Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Sylwia Zierkiewicz

Protokolant: Anna Zienkiewicz-Woźniak

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – bez udziału,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2015 roku

s p r a w y : M. M.

syna R. i J. z domu P.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 czerwca 2014 roku w miejscowości C., gmina J., woj. (...), działając umyślnie dokonał uszkodzenia samochodu osobowego m-ki V. (...), nr rej. (...) J w ten sposób, że przy użyciu siły fizycznej, kopiąc nogami po karoserii wymienionego pojazdu dokonał uszkodzenia drzwi przednich lewych, porysowania szyby w drzwiach przednich lewych, wgniecenia blacharki w drzwiach tylnych lewych i tylnego lewego błotnika oraz zarysowania powłoki lakierniczej pojazdu a nadto za pomocą kamienia brukowego dokonał wybicia tylnej szyby w pokrywie bagażnika, czym spowodował straty w wysokości 2.480 zł działając na szkodę J. R.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego M. M. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. czynu z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 2 kk warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec M. M. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz J. R. kwoty 2480 (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt) złotych w terminie 5 (pięciu) miesięcy od uprawomocnienia się wyroku;

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

VI.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązuje oskarżonego w okresie próby do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej;

VII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania w dniach 14, 15, 16 czerwca 2014 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

IX.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze i § 14 ust 1 pkt 1 i ust 2 pkt 1 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. J. kwotę 752,76 złotych (w tym podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

II K 1714/14

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2014 roku oskarżony M. M., będąc pod wpływem alkoholu w ilości około 0,97 mg/l, chodził środkiem jezdni na odcinku drogi przy wjeździe do C.. Około godziny 17.15, pokrzywdzony J. R. wraz córką N. R., nadjechał samochodem V. (...) o numerach rej. (...) . Pokrzywdzony widząc na środku jezdni oskarżonego machającego rękoma, zatrzymał się. Oskarżony podszedł do samochodu od strony kierowcy i uderzył pokrzywdzonego w twarz. Pokrzywdzony odjechał na poboczne i wezwał policję. W tym czasie oskarżony podbiegł do samochodu i zaczął go kopać lewy bok i lusterko. Pokrzywdzony na skutek zachowania oskarżonego ponownie pojechał kawałek do przodu. W tym momencie oskarżony zaczął rzucać kamieniami w odjeżdżający samochód. Za którymś razem trafił w tylną szybę samochodu i ją rozbił, powodując szkody w mieniu pokrzywdzonego J. R., w kwocie 2.480 złotych.

Dowody : zeznania J. R. k. 7,24-25,46,52-53,118v., protokół oględzin samochodu k. 8-10,118v.,częściowe wyjaśnienia oskarżonego k. 18-19,118, faktura VAT numer (...) k. 27,118 v., zaświadczenie dotyczące minimalnego kosztu naprawy wgnieceń w samochodzie k.29,118 v., zeznania N. R. k.49-50,118v., zeznania B. B. k. 35-37,118v., zeznania M. H. k. 39-40,118v., protokół użycia alkomatu k. 64-65, 118v.

Jak dotychczas M. M. był karany za przestępstwo z art. 158§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 28 lutego 2013 roku o sygn. VII K 136/13 na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata.

Dowód : karta karna k.21, wyrok VII K 136/13 k. 31,

W postepowaniu przygotowawczym powzięto uzasadnione wątpliwości co do stanu poczytalności oskarżonego w chwili zarzucanego mu czynu, dlatego też powołano dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy po wykonaniu jednorazowego badania oskarżonego sporządzili opinię, w treści której wskazali, iż oskarżony M. M. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, jest uzależniony od alkoholu w czasie czynu nie miał on zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozumienia zarzucanego mu czynu ani pokierowania swoim postepowaniem. Zachodzi zwiększone prawdopodobieństwo popełnienia przez opiniowanego podobnego czynu zabronionego związanego z jego uzależnieniem od alkoholu. Biegli orzekli również, że wskazane jest podjęcie przez oskarżonego leczenia odwykowego.

Dowód : opinia sądowo – psychiatryczna k. 85-86

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym M. M. przyznał się do wybicia szyby w samochodzie pokrzywdzonego zaprzeczył, aby go kopał, jednak w kolejnym zdaniu wskazał iż niewiele pamięta, albowiem znajdował się pod wpływem alkoholu. Pamięta jedynie, że pokrzywdzony zatrzymał się i doszło między nimi do sprzeczki.

W kolejnym przesłuchaniu oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, zaprzeczając jedynie uderzeniu pokrzywdzonego w twarz.

