie wraz z wypowiedzeniem na adres podany w umowie kredytu. W tej materii rację ma bowiem Sąd Rejonowy, że jakkolwiek w umowie kredytu pozwana podała także jako adres zameldowania adres Ł., ul. (...), to jednak jednocześnie wyraźnie określiła inny adres do doręczeń.

Niemniej jednak analiza zasadności stanowiska apelacji oraz Sądu I instancji w kwestii skuteczności przedmiotowego doręczenia nie może abstrahować od jednoznacznej dyspozycji art. 61 § 1 k.c. Przepis ten stanowi wszak, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. A skoro tak, nie można pominąć faktu, że, jak wynika z poczynionych ustaleń, pismo, obejmujące wypowiedzenie warunków spłaty umowy kredytu oraz wezwanie do zapłaty skierowano do pozwanej w 2009 roku, a zatem w okresie kiedy faktycznie zamieszkiwała ona pod adresem, na który pismo to zostało skierowane. Zważyć bowiem należy, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana jednoznacznie twierdziła, że jej miejscem zamieszkania jest Ł., ul. (...), a jej pełnomocnik na rozprawie apelacyjnej, potwierdził, że pozwana pod wskazanym adresem zamieszkuje już od końca 2008 roku, a na pewno zamieszkuje tam od początku 2009 roku. Taki stan rzeczy nakazuje zatem przyjąć, że doręczenie było skuteczne, a zatem oświadczenie o wypowiedzeniu i wezwanie zostało pozwanej złożone. Pismo nie zostało wprawdzie podjęte przez pozwaną i zostało zwrócone do nadawcy, niemniej jednak opisane okoliczności pozwalają na wyprowadzenie wniosku, że zostało złożone w taki sposób, że mogła ona zapoznać się z jego treścią. Na uwadze mieć bowiem należy, że pozwana poza wskazaniem, iż adres doręczenia nie odpowiadał adresowi do korespondencji określonemu w umowie, nawet nie wskazywała na jakiekolwiek inne okoliczności, które uniemożliwiałyby jej odebranie i zapoznanie się z treścią przedmiotowego pisma.

Powyższy stan rzeczy nakazuje zatem przychylić się do stanowiska apelacji prezentowanego na gruncie zarzutu opartego na art. 117 k.c. Skarżący słusznie bowiem podnosi, że w sytuacji, gdy oświadczenie o wypowiedzeniu warunków spłaty umowy kredytu i wezwanie pozwanej do zapłaty w zostało pozwanej złożone w kwietniu 2009 roku, okres wypowiedzenia wynosił 30 dni, a pozew wniesiono w dniu 26 sierpnia 2011 roku, należność objęta pozwem w niniejszej sprawie wynikająca z umowy kredytowej, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, nie uległa przedawnieniu, którego termin w przypadku tego rodzaju należności wynosi 3 lata (art. 118 k.c.).

Okoliczność, że powód w niniejszym postępowaniu nie wykazał jakoby przed wytoczeniem powództwa w tej sprawie skutecznie zawiadomił pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności w realiach niniejszej sprawy pozostaje zaś bez znaczenia dla oceny zasadności powództwa.

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie jest również trafnym zapatrywanie Sądu I instancji jakoby powód nie sprostał ciążącemu na nim w myśl art. 232 k.p.c. obowiązkowi udowodnienia wysokości roszczenia

W tym kontekście pozbawiony racji jest wprawdzie zarzut naruszenia art. 6 k.c. przez błędne uznanie, że strona powodowa nie przedłożyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Uszło bowiem uwadze skarżącego, że art. 6 k.c. jest przepisem prawa materialnego, który określa zasadę rozkładu dowodu, i w związku z tym nie może doznać naruszenia przez przyjęcie, że strona nie udźwignęła ciężaru wykazania określonego faktu. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 listopada 2005 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt I CK 178/05 opublikowanym w bazie orzecznictwa LEX pod nr (...): „przepis art. 6 k.c. wskazuje przecież tylko podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku, "nie należy już do materii objętej dyspozycją art. 6 k.c., a stanowi aspekt mieszczący się już w domenie przepisów procesowych".

Niemniej jednak apelujący trafnie podnosi, że, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu stanowisk stron nie jest uprawnionym wniosek Sądu I instancji jakoby powód nie sprostał obowiązkowi udowodnienia wysokości dochodzonej wierzytelności. Skarżący wprawdzie niezasadnie utrzymuje jakoby fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności o określonej wartości dowodzić miał sam w sobie, iż powodowi przysługuje względem pozwanej wierzytelność w wysokości wskazanej w umowie cesji. Niemniej jednak, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., rozstrzygnięcie sprawy poprzedzać winno wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Rejonowy tymczasem swoją uwagę skoncentrował wyłącznie na kilku jego elementach, bez rozważenia wniosków płynących z całokształtu przedstawionego materiału. Całokształt przedstawionych w tej sprawie dowodów, w tym w szczególności przedłożona dokumentacja, korelująca ze sobą i wzajemnie się uzupełniająca, nie pozwala natomiast podzielić wniosku o nieudowodnieniu roszczenia, który legł u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia. Nie można wprawdzie odmówić słuszności zapatrywaniu Sądu I instancji, że wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda z dnia 25 sierpnia 2011 roku może być uznany tylko za dokument prywatny (tak Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 lipca 20011 roku w sprawie o sygn. akt P 1/10). Nie oznacza to jednak, że dokument ten jest całkowicie pozbawiony znaczenia. Uwzględnić zaś należy, że powód nie ograniczył się jedynie do przedłożenia przedmiotowego dokumentu, lecz przedstawił także inne dowody potwierdzające jego twierdzenia w tej sprawie, w tym nie tylko umowę cesji, lecz także umowę zawartą przez pozwaną z jego poprzednikiem prawnym oraz rozliczenie wierzytelności, które w kontekście stanowiska pozwanej w niniejszym postępowaniu, nakazują przychylić się do wersji zdarzeń prezentowanej w tym względzie przez stronę powodową. Kwota dochodzona w niniejszym postępowaniu znajduje w nich bowiem oparcie. Nie można zaś tracić z pola widzenia, że pozwana w istocie nie kwestionowała kwoty dochodzonej w ramach niniejszego postępowania, jak też nie wskazała, że dokumenty przedłożone przez stronę powodową nie odzwierciedlają faktycznego stanu rzeczy. Poprzestała bowiem jedynie na lakonicznym wskazaniu, że całą należność spłaciła, jednak nie przedstawiła w tym zakresie jakichkolwiek dowodów, a swoją uwagę w głównej mierze koncentrowała na wskazywaniu, że nie otrzymała od powoda bądź jego poprzednika prawnego określonych dokumentów. Z przedstawionych w niniejszym postępowaniu dowodów wynikało zaś, że na dzień 25 sierpnia 2011 roku zaległość pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy kredytowej wynosiła 12.313,42 złote.