Na rozprawę przed Sądem oskarżony nie stawił się, a zatem nie miał możliwości złożenia wyjaśnień.

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne w części, w której przyznał się do zarzucanego mu czynu. Nie dał wiary wyjaśnieniom, w których zaprzeczał uderzeniu pokrzywdzonego w twarz, mimo iż czynność ta nie została przez oskarżyciela publicznego objęta zarzutem, jednak to zachowanie ma znaczenie jako okoliczność obciążająca przy wymiarze kary. Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą konsekwentne i logiczne zeznania świadków J. R. N. R., którym Sąd w całości dał wiarę a żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości. Częściowo zachowania oskarżonego zostały opisane przez funkcjonariuszy B. B. i M. H., którzy przyjechali na miejsce zdarzenia na wezwanie pokrzywdzonego. Są to osoby obce dla oskarżonego i w żaden sposób nie zainteresowane rozstrzygnięciem w sprawie, a zatem brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości.

Zeznania B. G. i W. P. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Sposób działania oskarżonego, który Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, wskazuje na to, że oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Sąd wykluczył przypadkowe uszkodzenie mienia. Oskarżony chciał dokonać zniszczenia tego pojazdu, działał z niemałą siłą, rzucając kamieniem, skutkującą wybiciem tylnej szyby czy też kopnięciami drzwi przednich lewych. Chciał zatem popełnić czyn zabroniony, jego wina nie może budzić wątpliwości. Uszkadzając, a w części nawet niszcząc, rzeczy stanowiące części składowe pojazdu, będące własnością pokrzywdzonego, oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 288 § 1 kk.

W oparciu o ocenę elementów przedmiotowo – podmiotowych leżących w granicach czynu przypisanego oskarżonemu, Sąd przyjął, że jego stopień społecznej szkodliwości jest znaczny. Szkodliwość ta przejawia się przede wszystkim w wartości uszkodzonego mienia, podjętego bez żadnego uzasadnienia z niskich pobudek, w sposób zuchwały, uderzenie pokrzywdzonego, a także działanie w stanie nietrzeźwości.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd nie dostrzegł okoliczności obciążających i łagodzących innych niż te, które miały wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości.

Łącząc wszystkie okoliczności sprawy z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd wnioskował, że do osiągnięcia celów kary wobec dotychczas karanego sprawcy wystarczające będzie orzeczenie kary, mimo wszystko w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Za adekwatną do znacznego stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy oskarżonego, Sąd uznał karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta powinna uczynić zadość zarówno zadaniom prewencji ogólnej jak i szczególnej.

Orzeczona kara jest niższa niż 2 lata pozbawienia wolności, zachodzą zatem formalne przesłanki warunkowego zawieszenia jej wykonania. Mając na uwadze dotychczasowy sposób życia młodocianego sprawcy i fakt, iż był karany przez Sąd Karny tylko raz, Sąd wnioskował, że zachodzą w jego przypadku podstawy do skorzystania z dobrodziejstwa tej instytucji. Wydaje się, że przedmiotowe postępowanie wraz z groźbą wprowadzenia do wykonania kary pozbawienia wolności spowodują, że oskarżony w przyszłości nie popełni przestępstwa. Oskarżony z uwagi na swoją niedojrzałość emocjonalną, wymaga zdaniem Sądu, kontroli. Wyznaczony trzyletni okres próby, a wiec okres minimalny, będzie zdaniem Sądu odpowiedni dla oceny, czy sprawca wyciągnął z postępowania karnego właściwe wnioski. Ocenie tej służyć będzie również oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. W ocenie Sądu koniecznym jest, aby oskarżony naprawił szkodę wyrządzona przestępstwem w terminie 5 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku a nadto z uwagi na fakt iż nie uczy się zasadnym jest zobowiązanie oskarżonego do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej. Z uwagi na fakt, iż oskarżony jest bardzo młodym człowiekiem, ilość spożytego przez niego tego wieczoru alkoholu oraz zachowanie polegające na agresywnym niszczeniu cudzego mienia Sąd uznał, iż zasadnym będzie zobowiązanie oskarżonego w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu- czynu oskarżony dopuścił się będąc pod wpływem alkoholu

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony został zatrzymany w dniach 14,15,16 czerwca 2014 roku, dlatego też mając na względzie treść art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył mu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w wyżej wskazanych dniach.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego i pozostawanie na utrzymaniu rodziców, orzeczona nawiązkę, Sąd zwolnił go od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty (art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych).

Z uwagi na obronę z urzędu wykonywaną w sprawie przez adw. E. J. zasadnym było przyznanie na rzecz adwokata kosztów nieopłaconej obrony z urzędu według norm przypisanych.