Powyżej poczynione rozważania prowadzić musiały do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia i uwzględnienia powództwa w zasadniczej części. Na uwzględnienie nie zasługiwało bowiem roszczenie o zapłatę odsetek umownych za okres od daty wytoczenia powództwa. Uprawnienie powoda w tym zakresie zostało wprawdzie określone w § 17 przedmiotowej umowy kredytowej. Niemniej jednak niejednoznaczny sposób określenia wysokości odsetek umownych uniemożliwiał uwzględnienie żądania pozwu w tym zakresie za okres przypadający po dniu 25 sierpnia 2011 roku. Zważyć bowiem należy, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwalał jedynie na ustalenie wysokości rocznej stopy procentowej przedmiotowych odsetek za okres do dnia 25 sierpnia 2011 roku i weryfikację żądania pozwu w tym zakresie w kontekście postanowień umowy. W pozostałym zakresie roszczenie o zasądzenie odsetek umownych od dochodzonej pozwem kwoty nie zasługiwało na uwzględnienie. W odniesieniu do okresu od wytoczenia powództwa do dnia wyrokowania, jako nieudowodnione, a w pozostałym zakresie jako niemożliwe do zasądzenia, gdyż niejednoznaczne. Zgodnie z utrwaloną i niekwestionowaną praktyką sądową, opartą na art. 190 k.p.c., ale uwzględniającą także argumenty funkcjonalne i pragmatyczne, dopuszczalne jest zasądzenie na rzecz powoda odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas opóźnienia powstałego po wydaniu wyroku uwzględniającego roszczenie o to świadczenie - do dnia spełnienia świadczenia. Praktyka ta dotyczy jednak odsetek, których stopa jest stała, a więc przede wszystkim odsetek ustawowych, a także - w zasadzie - odsetek umownych o stałej stopie, choćby ich łączna wartość była niemożliwa do określenia w chwili wyrokowania. Dzięki tej praktyce wierzyciel nie musi oczekiwać na powstanie i wymagalność roszczenia o odsetki, a tym samym unika wytaczania nowych spraw tylko o te roszczenia, ewentualnie sukcesywnego rozszerzania powództwa w sprawie będącej w toku. Wszystkie te względy, jurydyczne i praktyczne, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego przemawiają za dopuszczalnością orzekania o odsetkach należnych za okres między wydaniem wyroku a spełnieniem świadczenia także wtedy, gdy mają one stopę zmienną, z zastrzeżeniem jednak, że zmiana stopy została uzależniona od czynników obiektywnych, co eliminuje jakąkolwiek swobodę interpretacyjną oraz umożliwia wyliczenie (ustalenie) stopy odsetek w drodze prostych działań arytmetycznych (tak m. in. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 11 września 2014 roku wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 53/14 opublikowanej w bazie orzecznictwa L. pod nr (...)). Strony niniejszego sporu „zaindeksowały” natomiast umówione odsetki do stopy zmiennej obwiązującej w (...) S.A. w okresie utrzymywania się zaległości w spłacie kredytu, dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych po upływie okresu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności, a więc do parametru o charakterze zależnym od woli strony umowy i nieobiektywnym. Roszczenie o tak określone odsetki umowne w zakwestionowanym okresie nie mogło zatem podlegać uwzględnieniu. W tej sytuacji zasądzeniu na rzecz powoda z tytułu opóźnienia w zapłacie należności za okres od dnia 26 sierpnia 2011 roku podlegać mogły jedynie odsetki ustawowe (art. 481 § 1 k.c. i art. 482 k.c.). W pozostałej części powództwo podlegało zatem oddaleniu.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy w punkcie I. wyroku na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok na wyrok szczegółowo opisany w sentencji, a w punkcie II. wyroku na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w pozostałym zakresie jako bezzasadną.

O kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego orzeczono przy tym na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Na koszty poniesione przez powoda w tym postępowaniu złożyły się opłata sadowa od pozwu w kwocie 154,00 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 2.400,00 złotych, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t. ze zm.).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Na koszty poniesione przez powoda w tym postępowaniu złożyły się: opłata sądowa od apelacji w kwocie 616,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 1.200,00 złotych, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 wskazanego powyżej rozporządzenia.